Natuurlijk gaat Jaap van Zweden nooit minderen

Zaterdag stond er een interview in NRC Weekend met Jaap van Zweden die als dirigent zo ongeveer het hoogst haalbare heeft bereikt en daarmee de bekendste "Jaap van" is geworden van Google (boven Jaap van Duijn en Jaap Praaghuis die ik niet eens ken). Een knappe prestatie, maar toch schoot er van alles door me heen toen ik het complete interview las, zeker toen hij opmerkte dat "ooit de dag komt dat ik ga minderen met dirigeren." Zelf ga ik namelijk over een paar maanden al minderen, terwijl ik maar een half jaar jonger ben.

Je moet het interview overigens wel aandachtig lezen om te weten hoe oud hij nou precies is, want het staat ergens weggefrommeld in een piepklein kadertje. We komen er al snel achter dat hij per jaar hooguit vier weken thuis is (een soort omgekeerde vakantie dus) en we lezen dat hij net 15 uur in het vliegtuig heeft gezeten van Hongkong naar New York, maar zijn leeftijd lijkt van ondergeschikt belang. Heeft niks te betekenen verder, maar toevallig had ik in mijn hoofd opgeslagen dat hij even oud is als ik. Nadat ik even gespiekt had op wikipedia, ontdekte ik dat ik me zes maanden had vergist: hij is van december 1960, ik van mei 1961.

Het is razend knap wat hij heeft bereikt, maar toevallig had ik nog maar pas de film As It Is In Heaven gezien waarin een dirigent van zijn leeftijd zich letterlijk kapot werkt en op het podium instort waarna hij zich terugtrekt op het Zweedse platteland. Wat ik dan wel weer een grappige toevalligheid vind als je naar de achternaam van Jaap van Zweden kijkt en iets minder grappig als je naar de grote foto kijkt die bij het interview staat afgedrukt.

Ik zal niet herhalen wat ik daarover in huiselijke kring heb gezegd, maar op deze foto oogt Van Zweden alsof hij zojuist een marathon heeft gelopen zonder er maar één dag voor te hebben getraind. Dat laat zien dat dirigeren topsport is en dat de bijbehorende stress zijn sporen heeft nagelaten. Dat kun je de tol van de roem noemen, maar tegelijk kun je je afvragen of het dat allemaal waard is en hoe lang je jezelf kunt blijven wijsmaken dat je "ooit" gaat leven in een andere versnelling.

In mijn nieuwe boek schrijf ik dat honderd worden iets anders is dan op je vijftigste nog vijftig jaar vijftig blijven. Dat lijkt vanzelfsprekend, maar veel mensen leven alsof ze het eeuwige leven hebben en richten met die gedachte ook hun agenda in. Van Zweden begint aan het zwaarste, meest prestigieuze hoofdstuk van zijn leven, terwijl ik over een paar maanden juist mijn gemak ervan ga nemen en hooguit nog één hoofdstuk per maand tik. Daar kom ik misschien niet mee bij DWDD, maar daar hoop ik wel zo lang mogelijk en zo stressloos mogelijk van te gaan genieten.