Elke ochtend vallen er bij ons drie kranten op de mat. Dat was al zo toen ik nog fulltime journalist was en dat is zo gebleven, ook al kost het ons inmiddels zo'n 150 euro per maand aan abonnementskosten. Zonde van het geld zou je zeggen, zeker omdat sociale media veel sneller zijn en nu.nl het nieuws per definitie eerder brengt. Voor mij is 'de krant' echter een onmisbare informatiebron vanwege de columns, de ingezonden brieven, de achtergrondartikelen, de redactionele commentaren en alles wat verder nog tussen de regels door te lezen valt. Maar soms, zoals afgelopen zaterdag, is de krant inderdaad één groot déjà vu.
Om te weten hoe ik me soms voel, zou je eigenlijk De Telegraaf van afgelopen zaterdag erbij moeten pakken en hem open moeten slaan op pagina 30. Het begint al met een groot artikel over wat 'bizar hoge energierekeningen' worden genoemd. Zonder prijsplafond zouden veel huishoudens maandelijks meer dan duizend euro moeten afrekenen voor gas en licht, waardoor er acute betalingsproblemen zouden ontstaan. Iemand suggereerde al dat de overheid alleen maar met miljarden strooit om sociale onrust te voorkomen.
In dit specifieke artikel gaat het over studenten die een woning delen, waarbij mijn oog vooral op de afgebeelde foto viel. Daarop is een studente te zien die onder een dikke deken op de bank zit met een sjaal om en een wollen muts op. Niet alleen is het daar buiten eigenlijk nog iets te warm voor, het deed me denken aan die ene fotograaf die hier ooit over de vloer kwam. Omdat de kachel sinds ons aflosavontuur begon zelden hoger dan 16 graden staat, leek het hem leuk om mij te fotograferen met een dikke trui aan en een sjaal om.
Voor de grap vroeg ik nog of ik soms ook een muts op moest zetten, maar verder voerde ik met plezier (en voor de zoveelste keer) het gevraagde toneelstukje op. Zo ver bezijden de waarheid was het trouwens niet eens, want in de wintermaanden draag ik binnenshuis altijd een sjaal en ik zit 's ochtends vaak ook onder een fleecedeken de drie genoemde kranten te lezen. Het grote verschil is dat ik nog niet zo lang geleden werd uitgelachen, terwijl het nu als serieuze tip in de krant staat.
Toen ik de pagina omsloeg en de kop van het volgende artikel las, dacht ik zelfs even dat ik gek aan het worden was. Opeens werd ik een jaar of vijftien terug gekatapulteerd in de tijd, toen ik nog thrillers schreef en als journalist bij Audax werkte. Als schrijver heb ik eigenlijk twee carrières gehad: eerst zeven thrillers, een boek over tweede huizen en een jeugdboek, daarna - met een tussenpauze van vier jaar - de serie van negen boeken die begon met Hypotheekvrij!
Op een dag werd ik benaderd door een televisieprogramma dat op een originele manier aandacht wilde besteden aan onopgeloste misdrijven. Omdat misdaadschrijvers over bovengemiddeld veel fantasie beschikken, hadden ze bedacht dat we misschien ook een plausibel scenario konden bedenken bij onopgeloste moordzaken en verdwijningen. In totaal hebben ze me thuis drie keer gefilmd, waarvan één bijdrage daadwerkelijk is uitgezonden.
Hoe het programma heette en welke omroep het uitzond weet ik niet eens meer, maar ik weet nog wel dat ik met een bloedserieus gezicht heb zitten vertellen dat de in 1993 spoorloos verdwenen Tanja Groen mogelijk in handen is gevallen van seriemoordenaar Marc Dutroux. En nu las ik in de krant niet alleen dat dna-onderzoek binnenkort gaat uitwijzen of dat verband inderdaad bestaat, maar ook dat die mogelijkheid tot nu toe nooit serieus is onderzocht.
Ik schrijf dit niet omdat ik zo graag mijn gelijk bevestigd wil zien, maar om te laten zien waarom ik soms denk dat ik gek word. In mijn laatste boek staat ergens dat ik niet zelden het gevoel heb dat ik me schor aan het schreeuwen ben in de stuurhut van de Titanic, maar ook dat geeft niet goed weer wat er allemaal in je hoofd gebeurt bij het lezen van zo'n artikel. Stiekem hoop ik zelfs dat dit opnieuw een dood spoor is, want het zou te bizar zijn voor woorden als iets wat ik een op een namiddag uit mijn duim heb gezogen precies blijkt te kloppen.
Bij het volgende artikel, op de volgende pagina, kon ik een brede glimlach niet onderdrukken omdat de kop bijna letterlijk dezelfde was als de ondertitel van een negen jaar oud boek van mijn hand. Nu heb ik natuurlijk geen patent op het onderwerp 'eerder stoppen met werken' en ben ik niet bepaald de eerste die over dat onderwerp schreef, maar nu leek het wel of de koppenmaker zijn werk had gedaan met een schuin oog op mijn boekenkast.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik een beetje van slag was door deze opeenvolging van overeenkomsten, ook al omdat het voor mij lastig is om mijn eigen fantasie te scheiden van de werkelijkheid. Zo dacht ik aan het begin van de pandemie écht dat ik in de eerste vijf minuten van de film Contagion zat, of anders toch minimaal in mijn eigen virusthriller De Plaag uit 1997. Dat bleek gelukkig mee te vallen, maar leverde onnodig veel stress op en maakt ook dat ik soms niet goed weet of we nu daadwerkelijk op een financieel armageddon afstevenen of dat ik gewoon te veel enge films heb gezien.
