Wat aan het einde van de zomer van 2021 begon met het schoonmaken van een meer dan twintig jaar oude houten vlonder, kreeg dit voorjaar een vervolg in de gedaante van een totale renovatie. Directe aanleiding was een gepeperde offerte van een hovenier die de indruk wekte dat de hyperinflatie al in volle hevigheid had toegeslagen. Nu is hout nooit goedkoop geweest, maar dan doen we het liever zelf en besparen we in elk geval op arbeidskosten.
Hoe oud die oudste vlonder precies is, wist ik uit mijn hoofd niet meer, maar hij stamt uit de tijd dat we achter ons huis nog een postzegeltuin hadden en moesten woekeren met de ruimte. Wel kon ik me herinneren dat hij destijds is aangelegd door een hovenier en afgerekend in guldens. Dat geeft dus al een aardige indicatie, net zoals de vaststelling dat mijn in het jaar 2000 geboren zoon niet beter weet of dit houten terras is er altijd al geweest.
Wel weet ik dat we er maar wát blij mee waren, zeker omdat hij precies groot genoeg was voor een ronde tafel met vier stoelen. Bij mooi weer aten we elke avond op deze plek met uitzicht over - toen nog - de weilanden. Er staat me nog heel goed bij dat ik ooit tegen een van mijn broers zei dat ik me 'miljonair voelde' als ik daar aan de waterkant zat. Dat was lang voor Hypotheekvrij!, maar blijkbaar kwam het gedachtegoed uit dat boek niet zomaar uit de lucht vallen.
Inmiddels hebben we een tuin van meer dan 600 vierkante meter, met als gevolg dat diezelfde vlonder alleen nog gebruikt wordt door de katten. Toch besloot ik vorig jaar aan het einde van de zomer om hem eens goed schoon te boenen en van algen en mos te ontdoen. Dat was een succesvolle operatie, maar legde wel bloot dat sommige planken aardig verrot waren en eigenlijk vervangen zouden moeten worden.
Navraag bij een hovenier leverde een offerte op van meer dan 10.000 euro, wat nogal exorbitant is voor een vlonder die zijn functie feitelijk heeft verloren. Dus besloot ik om dan zelf maar een paar planken te vervangen, niet beseffend dat ik er natuurlijk niet zo makkelijk vanaf zou komen. Een verbouwing duurt altijd langer dan gepland, valt steevast duurder uit en gaandeweg stuit je onvermijdelijk op nog veel meer verborgen gebreken.
Zo bleek er niet zoiets te bestaan als een paar 'slechte planken', want feitelijk waren ze alle zestien aan vervanging toe. Nadat ik die allemaal had verwijderd, bleken sommige palen compleet doorgerot en boven de grond te zweven of zelfs al helemaal losgeraakt. Aan het einde van het liedje, sloeg ik meer dan vijftien nieuwe palen in de grond, zodat je kunt stellen dat ik - op de vijf steunbalken na - een geheel nieuwe vlonder heb aangelegd.
Ondertussen heb ik ook nog een nieuwe boormachine gekocht, want de oude was nog ouder dan de vlonder en bleek niet opgewassen tegen het harde hout. Uiteindelijk kostte deze operatie al met al twee weken tijd en een kleine tweeduizend euro, maar het eindresultaat mag er zijn en geeft veel voldoening. Wat je niet weet (bijvoorbeeld: moet een vlonder netjes waterpas zijn of juist iets aflopen?) kun je tegenwoordig opzoeken op YouTube, want daar wordt alles voorgedaan.
Vandaag heb ik de laatste schroeven in het houdt gedraaid, met bovenstaand beeld als eindresultaat. Geen gekke prestatie voor een alfa met twee linkerhanden, al moet natuurlijk nog blijken of deze vlonder 2.0 het ook een kwart eeuw weet uit te zingen. In elk geval zijn we zo helemaal klaar voor het mooie weer dat ons beloofd is voor volgende week en kan er weer een streep door een van de klusjes op de to do lijst. Al moeten we nog wél even op ligstoelen uit, want deze zijn intussen zo intensief gebruikt dat je er bijna doorheen zakt.