Onlangs meldde ik op twitter dat ik, zodra het over muziek gaat, spontaan verander in een puber met een viltstift. Zo fietste ik afgelopen zaterdag in totaal 36 kilometer om de Duitse jazzpianiste Julia Hülsmann te zien optreden met in mijn binnenzak een exemplaar van haar laatste cd. Na afloop van haar optreden - haar allereerste show in ons land überhaupt - keerde ik blij als een kind huiswaarts met haar handtekening en die van twee van haar bandleden.
Nu is het niet zo dat ik al mijn hele leven fan ben van Julia Hülsmann, want ik ken haar naam pas sinds ik die tegenkwam in de concertladder. Je kunt als muziekliefhebber wachten tot jouw idolen een keer in de buurt optreden, maar je kunt omgekeerd ook kijken of er voor jou iets interessants zit tussen de artiesten die binnenkort je favoriete theater aandoen. Voor mij is dát de manier gebleken om mijn muzikale horizon te verbreden en nieuwe namen te ontdekken.
Soms ga ik tamelijk blanco naar zo'n optreden (in de zin dat ik niets van die artiest in huis heb en hooguit een paar filmpjes op YouTube heb aangeklikt), maar in het geval van Julia Hülsmann had ik haar laatste cd gekocht en die in de aanloop naar haar optreden grijsgedraaid. Zo keek ik er reikhalzend naar uit om haar het nummer Sometimes It Snow In April live te zien spelen, hoewel ik toen nog geen idee had dat het om een cover van een nummer van Prince ging.
De zaal zat nog niet eens halfvol, waarschijnlijk omdat het Espen Berg Trio op dezelfde avond in De Doelen optrad en liefhebbers van pianojazz voor een lastige, zo niet onmogelijke keuze stonden. Voordeel was dat ik een plaats kon bemachtigen op de eerste rij, recht voor de band met een goed zicht op de piano. Niks zo saai als een pianist op zijn of haar rug kijken en geen idee hebben wat beide handen intussen aan het doen zijn.
In haar geval viel de bescheiden, haast aarzelende en fluisterzachte aanslag op, waardoor ze met haar spel soms maar moeilijk boven het geluid van de drums uit wist te komen. Hülsmann las de muziek van notenschrift, waardoor het bij vlagen leek of ze het niet zelf had geschreven maar de composities pas voor de eerste keer opvoerde of pas voor het eerst weer in lange tijd. De muziek zelf was echter net zo betoverend mooi als op cd en het spelplezier spatte er aan alle kanten vanaf.
In dit geval was het goed dat ik haar laatste album had gekocht (en bijvoorbeeld niet de voorlaatste cd Not Far From Here uit 2019), want ze speelde haar nieuwste cd in z'n totaliteit. Het gevolg is dat je niet alleen naar vertrouwd klinkende muziek luistert, maar ook het gevoel hebt dat je naar een heel bekende artiest aan het kijken bent. Zo is de naam Peter Beets voor mijn vrouw al een ingeburgerd begrip, terwijl ze die Nederlandse pianist feitelijk alleen maar kent omdat ik inmiddels bijna al zijn albums in bezit heb.
Hülsmann hield de spanning erin en bewaarde het wonderschone Sometimes It Snow In April tot de toegift. Pas toen ontdekte ik dat het om een bewerkt liedje van Prince ging, een nummer dat in haar jeugd grote indruk op haar maakte. Het is ook het enige nummer op de cd dat niet door haar of een van de andere bandleden is geschreven en met voorsprong het meest melodieuze en toegankelijke. Na afloop verkocht ze haar cd's in de lobby van het theater, maar natuurlijk kon je ook wel een handtekening krijgen als je haar cd al een paar weken eerder had gekocht.
