tag:blogger.com,1999:blog-796625555440011372024-03-06T02:11:25.244+01:00Van heel sober leven naar heerlijk simpel levenhypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comBlogger402125tag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-81679273462547452022024-02-22T11:30:00.002+01:002024-02-22T12:54:24.601+01:00Waarom zou kunst per definitie verbindend moeten zijn?<p><b>Gisteren ben ik in Museum Arnhem naar een tentoonstelling geweest over <i>Kunst in het Derde Rijk</i>. Deze expositie trekt zoveel belangstellenden, dat hij is verlengd tot half april. De getoonde collectie laat goed zien zien wat er gebeurt wanneer kunstuitingen voor het karretje van de politiek worden gespannen en als verlengstuk worden gebruikt voor het propageren en verheerlijken van een bepaalde ideologie. Daarmee roept hij veel vragen op en niet alleen de meest voor de hand liggende.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXYLme3PDHdqcqxgQALMpXaYRl-vzY-M7BsIDXtwNeCveVcYjt3Oiyrd-rSzZA-aMtT8yrs1iim4mTg1rF1NojqUdOEwbhehhQDUcSbM4sF055QlGHTwRC54IMaxsokS9esjgHlbCyT4nCiPe1em8LA4wHRCtW8mm4m10qJWgn0HHlXOvNsrhAna7m4eE/s257/kunst%20keurslijf.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="196" data-original-width="257" height="196" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXYLme3PDHdqcqxgQALMpXaYRl-vzY-M7BsIDXtwNeCveVcYjt3Oiyrd-rSzZA-aMtT8yrs1iim4mTg1rF1NojqUdOEwbhehhQDUcSbM4sF055QlGHTwRC54IMaxsokS9esjgHlbCyT4nCiPe1em8LA4wHRCtW8mm4m10qJWgn0HHlXOvNsrhAna7m4eE/s1600/kunst%20keurslijf.jpg" width="257" /></a></div><p>Dit onderwerp heeft mijn warme belangstelling, want mijn afstudeerscriptie bij planologie ging destijds over ruimtelijke ordening en architectuur in het Derde Rijk. Daarbij keek ik vooral hoe beide onderwerpen werden beïnvloed - je zou ook kunnen zeggen: gestuurd of zelfs vergiftigd - door de ideologie van het nationaalsocialisme. De conclusie was dat ook dit onderwerp, net als alles in die periode, doortrokken was van de heilleer van de nazi's. </p><p>Een bezoek aan deze tentoonstelling is een ongemakkelijke, zelfs wat surrealistische ervaringen, omdat het net lijkt of hij door Adolf Hitler persoonlijk is geopend. Dat is onvermijdelijk door de getoonde kunstwerken en mag je ook niet uit de weg gaan. Volgens sommigen is een dergelijke expositie, door de electorale opkomst van 'extreem-rechts', zelfs van groot belang als waarschuwing tegen totalitarisme. Tegelijk kan het ongemakkelijk zijn om je waardering uit te spreken voor sommige schilderijen, uit angst jezelf meteen verdacht te maken.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCgxG5D0j-yqp-KSbXgNIwN0wNdajmlsbuoWGQ4t4cpSie0Onk604ssp4C0g0uVmlNIEGKMR2QgdsBwgY_TpFWl6Dn_uoC2ZxIOYMor9OnymFDuN5Wb0hXErvrpYodoWLDucKUM7y6rdVl6V9MvxMZIzW96SgzMLVQnuDhLWkW_EH96cTmJkmu6LcLCTY/s4032/gaza.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCgxG5D0j-yqp-KSbXgNIwN0wNdajmlsbuoWGQ4t4cpSie0Onk604ssp4C0g0uVmlNIEGKMR2QgdsBwgY_TpFWl6Dn_uoC2ZxIOYMor9OnymFDuN5Wb0hXErvrpYodoWLDucKUM7y6rdVl6V9MvxMZIzW96SgzMLVQnuDhLWkW_EH96cTmJkmu6LcLCTY/s320/gaza.jpeg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;">In datzelfde museum was eerder al eens werk te zien van Matthijs de Bruijne. Die naam zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen, of het moet zijn omdat hij bedankt heeft voor het maken van een kunstwerk voor het binnenkort gerenoveerde Binnenhof dat 'politiek neutraal, niet aanstootgevend en verbindend' moest zijn. Voor mij persoonlijk zouden al die restricties al genoeg reden zijn om voor de eer te bedanken, maar bij De Bruijne was de verkiezing van Bosma tot voorzitter van de Tweede Kamer de spreekwoordelijke druppel.</span></div><p>Interessant genoeg was de keuze voor Matthijs de Bruijne al geen politiek neutrale, want hij presenteert zichzelf als politiek betrokken kunstenaar wiens werk 'in dienst staat van een maatschappelijk doel, met kritiek op de ongelijkheden onder het kapitalistische systeem' (aldus het Museum Arnhem in 2012). Je kunt ook zeggen dat hij de personificatie is van kunst als 'linkse hobby' waarin het steevast, en ook steeds maar weer, draait om zaken als verbinding, diversiteit en inclusie en om honderd procent jezelf kunnen zijn. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7bMNyPyTi8KPovKFN4ByJHRKbKz6YeoZkqyDAoJozrAQTyduGzfQRxERkjz3IoR_YrjBGXmIXk6qpZ0PtL1R1dhYzixeU2g13avvf7YhgnC6i3EUb4OjuA3w1FT0aYC_aeaCW97gdmWc8tsRrhCeujTAsMccU5xcz7NB-QBhBfheFe-0PPhFVKBBqDDc/s4032/zwarte%20kunst.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7bMNyPyTi8KPovKFN4ByJHRKbKz6YeoZkqyDAoJozrAQTyduGzfQRxERkjz3IoR_YrjBGXmIXk6qpZ0PtL1R1dhYzixeU2g13avvf7YhgnC6i3EUb4OjuA3w1FT0aYC_aeaCW97gdmWc8tsRrhCeujTAsMccU5xcz7NB-QBhBfheFe-0PPhFVKBBqDDc/s320/zwarte%20kunst.jpeg" width="320" /></a></div><p>Wat in Museum Arnhem opviel, was dat de bijschriften niet of nauwelijks bevoogdend waren, precies zoals het hoort. In het ideale geval wordt nuttige achtergrondinformatie geboden en laat je de interpretatie verder over aan de bezoeker, die er niet alleen het zijne van mag vinden maar in gedachten ook elk zijspoor kan bewandelen. Zo bedacht ik dat er slechts een gradueel verschil bestaat tussen de propagandistische kunst in het Derde Rijk en de op inclusie en diversiteit gefixeerde, gesubsidieerde kunstuitingen van vandaag.</p><p>Wat ik daarmee wil zeggen, is dat kunst nooit losstaat van de tijdgeest en steeds beïnvloed of gestuurd wordt door heersende politieke of maatschappelijke ideologieën. Het feit dat het vandaag de dag iets subtieler gebeurt, en onder het mom van verheven idealen waar niets tegenin te brengen valt zonder jezelf buiten de discussie te plaatsen, doet daar niets aan af. Je hoeft maar twee dagen achtereen de cultuurbijlage van<i> De Volkskrant</i> te lezen om steeds maar weer diezelfde, tot in het oneindige herhaalde kernwoorden tegen te komen. </p><p>Wat mij betreft mag kunst best een beetje schuren, wringen, prikkelen, uitdagen, verwarren, verrassen en overrompelen. Net zoals een journalist in het ideale geval af en toe een luis in de pels is, zo kan kunst juist bij uitstek heersende opvattingen bevragen of van een andere kant belichten. Tegelijk mag kunst ook een volstrekt neutrale, louter esthetische positie innemen met de rug naar de actualiteit toe. Alles beter dan door de overheid gesubsidieerde eenheidsworst die bepaalde beleidsdoelen onderschrijft, in welk tijdvak dan ook. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW_5ZOs6MRXggkHPsLcVD34vl6u5_Wd2h3ctTAVH0-iaLQzoaxbn_750IfolmPchLyQYyToKRMjCAddWvwtvt6D3VggzeCVEglfx8pqMTPlYJZiAUi6rZPtVBzr8wB2x0JsR0O-viU24TTu24lOQ3CACVgAO_Zmz06yO_ngmChU3-BM8mSAcFV-j54yDA/s3555/beleidsdoelen.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="3555" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW_5ZOs6MRXggkHPsLcVD34vl6u5_Wd2h3ctTAVH0-iaLQzoaxbn_750IfolmPchLyQYyToKRMjCAddWvwtvt6D3VggzeCVEglfx8pqMTPlYJZiAUi6rZPtVBzr8wB2x0JsR0O-viU24TTu24lOQ3CACVgAO_Zmz06yO_ngmChU3-BM8mSAcFV-j54yDA/s320/beleidsdoelen.jpeg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-70394568210400354662024-01-29T15:00:00.210+01:002024-01-29T15:00:00.132+01:00Soms is wat ik 'toeval' noem alleen maar stomtoevallig<p><b>In mijn nieuwe boek, dat deze zomer verschijnt, besteed ik opnieuw aandacht aan wat ik 'toeval' noem. Nu heb je wat mij betreft twee soorten toeval. Je kunt er gebeurtenissen mee omschrijven die zo frappant zijn, dat je er betekenis aan kunt toeschrijven en er zelfs iets van sturing bij zou kunnen vermoeden. Aan de andere kant - en daar wil ik het vandaag over hebben - kun je het ook zien als een manier om impulsief iets te ondernemen en je te laten leiden door willekeur of windrichting. Zo zorgde een toevallige ontmoeting in december voor een spontaan concertbezoek in januari.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6quNzGhQuwK-BP1JGbuB8vcqxiW-tMuexDcutxV0K1K562pMvaE0v8n8lmzykFgyyof02qhBkHqzLJE0sHyZY56K5ww_JhoNQuqD-JZ1KTqOQDxadGPujM5wfsbghufICUEHZJyxwfTepp62Tz_F8Ey-1rgudtPNHlLNZvmqLwZj6UgBeEo1QdKvIKAI/s2995/foto%20handtekening%20Peter%20Peuker.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2731" data-original-width="2995" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6quNzGhQuwK-BP1JGbuB8vcqxiW-tMuexDcutxV0K1K562pMvaE0v8n8lmzykFgyyof02qhBkHqzLJE0sHyZY56K5ww_JhoNQuqD-JZ1KTqOQDxadGPujM5wfsbghufICUEHZJyxwfTepp62Tz_F8Ey-1rgudtPNHlLNZvmqLwZj6UgBeEo1QdKvIKAI/s320/foto%20handtekening%20Peter%20Peuker.jpeg" width="320" /></a></div><p>Voor de volledigheid moeten we helemaal terug naar een gedenkwaardig concert dat zangeres Mirjam van Dam gaf in een kerkje in Rotterdam. Ook op dat optreden kom ik uitgebreid terug in mijn nieuwe boek, maar vandaag hoeven we alleen maar even stil te staan bij het moment waarop zij haar begeleidingsband voorstelde aan het publiek en ik opveerde toen ze de naam 'Peter Peuker' noemde. Als kersverse jazzliefhebber heb ik nog geen encyclopedie in mijn hoofd die ik naar believen kan raadplegen, maar deze kwam me bekend voor.</p><p>Eenmaal thuis ontdekte viste ik na enig zoeken uit mijn steeds verder uitdijende cd-collectie bovenstaand album waarvan de hoes op dat moment nog geheel maagdelijk was. Het frustrerende gevoel dat dit een een gemiste kans was, werd echter al snel vervangen door een lichte opwinding toen ik ontdekte dat saxofonist Peter Peuker (uit te spreken op z'n Duits want daar komt hij oorspronkelijk vandaan) in Amersfoort woonde. Daar kwam ik vaak genoeg langs, dus misschien kon ik gewoon een keer aanbellen voor een handtekening.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfqzBRr9Ly52lY-gvBdU2ULelpGlavHT5zrKMhM4i0vg7om4pK4zHM9mqbRJS7ktCQONnZYXbSGMfsAp3AckKwairkqLiIXAdqcSrsc-9NgA3l0CCeGSXHFNdgaZY_s_J0pKIgeTV6JUMcG-dUe__Bc5iPZw4eGJmyXUIE-Qrfqo_7OkXYA83JlgGG4x8/s1623/ramblers.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1469" data-original-width="1623" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfqzBRr9Ly52lY-gvBdU2ULelpGlavHT5zrKMhM4i0vg7om4pK4zHM9mqbRJS7ktCQONnZYXbSGMfsAp3AckKwairkqLiIXAdqcSrsc-9NgA3l0CCeGSXHFNdgaZY_s_J0pKIgeTV6JUMcG-dUe__Bc5iPZw4eGJmyXUIE-Qrfqo_7OkXYA83JlgGG4x8/s320/ramblers.jpeg" width="320" /></a></div><p>Die gelegenheid deed zich sneller voor dan gedacht, met als gevolg dat ik op oudejaarsdag onaangekondigd voor zijn deur stond. Peuker bleek toevallig thuis en was zeer gevleid door de vraag of hij dat album wilde signeren (al was het maar omdat het hem nooit eerder was overkomen, maar dat krijg je dus als je, zoals ik, met een iets te spontane vrouw bent getrouwd en besmet raakt met dezelfde impulsiviteit). Toen ik vroeg of hij binnenkort nog ergens zou optreden, vertelde hij dat hij begin 2024 het theater in zou gaan als lid van The Ramblers.</p><p>Nu had ik natuurlijk wel eens van die naam gehoord (ik heb zelfs twee cd's in de kast met oude jazz waarop enkele nummers staan van die legendarische band), maar ik had er geen idee van dat ze nog steeds bestonden en wist ook niet dat ze in 2026 hun 100-jarige (!) bestaan hopen te vieren. Een blik op de concertagenda leerde dat ze op zondag 28 januari in Breda optraden, voor ons slechts een half uur rijden met de auto. Gevolg was dat we gisteren om 11 uur 's ochtends in het Chassé Theater zaten en konden meegenieten van het jeugdsentiment van een heel andere generatie.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiN0PgQpNdTqnzt-53BIQih10-cJupAlKRtxvltY6UqkxYRzx_Fl6oFXhyphenhypheniUTAKQP5xyWpEerzdLwW0Hg7lN-5Dap39CYO8BZheM1pdYlqBfOxcFDfInm_a4b9gbptsg9YWbZi5mvVQ69wV7Z9uqY_nmPyFsZ0bDb3j24BE79KPk_cPSnH4_DZv_Cf7Rys/s4032/yvonne%20walter%20handtekening.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiN0PgQpNdTqnzt-53BIQih10-cJupAlKRtxvltY6UqkxYRzx_Fl6oFXhyphenhypheniUTAKQP5xyWpEerzdLwW0Hg7lN-5Dap39CYO8BZheM1pdYlqBfOxcFDfInm_a4b9gbptsg9YWbZi5mvVQ69wV7Z9uqY_nmPyFsZ0bDb3j24BE79KPk_cPSnH4_DZv_Cf7Rys/s320/yvonne%20walter%20handtekening.jpeg" width="320" /></a></div><p>Minstens net zo spontaan was de aankoop van een tweedehands cd van <i>The Singapore Connection</i> uit 1995, alleen maar omdat hij (a) slechts 2 euro 50 kostte en (b) persoonlijk gesigneerd was door de mij onbekende zangeres Yvonne Walter. Tot mijn verrassing bleek het zulke heerlijk relaxte vocale jazz te zijn, dat ik hem sinds de aankoop bijna onophoudelijk heb gedraaid. Nieuwsgierig geworden zocht ik op internet naar meer informatie over Yvonne Walter en zo ontdekte ik dat ze inmiddels 77 jaar oud is, nog steeds actief is in de muziek en in Spanje woont. </p><p>Even later had ik niet alleen twee andere cd's van haar besteld, maar ook een kaartje gekocht voor het enige concert dat ze dit jaar in ons land geeft. Straks zit ik dus in de zaal om de zoveelste nationale jazzlegende die ik totaal niet kende op de valreep alsnog aan het werk te zien en zo zorgt als toeval verpakte impulsiviteit telkens weer voor een nieuwe verrassende wending of een interessante ontmoeting (en in dit geval natuurlijk, straks, hopelijk, ook weer voor een écht door haarzelf persoonlijk gesigneerd, splinternieuw album).</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvOZSUUj8jDIlM5qtXXoyp_E6su0iU5RSRePnwBIjcoDn08SO54E-OT8ZpqwmkQikt6SlOuBqkySaiNIUIiLqVRoBz4IpP0jyCtOM83mFl7PmljzaLor65C9LQb4V-XtCUDuHEMYakD2jth5pCFwPApB-BdIW3CTJHrour0TJWr3hMDKAB3h1akecI6a8/s1024/yvonne%20%20walter.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="972" data-original-width="1024" height="304" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvOZSUUj8jDIlM5qtXXoyp_E6su0iU5RSRePnwBIjcoDn08SO54E-OT8ZpqwmkQikt6SlOuBqkySaiNIUIiLqVRoBz4IpP0jyCtOM83mFl7PmljzaLor65C9LQb4V-XtCUDuHEMYakD2jth5pCFwPApB-BdIW3CTJHrour0TJWr3hMDKAB3h1akecI6a8/s320/yvonne%20%20walter.png" width="320" /></a></div><p><br /></p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-13842887192479573312023-08-28T11:49:00.004+02:002023-08-28T12:43:50.465+02:00Laten we het nog eens hebben over het fenomeen toeval<p><b>Trouwe lezers weten dat 'toeval' een belangrijke rol speelt in mijn leven. Daarmee bedoel ik niet dat sommige gebeurtenissen geheel willekeurig of stomtoevallig plaatsvinden, maar juist dat het vaak lijkt of het zo bedoeld is of zelfs voorbestemd. Je kunt daarin een vingerwijzing van hogerhand zien, al is het vaak al voldoende om te wijzen op de symboliek of de synchroniciteit. Ook recentelijk overkwam me weer iets dat totaal ongeloofwaardig zou zijn geweest als ik het in een van mijn romans had verwerkt.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeB3gISwrlH8rt8reDzHziDEsvq3KGQNVJYboE7O82Sp4E4TrDPL9qL7zJHVNrRX2HsrcqMuIZSC1xFRFgAldHUlEOefxO9qJCTDRz9Nl4KNknUDSJFcYztp-CB6sYgJoPPb6q03p6wqbgWRpTEsuMEv7ETVV7DSNPbtg_k-39RrQa_r3Z02YzC6E-38c/s1600/foto's%20tandem.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1195" data-original-width="1600" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeB3gISwrlH8rt8reDzHziDEsvq3KGQNVJYboE7O82Sp4E4TrDPL9qL7zJHVNrRX2HsrcqMuIZSC1xFRFgAldHUlEOefxO9qJCTDRz9Nl4KNknUDSJFcYztp-CB6sYgJoPPb6q03p6wqbgWRpTEsuMEv7ETVV7DSNPbtg_k-39RrQa_r3Z02YzC6E-38c/s320/foto's%20tandem.jpeg" width="320" /></a></div><p>In mijn laatste boek, getiteld <i>Geluk op twee wielen</i>, blik ik terug op bijna vier jaar vrijwilligerswerk met een blinde man die bij onze kennismaking 78 was. Je zou bijna kunnen zeggen dat de titel van het boek vooral slaat op die laatste twee hoofdstukken, want in zijn laatste levensfase noemde hij 'muziek' en 'fietsen' de twee belangrijkste bronnen van geluk. Vier jaar lang fietste ik bijna elke week een flink stuk met hem op een tandem, die sprekend leek op een verlengde versie van mijn eigen oude stadsfiets. Dat is op zich al tamelijk toevallig, maar dat bedoel ik niet in dit verband.</p><p>Ik kwam op het idee vrijwilligerswerk te gaan doen nadat ik tijdens een fietstocht twee mannen had zien hardlopen - met elkaar verbonden via een koord om hun pols - waarvan er eentje blind of slechtziend was. Op datzelfde moment bedacht ik dat er ergens dus waarschijnlijk ook een blind medemens zat te wachten tot iemand een stuk met hem of haar ging fietsen. Thuisgekomen tikte ik wat zoektermen in en zo kwam ik terecht bij een Rotterdamse vrijwilligersorganisatie die me in contact bracht met een blinde man uit de wijk Ommoord die qua leeftijd mijn vader had kunnen zijn.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfHXgE6hCAMW-TxVd7PmHsuciGsSt4pPG5BFgTpiW1YMQwYNcbkUwNf8vi3MBBL5N-mVf4xWeaVO_KKXmO8CO1O7m_vdJrL-flLO_eaNtHQ_DH8XEcAjKTDjPbCEZi0ICosFCCQwVTZ3_MJ_hdZLGk8hshxuVfsD5PC4GSZkEkoh5UUG2rVJ5rvmNjrCg/s4032/hoofdstuk%20tandem.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfHXgE6hCAMW-TxVd7PmHsuciGsSt4pPG5BFgTpiW1YMQwYNcbkUwNf8vi3MBBL5N-mVf4xWeaVO_KKXmO8CO1O7m_vdJrL-flLO_eaNtHQ_DH8XEcAjKTDjPbCEZi0ICosFCCQwVTZ3_MJ_hdZLGk8hshxuVfsD5PC4GSZkEkoh5UUG2rVJ5rvmNjrCg/s320/hoofdstuk%20tandem.jpg" width="320" /></a></div><p>Dat voor mijn vrijwilligerswerk een verplichte VOG (verklaring omtrent gedrag) nodig bleek, stond mij zo tegen, dat ik alle benodigde papieren bijna in de eerste de beste papierbak had gepropt ware het niet dat ik op de terugweg opnieuw twee mannen zag hardlopen met een koordje om hun pols. Best toevallig, want zo vaak gebeurt dat nou ook weer niet en sindsdien is het mij ook nooit meer overkomen. Hoe dan ook: dit was het begin van vier jaar vrijwilligerswerk dat langzaam maar zeker uitmondde in een vorm van vriendschap.</p><p>Na vier jaar kwam door zijn overlijden een onvrijwillig einde aan dit vrijwilligerswerk. In december werd ik nog even gekoppeld aan een man die prima kon zien maar minder goed was in het onderhouden van contacten en vriendschappen. Met hem heb ik één keer samen gefietst, maar daarna verdween hij compleet van de radar, met als gevolg dat ik hem niet eens meer persoonlijk heb kunnen vertellen dat hij óók in mijn boek voorkomt. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_0Xiv_R4mQkHXJxDAlMSBSvaiEB7qGLtABwno2YMntlu8ElfaSrlgf5Qzye4ngJQKdafW0dMO41-52gJ_nLqnA7tTpRrki0_K5d2cbM2qsMT1o36UlbgGjoFjsfcKMlbISBKW1LfAF94ULTxNfr8aggqWiMgBfcDK1A58r802QymkiIpZ1hvBEITCB44/s4032/jazzbuurt%20rotterdam.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_0Xiv_R4mQkHXJxDAlMSBSvaiEB7qGLtABwno2YMntlu8ElfaSrlgf5Qzye4ngJQKdafW0dMO41-52gJ_nLqnA7tTpRrki0_K5d2cbM2qsMT1o36UlbgGjoFjsfcKMlbISBKW1LfAF94ULTxNfr8aggqWiMgBfcDK1A58r802QymkiIpZ1hvBEITCB44/s320/jazzbuurt%20rotterdam.jpeg" width="320" /></a></div><p>Zo eindigde dit verhaal bijna op het moment dat ik besloot de dochter van die blinde man te verrassen met een exemplaar van mijn laatste boek. Uitgerekend op de ochtend dat ik naar haar toe zou fietsen, werd ik gebeld door de vrijwilligersorganisatie met de mededeling dat zij een nieuwe kandidaat voor me hadden: een 64-jarige blinde vrouw uit de wijk Zevenkamp. Dat was op zich al toevallig, want zo voelde het net of zij het estafettestokje overnam op het moment dat ik dit hoofdstuk afsloot met het overhandigen van mijn boek.</p><p>Toen ik ruim een maand later haar adres opzocht in het stratenboek van Rotterdam (want eerst was ik nog op zomervakantie geweest), zag ik dat ze vlak naast een wijk woonde waarin alle straatnamen zijn vernoemd naar beroemde jazzmuzikanten. Dat is op zich al toevallig, want ik luister pas sinds kort naar dat genre en zou een paar jaar geleden écht niet hebben geweten wie Fats Waller precies was, terwijl ik nu letterlijk ál zijn muziek in huis heb.</p><p>Nog frappanter is dat de Art Tatumstraat haaks staat op de straat waar die blinde vrouw woont en vernoemd is naar de favoriete pianist van 'mijn' blinde man. Sterker nog: we hebben samen regelmatig naar zijn muziek geluisterd, nadat ik op zijn aandringen een cd van hem in huis had gehaald. Qua windrichting wijst die straat in een rechte lijn - bijna als een met een liniaal getrokken pijl - vanaf zijn oude woning naar dit adres, waarmee alle onderliggende symboliek zo suikerzoet en sentimenteel is dat het bijna ongeloofwaardig wordt - of misschien moet ik wel zeggen: bijna té toevallig.</p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-57231264462681944062023-07-04T12:02:00.004+02:002023-07-04T13:37:04.198+02:00Opeens moet ik 100 jaar muziekgeschiedenis inhalen<p><b>Sinds ik naar jazz ben gaan luisteren, sta ik voor een bijna onmogelijke opgave. Kreeg ik popmuziek met de paplepel ingegoten, nu dwaal ik opeens door een soort niemandsland waar alles nog in kaart moet worden gebracht. Je kunt ook zeggen dat ik hoogstpersoonlijk getuige was van de geboorte van deathmetal, terwijl ik nu als een archeoloog op zoek moet naar alles wat zich buiten mijn blikveld en niet zelden ver voor mijn geboorte heeft afgespeeld. </b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEqcgC3wOA8t-Teo_XS7hNzeZ9mHQYC_xjdGX4PZ9wAua_kOKOYmDMO6QBfMlsZsvZmji7EcovEJFhHY14oZvYGJclXXLUvLBnv9DjkxTx2DYKxIQgusstmXeQcggYdnxXKZq-xeh9JDrqkOUGrnuR4hmexnVLFpoDI7p71WFkFhc02vQ23Sv_ZOn_DTM/s498/louis-armstrong-his-hot-five_1_d30.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="267" data-original-width="498" height="172" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEqcgC3wOA8t-Teo_XS7hNzeZ9mHQYC_xjdGX4PZ9wAua_kOKOYmDMO6QBfMlsZsvZmji7EcovEJFhHY14oZvYGJclXXLUvLBnv9DjkxTx2DYKxIQgusstmXeQcggYdnxXKZq-xeh9JDrqkOUGrnuR4hmexnVLFpoDI7p71WFkFhc02vQ23Sv_ZOn_DTM/s320/louis-armstrong-his-hot-five_1_d30.webp" width="320" /></a></div><p>In mijn hoofd zit een tijdbalk met daarop de complete ontstaansgeschiedenis van pop en rock. Die begint een kleine honderd jaar geleden in 1928 met de eerste 78-toerenplaten van Mississippi John Hurt en eindigt ergens bij het meest recente album van de thrashmetal-band Kreator. Begin en einde zijn arbitrair en smaakgebonden, maar er loopt een rechte lijn van prille blues naar rock & roll, sixties pop, vroege metal, glamrock, punk, gothic, hiphop en grunge. Het is mijn hoogstpersoonlijke muzikale stamboom, maar ook die van de moderne muziek in het algemeen.</p><p>Alle jaartallen van na mijn geboorte hebben 'iets' te maken met muziek. Bij 1976 denk ik aan de oprichting van de Sex Pistols, bij 1986 aan die ene single van Run DMC die mij op het spoor zette van rap en hiphop. Dat gaat zo door tot ergens in de jaren negentig, toen ik mijn interesse in recente ontwikkelingen langzaam begon kwijt te raken, daarmee nog eens bevestigend dat je zeker als popjournalist op tijd moet stoppen, zodat je niet steeds hoeft te huichelen dat je net zo enthousiast wordt van Beyoncé als van de Beach Boys of de Beastie Boys.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJyGa3m-eTMwmwGrS2qOO9hmbbT9rod1C2LsufndS3znfMuvz2Rn0y-MqDsodAsMdicByXuccfjdxa9EcolXwDxRrWuwtYTc2ygRbWf34EKQcUyjNE1gr38GPV50qIHT3HLLi5x2vDhPpZQWV-RySbvdoBG_UA3VTAA31Q_uZI83hPjeAIOfHAJ91ix7k/s4005/jazzboeken%20in%20de%20kast.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2917" data-original-width="4005" height="233" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJyGa3m-eTMwmwGrS2qOO9hmbbT9rod1C2LsufndS3znfMuvz2Rn0y-MqDsodAsMdicByXuccfjdxa9EcolXwDxRrWuwtYTc2ygRbWf34EKQcUyjNE1gr38GPV50qIHT3HLLi5x2vDhPpZQWV-RySbvdoBG_UA3VTAA31Q_uZI83hPjeAIOfHAJ91ix7k/s320/jazzboeken%20in%20de%20kast.jpg" width="320" /></a></div><p>Om te snappen waar jazz vandaan komt, wat het is, wie precies wie is en wat alle onderlinge verbanden zijn, heb ik inmiddels een plank vol boeken en biografieën waarvan ik de meeste nog moet lezen. In feite moet ik in korte tijd honderd jaar muziekgeschiedenis zien in te halen, waarvan ongeveer de helft zich voor mijn geboorte heeft afgespeeld. Je zou ook kunnen zeggen dat de geschiedenis van jazz een soort parallel universum is waarvan ik het bestaan nu pas heb ontdekt en dat ik voorzichtig probeer te betreden en te ontwarren. Wat daarbij niet helpt is dat ik al die boeken best kan begrijpen - zelfs als ze in het Duits zijn geschreven - maar dat er op deze leeftijd weinig van blijft hangen.</p><p>Strikt genomen is jazz een stuk óuder dan honderd jaar, maar de prilste geluidsopnamen zijn ongeveer een eeuw oud. In mijn steeds verder uitdijende collectie bevinden zich de eerste opnamen van Louis Armstrong uit 1925, maar ook gedigitaliseerde 78 toerenplaten van zangeres Bessie Smith uit 1924. De oudste opname die ik kon vinden in mijn cd-kast is <i>Sounds of Africa</i> van Eubie Blake, opgenomen in New York in 1921, een instrumentaal pianostuk dat maar met moeite de bijbehorende ruis overstemt en net zo goed van een versleten wasrol afkomstig had kunnen zijn die iemand op zolder heeft gevonden.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmvdDhqriV5d4S4FIWaqY2-KrsdrLe9U-B5jUjVbPuYkU_luYQiJuoMbO8QA8PnaLougX0lnyeCOunZ4YNYoZafaAytjHZFjPEiwELGEmxsw3QBxv-3pmHx2UZrz3VnKvSR8zh2Gu31Xs3G1RzVG5tRVunOAbQ-mMJfojHk8QZ_aXGiXY-jKJ9ZmEeoro/s500/eubie%20blake.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="375" data-original-width="500" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmvdDhqriV5d4S4FIWaqY2-KrsdrLe9U-B5jUjVbPuYkU_luYQiJuoMbO8QA8PnaLougX0lnyeCOunZ4YNYoZafaAytjHZFjPEiwELGEmxsw3QBxv-3pmHx2UZrz3VnKvSR8zh2Gu31Xs3G1RzVG5tRVunOAbQ-mMJfojHk8QZ_aXGiXY-jKJ9ZmEeoro/s320/eubie%20blake.webp" width="320" /></a></div><p>In feite ben ik bezig met een enorme legpuzzel die bestaat uit ontelbaar veel stukjes die me steeds een stapje vooruit helpen. Op de ontstaansgeschiedenis van jazz zal ik later nog eens uitgebreid terugkomen, maar je stuit bij die zoektocht op stride - dat klinkt als de voorloper van boogiewoogie - blues, ragtime en marsmuziek. Zo is er maar weinig fantasie voor nodig om je voor te stellen hoe de traditional <i>1919 Rag</i>, te vinden op een album van de Dutch Swing College Band uit 1995 - zou kunnen worden gespeeld door de plaatselijke fanfare. </p><p>Soms levert de zoektocht naar prille jazz verrassende ontdekkingen op die je gevoel voor tijd en ruimte even totaal op zijn kop zetten en je doen beseffen dat jazz altijd al een veel belangrijker deel uitmaakte van je leven dat je ooit hebt beseft. Zo zette ik een cd op met daarop twaalf rags van de in 1917 overleden pianist Scott Joplin, een goedkope uitgave die weinig meer verhult over de herkomst dan dat gebruik is gemaakt van 'heel oude en zeldzame masters'. Meteen bij het eerste nummer zit je rechtop en luister je opeens niet naar instrumentale pianomuziek uit de jaren 20 maar naar de soundtrack van een film van een halve eeuw later.</p><p>Scott Joplin heeft honderdduizenden exemplaren verkocht van de bladmuziek van het door hem gecomponeerde <i>Maple Leaf Rag</i>, maar leeftijdgenoten en filmfreaks zullen vooral opveren bij <i>The Entertainer</i> uit The Sting uit 1973. Die film, met Robert Redford en Paul Newman, zag ik destijds als 12-jarige in de bioscoop, met als gevolg dat dit vrolijke nummer niet stokoud en vooroorlogs klinkt maar als iets uit mijn eigen jeugd. Dus ook als het om dit onderwerp gaat, wordt alles bepaald door je perspectief, je persoonlijke voorkeuren en ervaringen en je voortdurend van positie veranderende plaats in de tijd.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCeSgdLzm7VeMGbbIHmvgf8fsRY3Muk3G0XOupiyYaVMGep7x8_MT8SE0XiMN22buwvyOJzl0KCOk1OYLZtR_ttHWUYldwcNwX0AhEzlBLKBOfIKK_kN1xlUae18WDAb7GwW3vrI6YxSvL2kTG8T0GfmwHkLtAIq46GXUf3LfQH4KbHL3-Tb9BwMCDxG8/s1000/the%20sting.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="712" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCeSgdLzm7VeMGbbIHmvgf8fsRY3Muk3G0XOupiyYaVMGep7x8_MT8SE0XiMN22buwvyOJzl0KCOk1OYLZtR_ttHWUYldwcNwX0AhEzlBLKBOfIKK_kN1xlUae18WDAb7GwW3vrI6YxSvL2kTG8T0GfmwHkLtAIq46GXUf3LfQH4KbHL3-Tb9BwMCDxG8/s320/the%20sting.jpg" width="228" /></a></div><p><br /></p><p><br /></p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-61326844513964560482023-06-26T14:29:00.005+02:002023-06-26T14:55:27.132+02:00Kán deze journalist eigenlijk wel met pensioen?<p><b>Morgen treedt de Oostenrijkse percussionist Manu Delago met zijn band op in Rotterdam om daarna door te reizen naar Amsterdam voor een laatste optreden in ons land. Niet iedereen zal hem kennen, maar het interessante is dat hij deze Europese tournee per fiets (!) doet. Volgens mij niet eerder vertoond en hartstikke duurzaam. Nu maar hopen dat journalistiek Nederland niet zit te suffen en hem voor hij weer vertrekt een interview afneemt.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6t0p-KteUqO16e5gcdWvfG4LEQfyK9pxeaQOWiYOsuR-dpJ-QPUdqrwtUEugTRa6jfvrOniN6awDslldVgkRQCWdWft1xi7Q2k0cUGGCK2eP6pxH1Is5BhKo-SAIL5wgo2Ec-DaI082pwxjp8LYUTkUJ4hlS8S3DZMLMyP-qcbu0bbTSs__Hb_kjr27c/s2048/manu%20nederland.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1366" data-original-width="2048" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6t0p-KteUqO16e5gcdWvfG4LEQfyK9pxeaQOWiYOsuR-dpJ-QPUdqrwtUEugTRa6jfvrOniN6awDslldVgkRQCWdWft1xi7Q2k0cUGGCK2eP6pxH1Is5BhKo-SAIL5wgo2Ec-DaI082pwxjp8LYUTkUJ4hlS8S3DZMLMyP-qcbu0bbTSs__Hb_kjr27c/s320/manu%20nederland.jpg" width="320" /></a></div><p>Toen ik nog journalist was, stond ik 24 uur per dag 'aan' en was ik altijd op zoek naar nieuwe onderwerpen. Dat maakte het werk leuk en afwisselend, maar ook intens en vermoeiend want feitelijk kijk je altijd met een beroepsmatige blik naar de wereld. Nu ben ik inmiddels al geruime tijd met 'pensioen' maar deze oude gewoonte is lastig af te leren. Zo begon ik bij dat veelbesproken beeld in Rotterdam automatisch voorbijgangers te interviewen en veerde ik op toen ik las dat Manu Delago naar Nederland zou komen in het kader van zijn zogeheten 'Recycling Tour'.</p><p>Nu ben ik toevallig gek op muziek én op fietsen, vandaar dat ik al zo vroeg wist van zijn plannen, dat ik er zelfs in mijn nieuwe boek aandacht aan kon besteden. Vervolgens zat ik met mijn armen over elkaar te wachten tot een van mijn oud-collega's op het idee kwam hem te interviewen. Sowieso heeft hij pech dat ik mijn oude beroep niet meer uitoefen, want anders zou ik een eindje met hem mee zijn gefietst en zeker drie of vier pagina's voor zijn verhaal hebben ingeruimd in het tijdschrift waar ik voor werkte (of desnoods een freelancer opdracht hebben gegeven dat artikel te schrijven).</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVrS8BI6Px5b4BPdJFCWv9dD6Fv_IJbc67GiTpYYVB_Pk9tYl5io4iji19biQTny0TPAGtrxB0jkiaOqeV6Ouo5fZKO1MqX1fs48K08w62qzYLbzcGU8tts-536ms9jr52eBxrAkEUD4z9CN27T1JlpjagjPNIlGol7vnPuedRin2O_wjlpwV4PNsmMXo/s4032/quote%20manu.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVrS8BI6Px5b4BPdJFCWv9dD6Fv_IJbc67GiTpYYVB_Pk9tYl5io4iji19biQTny0TPAGtrxB0jkiaOqeV6Ouo5fZKO1MqX1fs48K08w62qzYLbzcGU8tts-536ms9jr52eBxrAkEUD4z9CN27T1JlpjagjPNIlGol7vnPuedRin2O_wjlpwV4PNsmMXo/s320/quote%20manu.jpg" width="320" /></a></div><p>Stiekem hoop ik nog steeds dat ik vandaag of morgen ergens een verslag lees van zijn tournee door Nederland, maar het valt niet uit te sluiten dat al mijn vakbroeders zitten te suffen. Dat laat zien dat nieuws niet alleen met nieuwsselectie te maken heeft, maar ook met nieuwsgierigheid. Duurzaamheid is een hot item en dit zou een even verfrissende als verrassende insteek zijn om aandacht aan dat onderwerp te besteden. Extra leuk is dat hij zijn publiek ook heeft opgeroepen om op de fiets, of lopend, naar zijn optredens te komen.</p><p>Normaal gesproken (als in: als ik nog fulltime aan het werk was geweest als verslaggever of chef redacteur) zou ik direct na het schrijven van dit verhaal zijn afgereisd naar Ter Apel om daar een paar nachten te logeren in B&B 'De Tuinkamer'. Volgens een artikel in <i>De Telegraaf</i> laten toeristen het massaal afweten nu dat Groningse dorp vaak op negatieve wijze in het nieuws is, dus het zou interessant kunnen zijn om een sfeerverhaal te schrijven met die geplaagd Bed & Breakfast als tijdelijk adres.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVLB8e7duLT2nS738Dft7r6o1DGXShEpI4MAuGdnJufvTiq619rz6-e_J0R086M92Ekqcd004kSX-pN4eXe26G59_gpKAasbgxN6dd7neIDoTlsWvjf9pdt9OW4P3n8J937J9MAafbNvCzrr9ZZPxvcBodLy-CKHA-5WEmMZR-2gzGKMpsCPEJ_aYVLJk/s2048/manu%20delago.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1366" data-original-width="2048" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVLB8e7duLT2nS738Dft7r6o1DGXShEpI4MAuGdnJufvTiq619rz6-e_J0R086M92Ekqcd004kSX-pN4eXe26G59_gpKAasbgxN6dd7neIDoTlsWvjf9pdt9OW4P3n8J937J9MAafbNvCzrr9ZZPxvcBodLy-CKHA-5WEmMZR-2gzGKMpsCPEJ_aYVLJk/s320/manu%20delago.jpg" width="320" /></a></div><p>Zo zie je dat het nieuws op straat ligt, dat je als journalist op een bepaalde - lees: nieuwsgierige en open - manier naar de wereld moet kijken en steeds vrijelijk moet associëren. Toen ik afgelopen weekend over de Maasboulevard in Spijkenisse reed, zag ik daar bijvoorbeeld een zwarte vrouw die aan het trainen was met een sparringpartner (misschien wel haar eigen partner), terwijl haar jonge kind toekeek. Als journalist zou ik meteen zijn afgestapt om haar om haar telefoonnummer te vragen, zelfs voordat ik enig idee had van het verhaal dat ik wilde schrijven.</p><p>Het ging mij in dit geval vooral om het beeld van die zwarte vrouw die aan het kickboksen was met de Oude Maas en de Spijkenisserbrug op de achtergrond. Ik zou een fotograaf naar die plek sturen om op een zonnige dag die foto te reconstrueren en vervolgens kijken wat ik daarbij zou schrijven en wat ik haar precies zou vragen. Zo kan een artikel dus ontstaan vanuit een bijzin in een artikel, een standbeeld op straat of een mooi beeld dat je in het voorbijgaan je hoofd ziet en meteen vertaalt naar een twee pagina's brede spread.</p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-21191015650207154372023-06-07T13:05:00.015+02:002023-06-07T13:13:58.005+02:00Nu pas heb ik een goed beeld van dat Rotterdamse beeld<p><b>Omdat ik gisteren iets te vroeg was voor de film die ik wilde zien en wat tijd over had, fietste ik op mijn gemak door het zonovergoten Rotterdam richting dat ene metershoge beeld dat amper een paar dagen na de feestelijke onthullingen al een richtingenstrijd heeft ontketend. Na drie kwartier op die plek te hebben rondgekeken en met een paar mensen te hebben gesproken, hoop ik dat het na de proefperiode van vijf jaar eeuwig op deze plek mag blijven staan.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKDWQMwLsaDhOKck5Ob3R-LwTN3nDvq3N5zBlB2qPOhHw49EegCxw_Esup6b5hSmAAGuc7utwdNkhnavBVL-8_URXggMMLkldFu5hfRZyTwJ3p3lqvztdBEOlj2O0Ym4iq5ZEF1vdHD-P7KISW5ylylmMcYABdh08owd4_VWfOiLgeMArBHT2p6KxX/s4032/beeld%201.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKDWQMwLsaDhOKck5Ob3R-LwTN3nDvq3N5zBlB2qPOhHw49EegCxw_Esup6b5hSmAAGuc7utwdNkhnavBVL-8_URXggMMLkldFu5hfRZyTwJ3p3lqvztdBEOlj2O0Ym4iq5ZEF1vdHD-P7KISW5ylylmMcYABdh08owd4_VWfOiLgeMArBHT2p6KxX/s320/beeld%201.jpg" width="320" /></a></div><p>Als geboren Rotterdammer speel ik wel vaker toerist in eigen stad. Dat is belangrijk om vooraf vast te stellen: ik ben op mijn vijfde verhuisd, maar kom er graag terug voor een bezoek aan het theater of de bioscoop. Ook fiets ik er op zonnige dagen als gisteren graag rond in mijn korte broek, om eerst een meegebrachte boterham te verorberen op een bankje in een park en even later een ijsje voor de deur van de IJssalon. Ik voel me er thuis, maar mijn huis staat elders. Ik ben een geboren Rotterdammer, maar geen stadsmens.</p><p>Stomtoevallig at ik mijn boterham deze keer in een park waar ook een beeld staat van Erasmus, volgens wikipedia het oudste bronzen standbeeld van Nederland. Er waren aardig wat (Aziatische) toeristen die het beeld fotografeerden, maar zelf vond ik het wat klein en bescheiden vergeleken bij dat vier meter hoge beeld waar ik straks heen wilde fietsen. Dat was ook deels de kritiek van Rosanne Hertzberger in haar veelbesproken column in NRC: veel te veel eer voor iemand die nog niks heeft gepresteerd en ook niets bijzonders van plan is gezien haar nonchalante houding.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEillLO7y9K2AcvH9OIAYbap6jBo7ZL5_e4ulLOgyR9RTGT4nFRELOs7ZJy8inc33DXh8EVKjWHnMkYJN0NbGUSLwICLn5dmY-YGrzO6uDxPswcSvErHSifcKOFheSFiQWciOT3INggyVI9dpvH1KX8NwgzK0_pa5ERhuEOkgeU2g2pLhADyMJsBpAwk/s4032/beeld%202.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEillLO7y9K2AcvH9OIAYbap6jBo7ZL5_e4ulLOgyR9RTGT4nFRELOs7ZJy8inc33DXh8EVKjWHnMkYJN0NbGUSLwICLn5dmY-YGrzO6uDxPswcSvErHSifcKOFheSFiQWciOT3INggyVI9dpvH1KX8NwgzK0_pa5ERhuEOkgeU2g2pLhADyMJsBpAwk/s320/beeld%202.jpg" width="320" /></a></div><p>Even later reed ik langs De Doelen recht op het gemoderniseerde Centraal Station af en kreeg ik het bewuste - je mag wel zeggen: veelbesproken - beeld in het vizier. Mijn eerste reactie was: zo groot is het helemaal niet. Op papier lijkt vier meter heel wat, maar niet als je je het afzet tegen dat ruime plein, dat megalomane treinstation en de hoge kantoorgebouwen eromheen. Je kunt ook zeggen dat alles een kwestie is van perspectief en ook dat het beeld speciaal voor deze plek lijkt te zijn gemaakt en er perfect bij past.</p><p>Ik spreek altijd over mezelf als journalist in de voltooid verleden tijd, waarmee ik aangeef dat ik geen zin heb om voor de zoveelste keer in mijn leven met een notitieblok of een memorecorder op pad te gaan. Maar nu, zonder dat ik dat van tevoren had bedacht, jeukten mijn handen om te noteren wat al die voorbijgangers voelden en dachten bij dit beeld dat voor de één staat voor erkenning van slavernij en eeuwenlange onderdrukking en voor de ander voor misplaatste positieve discriminatie en het zoveelste woke-agendapunt.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq0ivkbY1UijmuX12zf6Gao3jX1dFG9PkewQvFBI8FmQgslX4s5lKMQopMy6lsNn06-udBYRu0U_7q5wJC2gl3Li9VWZs61V5AdzK8qSGkfM2tMYbbJh9uOlypf8P08fNDxpKV4x9QUVx3VoNe2KZ0HYrgF1C9BDfxE8OFw8gcJnKvNCBoAz5gZsKZ/s680/cartoon.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="680" data-original-width="680" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjq0ivkbY1UijmuX12zf6Gao3jX1dFG9PkewQvFBI8FmQgslX4s5lKMQopMy6lsNn06-udBYRu0U_7q5wJC2gl3Li9VWZs61V5AdzK8qSGkfM2tMYbbJh9uOlypf8P08fNDxpKV4x9QUVx3VoNe2KZ0HYrgF1C9BDfxE8OFw8gcJnKvNCBoAz5gZsKZ/s320/cartoon.jpg" width="320" /></a></div><p>Ik ving links en rechts wat flarden van gesprekken op, sprak kort met een paar mensen, keek wie er allemaal met het beeld op de foto gingen en werd zo gedwongen mijn beeld van het beeld iets bij te stellen. Wat ik meteen al dacht en wat zo blijft: dit is een blikvanger van jewelste, een binnenkomer, een Instagram-waardig icoon en nu al bijna het meest gefotografeerde beeld van Rotterdam. Mensen, jong en oud, poseren in dezelfde houding, gluren tussen haar benen door, voelen aan haar broek alsof die echt van stof is gemaakt, trekken gekke gezichten, en dat allemaal omdat dit een beeld is zonder sokkel en zonder standsverschil.</p><p>Er zat een vrouw op een muurtje die bijna met tranen in haar ogen vertelde dat ze al veertig jaar lerares was en allemaal van dit soort meisjes in de klas had gehad, er was een man die met de trein helemaal uit Den Dolder was gekomen om dit beeld te zien en een ANP-fotograaf die haar best deed om een foto te maken van dit beeld zonder 'oude witte mannen' erop. En er was een man die me vroeg of dit nou een echte Rotterdamse is. Na enige aarzeling antwoordde ik met 'ja', omdat ze met beide benen op de grond staat en iets onverzettelijks uitstraalt.</p><p>Om het onderwerp letterlijk van elke kant te bekijken, liep ik om het beeld heen. Toen viel me op dat haar gezicht vanaf de ene kant gezien iets stoers en nonchalants uitstraalt, terwijl de andere kant van haar gezicht juist haar onzekerheid en verdriet laat zien. Als dat opzet is van de kunstenaar, dan is het geniaal uitgevoerd, ook al omdat het beeld daarmee ver uitstijgt boven het gekibbel van al die columnisten, maar iets universeels, herkenbaars en intens menselijks uitstraalt. Hier staat een mens, een Rotterdammer en hier is ze helemaal op haar plek.</p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-53232581525075734062023-06-02T09:52:00.003+02:002023-06-02T10:00:00.452+02:00Vandaag voel ik me weer iets beroemder dan gisteren<p><b>Als schrijver blijf je altijd een beetje onder de radar, want zelfs de allerbekendste buitenlandse auteurs die ik als journalist mocht interviewen konden tijdens hun verblijf in Amsterdam tamelijk ongestoord over straat. Maar toen ik gisteren een boek in handen gedrukt kreeg met daarin tal van beroemd geworden dorpsgenoten, besefte ik dat ik toch iets 'bekender' ben dan ik me vaak realiseer als ik in mijn ochtendjas plaatsneem achter de laptop voor weer een nieuw hoofdstuk.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghDtI3EyVHY90Ix7BUTfaMjystRXup-7K5LLfCQjspSNa8TlWtn98ZNei1UOyZuEB-BpE9gka8DSPT_C5fX6hfkUXYkZrhH8As9tKpfHJhpwOg_hFae8o10Tlh-G7w9U2jicdhJJmZCpVawoM-B2pP1InV43732y9TCNf3jrVARdt43wjlUGUCgeYK/s4032/thrillerschrijver%20hypotheekvrij.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghDtI3EyVHY90Ix7BUTfaMjystRXup-7K5LLfCQjspSNa8TlWtn98ZNei1UOyZuEB-BpE9gka8DSPT_C5fX6hfkUXYkZrhH8As9tKpfHJhpwOg_hFae8o10Tlh-G7w9U2jicdhJJmZCpVawoM-B2pP1InV43732y9TCNf3jrVARdt43wjlUGUCgeYK/s320/thrillerschrijver%20hypotheekvrij.jpg" width="320" /></a></div><p>De grap is dat het me nooit te doen is geweest om geld of roem, toen ik in 1991 de eerste alinea schreef van mijn allereerste manuscript. Mijn vrouw en ik kenden elkaar pas net toen ik haar opbiechtte schrijver te willen worden, maar ik moest eerst twee wedstrijden winnen met een kort verhaal voordat ik mezelf voor het blok zette. Dat gebeurde op 4 september van dat bewuste jaar, in de nacht dat mijn oudste zoon geboren werd. </p><p>Beetje raar moment misschien, maar de bijbehorende gedachte was: als ik het onder deze drukke omstandigheden vol weet te houden, dan kan ik de klus ook wel klaren als ons leven in wat rustiger vaarwater terecht is gekomen. Rond dezelfde tijd verhuisde mijn werk ook van van Gilze naar Amsterdam waardoor mijn reistijd ruimschoots verdubbelde. Toch schreef ik trouw vier avonden per week trouw aan mijn eerste thriller (hoewel ik pas vijf jaar later zou debuteren met mijn derde manuscript).</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRGL7f3gSttqoX5vn7NzAzISljRWmAsszfSB2IUlSZRhjZat52uuLdR4QpbE0nR132g5B5Yp6PwSF-fg7zyVo4wBNm4kC1Vzs0mEoU2sbDRITkc73uQnACS25aLxPqHFs8sl1eJm7aOOi-HTTCyXVHR5B0qZc1OfjoXreFxKQOMlflz0dO1_lKfFap/s4032/thrillers.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRGL7f3gSttqoX5vn7NzAzISljRWmAsszfSB2IUlSZRhjZat52uuLdR4QpbE0nR132g5B5Yp6PwSF-fg7zyVo4wBNm4kC1Vzs0mEoU2sbDRITkc73uQnACS25aLxPqHFs8sl1eJm7aOOi-HTTCyXVHR5B0qZc1OfjoXreFxKQOMlflz0dO1_lKfFap/s320/thrillers.jpg" width="320" /></a></div><p>Later heb ik voor de grap wel eens gezegd dat ik het wat nader had moeten specificeren, in de zin dat ik tegen mijn vrouw had moeten zeggen dat ik bestsellerauteur wilde worden of een uiterst succesvol schrijver met een zwembad in de achtertuin van zijn hypotheekvrije villa. Weliswaar werd in 1996 mijn eerste thriller uitgegeven - op zich al een hele eer en een prestatie - maar commercieel gezien zette dat debuut weinig zoden aan de dijk. Dat bleef zo, ook al wist de misdaadroman <i>Dubbel Bedrog</i> het ooit tot een tweede druk te schoppen.</p><p>Toen in 2008 de thriller <i>Het mysterie van Montalcino</i> verscheen (mijn zevende thriller en mijn negende boek) dacht ik heel even serieus dat dat mijn allerlaatste boek zou zijn. Mijn droom was uitgekomen, ik had woord gehouden en er stond een mooi rijtje in de kast. Wat ik niet kon vermoeden, was dat het toen feitelijk nog moest gaan begonnen. Ook toen vier jaar later <i>Hypotheekvrij!</i> verscheen, had ik geen benul dat dat boek het startsein zou vormen van een serie die tot op heden doorloopt.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSeTRQTlNPzotxJrizLjdwutZIVpGzX_oSgsIegr5LwNdkq2IKET1cxg9xSKfmNW-HuQ8E3OePghM9o2oiQGImJ4qpmuWyni5mgX3GIhMrYJcvqCBYUj-IEXl2b1H8p_coBVa156pl18BHUI-eGJqZHW5FZm-vnDR6GrOOh8L4erUJ5AX5sgSCqS4g/s4032/boeken%20just.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSeTRQTlNPzotxJrizLjdwutZIVpGzX_oSgsIegr5LwNdkq2IKET1cxg9xSKfmNW-HuQ8E3OePghM9o2oiQGImJ4qpmuWyni5mgX3GIhMrYJcvqCBYUj-IEXl2b1H8p_coBVa156pl18BHUI-eGJqZHW5FZm-vnDR6GrOOh8L4erUJ5AX5sgSCqS4g/s320/boeken%20just.jpg" width="320" /></a></div><p>Pas toen ik gisteren het boek <i>Hogerop vanuit Ridderkerk</i> (een rechtstreekse knipoog naar de zingende kraanmachinist uit Bolnes) in ontvangst nam, besefte ik hoeveel boeken ik inmiddels op mijn naam heb staan, al vallen ze natuurlijk volledig in het niet bij de 55 (!) jeugdboeken die dorpsgenoot Hans Mijnders bij elkaar schreef. Voor de grap merkte ik op dat ik me nu opeens een stuk beroemder voelde dan die ochtend - zeker in het gezelschap van zanger Lee Towers en ex-minister Cora van Nieuwenhuizen - maar dat was feitelijk ook alleen maar een grap.</p><p>Nu pas besef ik dat ik in een dorp woon waar voetballer Kevin Strootman een huis heeft laten bouwen en waar regisseur Paul Verhoeven zijn peuterjaren doorbracht (en Duitse bommenwerpers zag overvliegen). Paul Verhoeven heb ik als beginnend journalist nog mogen interviewen, net als schrijver Koos Verkaik die toen in Zoetermeer woonde maar wel gewoon in Bolnes blijkt te zijn geboren. Ik kwam destijds bij hem terecht op zoek naar de Nederlandse Stephen King, een eretitel die hij jaren later met zijn vertaalde werk inderdaad in de wacht zou slepen.</p><p>In mijn nieuwe boek, dat deze week wordt gedrukt en ergens volgende week verschijnt, stel ik vast dat je als geboren Rotterdammer natuurlijk nooit een Amsterdammer kunt worden, zelfs niet als ik daar na mijn studie was blijven hangen. Gekscherend noem ik mijn woonplaats wel eens een groene buitenwijk van Rotterdam, maar tegelijk heb ik me nooit eerder zo nadrukkelijk een echte 'Ridderkerker' gevoeld als juist gisteren.</p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-3028269292177361902023-05-16T11:30:00.179+02:002023-05-17T11:06:41.706+02:00Eindelijk kan Souad Massi van het verlanglijstje worden geschrapt<p><b>Het gebeurt regelmatig - eigenlijk moet ik zeggen: vaker wel dan niet - dat we concerten bezoeken van artiesten waar we tot dat moment nog nooit van hadden gehoord. Voor Souad Massi gold echter nadrukkelijk het omgekeerde, want zij staat al zo lang op het verlanglijstje dat we zelfs overwogen hadden op een doordeweekse avond op en neer te rijden naar Brussel. Maar toen zag ik tot mijn grote blijdschap opeens een gesponsorde advertentie voorbij komen van De Doelen. En dus fietsten we afgelopen zaterdag op ons gemak naar hartje Rotterdam.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhD6UBH_WQOV1OhXJfV9Wi7pYZgQEdoV3GLWpKIzcb99wI4cPl1o1i9IdZocdp6NzwLGiXycm2TehKTiVESwERVwea1EGZcbPYjlkg4zZJ6P2P-04hRJ6WujNQPVzJ2Qut-7hvR1xhjKYeT3VQtZ_G97-49VOY317v0XKEeApWUUdy_8BH2k2qOImr5/s3493/cd%20s%20souad%20massi.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2097" data-original-width="3493" height="192" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhD6UBH_WQOV1OhXJfV9Wi7pYZgQEdoV3GLWpKIzcb99wI4cPl1o1i9IdZocdp6NzwLGiXycm2TehKTiVESwERVwea1EGZcbPYjlkg4zZJ6P2P-04hRJ6WujNQPVzJ2Qut-7hvR1xhjKYeT3VQtZ_G97-49VOY317v0XKEeApWUUdy_8BH2k2qOImr5/s320/cd%20s%20souad%20massi.jpg" width="320" /></a></div><p>Ergens in mijn binnenkort te verschijnen nieuwe boek stel ik vast dat ik de laatste tijd vooral naar 'zwarte' muziek luister: jazz, blues, hiphop en global (tot voor kort heette dat nog worldmusic, maar dat mag niet meer). Je kunt ook zeggen dat ik sinds kort fanatiek naar jazz luister, terwijl de muziek van Massi al sinds jaar en dag mee gaat op zomervakantie. Zelfs als je op weg bent naar een huisje net over de grens in Duitsland waan je je dankzij die soundtrack ver weg van huis en op een exotische locatie. </p><p>Tegen haar muziek liep ik ooit per toeval aan, maar pas nadat een goede vriend mijn muzikale horizon nog verder had verbreed. Via zijn vrouw was hij op het spoor gekomen van artiesten als Cesária Évora en Youssou N'Dour, zodat ik van beide artiesten ongevraagd een cd kreeg voor mijn verjaardag. In beide gevallen bleek het een voltreffer, want van Évora hebben we inmiddels een hele collectie in huis. Binnenkort gaat er een film over haar leven in roulatie, maar wij hebben haar zelfs nog een keer in levenden lijve gezien in hetzelfde Rotterdam.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSGdxWNEuLCFJDlmLNkoIzeOWfhz4Bt7CBOQn3qkoEHRTjUv0VDHheT52a95XDPBTz8JfAf_zN1kzo-ZZIpaUSCsDG52AV60SjeKUJX-w21k_HT9xdCcUiUP7rVcd5KmGnVhwIK3cNYGEihm2G5vFSUBawRCKHpEXGD2GfcV-Fx4KkyGYDjiL6NYJU/s640/de%20doelen.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="636" data-original-width="640" height="318" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSGdxWNEuLCFJDlmLNkoIzeOWfhz4Bt7CBOQn3qkoEHRTjUv0VDHheT52a95XDPBTz8JfAf_zN1kzo-ZZIpaUSCsDG52AV60SjeKUJX-w21k_HT9xdCcUiUP7rVcd5KmGnVhwIK3cNYGEihm2G5vFSUBawRCKHpEXGD2GfcV-Fx4KkyGYDjiL6NYJU/s320/de%20doelen.jpeg" width="320" /></a></div><p>De gesponsorde advertentie van De Doelen zag ik stomtoevallig voorbijkomen, want ik had er net twee weken meivakantie opzitten met een schermtijd van gemiddeld slechts 4 (!) minuten per dag. In ons vakantiehuis was geen WiFi, zodat ik af en toe gebruik maakte van het gratis netwerk in de plaatselijke supermarkt om alleen even snel mijn mail te checken en mijn wandelingen en fietsritten te uploaden naar Strava. Na thuiskomst keek ik even op Facebook en toen zag ik dat Souad Massi een paar dagen later Rotterdam zou aandoen.</p><p>Tegelijk met de tickets bestelde ik online meteen haar laatste album, zodat we ook vertrouwd raakten met haar nieuwe liedjes. Grappig genoeg vond het concert plaats op dezelfde datum waarop ik mijn vrouw in 1985 vroeg of ze soms zin had met me naar de film te gaan. Hier had ze zéker zin in, al was het maar omdat het weer een keer iets anders was dan jazz. Het was heerlijk weer, dus we stapten al om zes uur zonder jas op de fiets met de bedoeling onderweg een patatje te halen bij Bram Ladage.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKJaiSHSKzrNq1WDAdVRCt7eQtGoEjtULHw1XN0gupJxlxt_E3PizklHNbKM6I8Jk14Fq3esgLGP8doGxeCScNwn884ebbLiYC8jsR2hM-67idxHttuPyKnxlF5VY37vKmBwDDy3WJxpcnpBc9jl4sOoZOAaqJ4VnzTQ16EXuCQ34jz4eKWF0HM0VT/s2000/concert%20massi.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="2000" height="144" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKJaiSHSKzrNq1WDAdVRCt7eQtGoEjtULHw1XN0gupJxlxt_E3PizklHNbKM6I8Jk14Fq3esgLGP8doGxeCScNwn884ebbLiYC8jsR2hM-67idxHttuPyKnxlF5VY37vKmBwDDy3WJxpcnpBc9jl4sOoZOAaqJ4VnzTQ16EXuCQ34jz4eKWF0HM0VT/s320/concert%20massi.jpg" width="320" /></a></div><p>Meestal komen we niet verder dan de Kop van Zuid, maar het was sociologisch gezien interessant om op een zaterdagavond eens over het Schouwburgplein te lopen. Wel vraag je je af waarom er zo'n hardnekkig taboe rust op het woord 'omvolking', want mijn geboortestad is onherkenbaar veranderd als het om bevolkingssamenstelling gaat. Tegelijk zag het publiek bij dit concert er inderdaad uit als de gezellige Benetton-reclame die vurige voorstanders van een multiculturele samenleving waarschijnlijk voor ogen hebben.</p><p>We waren al eerder in De Doelen geweest, maar de toegang tot deze wat kleinere zaal leek meer op de entree van een parkeergarage. Daarna kwam je in een soort conferentiecentrum terecht en vervolgens in een futuristisch Japans kantoor waar je verplicht op je 75ste je laatstewilpil moet komen ophalen. Het leidde na afloop tot de verzuchting dat ik haar veel liever in LantarenVenster had zien optreden, want setting en ambiance zijn net zo belangrijk als de muziek zelf.</p><p>Bij Souad Massi draait alles om haar stem, want ze was gekleed alsof ze vijf minuten eerder nog achter de garderobe had gestaan. Beetje karig ook dat ze het al na welgeteld een uur voor gezien hield, al werd het enthousiast klappende publiek nog getrakteerd op twee toegiften. Als laatste zong ze een wonderschoon Franstalig nummer dat zó in het programma <i>Chansons!</i> zou passen als dat ooit terugkeert op de buis. Eigenlijk zou je alleen daarom al mogen hopen dat Matthijs van Nieuwkerk een tweede kans krijgt, want Souad Massi verdient een nog veel breder en groter publiek.</p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-40195569062542431792023-05-12T11:11:00.185+02:002023-05-16T10:14:19.640+02:00Op vakantie blijven we gewoon concerten bezoeken<p><b>Voordat we naar Frankijk vertrokken voor een tweeweekse meivakantie, merkte mijn vrouw op dat ze het wel leuk zou vinden om tijdens ons verblijf een concert te bezoeken. Vorig jaar zagen we in Münster de Keniase zangeres Nina Ogot optreden (met pizza vooraf aan een gereserveerde tafel) en dat smaakte beslist naar meer. En dus staken we de dag na aankomst in de Elzas de grens over om 75 kilometer verderop in de Duitse stad Freiburg een Duits jazztrio te zien spelen.</b></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLLu52BFBCjf_xj2zSSS0VvMa73dolipY1NB8vXTDuHsCLqh6Nd4R7_BGsHXtTpmYO_nZT_fiw05AdjMRK-Ftbeet0UBuR0UYl79IuQ1kyMKFf-6UZmihDUCNssZg2fiGA8FmSpbGquVc2bY6ogjpwEBo9pf6plnF57KumFtJ5jjolioN70MpnWda8/s1050/meissner%20trio.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1050" data-original-width="700" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLLu52BFBCjf_xj2zSSS0VvMa73dolipY1NB8vXTDuHsCLqh6Nd4R7_BGsHXtTpmYO_nZT_fiw05AdjMRK-Ftbeet0UBuR0UYl79IuQ1kyMKFf-6UZmihDUCNssZg2fiGA8FmSpbGquVc2bY6ogjpwEBo9pf6plnF57KumFtJ5jjolioN70MpnWda8/s320/meissner%20trio.jpeg" width="213" /></a></div><br />Mijn vrouw had nog gezegd dat het haar niet eens zoveel uitmaakte wie er precies optrad, omdat het haar vooral gaat om de ervaring van weer eens een andere zaal in een andere stad maar ik ging niet over één nacht ijs toen ik tickets kocht. In het <i>Jazzhaus </i>stond tijdens ons verblijf ook een rap-trio geprogrammeerd, een kleinkunstenaar achter de piano die humoristische liedjes zong waarbij het vooral om de teksten ging en een soulvolle Amerikaanse blueszanger. <p></p><p>Bij het aanklikken van een nummer van het Vincent Meissner Trio zat ik echter meteen rechtop, want dit was me op het lijf geschreven. Van deze piepjonge jazz-pianist uit Leipzig had ik nog nooit gehoord, maar als hij in <i>LantarenVenster</i> in Rotterdam had opgetreden in plaats van in deze Duits studentenstad, had ik beslist óók een kaartje gekocht. Op zijn debuut is de muziek niet altijd even toegankelijk, maar op het recent verschenen <i>Wille</i> is meer ruimte voor melodie en lyriek.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCdygnb3H209LXER6cufNt5yOX35FY7Gw9nx853zyXBohV15TJqfIa4pi40QBbYVM0fGaD5nnCUaeBkskFfTDBo-CVMlUZ2aqR2qox0qWK5rTRCxsUZFw4d8JG8xuioMk0BqDnWIE32cznvW6LE4Q88PdQA4N2i_PNqnUdU2Yr7595599cmg-mCDZT/s2000/jazzhaus%20freiburg.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="900" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCdygnb3H209LXER6cufNt5yOX35FY7Gw9nx853zyXBohV15TJqfIa4pi40QBbYVM0fGaD5nnCUaeBkskFfTDBo-CVMlUZ2aqR2qox0qWK5rTRCxsUZFw4d8JG8xuioMk0BqDnWIE32cznvW6LE4Q88PdQA4N2i_PNqnUdU2Yr7595599cmg-mCDZT/s320/jazzhaus%20freiburg.jpeg" width="144" /></a></div><p>Op de website van het <i>Jazzhaus</i> had ik al gezien dat bij sommige concerten wordt gekozen voor een zogeheten 'café-opstelling'. Bij een gitaarbeul als Walter Trout zullen ze dat niet zo snel doen, maar jazz vraagt om verspreid staande tafeltjes met drie of vier stoelen eromheen. In <i>LantarenVenster</i> kozen ze tijdens de pandemie voor deze optie om voldoende afstand te garanderen en dat zorgde voor net wat meer sfeer dan bij normale concerten. En dus meldden we ons al om 19.00 uur bij de ingang om een mooi plekje te bemachtigen.</p><p>Niet veel later zaten we aan een tafeltje vlak voor het podium achter een halve liter alcoholvrij bier in afwachting van het optreden. Bij het afrekenen van beide biertjes bleek dat er alleen met contant geld kon worden betaald, terwijl je in Nederland in steeds meer bioscopen en theaters juist alleen maar kunt pinnen. Dat laat zien dat beide buurlanden wat sommige onderwerpen betreft mijlenver van elkaar afstaan of in elk geval een heel ander tempo aanhouden. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidvishzz7LXUlX5UDcRGoHdBLXQA7QcqNAaXNDoNQBD1hG_ZLweAFW0CSAzRkmvQEaP1ldkEJDaermmEV0wI7h29t_BP98NiPeMn9yToY5RkOJXMU8wwu7WHuX44DIT28nS4SQmgdQHmp_PTFBOl3VUljJKLHITLuP2eS58x6AnmtryRtM527IiAy0/s2000/meissner%20live.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="2000" height="144" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidvishzz7LXUlX5UDcRGoHdBLXQA7QcqNAaXNDoNQBD1hG_ZLweAFW0CSAzRkmvQEaP1ldkEJDaermmEV0wI7h29t_BP98NiPeMn9yToY5RkOJXMU8wwu7WHuX44DIT28nS4SQmgdQHmp_PTFBOl3VUljJKLHITLuP2eS58x6AnmtryRtM527IiAy0/s320/meissner%20live.jpeg" width="320" /></a></div><p>Onze tafelgenoot was een echte jazzliefhebber en had Miles Davis ooit nog zien spelen in dezelfde zaal, maar hij bleek nog nooit gehoord te hebben van de Duitse pianiste Julia Hülsmann die ik pas had zien optreden. Haar aarzelende, bijna fluisterzachte stijl verschilt ook sterk van het zelfverzekerde, virtuoze bravoure waarmee Meissner de toetsen aanslaat, aangespoord door een even jonge, snoeiharde drummer.</p><p>Tegelijk met de tickets had ik online het album <i>Wille</i> besteld, zodat ik al helemaal vertrouwd was met zijn repertoire, inclusief de cover van <i>In My Life</i> van The Beatles (van het album Rubber Soul) en een bijna onherkenbare versie van <i>I Wanna Dance With Somebody</i> van Whitney Houston. Mijn favoriete nummer is echter <i>Young Folks</i> dat begint met zo'n strakke beat van de drummer dat je de hele tijd zit te wachten tot hij eindelijk een keer los mag gaan met een lange solo.</p><p>Meissner speelde nog meer covers, onder meer van Ornette Coleman, Thelonious Monk en zijn Duitse collega-pianist Thomas Rückert van wie ik toevallig ook een cd bij me had tijdens deze vakantie. Het trio speelde het kersverse album in z'n geheel en zorgde na afloop voor de zoveelste gesigneerde cd in mijn collectie. Pas later bedacht ik hoe leuk het is om een Duitse pianist in een Duits theater te zien spelen en Duits te horen praten tegen zijn publiek en verder verheugd ik me, in de breedste zin van het woord, vooral op de eerstvolgende keer.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKnDKoOH0ZAlWrZ0EJr-vzYEk9TrsE0QF8WaYhbbrIo7GR6MSgHTn467lmieOFwY4vciBY6GPdmpWfc38wzgArxSZyOJIEFsR5KozhAl2ot101IV8abM0j9BwW-mv33moipZesK46jaLXeiqbMcnULzhr5qSNVBlrbV--cQeOQxOPAvrgmjSlUWfou/s2786/gesigneerde%20cd%20vincent%20meissner.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2506" data-original-width="2786" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKnDKoOH0ZAlWrZ0EJr-vzYEk9TrsE0QF8WaYhbbrIo7GR6MSgHTn467lmieOFwY4vciBY6GPdmpWfc38wzgArxSZyOJIEFsR5KozhAl2ot101IV8abM0j9BwW-mv33moipZesK46jaLXeiqbMcnULzhr5qSNVBlrbV--cQeOQxOPAvrgmjSlUWfou/s320/gesigneerde%20cd%20vincent%20meissner.jpeg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-83354583614865298902023-05-09T10:01:00.002+02:002023-05-11T13:02:40.143+02:00Er staat een foto van oom Benny in de Billy<p><b>Sinds kort staat er een foto in de boekenkast die het bezoek steevast in verwarring brengt. Pas van heel dichtbij kun je zien dat het om een gesigneerd portret gaat en snap je dat het niet zomaar een verre, muzikale oom betreft uit de stamboom die mijn vrouw momenteel laat uitzoeken. Ook in dit geval speelde toeval weer een belangrijke rol, want ik ben niet één tel bewust naar iets anders op zoek geweest dan naar een paar cd's van klarinetspeler Benny Goodman.</b></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKBgobDYhep_mmxRKDYVHUcBG3xMBR3AeKLQsAkCs4EmwwCRYCVuMko7N_KKyIZcRa-nxzZWE-atWdakFMLDUhvua3Rpwioj7ULplOUs7DBz9zJld9-B12JvKaI5ChVJhAqvfulfcC6ImHMCGKpClgyrNxGIjJdXMvasfjg1wssnI_HSQhPd50YTbv/s4032/oom%20benny.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKBgobDYhep_mmxRKDYVHUcBG3xMBR3AeKLQsAkCs4EmwwCRYCVuMko7N_KKyIZcRa-nxzZWE-atWdakFMLDUhvua3Rpwioj7ULplOUs7DBz9zJld9-B12JvKaI5ChVJhAqvfulfcC6ImHMCGKpClgyrNxGIjJdXMvasfjg1wssnI_HSQhPd50YTbv/s320/oom%20benny.jpg" width="320" /></a></div><p>Als we helemaal teruggaan naar het voor dit blog relevante vertrekpunt, dan moet je beginnen bij een afbeelding van een boekenplank vol boeken over blues op Twitter en de bijbehorende oproep om een foto te maken van jouw eigen collectie. Op dat moment had ik één biografie van John Lee Hooker in de kast staan en verder alleen een rijtje boeken van de Rolling Stones. Bovendien begon ik toen al voornamelijk naar jazz te luisteren, dus dit viel net buiten mijn blikveld. </p><p>Het vormde wel het startsein voor een bescheiden collectie jazz-boeken, variërend van de biografie van Frank Sinatra tot de ontstaansgeschiedenis van Boogie Woogie. Er zitten een paar verhalenbundels van Bernlef bij en zoveel boeken over Billie Holiday dat ik precies weet hoe vaak ze in 1939 naar het toilet is geweest. Van sommige artiesten had ik inmiddels al aardig wat cd's in huis, maar dat geldt bijvoorbeeld weer niet voor Charles Mingus. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnh024d0sRfhPUlxCRL4LTzMLauHqVtP1ltCqv_IF3GcuAFtJdKePPryWzaJunOV2GHYC_8GflzUQcpcZmt6MjWAQrC3O95EVA0nSt9ACC60D5WIikLbyia-z_d6vRZKoItvENcISThWeBfx7XoGHvKrd3pS1OOTdmpjsu4RCQpmOuagjeZFLYjxm9/s3725/jazzboeken%20in%20de%20kast.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2794" data-original-width="3725" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnh024d0sRfhPUlxCRL4LTzMLauHqVtP1ltCqv_IF3GcuAFtJdKePPryWzaJunOV2GHYC_8GflzUQcpcZmt6MjWAQrC3O95EVA0nSt9ACC60D5WIikLbyia-z_d6vRZKoItvENcISThWeBfx7XoGHvKrd3pS1OOTdmpjsu4RCQpmOuagjeZFLYjxm9/s320/jazzboeken%20in%20de%20kast.jpeg" width="320" /></a></div><p>Als leek was ik eigenlijk bezig aan een tweeledige ontdekkingstocht, waarbij het me net zo goed ging om de muziek als om de ontstaansgeschiedenis van de jazz. Als het om rock gaat, heb ik een tijdbalk in mijn hoofd die loopt van de eerste opnamen van Mississippi John Hurt in 1928 tot het meest recente album van Eric Clapton, maar bij jazz moest ik die nog helemaal inkleuren. In die speurtocht zit geen logica, dus soms pak ik zomaar een boek uit de kast om er even doorheen te bladeren of bij wijze van voorpret alvast stiekem het voorwoord even te lezen.</p><p>Zo zat ik op een lentedag zomaar ineens met <i>Benny Goodman and the Swing Era</i> in mijn handen, een biografie over deze klarinettist die voor een leek als ik best taai en technisch bleek, maar me tevens op de gedachtesprong bracht dat jazz er niet alleen nooit was geweest zonder slavernij, maar wellicht ook niet zonder antisemitisme. De ouders van Benny Goodman waren gevluchte joden uit Polen en Litouwen die in de VS een veilig heenkomen zochten, verliefd werden en een gezin stichtten met twaalf kinderen waarvan Benny in 1909 nummer negen was. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjgbJ9KUgv4nY0ws7za9Y2hxD7avGUwNI8QeVIEXlM7SVtTlttkceWVrfV4craf8dOulLrEABlLqSN35LNRigKw8vtJSG9BuQX0ce2Ju9KLGyGLRYXjybcl0nqHLyTJ6IG_3Qs7a-X-1hkm3pWtU0t2R24CBg_A9PZ_r19FcIo1a2Q-H85tlnMlXEl/s4032/doos%20Goodman.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjgbJ9KUgv4nY0ws7za9Y2hxD7avGUwNI8QeVIEXlM7SVtTlttkceWVrfV4craf8dOulLrEABlLqSN35LNRigKw8vtJSG9BuQX0ce2Ju9KLGyGLRYXjybcl0nqHLyTJ6IG_3Qs7a-X-1hkm3pWtU0t2R24CBg_A9PZ_r19FcIo1a2Q-H85tlnMlXEl/s320/doos%20Goodman.jpeg" width="240" /></a></div><p>Omdat ik weinig van hem in huis had, keek ik zomaar voor de aardigheid even op Marktplaats of iemand misschien wat cd's van hem aanbood, het liefst een paar tegelijk. Zo stuitte ik op een advertentie met niet alleen 35 (!) cd's van Goodman, maar ook een dvd van een speelfilm uit 1955 over zijn leven en een door hem persoonlijk gesigneerde foto. Er waren nog geen biedingen uitgebracht zag ik, terwijl de advertentie er alweer meer dan een maand op stond. Er stond tevens bij dat er geboden kon worden vanaf tien euro.</p><p>Dat was dus meteen ook mijn openingsbod, terwijl ik in gedachten al bezig was met de vraag tot hoe hoog ik zou gaan. Verder lezend in het boek bedacht ik dat 10 euro wel érg karig is, maar toen ik het wilde verhogen naar 30 euro zag ik dat mijn bod al was geaccepteerd. En dus reed ik niet lang daarna - deze keer met de auto - naar Heerhugowaard om daar een doosje op te halen met zoveel muziek dat ik voorlopig nog wel even zoet ben. Uit de doos toverde ik ook een ingelijste foto die jarenlang bij iemand in de kast moet hebben gestaan.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXAtKj_-Cy8q95HqtzuA83dWL4lVt469KNVr07xwsPKCBunJxpJFzddCRbKneCKoMCmQyjobb-cSULu5WUODRMjmrjLzvdA12kAfyB88u_jwsENPB3ochtLHmsIY_6CvPW9licqkOYPeSf85RiPq1cnRjrrc6eFpAN107V8BbYihwRnkyfKvjQq4y8/s4032/ingelijste%20foto.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXAtKj_-Cy8q95HqtzuA83dWL4lVt469KNVr07xwsPKCBunJxpJFzddCRbKneCKoMCmQyjobb-cSULu5WUODRMjmrjLzvdA12kAfyB88u_jwsENPB3ochtLHmsIY_6CvPW9licqkOYPeSf85RiPq1cnRjrrc6eFpAN107V8BbYihwRnkyfKvjQq4y8/s320/ingelijste%20foto.jpg" width="240" /></a></div><p>De collectie bleek afkomstig van een pas overleden zwager die in zijn jongere jaren helemaal gek was van de muziek van Benny Goodman. Zijn schoonzus trok een wat vies gezicht bij het uitspreken van die naam en vertelde schouderophalend over de handtekening op de foto alsof ze zich niet voor kon stellen dat ook maar iemand daar heel opgewonden van zou kunnen worden. Echt zuinig was er niet met de verzameling omgesprongen, want sommige cd-boekjes hadden wat waterschade opgelopen en sommige cd's moest ik, heel oneerbiedig, schoonmaken met een theedoek en wat spuug.</p><p>Thuis kon het grote uitpakken beginnen, het ordenen en sorteren, en het in chronologische volgorde beluisteren van de vaak vooroorlogse opnamen. Ook hier begint het verhaal in 1928 met de allereerste opnamen van <i>Benny Goodman's Boys with Jim and Glenn.</i> Ik heb wel eens betere bandnamen gehoord, maar het is fascinerend om naar muziek te luisteren die alweer bijna honderd haar oud is uit de primitieve begindagen van de jazz én de grammofoon. En zo gaat de zoektocht verder, graven we steeds dieper en stuiten we op steeds meer intrigerende puzzelstukjes.</p><p></p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-16483157817693703422023-04-17T11:02:00.005+02:002023-04-18T11:50:46.824+02:00Als een klein kind op handtekeningenjacht<p><b>Onlangs meldde ik op twitter dat ik, zodra het over muziek gaat, spontaan verander in een puber met een viltstift. Zo fietste ik afgelopen zaterdag in totaal 36 kilometer om de Duitse jazzpianiste Julia Hülsmann te zien optreden met in mijn binnenzak een exemplaar van haar laatste cd. Na afloop van haar optreden - haar allereerste show in ons land überhaupt - keerde ik blij als een kind huiswaarts met haar handtekening en die van twee van haar bandleden. </b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi88rG06PaMdI4Kv2FpXcFKSKCMrTHZnivyNfaVsw-0z3pmjpaGu3MXO2Y9l_ltOUae__EXmDEh6OXIGK0ObNxStdX1U98hD12P9whHkukBe0dcNMGztzgCJZ5eMeHXEQub2OEzgfUeWQRQN5_WPrgtdmmTk5HyRAt4V4ZpNUXCIWF5L3OCTRjjyst5/s4012/julia%20handtekening.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2567" data-original-width="4012" height="205" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi88rG06PaMdI4Kv2FpXcFKSKCMrTHZnivyNfaVsw-0z3pmjpaGu3MXO2Y9l_ltOUae__EXmDEh6OXIGK0ObNxStdX1U98hD12P9whHkukBe0dcNMGztzgCJZ5eMeHXEQub2OEzgfUeWQRQN5_WPrgtdmmTk5HyRAt4V4ZpNUXCIWF5L3OCTRjjyst5/s320/julia%20handtekening.jpeg" width="320" /></a></div><p>Nu is het niet zo dat ik al mijn hele leven fan ben van Julia Hülsmann, want ik ken haar naam pas sinds ik die tegenkwam in de concertladder. Je kunt als muziekliefhebber wachten tot jouw idolen een keer in de buurt optreden, maar je kunt omgekeerd ook kijken of er voor jou iets interessants zit tussen de artiesten die binnenkort je favoriete theater aandoen. Voor mij is dát de manier gebleken om mijn muzikale horizon te verbreden en nieuwe namen te ontdekken.</p><p>Soms ga ik tamelijk blanco naar zo'n optreden (in de zin dat ik niets van die artiest in huis heb en hooguit een paar filmpjes op YouTube heb aangeklikt), maar in het geval van Julia Hülsmann had ik haar laatste cd gekocht en die in de aanloop naar haar optreden grijsgedraaid. Zo keek ik er reikhalzend naar uit om haar het nummer <i>Sometimes It Snow In April</i> live te zien spelen, hoewel ik toen nog geen idee had dat het om een cover van een nummer van Prince ging.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijNQyF5HYGkY7FS8rmZU8bzhya5B7NCR0xUWa4eYrBZbel2TBR4rl2ESglnN59FYU_3jUjvLCZM_3-Az0hk4coeTtyxP4uiBfsHWaohOTC7LNOYi4orVluttUujvZzB9jbX5M3QmJIXawuc5DmtGV-H751APXnpMf3pwKntC4RtSadEUbjs_uHWbDp/s1746/Julia-Huelsmann-Quartet_ECM2022_credit-PeterHundert_180_3500px-print-1746x981-c-center.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="981" data-original-width="1746" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijNQyF5HYGkY7FS8rmZU8bzhya5B7NCR0xUWa4eYrBZbel2TBR4rl2ESglnN59FYU_3jUjvLCZM_3-Az0hk4coeTtyxP4uiBfsHWaohOTC7LNOYi4orVluttUujvZzB9jbX5M3QmJIXawuc5DmtGV-H751APXnpMf3pwKntC4RtSadEUbjs_uHWbDp/s320/Julia-Huelsmann-Quartet_ECM2022_credit-PeterHundert_180_3500px-print-1746x981-c-center.jpg" width="320" /></a></div><p>De zaal zat nog niet eens halfvol, waarschijnlijk omdat het Espen Berg Trio op dezelfde avond in De Doelen optrad en liefhebbers van pianojazz voor een lastige, zo niet onmogelijke keuze stonden. Voordeel was dat ik een plaats kon bemachtigen op de eerste rij, recht voor de band met een goed zicht op de piano. Niks zo saai als een pianist op zijn of haar rug kijken en geen idee hebben wat beide handen intussen aan het doen zijn.</p><p>In haar geval viel de bescheiden, haast aarzelende en fluisterzachte aanslag op, waardoor ze met haar spel soms maar moeilijk boven het geluid van de drums uit wist te komen. Hülsmann las de muziek van notenschrift, waardoor het bij vlagen leek of ze het niet zelf had geschreven maar de composities pas voor de eerste keer opvoerde of pas voor het eerst weer in lange tijd. De muziek zelf was echter net zo betoverend mooi als op cd en het spelplezier spatte er aan alle kanten vanaf. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV0y0s_mmzikQCMdqYwqhaP0XUog5xZP-4kuEapdD446NImLxuxgVsLpVZvx8Neoh2W4GxTITWOdMvethGVFZFqLXlja-NnE9Pv2rKUzzDGkCoFXUlPXOns81S0Z95npMHldzBRpJypgbsm63bOTyW8cxeXTa36-dBA2ovpoM90QLPpS9_bq3TpdPe/s960/julia%20promo.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="960" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV0y0s_mmzikQCMdqYwqhaP0XUog5xZP-4kuEapdD446NImLxuxgVsLpVZvx8Neoh2W4GxTITWOdMvethGVFZFqLXlja-NnE9Pv2rKUzzDGkCoFXUlPXOns81S0Z95npMHldzBRpJypgbsm63bOTyW8cxeXTa36-dBA2ovpoM90QLPpS9_bq3TpdPe/s320/julia%20promo.jpg" width="320" /></a></div><p>In dit geval was het goed dat ik haar laatste album had gekocht (en bijvoorbeeld niet de voorlaatste cd <i>Not Far From Here</i> uit 2019), want ze speelde haar nieuwste cd in z'n totaliteit. Het gevolg is dat je niet alleen naar vertrouwd klinkende muziek luistert, maar ook het gevoel hebt dat je naar een heel bekende artiest aan het kijken bent. Zo is de naam Peter Beets voor mijn vrouw al een ingeburgerd begrip, terwijl ze die Nederlandse pianist feitelijk alleen maar kent omdat ik inmiddels bijna al zijn albums in bezit heb. </p><p>Hülsmann hield de spanning erin en bewaarde het wonderschone <i>Sometimes It Snow In April</i> tot de toegift. Pas toen ontdekte ik dat het om een bewerkt liedje van Prince ging, een nummer dat in haar jeugd grote indruk op haar maakte. Het is ook het enige nummer op de cd dat niet door haar of een van de andere bandleden is geschreven en met voorsprong het meest melodieuze en toegankelijke. Na afloop verkocht ze haar cd's in de lobby van het theater, maar natuurlijk kon je ook wel een handtekening krijgen als je haar cd al een paar weken eerder had gekocht. </p><p><br /></p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-1357242855142202582023-03-24T11:24:00.004+01:002023-03-24T11:37:19.569+01:00Toeval speelt bij alles in mijn leven een grote rol<p><b>Als het over 'toeval' gaat, heb ik altijd het gevoel dat ik aan het spitsroedelopen ben. Aan de ene kant geloof ik niet - zoals Huub Buijssen - dat maatschappelijk succes vooral het gevolg is van toeval en geluk, aan de andere kant laat ik me bij belangrijke beslissingen vaak op intuïtieve wijze leiden door ogenschijnlijke toevalligheden. Wie het toeval omarmt, laat de magie binnen in zijn leven en hoeft nooit lang te wachten op de eerstvolgende wonderbaarlijke gebeurtenis.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6gFjbpoewll_QEduskZrbx7C0a0TjPZqOlbO2mJ-qj1_FEU-ZDuZS2CrtiwXj26_p-P8h0FDyWi1IxXjKg4IxKCAWhmAXqdaLkPgGbNjCCeKGieZCusNInY58-bFumKKWWy1VNJcpuN_ovzH22-T48vK75xZjyN-JNVsYuDrCIV_gxkFdclnKI0Fu/s3394/guillaume%20perret.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="3394" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6gFjbpoewll_QEduskZrbx7C0a0TjPZqOlbO2mJ-qj1_FEU-ZDuZS2CrtiwXj26_p-P8h0FDyWi1IxXjKg4IxKCAWhmAXqdaLkPgGbNjCCeKGieZCusNInY58-bFumKKWWy1VNJcpuN_ovzH22-T48vK75xZjyN-JNVsYuDrCIV_gxkFdclnKI0Fu/s320/guillaume%20perret.jpg" width="320" /></a></div><p>Voordat we het over muziek gaan hebben - en wel heel specifiek over de meneer hierboven - wil ik voor de aardigheid nog even ophalen hoe en waarom ik in het najaar van 2008 impulsief besloot mijn hypotheek versneld te gaan aflossen. Trouwe lezers weten dat het boek <i>Deflatie in aantocht </i>van Eric Mecking daarbij een belangrijke rol speelde, maar minder bekend is waarom ik juist dat boek meenam op die historische herfstvakantie die alles zou veranderen.</p><p>Destijds was ik nog fulltime in loondienst bij een uitgeverij en dus vulde ik de vrijdag voor vertrek een vakantiebriefje in met daarop de komende vijf herfstdagen. Op het secretariaat was niemand aanwezig, maar op het bureau lag wel een nieuwe, herziene editie van het boek van Mecking. Omdat ik hem een paar jaar eerder had geïnterviewd, besloot ik het mee te nemen op vakantie én naast de vorige editie te leggen om te zien welke inhoudelijke aanpassingen hij had gedaan.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNCGzj-q4d2xKWxVqPOw7wPO2o5L8joxARxteLZRzrUyCVpUNNhVTcMDZ17vUhg347K9OeCbHOkJgCNx8dxdUiktZXukJs9r5g_ZCz4TYh8cy_iQFg1bDi7ww75lqdNrv9zQeY6p9cWqkagBpBMqNUtfzs8PwIJIo3p6r4LHK_t4jMq_SocvqfJEsb/s4032/boek%20eindelijk%20hypotheekvrij.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNCGzj-q4d2xKWxVqPOw7wPO2o5L8joxARxteLZRzrUyCVpUNNhVTcMDZ17vUhg347K9OeCbHOkJgCNx8dxdUiktZXukJs9r5g_ZCz4TYh8cy_iQFg1bDi7ww75lqdNrv9zQeY6p9cWqkagBpBMqNUtfzs8PwIJIo3p6r4LHK_t4jMq_SocvqfJEsb/s320/boek%20eindelijk%20hypotheekvrij.jpeg" width="320" /></a></div><p>Dat ik in maart 2020 een doos met exemplaren in ontvangst mocht nemen van het boek <i>Eindelijk hypotheekvrij!</i> komt dus alleen maar doordat ik precies op dat moment een vakantiebriefje in ging leveren op het secretariaat waar precies op dat moment een ongeadresseerd boek was achtergelaten op een bureau dat precies op dat moment onbemand was zodat ik het boek zonder te vragen mee kon nemen. Geen idee hoe alles was verlopen als ik toen niet niet toevallig dat ene zinnetje over het aflossen van schulden had gelezen, maar zo'n keten van prachtige toevalligheden geeft mij soms het gevoel dat ik word gestuurd.</p><p>Datzelfde gebeurde op een veel bescheidener schaal toen ik via Marktplaats een cd had besteld van de Nederlandse jazz-zangeres Fay Claassen waarop ze met een Duits orkest allemaal Nederlandse liedjes zingt, soms zelfs in de eigen taal. Hoewel ik het gevraagde bedrag meteen overboekte, duurde het lang voordat de mevrouw in kwestie het pakketje verstuurde. Na een halve week kreeg ik bericht dat ze ziek was geweest en daardoor de deur niet uit kon om het op de post te doen.. Ik wenste haar beterschap en zei dat ze zich niet hoefde te haasten. Ook toen het nog langer duurde, mailde ik haar niet om te vragen waar mijn cd bleef.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVNP4BqxiuYr1bsnqv9wUT4E2-tJ7ZkjreF-ZlebHXwXb3rxBVn5sL1HRihVZNfSxMMNzI433vd33gndhUUsPs_yR5xNo5kfDNDoxpr3J0xh8PUvmABpl86iKPOQ7tS6gSs-McuEElW73GdT2mm-7qPqpUKQkqyeZJOfaucmOwAam1kH9NBd70KJyM/s3179/vier%20keer%20perret.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2816" data-original-width="3179" height="283" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVNP4BqxiuYr1bsnqv9wUT4E2-tJ7ZkjreF-ZlebHXwXb3rxBVn5sL1HRihVZNfSxMMNzI433vd33gndhUUsPs_yR5xNo5kfDNDoxpr3J0xh8PUvmABpl86iKPOQ7tS6gSs-McuEElW73GdT2mm-7qPqpUKQkqyeZJOfaucmOwAam1kH9NBd70KJyM/s320/vier%20keer%20perret.jpg" width="320" /></a></div><p>Mijn geduld werd deze keer zelfs letterlijk beloond, want als dank had ze er een cd bijgedaan van een Franse artiest waar ik nog nooit van had gehoord. Even later zat ik met open mond te luisteren naar een saxofonist die dankzij een batterij elektronische pedalen, basversterkers en loops in z'n uppie een compleet album had volgespeeld. Niet alleen had ik nooit eerder zoiets gehoord (zijn saxofoon klonk vaak vervormd of zelfs onherkenbaar), vond ik het zo fascinerend dat ik meteen opzocht wat hij allemaal nog meer had uitgebracht. </p><p>En zo ben ik inmiddels in het bezit van vier cd's van ene Guillaume Perret, waaronder de soundtrack van een film die ik niet ken. Het klinkt allemaal veel elektronischer dan gewone jazz, hoewel ik inmiddels heb geleerd dat het genre zo breed is dat je er helemaal niet in dat soort termen over kunt spreken. Het lijkt op niets wat ik al in de kast had staan, hoewel het tegelijk niet misstaat naast het werk van de eveneens Franse trompettist Érik Truffaz. De grap is dat ik hier oneindig veel vaker naar heb geluisterd dan naar de cd die ik eigenlijk had besteld, zodat je best kunt concluderen dat het ondoorgrondelijke toeval vaak veel beter weet wat je nodig hebt dan je nuchtere zelf. </p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-48728916631951966942023-03-22T10:28:00.011+01:002023-03-24T10:07:32.003+01:00Tachtig kilometer fietsen om een pakje op te halen<p><b>In de zomer verschijnt, twee jaar na <i>Coronaproof</i>, mijn nieuwe boek <i>Geluk op twee wielen</i>. Als mensen vragen waar het over gaat, zeg ik: over de zoektocht naar de beste fiets en een beter leven. Je kunt ook zeggen dat ik verhaal over waar de fiets me heeft gebracht, maar ook wát die me heeft gebracht. Onderweg doe ik indrukken op, mijmer ik over het leven en filosofeer ik over de meest uiteenlopende onderwerpen. En soms, zoals gisteren, speel ik gewoon voor fietskoerier.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOoHeyv2zqn_mDhqEIzA1uOuzlJs3O2-v0wkVy0MIOWiMfuXduSVK28zR6yM5b7_nThHS2yP9mT-gE-6WxntDmW7a_41sHV2EXW4_pcvVtyBSKFa5o3C6QP2PkBmO9WExSnGVu0sQnK5cm1RIUN1vwIMC6y5sq2MmuwtAXVTi7n_1zK3M9wNeWPkoO/s912/rijswijk.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="912" data-original-width="640" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOoHeyv2zqn_mDhqEIzA1uOuzlJs3O2-v0wkVy0MIOWiMfuXduSVK28zR6yM5b7_nThHS2yP9mT-gE-6WxntDmW7a_41sHV2EXW4_pcvVtyBSKFa5o3C6QP2PkBmO9WExSnGVu0sQnK5cm1RIUN1vwIMC6y5sq2MmuwtAXVTi7n_1zK3M9wNeWPkoO/s320/rijswijk.jpeg" width="225" /></a></div><p>Eigenlijk had ik al tegen de meneer op Marktplaats gezegd dat hij de cd's - zeven in totaal - mocht opsturen. Maar toen ik even later keek hoe ver het hier vandaan eigenlijk is naar Rijswijk, bedacht ik dat ik ze ook makkelijk zelf kon ophalen. En dus stelde ik voor om het bedrag vast vooruit te betalen zodat hij zeker wist dat ik daadwerkelijk langs zou komen en vervolgens te wachten op een redelijk droge dag. Dat laatste bleek nog niet eenvoudig, want tot nu toe is maart qua weer een uitgesproken tegenvallende maand. Vaak loop ik in deze tijd van het jaar al in een korte broek, maar nu lijkt het soms wel herfst.</p><p>Gisteren bleek echter een ideale dag, met alleen in de vroege ochtend wat regen. Met drie boterhammen en een banaan in de fietstas toog ik naar Rijswijk. Dat klinkt verder dan het is, zeker als je bedenkt dat bijna alle bebouwing in dit deel van het land aan elkaar is gegroeid. Zo moest ik onderweg nog aan iemand vragen of ik nog in Delft was of al in Rijswijk, omdat de ene stad ongemerkt in de andere overgaat. Tussen Rotterdam en Delft heb je nog iets van de illusie van open gebied, maar echt pittoresk wordt het nergens.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2gKhKtnchVSB2TeF_nu0U9qrXHQa2JO9tTyGYpRdk0EoypCMIRGAOQns9-HbyTdDi0Zja--Wpql3KVMVrkCqTFuguEUsOq2lAiY1hevdO9pibP1A69uxpU4hhvQefxbPvctO_QxeFfKv6Bwjl6wsFBX4sQ9B4KFHdTQZv8B2ELzfyHIF--0p3ZF-X/s4032/brubeck.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2gKhKtnchVSB2TeF_nu0U9qrXHQa2JO9tTyGYpRdk0EoypCMIRGAOQns9-HbyTdDi0Zja--Wpql3KVMVrkCqTFuguEUsOq2lAiY1hevdO9pibP1A69uxpU4hhvQefxbPvctO_QxeFfKv6Bwjl6wsFBX4sQ9B4KFHdTQZv8B2ELzfyHIF--0p3ZF-X/s320/brubeck.jpeg" width="240" /></a></div><p>Even later belde ik aan bij een huis uit de jaren twintig met een Te Koop-bord in de voortuin. De man die opendeed, noemde me meteen bij mijn voornaam en gaf me een doosje met daarin zeven cd's van Dave Brubeck. Hij bleek al fan sinds het nummer <i>Take Five </i>voor het eerst op single werd uitgebracht, al was zijn smaak gaandeweg verschoven van jazz naar klassiek. Met het oog op de verhuizing, was hij aan het opruimen want het volgende huis was nieuwer én kleiner. Zijn collectie had hij goeddeels gedigitaliseerd en verder luisterde hij vooral naar Spotify.</p><p>Het was dus een soort stuivertje wisselen tussen de man van 76 die jazz al meer dan een halve eeuw geleden liefdevol in de armen had gesloten - je kunt ook zeggen dat dit de muziek was uit zíjn jeugd - met de vijftien jaar jongere man die het genre pas recentelijk, en na veel omwegen had ontdekt. Zelf voelde ik me weer even het jochie van tien die met een tientje van Oom Frans op zak naar de dichtstbijzijnde platenzaak fietste om iets nieuws aan zijn collectie toe te voegen en misschien zelfs wel iets geheel nieuws te ontdekken. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBKM9v8zMSFSLwWTHPYFZKC1A4GtYuyZPoSj_fvTqEQVzApaVlFc-LfDD2DOZc1jDBpBDTH9B2Ip9MFVt5j_Npx-0UasV4yN3plgr_juQyKQXem6H_OxdeMP2ljhAxfFKMcwsYL1KDrJl_qRInZ4-xzErS8FPPvBRxJOgnMZsuwpk-GHLI7zrNORqU/s3951/zes%20cd's%20hans.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2285" data-original-width="3951" height="185" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBKM9v8zMSFSLwWTHPYFZKC1A4GtYuyZPoSj_fvTqEQVzApaVlFc-LfDD2DOZc1jDBpBDTH9B2Ip9MFVt5j_Npx-0UasV4yN3plgr_juQyKQXem6H_OxdeMP2ljhAxfFKMcwsYL1KDrJl_qRInZ4-xzErS8FPPvBRxJOgnMZsuwpk-GHLI7zrNORqU/s320/zes%20cd's%20hans.jpeg" width="320" /></a></div><p>Een paar dagen eerder had ik ook al voor fietskoerier gespeeld door eerst even bij mijn ouders langs te gaan voor een kop thee en even later twee cd's af te geven bij een jeugdvriend. Toen we elkaar leerden kennen, luisterden we allebei naar punk en nu hebben we elkaar weer gevonden in onze voorliefde voor jazz. Het grappige is dat hij al véél langer op dit eindstation is aangekomen en zoveel dubbele exemplaren in zijn verzameling heeft, dat ik niet met lege handen huiswaarts keerde. Zo is mijn cd-collectie in een paar dagen tijd met bijna vijftien stuks gegroeid en heb ik weer ruim 130 fietskilometers extra toegevoegd op Strava. </p><p>In mijn nieuwe boek zal het hier en daar dus ook éven over muziek gaan, al is het maar omdat veel mensen met oortjes in op hun racefiets zitten en met de juiste muziek nét even iets harder gaan (of denken te gaan). Bij mij liepen beide hobby's de afgelopen dagen mooi door elkaar heen, want ik was nooit op het idee gekomen om tachtig kilometer te gaan fietsen als ik mezelf niet had opgezadeld met deze missie. Het smaakte in elk geval naar méér, zodat ik mijn zoekgebied op Marktplaats makkelijk kan verruimen naar een denkbeeldige cirkel van vijftig kilometer om mijn eigen woonplaats.</p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-71591575325378199392023-03-17T11:00:00.274+01:002023-06-12T11:35:27.269+02:00Natuurlijk moet je niet beginnen met Miles Davis<p><b>De kop boven dit stuk is een beetje een instinker, want diezelfde Miles Davis tekent voor het jazz-abum dat bijna iedereen kent, zelfs als je niet van jazz denkt te houden. Het is bijna een cliché om <i>Kind of Blue</i> uit 1959 aan je collectie toe te voegen, maar tegelijk was dat een van de eerste echte jazzalbums die ik in mijn kast had staan. Omgekeerd was ik er afgelopen maandag pas aan toe om <i>Bitches Brew</i> eindelijk eens op te zetten, volgens een van mijn volgers 'experimentele jazz waarvan haar haar spontaan ging krullen'. </b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-KIzvEvX-tLaRrhCPeigCHQpUPDJzyR8c12X7U17jCLWfZwtEz3RXteuw8uMnpI6rlAh92794bY5Dt_P7Co-n-17PcOZv0Kck1CZkc8U__sC2rRGjgWeUidv0m20xQ6E61qZiBCf9JuhNxkjz-edmJ-kQqaWoLFlp1o8LT15eyiJcUXMFpteS8a54/s763/bitches%20brew.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="763" data-original-width="763" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-KIzvEvX-tLaRrhCPeigCHQpUPDJzyR8c12X7U17jCLWfZwtEz3RXteuw8uMnpI6rlAh92794bY5Dt_P7Co-n-17PcOZv0Kck1CZkc8U__sC2rRGjgWeUidv0m20xQ6E61qZiBCf9JuhNxkjz-edmJ-kQqaWoLFlp1o8LT15eyiJcUXMFpteS8a54/s320/bitches%20brew.jpg" width="320" /></a></div><p>De grap is dat ik dat bewuste album uit 1969 al een tijdje in mijn kast had staan. Sterker nog: ik was speciaal op zoek gegaan naar de <i>The Complete Bitches Brew</i> uit 1998, een alleen nog tweedehands leverbare 4 cd-box met daarop alle sessies uit die periode. Uiteindelijk vond ik een bijna nieuw exemplaar dat ik onbeluisterd in de kast zette nadat de postbode het had afgeleverd. Dat gebeurt wel vaker, maar deze kreeg het een mooi plaatsje in de boekenkast, niet ver van de autobiografie van Miles Davis die ik eveneens tweedehands had gekocht.</p><p>Het lijkt misschien raar om iets te kopen en vervolgens ongezien op te bergen, maar niet zelden valt mijn oog op iets waarvan ik vermoed dat ik het op een later moment wel weet te waarderen en op waarde weet te schatten. Dat kan soms jaren duren en het exacte moment valt onmogelijk te voorspellen, maar meestal blijk ik het achteraf juist te hebben ingeschat. In die zin kun je best stellen dat ik muziek aan het hamsteren ben, in dit specifieke geval zelfs exact twee jaar nadat de coronapandemie begon.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD9bo1LGLSc8c_nL-YdUc4hyLGiymCGUoFWcW668vGLlEuc8nguItnQi9us6ckord548iNhkNj9kuexLjy2QiBiQHDo17WpTsrhG0Kd39CtYS6ssOJusV8J2yPMqBhXZjVtuvFF5wuDoiXpP5oEMlyq60IOTlbJ7zxQEaAb3tYAjG-vflbxvyehy30/s3683/boek%20miles.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2722" data-original-width="3683" height="237" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjD9bo1LGLSc8c_nL-YdUc4hyLGiymCGUoFWcW668vGLlEuc8nguItnQi9us6ckord548iNhkNj9kuexLjy2QiBiQHDo17WpTsrhG0Kd39CtYS6ssOJusV8J2yPMqBhXZjVtuvFF5wuDoiXpP5oEMlyq60IOTlbJ7zxQEaAb3tYAjG-vflbxvyehy30/s320/boek%20miles.jpg" width="320" /></a></div><p>Dat weet ik nog zo precies, omdat mijn vrouw en ik een concert bezochten van de Franse trompettist Érik Truffaz op de dag dat alle theaters eindelijk weer open mochten. In de foyer ontmoetten wij een goede kennis die al veel langer naar jazz luistert en daardoor als een echte kenner mag worden beschouwd. Hij beschreef op een aanstekelijke manier het overdonderde effect dat het album <i>Ascension</i> van John Coltrane destijds op hem had gehad en merkte tegelijk op dat Truffaz wel erg nadrukkelijk schatplichtig is aan Miles Davis ten tijde van<i> Bitches Brew.</i></p><p>Als puber reageerde ik altijd wat bokkig als mensen beweerden dat punkrock ijverig leentjebuur had gespeeld bij glamrock, pubrock, sixties-pop en nog wat, maar inmiddels weet ik dat je lievelingsmuziek doorgaans niet zomaar uit de lucht komt vallen en altijd wel ergens afstamt van een of andere vertakking van de stamboom. En dus nam ik me voor om <i>Bitches Brew</i> uit 1969 eens naast de muziek te leggen die Nils Petter Molvaer en Érik Truffaz veel later later hadden opgenomen. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwSukC3mDbb2T_E9V116_GeVOB2nVoxCJpmdUA-iQbVSRe2vKbjhDMIhpy4Zc46AOZDcCImnn4Ws2d9WrDz0uMI_BDf-ti03uD77LgkpE0Y-BnoAwmlAsofJlRLwHv50YE5WnltmFWxsac_LzFTPixhBWDBb22AnGOVcgsE0UL8WxQVvpsRjx6GEB4/s3985/molvaer.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2849" data-original-width="3985" height="229" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwSukC3mDbb2T_E9V116_GeVOB2nVoxCJpmdUA-iQbVSRe2vKbjhDMIhpy4Zc46AOZDcCImnn4Ws2d9WrDz0uMI_BDf-ti03uD77LgkpE0Y-BnoAwmlAsofJlRLwHv50YE5WnltmFWxsac_LzFTPixhBWDBb22AnGOVcgsE0UL8WxQVvpsRjx6GEB4/s320/molvaer.jpg" width="320" /></a></div><p>Dat moest echter nog even wachten, want ik ontdekte al snel dat Truffaz en Molvaer veel meer hadden uitgebracht in de tijd dat ik nauwelijks interesse toonde voor hun muziek. Inmiddels ben ik aardig bij, al kun je onmogelijk alle albums in huis hebben waarop ze soms maar één nummer hebben meegeblazen. Het grappige is dat ik al doende soms ook weer van het een op het ander kwam, want door <i>Nordub</i> van Molvaer had ik vorig jaar zomer bijna alleen maar reggae en dub meegenomen op zomervakantie. </p><p>Telkens kwam ik echter weer terug bij jazz. En zo gebeurde het dat ik afgelopen maandag met die bewuste box van Miles Davis op schoot zat en ondertussen in zijn autobiografie las hoe <i>Bitches Brew</i> tot stand is gekomen. Met dat album wist Miles Davis de tijdgeest te vatten op een moment dat de 'cool jazz' een beetje aan glans verloor. Je kunt ook zeggen dat hij zich op tijd wist te vernieuwen en met deze onverwachte bestseller mede aan de basis stond van wat later jazzrock zou gaan heten.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxlG5EgWlzoymOiHliQoIsosJolo3vf78AMDn49ePi71BNxRfYtjXk_0vo9MGoutJfXb9Q-O5FQzRGdJd205kxa1d-R-pwSrMO-tv9ep_irKWv2oVEoXdQ8X_H_uzV-C0O2hPizy_FwaReL0gbWmWeVNtEMEFvUHDyN0_UW4jocUJpQzcyJi6BJs3J/s1400/miles%20bril.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="787" data-original-width="1400" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxlG5EgWlzoymOiHliQoIsosJolo3vf78AMDn49ePi71BNxRfYtjXk_0vo9MGoutJfXb9Q-O5FQzRGdJd205kxa1d-R-pwSrMO-tv9ep_irKWv2oVEoXdQ8X_H_uzV-C0O2hPizy_FwaReL0gbWmWeVNtEMEFvUHDyN0_UW4jocUJpQzcyJi6BJs3J/s320/miles%20bril.jpg" width="320" /></a></div><p>Op <i>Bitches Brew</i> staan lange nummers die tot stand zijn gekomen door min of meer spontane jamsessies die hij later met knip-en-plakwerk tot composities heeft weten te smeden. Zo gebruikte hij al <i>loops</i> lang voordat de computer zijn intrede deed, met als gevolg dat je geen tel het gevoel hebt naar iets te luisteren wat ten tijde van het Woodstockfestival is opgenomen. Het is bepaald geen muziek die je opzet als je bezoek hebt en ook geen album dat je iemand zou laten horen als eerste kennismaking met jazz, maar het klinkt allemaal allesbehalve gedateerd.</p><p>Uiteraard heeft dat met mijn startpunt te maken, maar met name tussen de wat kortere bonustracks staat materiaal waarvan ik blindelings zou hebben geloofd dat het om <i>outtakes</i> gaat van Nils Petter Molvaer. De muziek van deze Noorse trompettist klinkt door zijn Scandinavische achtergrond vaak wat killer en ijziger, maar tegelijk ligt het rechtstreeks in het verlengde van wat Miles Davis daar in de studio produceerde. Zo weet iedere muzikant steeds weer zijn eigen draai te geven aan wat uiteindelijk één grote centrifuge is van stijlen en invloeden en zo ben je als luisteraar nooit klaar met leren en ontdekken.</p><p> (wordt vervolgd)</p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-24759505094220728842023-03-15T11:00:00.001+01:002023-03-17T11:00:38.521+01:00Je eigen kind voorlezen is géén 'werk'<b>Sinds het verschijnen van <i>De omgekeerde werkweek</i> (2015) zijn we als samenleving niet veel opgeschoten. Het Britse experiment met een vierdaagse werkweek mag dan een succes worden genoemd, daarmee zijn we nog steeds mijlenver verwijderd van een weekend dat maar liefst vijf dagen duurt. Op dezelfde manier wordt er ook nog steeds gesteggeld over de vraag wat nou precies onder 'werk' moet worden verstaan en waarom mannen nog steeds te weinig in het huishouden doen.</b><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEFnGFMJXZEDc7fvu1cE00XAL5xr3NPybnPpyiEyzsruTDnTbmOTzipoc7NvYyw12pR1myRCqAYVxbM4P8qqFAqlG1mnlDxLpbS-Hl749iEy16vAZ0H8hFaNKbUXX7zYSWMgeMvreZ2zs9iENvTYnZ8SSdj_FMQusYgbfkAeh5wIuyDUUFkJLekntA/s3226/omgekeerde%20ww.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2479" data-original-width="3226" height="246" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEFnGFMJXZEDc7fvu1cE00XAL5xr3NPybnPpyiEyzsruTDnTbmOTzipoc7NvYyw12pR1myRCqAYVxbM4P8qqFAqlG1mnlDxLpbS-Hl749iEy16vAZ0H8hFaNKbUXX7zYSWMgeMvreZ2zs9iENvTYnZ8SSdj_FMQusYgbfkAeh5wIuyDUUFkJLekntA/s320/omgekeerde%20ww.jpg" width="320" /></a></div><br /><div>Afgelopen weekend stond er in <i>De Volkskrant</i> een interview met Lynn Berger (39) dat om begrijpelijke redenen mijn aandacht trok. Waar alles in ons geval ooit begon begon met versneld 'aflossen' ging het in mijn boeken al snel over een kortere werkweek en een vroegere pensioendatum. Niet alleen leidt het één automatisch tot het ander, je vergroot gaandeweg ook je opties en gaat radicaal anders tegen alles aankijken. Berger schreef al eerder een paar boeken en publiceerde onlangs <i>Ik werk al, </i>waarin de focus ligt op deeltijdwerk en het onderschatte nut van 'onbetaald werk'. </div><div><br /></div><div>Haar boek heb ik nog niet gelezen, maar wat me wel meteen opviel - of eigenlijk duidelijk werd - is dat ik mijn eigen boeken heb geschreven vanuit mannelijk perspectief. Dat wil niet zeggen dat ik geen oog heb voor de positie van de vrouw, maar bijvoorbeeld wel dat ik me niet persoonlijk aangesproken voel als het gaat om kritiek op 'verwende deeltijdprinsesjes'. Ook benadruk ik veel eerder wat je zelf allemaal anders aan zou kunnen pakken dan dat ik wijs naar de overheid, of zelfs wácht op maatregelen van diezelfde overheid. </div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLoKSK2b59_x0VY_G6mAaRmrNEojRYeTJClFYo40TXpl7a8JF6RyGerVFgp_WP_NoepMsp8qlRfnUs-KKCnotk9rsfSLXiAeq22rfBWFLid3XU3_VvpMWeyhlsL-QOlEMPFVKs9J7QqGrTC5WDRL-Ld1gfT8uUWbReY2Lw3k-nIZf9C1g0sbx9j7Ee/s4032/lynn%20berger.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLoKSK2b59_x0VY_G6mAaRmrNEojRYeTJClFYo40TXpl7a8JF6RyGerVFgp_WP_NoepMsp8qlRfnUs-KKCnotk9rsfSLXiAeq22rfBWFLid3XU3_VvpMWeyhlsL-QOlEMPFVKs9J7QqGrTC5WDRL-Ld1gfT8uUWbReY2Lw3k-nIZf9C1g0sbx9j7Ee/s320/lynn%20berger.jpg" width="320" /></a></div><br /><div>Hoewel er veel raakvlakken zijn tussen haar betoog en mijn boeken, verschillen we radicaal van mening als het gaat om de definitie van werk. Vrouwen wijzen er graag op dat huishoudelijk werk net zo goed 'werk' is, zij het onbetaald en ondergewaardeerd, terwijl ik het niet in mijn hoofd zou halen om het voorlezen van prentenboeken aan mijn jongste zoon als dusdanig te definiëren. Zelf besteed ik tegenwoordig een deel van de dag aan het doen van boodschappen, het inruimen en leeghalen van de vaatwasser, het ophangen van de was en stofzuigen, maar tegelijk heb ik geen seconde het gevoel dat ik aan het werk ben.</div><div><br /></div><div>Ook hier draait alles dus weer om 'definitie', want ik beschouw het schrijven van blogs en boeken evenmin als 'werk'. Vroeger deed dat schrijfwerk in mijn vrije tijd naast een fulltime baan, nu in zekere zin ná een fulltime baan. Je kunt de stellig verdedigen dat ik toen een soort dubbele baan had, maar net zo goed dat het niet meer was dan een veredelde hobby. Op dezelfde manier ben ik niet aan het werk als ik buiten in de zon de was ophang of het gras maai en denk ik eerder in termen van al dan niet noodzakelijke of vervelende 'klusjes'.</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6FC97TR_sAbpnJJoZchzudd7xSX3pBfjOrr5kpWNJP5KQ7hsBU2Ebg1eFkPRiMrC_utfsi2qIuo74tYAF4US3v7-joua8scxhseo_00ocqRl22z99vqhjqRTPUspkgaxR6GJPBnGN-oFO1aLhyimWSAGJyIbEnIZzOhNPFSkUIizWGl7rt5iLIlXh/s4032/productief.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6FC97TR_sAbpnJJoZchzudd7xSX3pBfjOrr5kpWNJP5KQ7hsBU2Ebg1eFkPRiMrC_utfsi2qIuo74tYAF4US3v7-joua8scxhseo_00ocqRl22z99vqhjqRTPUspkgaxR6GJPBnGN-oFO1aLhyimWSAGJyIbEnIZzOhNPFSkUIizWGl7rt5iLIlXh/s320/productief.jpg" width="320" /></a></div><br /><div>Verder moeten we echt eens rustig met elkaar om de tafel gaan zitten om te praten over de vraag waarom de taken thuis nog steeds niet eerlijk verdeeld zijn. Is dat nou onwil of zijn mannen van nature misschien toch iets minder zorgzaam en hebben ze een andere band met hun kind dan hun partner die het negen maanden bij zich droeg? Dat is bij veel onderwerpen de terugkerende vraag: komt het louter door verwachtingen van de samenleving of speelt biologie ook een rol? Je kunt ook zeggen: is het plooibaar of hardnekkig?</div><div><br /></div><div>Berger schreef haar boek niet alleen vanuit vrouwelijk perspectief, ze is ook nog eens 39 jaar. Daardoor zou je bijna vergeten dat niet ieder gezin een spitsuurgezin met kleine kinderen is, want je loopbaan doorkruist verschillende levensfases. Op je veertigste kijk je dan ook heel anders naar 'werk' dan op je zestigste en denk je ook heel anders over vrije tijd. Dan gaat het bijvoorbeeld veel minder om persoonlijke ontwikkeling en economische zelfstandigheid dan om de eigen gezondheid en de nog resterende levenstijd. </div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgGcMbHHdoc2K6YoivR9mRA85GFOtiW_rnoOqsKhz9dgY6FiXn0k3mTWDWoLcPlZ7sWghqshQKOFF1kcLANgrCfidcvl3iIn5nZj6hgLKQ057kdbW5IXkcjLsmkAT7KnQiXOpMjtDifvKA9na2ywhauAUFXQOSKyeXiM9qRlFHGNiO1u5R4IcachST/s3844/milaan.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2977" data-original-width="3844" height="248" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgGcMbHHdoc2K6YoivR9mRA85GFOtiW_rnoOqsKhz9dgY6FiXn0k3mTWDWoLcPlZ7sWghqshQKOFF1kcLANgrCfidcvl3iIn5nZj6hgLKQ057kdbW5IXkcjLsmkAT7KnQiXOpMjtDifvKA9na2ywhauAUFXQOSKyeXiM9qRlFHGNiO1u5R4IcachST/s320/milaan.jpeg" width="320" /></a></div><br /><div>In mijn nieuwe boek, dat deze zomer verschijnt, benadruk ik nog eens dat de werkelijkheid veel interessanter en flexibeler is dan de vaak starre uitgangspunten in de samenleving suggereren. Zo heb ik nog nooit een feministisch betoog gelezen waarin het door ons gekozen model wordt belicht: waar ik steeds minder ben gaan werken, is mijn vrouw steeds meer uren gaan draaien. Je kunt als stel dus ook besluiten om op elk gewenst moment de rollen om te draaien of de onderlinge verdeling te verschuiven. </div><div><br /></div><div>In ons geval leidt het ertoe dat we aan het einde van de rit precies even veel betaald werk hebben verricht en ook bijna exact zoveel aanvullend pensioen hebben opgebouwd. <span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">Dat lijkt me een heel eerlijk, en uiteindelijk ook behoorlijk
geëmancipeerd eindresultaat, zeker als je bedenkt hoe vaak ik op sociale media ‘traditioneel’
wordt genoemd of ‘kleinburgerlijk’ en ‘conservatief’. Tegelijk is het ook een heel simpele, praktische oplossing, terwijl sommige activistische bewegingen juist meer gebaat zijn bij een eeuwigdurende jammerklacht.</span></div><div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;"><br /></span></div><div><span style="font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 12pt;">In weer een andere krant las ik een verhaal over een Brits experiment met een vierdaagse werkweek (tegen 100% salaris) dat weer heel andere vragen oproept en de samenleving met nieuwe problemen confronteert. Terwijl Lynn Berger deeltijdwerk - of zelfs een basisinkomen - bepleit om meer tijd te kunnen besteden aan maatschappelijke zorgtaken, zijn er ook mensen die het aldus verkregen lange weekend meteen aangrijpen voor een paar dagen shoppen in Milaan. Als dat massaal gebeurt zijn we met z'n allen nog veel verder van huis.</span></div>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-85321467856254630992023-03-13T10:30:00.222+01:002023-03-13T10:30:00.202+01:00Zonder blues geen jazz en omgekeerd<p><b>Het is misschien raar om zulke gedachtesprongen te maken, maar vanuit historisch perspectief is het interessant om eens stil te staan bij de vraag hoe de muziekwereld eruit zou hebben gezien zonder slavernij. Zowel jazz als blues ontstonden aan het einde van de 19e eeuw en vonden hun oorsprong in uit Afrika afkomstige tot slaaf gemaakten. Zonder blues waren The Rolling Stones er niet geweest en was ook de meest embryonale vorm van heavy metal nooit van de grond gekomen.</b> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz4dY8PuQqo9WQtgsZnVUoLYePDveiBKX9LjFtEUdJB4DwM5L4aOpx7BnTLjBwXAWPtfw9vrre3aZNlRgFCI4lK8FuiW-FWPDQZPp8cGiTpSgCIzKDyBX0LfkRWNZ1KBQXHUPJ-IvVSOcXLPVC0zqgXo4I5jXiHRy40JZraPUQtOyflxO-78aaS4N0/s708/blues.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="381" data-original-width="708" height="172" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz4dY8PuQqo9WQtgsZnVUoLYePDveiBKX9LjFtEUdJB4DwM5L4aOpx7BnTLjBwXAWPtfw9vrre3aZNlRgFCI4lK8FuiW-FWPDQZPp8cGiTpSgCIzKDyBX0LfkRWNZ1KBQXHUPJ-IvVSOcXLPVC0zqgXo4I5jXiHRy40JZraPUQtOyflxO-78aaS4N0/s320/blues.jpg" width="320" /></a></div><p>Het is een 'wat als' waar onmogelijk een antwoord op kan worden gegeven, net zoals je hele boeken vol kunt schrijven over de vraag of jazz en blues nou geheel los van elkaar zijn ontstaan of deel uitmaken van hetzelfde oergenre. Vaak wordt gedacht dat jazz een voortbrengsel is van blues, of zelfs een subgenre, maar het is beter om te stellen dat ze uit dezelfde bron afkomstig zijn en grofweg in dezelfde periode zijn ontstaan. Je kunt ook zeggen - hoe ongepast dat misschien ook klinkt - dat slavernij onbedoeld ook iets goeds heeft voortgebracht, of in elk geval in muzikaal opzicht zijn stempel op de 20ste eeuw heeft gedrukt.</p><p>Dit is echter geen historische musicologische verhandeling, hooguit de slordige stamboom van mijn eigen speurtocht naar de roots van mijn voorliefde voor jazz. Met al die voorbeeld uit vorige blogs ben je er eigenlijk al, maar het verklaart niet waarom het na Amy Winehouse een beetje stil werd op dat front en ik jazz jarenlang geheel links liet liggen. Er kwam pas écht beweging in de zaak toen ik, na het herontdekken van de hierboven al genoemde Rolling Stones, me eens goed ging verdiepen in de man waaraan ze hun naam hadden ontleend.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgonFHv5VSw92j0xxZufl9Mj4MqK21FNFIWp_imlUl0Wf2K1yDi4DvFtfsS6stewtZIk_WS2zVeMUiJ9LaomVgJNUBU3sB1Yjwn-4B07wmNaDEc6woMO9yBhnZ6Rma3jXLzEN3Y7f7rCFTsaeOCnIqcZFvnhIG7kRsRfjP5loSCKD955ze5Y6weoaOt/s2750/stones.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2650" data-original-width="2750" height="308" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgonFHv5VSw92j0xxZufl9Mj4MqK21FNFIWp_imlUl0Wf2K1yDi4DvFtfsS6stewtZIk_WS2zVeMUiJ9LaomVgJNUBU3sB1Yjwn-4B07wmNaDEc6woMO9yBhnZ6Rma3jXLzEN3Y7f7rCFTsaeOCnIqcZFvnhIG7kRsRfjP5loSCKD955ze5Y6weoaOt/s320/stones.jpg" width="320" /></a></div><p>Je kunt ook zeggen dat het begon op een zebrapad in Duitsland met de vraag aan mijn vrouw wat nou eigenlijk haar favoriete nummer is van de Rolling Stones. Ik weet niet meer hoe we op dat onderwerp kwamen, maar ik weet wel dat ik me ná die vakantie eens goed ben gaan verdiepen in deze band die ik na het album <i>Some Girls</i> niet meer had gevolgd. 'Verdiepen' betekent in mijn geval: al hun ontbrekende albums kopen, inclusief het solowerk van de diverse bandleden en zoveel boeken lezen dat ik tentamen zou kunnen doen. Je kunt dat overdreven noemen, maar ik ben nou eenmaal journalist en ik hou niet van halve maatregelen.</p><p>In al die biografieën kom je zo vaak de naam van Muddy Waters tegen, dat ik ook van die artiest alles wilde weten. Blues heb ik van huis uit meegekregen, dus ik was al helemaal thuis in het werk van John Lee Hooker, Big Bill Broonzy, Lightnin' Hopkins, Mississippi John Hurt, Fred McDowell, Robert Lockwood en noem maar op. Van Muddy Waters had ik wel een paar cd's, maar nu wilde ik alles van hem hebben vanaf de eerste primitieve <i>field recordings</i> uit 1941/1942 tot en met zijn werk uit de jaren zeventig met Johnny Winter achter de knoppen.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFTxKCGgCwHC4Vx3-KTwR6Mr-6AvHXXU4HTbFwBbYzBAh_tdk1zJM-DN-J90nI0WPspPlzc-3N5xtWCPg6OR9R-1opDkn54ZbqPhhLxDVAfHAvsMtxizPstRgp3uuzd6YGsBAE7erp3NVKZjCFvnDLrunX1pvgUUizB_-ToK2Lkb2pT-cvcz7hRFA-/s500/memphis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="254" data-original-width="500" height="163" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFTxKCGgCwHC4Vx3-KTwR6Mr-6AvHXXU4HTbFwBbYzBAh_tdk1zJM-DN-J90nI0WPspPlzc-3N5xtWCPg6OR9R-1opDkn54ZbqPhhLxDVAfHAvsMtxizPstRgp3uuzd6YGsBAE7erp3NVKZjCFvnDLrunX1pvgUUizB_-ToK2Lkb2pT-cvcz7hRFA-/s320/memphis.jpg" width="320" /></a></div><p>Op een van die cd's speelt hij samen met pianist Memphis Slim, hoewel het beter is om te stellen dat ze elkaar om beurten begeleiden. Waters komt er daarbij wat bekaaid vanaf, waardoor de focus ligt op de pianoblues van Memphis Slim. Het keerpunt begint precies daar, want op dat moment besefte ik dat ik wel veel blues in huis had, maar dan alleen met gitaarbegeleiding. Dit smaakte echter naar meer, en zo kom je vanzelf terecht bij zwarte pianisten als Otis Spann, Champion Jack Dupree, Pinetop Perkins, Little Brother Montgomery en Sammy Price. </p><p>Die laatste vormt een sleutelrol in dit verhaal, want zijn oeuvre trekt zich niets aan van afgebakende genres. Hij begon eind jaren twintig als begeleider van bluesartiesten en bleef doorspelen tot ver in de jaren negentig van de vorige eeuw. Op de ene cd speelt hij klassieke blues, dan weer vooral (instrumentale) boogiewoogie en even later een onvervalst soort Dixieland, met als gevolg dat je ongemerkt al een tijdje naar jazz zit te luisteren voordat je zelf dat label erop heb geplakt. Zo zal het bij meer mensen gaan, want alleen het het noemen van de naam 'jazz' is vaak al voldoende om lange rijen richting nooduitgang te veroorzaken.</p><p> (wordt vervolgd)</p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-89015958097688639562023-03-09T12:04:00.211+01:002023-03-10T11:43:25.659+01:00Via Amy kwam ik uiteindelijk uit bij Ella, Sarah en Samara<p><b>Onlangs werd ik ervan beschuldigd dat mijn kijk op de wereld niks meer is dan een ordinair verdienmodel. Nu kan ik het de lezers van mijn boeken onmogelijk kwalijk nemen dat ze geen inzicht hebben in mijn boekhouding, maar feit is dat <i>Een jaar in het donker</i> nooit zou hebben geschreven als het mij in de eerste plaats om geld te doen was. Wie zich ook maar enigszins om zijn populariteit en zijn imago bekommert, schrijft ook geen vier blogs achter elkaar over zijn prille voorliefde voor jazz.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6si-9y3z1d7JAGlaC2g7I5jFD5JHYxVwp6g11ghsofheC-p8NerFDdY0LzjyQj4EHrnJ2bZ22sLcGp1iljVGWClvqIC3cxlLWvLdGvBql6nZLHQJZdGG5BZ8_sj-W-IMBgQAUi5XNFr99UYaGhasjIWF4yYVLUwBww2PTCSS_SXuYnZzql7d--gD6/s2048/amy.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1381" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6si-9y3z1d7JAGlaC2g7I5jFD5JHYxVwp6g11ghsofheC-p8NerFDdY0LzjyQj4EHrnJ2bZ22sLcGp1iljVGWClvqIC3cxlLWvLdGvBql6nZLHQJZdGG5BZ8_sj-W-IMBgQAUi5XNFr99UYaGhasjIWF4yYVLUwBww2PTCSS_SXuYnZzql7d--gD6/s320/amy.jpg" width="216" /></a></div><p>In het vorige blog beschreef ik hoe ik op zwoele avonden in Toscane met mijn koptelefoon op naar het nummer <i>Vilderness</i> luisterde, een bijna hallucinerende en in elk geval betoverende ervaring. Sinds 2001 huurden we elk jaar hetzelfde vakantieappartement in deze streek zodat het begrip 'zomervakantie' voor mijn jongste zoon lange tijd synoniem was aan Pistoia. Aan die traditie kwam een abrupt einde toen de kredietcrisis zich 2008 aandiende en we alles over een andere boeg gooiden, maar ik denk er met veel plezier aan terug.</p><p>Tijdens die vakanties luisterden we eindeloos naar dezelfde muziek, niet alleen naar de Italiaanse zanger Massimo Ranieri en de Spaanse rockband La Fuga, maar ook naar het debuut van een toen nog betrekkelijk onbekende Britse zangeres. Als journalist kreeg ik vaak recensie-exemplaren in mijn postvak en dat gebeurde ook met het debuut van Amy Winehouse. Niet zelden belandden die wegens tijdgebrek onbeluisterd op een grote stapel, met als gevolg dat ik <i>Frank</i> in het najaar van 2003 aanvankelijk over het hoofd zag.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwcL0_vRALr6NZ3qOXli_XP63D7WlDtQW5t_5yuopy1-EPmmNlVAnUxl7tIDvVuhHn9QxXMhdNOyq60mW1bQxDRHoyXqXR-EpBD_J0poe2QKcbvHf1Y0LSf00n0dnta6DzpuEUxFsmi5rjOKb6hGqfLZVd6YWCUVOqFhOyQam8Faj1DqRKDcQ-bOPj/s600/amywinehouse_1%20frank.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwcL0_vRALr6NZ3qOXli_XP63D7WlDtQW5t_5yuopy1-EPmmNlVAnUxl7tIDvVuhHn9QxXMhdNOyq60mW1bQxDRHoyXqXR-EpBD_J0poe2QKcbvHf1Y0LSf00n0dnta6DzpuEUxFsmi5rjOKb6hGqfLZVd6YWCUVOqFhOyQam8Faj1DqRKDcQ-bOPj/s320/amywinehouse_1%20frank.jpg" width="320" /></a></div><p>In een opwelling nam ik hem de volgende zomervakantie mee op vakantie, niet beseffend dat haar muziek zich zou ontpoppen tot de ultieme soundtrack van deze gezinsvakanties. Eerlijk gezegd heb ik er járen niet naar kunnen luisteren, omdat haar muziek me weemoedig stemde. Dat had met haar voortijdige einde te maken, maar net zo goed met het feit dat er een einde was gekomen aan deze familietraditie. Dat had met zuinig leven te maken, maar ook met het feit dat ik er niet langer overheen zag om 1400 kilometer richting het zonnige zuiden te rijden.</p><p>De meeste mensen kennen Amy Winehouse vooral van haar hit <i>Rehab </i>en het album Back to Black dat meer soulinvloeden liet horen, maar op dit debuut liet ze zich vooral inspireren door jazz. Ik had nog nooit gehoord van namen als Sarah Vaughan en Betty Carter, maar werd door haar rauwe benadering van vocale jazz wel klaargestoomd voor al die grote namen, tot en met de pas 23-jarige Samara Joy die onlangs zo'n verpletterde indruk op me wist te maken.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPz4t_KrE0k0iP-cYjUDxQ2xs_Im-XGsbLZUgTHsbrwFZQ9ZMOx2w6KY7t7V7Wc6uozrKh9Hrw0y3Z6FyF6a8RlnvhZaUzF5TeHjFM7CjLjVUdYbw40zLxj6oOmFnLYgOt_ySn9HtjxYXjKmfphr42OwQZ4UWqIFuuxowfbrxTV5KFwCpLm-DEWyye/s1925/images_uploads_gallery_SAMARAJOY_SHOT3-3_c_Meredith_Truax_1-e1668502363798.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1460" data-original-width="1925" height="243" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPz4t_KrE0k0iP-cYjUDxQ2xs_Im-XGsbLZUgTHsbrwFZQ9ZMOx2w6KY7t7V7Wc6uozrKh9Hrw0y3Z6FyF6a8RlnvhZaUzF5TeHjFM7CjLjVUdYbw40zLxj6oOmFnLYgOt_ySn9HtjxYXjKmfphr42OwQZ4UWqIFuuxowfbrxTV5KFwCpLm-DEWyye/s320/images_uploads_gallery_SAMARAJOY_SHOT3-3_c_Meredith_Truax_1-e1668502363798.jpg" width="320" /></a></div><p>Na het uitverkochte concert van Samara Joy dronken we nog wat in de foyer van LantarenVenster en daar werd op een gegeven moment een cover gedraaid van <i>The Sound of Silence </i>van Simon & Garfunkel die ik nog niet kende. Mijn vrouw stapte brutaalweg op de dj af en maakte een foto van het gelijknamige album van Carmen McRae. Die naam kende ik inmiddels wel, want van haar heb ik inmiddels een paar cd's in huis, inclusief een album waarop ze louter nummers zingt uit het repertoire van Sarah Vaughan.</p><p>Zo gebeurde het dat ik de afgelopen weken vaker naar Carmen McRae heb geluisterd dan ooit en ook veel aandachtiger. De in 1922 geboren zangeres was bijna zeventig, toen ze haar tribute voor Sarah Vaughan opnam, waardoor haar stem donkerder en doorleefder klinkt dan op haar oudere albums. Na een paar luisterbeurten kon ik me opeens voorstellen hoe een piepjonge Amy hier gefascineerd naar moet hebben geluisterd, zodat ik voor mijn gevoel weer een piepklein puzzelstukje in handen had van het totaalplaatje dat jazz heet.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRmGVLocyNcOAH0GAVvgh9Dbpg55wh5fc0AkAK4GeRNpMmfWcj0DMNppCmt5TCpvKkh4Q1ge9_AT5czJBJXenkhB3NUKXfhKYo8d96ggIeTMy7ngTLVepr7w_Mgn9Epwxk5a7x9uxAwPpwNYE9G3rg-07H2DIiBOKFfMkiwSZ-pTVG6JCcSQ1s0B_o/s1600/carmen.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1600" height="144" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRmGVLocyNcOAH0GAVvgh9Dbpg55wh5fc0AkAK4GeRNpMmfWcj0DMNppCmt5TCpvKkh4Q1ge9_AT5czJBJXenkhB3NUKXfhKYo8d96ggIeTMy7ngTLVepr7w_Mgn9Epwxk5a7x9uxAwPpwNYE9G3rg-07H2DIiBOKFfMkiwSZ-pTVG6JCcSQ1s0B_o/s320/carmen.jpg" width="320" /></a></div><p><br /></p><p> (wordt vervolgd)</p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-19393094722776531692023-03-06T10:44:00.197+01:002023-03-06T13:02:06.570+01:00Nietsdoen verschilt niet zo heel veel van chillen en loungen<p><b>Eigenlijk had er bij mij al een lampje moeten gaan branden toen dat ene familielid me toebeet dat hij absoluut niet van jazz hield, terwijl ik in de veronderstelling verkeerde dat ik toch echt naar 'lounge' aan het luisteren was. Daarmee blijkt maar weer eens dat je mensen alles kunt verkopen, zolang je er maar het juiste label op plakt en het juiste gevoel weet op te roepen. Zo is lounge vaak niks anders dan mellow jazz, net zoals het ouderwetse nietsdoen tegenwoordig meestal niksen heet.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCRtmuE5ABnoHx4-TNPMtJR1DHZMIhq251XoYaYsM3Vm8l4muxYIq1VkKdd-wXOs0_x6t4y7vYlQkUSo-ecILyNbAT9Y0TIsKIKAjP_HbGhJYYG5RJTcuQsLpenaGeksnd94PRmby1OCew0b9zOkjC-HpBf25lGrQN270N0dtCrwO_RUDj5oilrzmn/s640/dephazz.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="640" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCRtmuE5ABnoHx4-TNPMtJR1DHZMIhq251XoYaYsM3Vm8l4muxYIq1VkKdd-wXOs0_x6t4y7vYlQkUSo-ecILyNbAT9Y0TIsKIKAjP_HbGhJYYG5RJTcuQsLpenaGeksnd94PRmby1OCew0b9zOkjC-HpBf25lGrQN270N0dtCrwO_RUDj5oilrzmn/s320/dephazz.jpg" width="320" /></a></div><p>Terwijl ik dit optik, ben ik naar een cd van Karl Denson uit 2001 aan het luisteren die ik al ruim twee decennia in mijn bezit heb maar die ik nu pas voor het eerst écht goed beluister. Net als Courtney Pine had hij een dj uitgenodigd voor de opnamen, zodat de jazz(rock) wordt opgeleukt met scratches. Heel erg toegankelijk klinkt <i>Dance Lesson #2 </i>niet<i>, </i>maar ik snap heel goed waarom dit destijds op mijn pad kwam. Zo rond de eeuwwisseling stikte het van de albums waarop oud jazz-repertoire werd geremixed door artiesten uit de hiphop- of dancescene.</p><p>Je had de knip-en-plak-jazz van Skalpel, de talloze verzamelaars waarop oud werk van de labels Verve en Blue Note in een hip jasje werd gegoten, jazzmusici die met samples en elektronica aan de slag gingen en vervolgens hun eigen werk weer door derden lieten bewerken. Wie een beetje breed naar hiphop luisterde, kwam zo vanzelf terecht bij jazztrompettisten als Wallace Rooney, Érik Truffaz en Nils Petter Molvaer. Het is bijna alsof je iemand met een notenallergie om de tuin probeert te leiden met een pinda die is ondergedompeld in een dikke laag chocola.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZoOZqMCtY6qCFZ-APWKsHcJXS-FVAlzKWW2893U5TuMkfSd_YIuQmYQ5S65N4O3bnivVtxnZIrQYfXMZ4i-Fx1id2lXRw99CPKC82xke34nuAI2K80EIAOwAUiPWtca7UdWcHOj8EXROAdm50DoPrh5ReFu1gDyFJktt0U8ZcfwrKK1Xm_D566hnw/s3484/truffaz.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1541" data-original-width="3484" height="142" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZoOZqMCtY6qCFZ-APWKsHcJXS-FVAlzKWW2893U5TuMkfSd_YIuQmYQ5S65N4O3bnivVtxnZIrQYfXMZ4i-Fx1id2lXRw99CPKC82xke34nuAI2K80EIAOwAUiPWtca7UdWcHOj8EXROAdm50DoPrh5ReFu1gDyFJktt0U8ZcfwrKK1Xm_D566hnw/s320/truffaz.jpg" width="320" /></a></div><p>Zo kocht ik in 2001 de albums <i>Recoloured</i> en <i>Revisité</i> zonder te beseffen dat ik daarmee niet alleen langzaam werd klaargestoomd voor de reguliere albums van beide artiesten, maar ook voor het genre waaruit ze afkomstig waren. Mijn vrouw had zelfs niet eens in de gaten dat ik hier naar luisterde, want voor deze albums ging steevast de discman mee op vakantie, waardoor het bloedhete Toscane voor altijd verbonden is met de ijskoude Vilderness van Nils Petter Molvaer.</p><p>Zelfs toen kon ik onmogelijk vermoeden dat ik bijna een kwart eeuw later op de eerste rij zou zitten bij een optreden van diezelfde Érik Truffaz dat om meer dan één reden gedenkwaardig was. Niet alleen was mijn echtgenote inmiddels zo gewend geraakt aan jazz dat ze best mee wilde, het concert vond plaats op de dag dat alles in 2022 weer openging na de laatste, achteraf gezien totaal overbodige lockdown: op vrijdag 25 februari. .</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE_vGLELt_lP8Y8MqIufj3qMWBucpXJmjPtmgDc84dhTkxmsIUbBFP-qhOnsnVsl7lu_1TUOkFWu0ZvzARlJ2F88YPRI1Rhr8vgzpJlyA4x9ZNSxV8V5CaXlFYFbakvyKrDDzKISVcOR86SMs8bxr5x_VxLUbnh0yof95Oz_wsOtjiFC4nVrXxBPpM/s2945/signature%20truffaz.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2493" data-original-width="2945" height="271" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE_vGLELt_lP8Y8MqIufj3qMWBucpXJmjPtmgDc84dhTkxmsIUbBFP-qhOnsnVsl7lu_1TUOkFWu0ZvzARlJ2F88YPRI1Rhr8vgzpJlyA4x9ZNSxV8V5CaXlFYFbakvyKrDDzKISVcOR86SMs8bxr5x_VxLUbnh0yof95Oz_wsOtjiFC4nVrXxBPpM/s320/signature%20truffaz.jpg" width="320" /></a></div><p>Na al dat gedwongen nietsdoen tijdens de pandemie, voelde deze wervelende show aan als een soort bevrijding. Datzelfde weekend bezocht ik nóg twee andere jazzconcerten en sindsdien ben ik gemiddeld één keer per week in het theater te vinden. Ik koester de handtekening van Truffaz, kijk reikhalzend uit naar zijn nieuwe album dat in april verschijnt en heb natuurlijk allang een kaartje gekocht voor het aangekondigde optreden van Nils Petter Molvaer in oktober.</p><p>Dat is hoe het uiteindelijk is afgelopen, maar dat verklaart nog steeds niet hoe ik via lounge uiteindelijk bij jazz ben uitgekomen en pas op mijn 61ste mijn abonnement op het hardrockblad Aardschok heb opgezegd. Op de albums van de band De-Phazz staan weliswaar nummers als <i>Jazz Music</i> en <i>Cut the Jazz</i>, maar in de cd-kast stond deze band gewoon tussen de lounge en de triphop. Om nóg een stapje dichterbij jazz te komen was een piepjonge Britse zangeres nodig waar op dat moment nog bijna niemand van had gehoord, maar die klonk als een straatschoffie dat was opgevoed door Sarah Vaughan.</p><p> (wordt vervolgd)</p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-68595648001768232452023-03-02T13:12:00.027+01:002023-03-06T10:28:19.583+01:00Er zit een snufje jazz in bijna elke andere soort muziek<p><b>Tussen dat ventje van 10 dat bij zijn Duitse oom voor het eerst Count Basie hoorde en de schrijver van nu, zit ruim een halve eeuw. In die tijd heb ik stapsgewijs, en meestal ongemerkt, telkens een beetje jazz tot me genomen. Dat genre kent ontelbaar veel verschijningsvormen en heeft door de tijd heen zijn stempel gedrukt op bijna elke andere muzieksoort. Zo is er zelfs een band die Jazz Sabbath heet en een geheel eigen draai geeft aan de metal van Black Sabbath.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqS7jWFxzQJxlLdNjTbE441BHGf6D_wkjLMgq5AFCXQUBuvDCYf2njs9ytVFw5p0XtAFU4xNZV4fVnvEmrCoyjg9nbS-MrvlI8bdhl0Itk36fm-FxMuix20N40W0az3bNqkVPV-wrrfUZJtcCkJPcwHCwn_aYLunZqATkco7R8-qhfogb-ITYujyij/s1080/JazzSabbath-Tilburg.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1080" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqS7jWFxzQJxlLdNjTbE441BHGf6D_wkjLMgq5AFCXQUBuvDCYf2njs9ytVFw5p0XtAFU4xNZV4fVnvEmrCoyjg9nbS-MrvlI8bdhl0Itk36fm-FxMuix20N40W0az3bNqkVPV-wrrfUZJtcCkJPcwHCwn_aYLunZqATkco7R8-qhfogb-ITYujyij/s320/JazzSabbath-Tilburg.jpeg" width="320" /></a></div><p>Op het moment zelf ben je je daar amper van bewust, maar zelfs in southern rock zit een flinke scheut jazz. Ik associeerde het destijds vooral met cowboyhoeden en country, maar al die eindeloze jams hebben alles met jazz-improvisaties te maken en bij de muziek van de Allman Brothers ligt het er zelfs tamelijk dik bovenop. Zo hoor je soms jazz zonder het als zodanig te herkennen of te benoemen, maar raak je er onwillekeurig steeds meer aan gewend.</p><p>Datzelfde geldt voor de experimentele funk van The Pop Group, een band in het kielzog van de punk die het tegenovergestelde produceert van toegankelijke pop. Ik zag ze in 1979 spelen in de foyer, een optreden dat zo schandalig kort was dat we eigenlijk ons geld terug hadden moeten krijgen. In plaats daarvan werden we door de manager van Vredenburg naar de grote zaal geleid waar we vanaf de eerste rij gratis naar pianist Chick Corea mochten kijken. In zekere zin was dat zelfs mijn eerste echte jazzconcert, hoewel me er verder niets van is bijgebleven.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu15yIC_RsImATqNiauViPDdrTccA8lCJTGr9K4wcrDRxmPpXvz6DFjnsdEaDQSjUDGGyl9w5YtbL5QUHSc9NyMhqvTEMrgTvNYvXvM8RuSkqljqcCKIWXKL32PoL4VPz-O_UFtChU1awkBqKZuQh82WYTIh1X5DqPHHoiA3NDzKBP_ANjKj4Usyjw/s316/Pop_group_Y.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="316" data-original-width="316" height="316" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu15yIC_RsImATqNiauViPDdrTccA8lCJTGr9K4wcrDRxmPpXvz6DFjnsdEaDQSjUDGGyl9w5YtbL5QUHSc9NyMhqvTEMrgTvNYvXvM8RuSkqljqcCKIWXKL32PoL4VPz-O_UFtChU1awkBqKZuQh82WYTIh1X5DqPHHoiA3NDzKBP_ANjKj4Usyjw/s1600/Pop_group_Y.jpg" width="316" /></a></div><p>Daarna hield ik me verre van dat genre met als gevolg dat mijn collectie uitpuilde van punk, new wave, metal, classic rock, blues en southern rock met slechts één zielig stapeltje jazz. Daar zat een cd van Cannonball Adderley tussen die ik kende van mijn Duitse oom, maar ook dat ene legendarische album van Miles Davis dat bijna iedereen in huis heeft of tenminste wel eens heeft gehoord, en een album van John Coltrane waarvan ik me niet eens kan herinneren het zelf te hebben gekocht, laat staan waarom. </p><p>Wat ik nog wél heel goed weet is dat ik die cd draaide op de Duitse snelweg, nadat ik een autoshow in Zwitserland had bezocht. Ik reed door de donkere nacht in een testauto van Volvo die moeiteloos de 200 km/u aantikte, terwijl de fotograaf naast me lag te slapen. En ondertussen, op repeat, dat helemaal niet zo heel toegankelijke album <i>Blue Train</i> van John Coltrane, dat op de een of andere manier de perfecte soundtrack vormde voor dat moment en een schaduw vooruit wierp naar een verre toekomst waarin ik nog veel meer van hem in de kast zou hebben. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoCy0ZrlPf6cOSgye-APgmG6b-YXEnCQILwsk2YiVgnIBAMlBdrHHs2On3ZB1YYHVejrisG9YwwQpB7g-qAhj4tSPzIMwAoN3yWoKvGZdDeo5POwLT7pDpyrKMSCU_xkuSRbfsHxO2heGh41rGzIYyt50edm9VAyfmmWUKyL8gxAHkYdllgAhka9gK/s700/john%20coltrane.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="680" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoCy0ZrlPf6cOSgye-APgmG6b-YXEnCQILwsk2YiVgnIBAMlBdrHHs2On3ZB1YYHVejrisG9YwwQpB7g-qAhj4tSPzIMwAoN3yWoKvGZdDeo5POwLT7pDpyrKMSCU_xkuSRbfsHxO2heGh41rGzIYyt50edm9VAyfmmWUKyL8gxAHkYdllgAhka9gK/s320/john%20coltrane.jpg" width="311" /></a></div><p>Het interessante is dat ik, om jazz te ontdekken, eerst nog een ander genre moest ontdekken. Dat gebeurde in 1986, toen Run DMC een single opname met de hardrockband Aerosmith en ik op mijn 25ste een compleet nieuw genre omarmde. Ik luisterde dus al naar rap toen het nog in de kinderschoenen stond en herinner me de opwinding die het debuut van NWA veroorzaakte. In hiphop kwam je vooral samples uit funk en soul tegen, maar er waren ook bands die stukjes metal opknipten of flarden jazz gebruikten. Ik zag Stetsasonic in Utrecht optreden en <i>All That Jazz</i> spelen en ik kocht Gang Starr dat zo zwaar leunde op jazz dat rapper Guru er later zelfs een heel project aan wijdde onder de noemer Jazzmatazz.</p><p>Maar echt gegrepen werd ik pas door het album <i>3D Lifestyles</i> van Greg Osby, geen rapper die zich door jazz liet inspireren, maar een jazzsaxofonist die precies het omgekeerde deed met hiphop en voor de gelegenheid een paar gastrappers inhuurde. Dat album heb ik op weg naar mijn werk oneindig vaak gedraaid, hoewel het opnieuw geen gemakkelijk in het gehoord liggende muziek is. Pas later zou ik beseffen dat juist dát zo aantrekkelijk is: dat je er als luisteraar moeite voor moet doen en dat het even duurt voordat de muziek zich gewonnen geeft. </p><p> (wordt vervolgd)</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyThZtnHJThwZRnaNKC8eKgf_KE-VJIc0kTfrZk7NHgPNKXXvzO9AOi0VIb5gXPM4lU5ftKyuRpdqbe61AOhGdlg01OSC_FWs8T6Ux7GSTBbvK0Rbikzod-z8wUhH-9izG4da4LOKaB2jML28b8P1Z8MXGcbRm4nmKosV-r-5-8IQVVn6kzGCTtwKi/s200/3d-lifestyles.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="200" data-original-width="200" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyThZtnHJThwZRnaNKC8eKgf_KE-VJIc0kTfrZk7NHgPNKXXvzO9AOi0VIb5gXPM4lU5ftKyuRpdqbe61AOhGdlg01OSC_FWs8T6Ux7GSTBbvK0Rbikzod-z8wUhH-9izG4da4LOKaB2jML28b8P1Z8MXGcbRm4nmKosV-r-5-8IQVVn6kzGCTtwKi/s1600/3d-lifestyles.jpeg" width="200" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-74348472902629962262023-02-27T11:17:00.020+01:002023-03-12T11:42:52.633+01:00Dat ik uiteindelijk bij jazz uit zou komen was onvermijdelijk<p><b>Lezers van mijn boeken, met daarin bandnamen als Hammerfall, Arch Enemy en de UK Subs, zullen wellicht verbaasd zijn over het feit dat ik tegenwoordig voornamelijk naar jazz luister. Het vanzelfsprekende gemak waarmee ik Metal inruilde voor Miles, vraagt dan ook om enige toelichting. Al is het natuurlijk vooral zo dat ik het zélf leuk vind om nog eens na te gaan via welke omwegen en olifantenpaadjes ik uiteindelijk - en onvermijdelijk - bij dat genre terecht ben gekomen.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxtiDLooTCcVabegtIyYh6-eE-gMqw5lumpbqIvZIL13k_58lVsFG4lvGzc-auMU5_87iiZCmYc5bOEmGxGFrDLtoTe-kADBzPeN0w5KG1OnAisf001MIqhTXtkxcFyWLUpw2OL9WjAsLpj6Zxqf0l3dTSkV4Wa1HaeLfrnMzKfEFmRlAR3jzI6RR4/s3239/jazzkantine.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3017" data-original-width="3239" height="298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxtiDLooTCcVabegtIyYh6-eE-gMqw5lumpbqIvZIL13k_58lVsFG4lvGzc-auMU5_87iiZCmYc5bOEmGxGFrDLtoTe-kADBzPeN0w5KG1OnAisf001MIqhTXtkxcFyWLUpw2OL9WjAsLpj6Zxqf0l3dTSkV4Wa1HaeLfrnMzKfEFmRlAR3jzI6RR4/s320/jazzkantine.jpeg" width="320" /></a></div><p>Voordat ik dat spoor van broodkruimels helemaal terug volg naar die ene Duitse oom die altijd muziek draaide van Count Basie, Cannonball Adderley en Volker Kriegel als we in mijn jeugd bij hem op bezoek waren, kan ik beginnen met de vaststelling dat ik alle uithoeken van de genres waar ik naar luisterde had bezocht. Of het nou gaat om seventies-rock, metal, hiphop of punk: voor mijn gevoel had ik alles zo'n beetje wel gehoord. In die zin was ik dus ook gewoon aan iets nieuws toe, misschien wel aan een heel nieuw continent om te ontdekken. In een eerder blog vergeleek ik 'jazz' al eens met een onderaards gewelf met allemaal flonkerende edelstenen, een schatkamer vol muziek die ik niet kende en nooit eerder had gehoord.</p><p>Het leuke van jazz is verder dat het geheel vrij is van jeugdsentiment. Zelfs als je naar opnamen luistert van voor WO2 (en dus van ver voor je geboorte) heeft het hooguit iets vaags nostalgisch. Je associeert het met oude films, maar niet met ouder worden. Het is een ontdekkingstocht in omgekeerde richting, maar je bent niet bezig met je eigen jeugd en je eigen herinneringen. Want jazz klonk alleen als ik bij die aangetrouwde oom in het Bergisches Land op bezoek ging, hoewel je tegelijk niet moet onderschatten wat het effect van zo'n piepklein zaadje is dat al vroeg wordt geplant. Het is niet voor niets zo dat we al een paar keer in diezelfde streek op zomervakantie zijn geweest.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitC_gaah8YmhA-fVtcFaQi3V5xsEPcaj20lA8Ap5XQXe5asFtpHvPR3Qxu-5l982ezdLmXB5xf2tMiGyfO08lpe3kloPZWYnWfDwqv6uS2vz2Nlw-9VBW9QjkwrmOY6TXN9DOoxdqyrj2ZCB1KkQGXOxxs9wlGEuUW-VGCwKArrraA5ma6dE3W-4Xq/s4032/jasper%20Hof.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitC_gaah8YmhA-fVtcFaQi3V5xsEPcaj20lA8Ap5XQXe5asFtpHvPR3Qxu-5l982ezdLmXB5xf2tMiGyfO08lpe3kloPZWYnWfDwqv6uS2vz2Nlw-9VBW9QjkwrmOY6TXN9DOoxdqyrj2ZCB1KkQGXOxxs9wlGEuUW-VGCwKArrraA5ma6dE3W-4Xq/s320/jasper%20Hof.jpeg" width="240" /></a></div><p>Afgelopen zomer zijn we op bezoek geweest bij diezelfde oom en tante en toen zag ik op zolder een gesigneerde poster hangen van de Nederlandse pianist Jasper van 't Hof van wie ik toevallig net ook een cd had gekocht. Zo bekeken is de link overduidelijk en hoef je als mens nooit de illusie te hebben dat je iets geheel op eigen houtje hebt bedacht of ontdekt. Je kunt ook zeggen dat ik als 10-jarig ventje een prille jazzliefhebber was die hopeloos verdwaald was en een halve eeuw zou ronddolen voordat hij de weg naar huis had teruggevonden.</p><p>Een beter beeld is wellicht dat van jazz als een onneembaar bastion met dikke, hoge stenen muren dat ik geduldig moest omsingelen voordat ik eindelijk een weg naar binnen had gevonden. Een paar keer stak ik mijn grote teen in de slotgracht, en één keer nam ik zelf een hoge ladder mee, maar ik geraakte pas binnen toen ik de moed eigenlijk al had opgegeven. Waarschijnlijk heb ik mijn pogingen ook alleen maar doorgezet omdat een van mijn beste vrienden al lang en breed voor een knetterende open haard zat in datzelfde kasteel, met Roland Kirk en John Coltrane op de achtergrond.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWJQukd8bbutbArDOqmDtogQHnOIZPcX4mWiLKS4i6CbeDtSLuqN3y7ksmlp0YKo0pczSegXC8csnN_hXyKNMGTXjP1CL0mEz3OT1V_8_dmGtFJ4y7FXVuCQJYlOa9Ngvx8xN7NGqHL4aHyeVyBlPSm3VAWj7OMCBtY5_ul5zHF7QlgfSSAXTUWUtf/s2695/samara%20joy.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2659" data-original-width="2695" height="316" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWJQukd8bbutbArDOqmDtogQHnOIZPcX4mWiLKS4i6CbeDtSLuqN3y7ksmlp0YKo0pczSegXC8csnN_hXyKNMGTXjP1CL0mEz3OT1V_8_dmGtFJ4y7FXVuCQJYlOa9Ngvx8xN7NGqHL4aHyeVyBlPSm3VAWj7OMCBtY5_ul5zHF7QlgfSSAXTUWUtf/s320/samara%20joy.jpg" width="320" /></a></div><p>Zo zie je dat ik alleen al een hele aanloop nodig heb om zelfs maar een begin te maken met dit verhaal. Misschien kan ik dit eerste verkennende stuk dan ook maar beter besluiten met het concert waar we gisteren zijn geweest. Een paar maanden geleden had ik nog nooit van Samantha Joy gehoord, maar toen ik zag dat deze piepjonge zangeres uit New York vergeleken werd met Ella Fitzgerald en Sarah Vaughan, kocht ik meteen twee kaartjes. Vervolgens bestelde ik haar cd om die grijs te draaien en tipte ik goede vrienden van ons met de toevoeging dat dit de laatste keer was dat ze deze ster in wording voor 18 euro konden zien en ook voor het laatst in zo'n intieme setting.</p><p>Dat was deels bluf natuurlijk, maar ook een voorgevoel dat werd bevestigd toen ze niet veel later twee Grammy's in ontvangst mocht nemen: als beste nieuwkomer en voor het beste vocale jazz-album. Het concert - het eerste van haar Europese tournee en het enige in Nederland - was toen al lang en breed uitverkocht. Voor de programmeur van LantarenVenster moet dat als een triomf hebben gevoeld, net als voor de gelukkigen die op tijd een kaartje hadden weten te bemachtigen voor dit bij voorbaat gedenkwaardige optreden.</p><p>Samara Joy is pas 23 maar maakte op het podium nog meer indruk dan op de plaat, zowel vocaal als qua persoonlijkheid. De band die haar begeleidde was zó goed, dat ik waarschijnlijk ook een kaartje zou hebben gekocht als zij gewoon als pianotrio op het affiche hadden gestaan, maar zij stal de show met haar enorme bereik en het schijnbare gemak waarmee ze nummers van illustere voorgangers als Betty Carter en Thelonious Monk vertolkte. </p><p>Na afloop nam ze ruimschoots de tijd om een praatje te maken met wie dat maar wilde en geduldig met haar fans op de foto te gaan. Die felbegeerde handtekening bleek dus geen enkel probleem, al moest je daarvoor wél zelf haar elpee of cd van huis hebben meegenomen van ter plekke werd geen muziek verkocht. Je kunt ook zeggen: als ik al geen jazzliefhebber was, dan was ik het gisteravond waarschijnlijk wel geworden.</p><p> (wordt vervolgd)</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPh1G8TDJQKWQp0gTEHQAu15YjIaq3J5GFxTBXhSY2URZ3lOlHHF_z_OAL7iV8TL9XD5_17iGAYFKdp_lnMmwTBwkLbGepSu_kUGmZWRFBQ3zDecG0JbrBC65qwrjIR1AVkcK_XLfApjW8Ke1kaNHxuYyOC5Yc5alssq8m00BY92rSdRvD6GSDinIK/s1440/samara%20joy.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1440" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPh1G8TDJQKWQp0gTEHQAu15YjIaq3J5GFxTBXhSY2URZ3lOlHHF_z_OAL7iV8TL9XD5_17iGAYFKdp_lnMmwTBwkLbGepSu_kUGmZWRFBQ3zDecG0JbrBC65qwrjIR1AVkcK_XLfApjW8Ke1kaNHxuYyOC5Yc5alssq8m00BY92rSdRvD6GSDinIK/s320/samara%20joy.jpg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-73426359732462031852023-02-23T10:15:00.007+01:002023-02-23T12:12:54.062+01:00Je hoeft mannen eigenlijk alleen maar anders op te voeden<p><b>Afgelopen dinsdag werd me duidelijk dat ik mijn boek <i>Een jaar in het donker</i> precies op tijd heb geschreven. Letterlijk alle drie de trailers die ik in de bioscoop voorbij zag komen, hadden homoseksualiteit als onderwerp of als thema, wat laat zien dat de roep om diversiteit niet automatisch leidt tot een zo divers mogelijk filmaanbod. Ook het verder uitstekende <i>Women Talking</i> gaat gebukt onder moderne thematiek rondom transgenders en <i>toxic masculinity</i>.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwaUlc8xVfK0Lvsqc3ngrUQI23Yo0baWuNiaWL9nzhHPEMzaUJDe2mOPJNvoGXQQL0ltQTAuS-gkpv6vBC5eKoU7XwIBVAGsXiBlzICKLrmIAPJBWmr729Q3f1Z6FoWJj8vk_FgJULA-nr7B5GagXlValgvFxpbITIRdZ-RKiU8Ug2HRMQVOPjBkfs/s763/women%20talking.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="509" data-original-width="763" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwaUlc8xVfK0Lvsqc3ngrUQI23Yo0baWuNiaWL9nzhHPEMzaUJDe2mOPJNvoGXQQL0ltQTAuS-gkpv6vBC5eKoU7XwIBVAGsXiBlzICKLrmIAPJBWmr729Q3f1Z6FoWJj8vk_FgJULA-nr7B5GagXlValgvFxpbITIRdZ-RKiU8Ug2HRMQVOPjBkfs/s320/women%20talking.jpg" width="320" /></a></div><p>Ja, ik weet het: ik hoef er niet heen. Net zoals er een knop zit op je televisie, zo ben je als bioscoopbezoeker geheel vrij in je keuze. Probleem is dat ik een filmfan ben die het maximale uit zijn Cineville-abonnement wil halen. En dat wordt lastig nu bijna elke film nadrukkelijk en tot vervelens toe een bepaalde boodschap probeert uit te dragen. Het leidt niet alleen tot eenvormigheid, maar ook tot een vaak niet te verdragen braafheid en voorspelbaarheid.</p><p>Gelukkig was <i>Women Talking</i> dan nog wel te pruimen door de topcast, de cinematografie, de psychologische diepgang en het inzicht in wat de mens (lees: de man) beweegt. Hooguit verwarrend is dat je bij een film die zich in 2010 afspeelt (hoewel het door de aankleding bijna een kostuumfilm is uit 1900) een verhaallijntje krijgt voorgeschoteld over het juiste gebruik van 'pronouns'. Dat is, zeker binnen een dergelijke gesloten geloofsgemeenschap, een anachronisme en komt daardoor ook niet heel geloofwaardig over.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqMayAGIMStNgvctYJ6IIiQzKlW4ddZt75018wx5FoGxCLXU8e48mO5O0dhQPw49O8YojZWX5XYhSB4cnpxISqE7dGH0_1OwzB-CJvvyOa3Se-6yoF8xXEuBBqZfnnbYAjidqjkmL9T6qWW2FeZynQQsuKXAX03-5yX6S91pbaVlsmE9tyFv9giS7I/s4032/mannen%20en%20geweld.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqMayAGIMStNgvctYJ6IIiQzKlW4ddZt75018wx5FoGxCLXU8e48mO5O0dhQPw49O8YojZWX5XYhSB4cnpxISqE7dGH0_1OwzB-CJvvyOa3Se-6yoF8xXEuBBqZfnnbYAjidqjkmL9T6qWW2FeZynQQsuKXAX03-5yX6S91pbaVlsmE9tyFv9giS7I/s320/mannen%20en%20geweld.jpg" width="240" /></a></div><p>Strekking van <i>Women Talking</i> is dat je mannen 'alleen maar' anders hoeft op te voeden om misbruik en grensoverschrijdend gedrag te voorkomen. Het is logisch dat vrouwen die anderhalf uur met elkaar aan het praten zijn, denken dat je met nog meer gepraat alle problemen kunt oplossen, maar het is tegelijk een interessante en eigentijdse misvatting die voortkomt uit de feministische gedachte dat vrouwen en mannen niet alleen gelijkwaardig zijn maar ook identiek en uitwisselbaar.</p><p>Zo kreeg ik veertig jaar geleden tijdens mijn studie politicologie al te horen dat mannen en vrouwen blanco ter wereld komen en vervolgens worden opgevoed als 'jongen' of 'meisje'. Vandaag schrijft Aishia Dutrieux in haar column in <i>De Volkskrant</i> woorden van gelijke strekking. Mannelijke agressie is volgens haar het resultaat van opgekropte frustratie die voortkomt uit het feit dat we jongens al van jongs af aan voorhouden dat ze niet mogen huilen en stoer moeten zijn. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGuM2jyEYQuPqYdI4GQ8bOl7mMdgqf9wmdA5796CvkME51PxLbYi_B_nwgtd1NXqoQbw6vM8VBICixGm18n3Kz44vSOGBd7VjdJKtpCO1t8Ddh0eznFhw14ibSceLMU4eOfu1EzXMCGEYQ9voDdlKS5-dHNyJgohUUnBUMmh2M2yg3b1FDwPamcgzG/s800/testosteron.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="560" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGuM2jyEYQuPqYdI4GQ8bOl7mMdgqf9wmdA5796CvkME51PxLbYi_B_nwgtd1NXqoQbw6vM8VBICixGm18n3Kz44vSOGBd7VjdJKtpCO1t8Ddh0eznFhw14ibSceLMU4eOfu1EzXMCGEYQ9voDdlKS5-dHNyJgohUUnBUMmh2M2yg3b1FDwPamcgzG/s320/testosteron.jpg" width="224" /></a></div><p>Persoonlijk begrijp ik niet goed hoe je (gewezen) rechter kunt zijn én schrijver, zonder enig inzicht in de mannelijke psyche. Het is niet voor niets zo dat hooligans altijd mannen zijn en dat kan nooit alleen maar te maken hebben met het feit dat voetbalfans niet mogen huilen. Eerder is het zo dat het feminisme in een fuik is gezwommen door alle biologische verschillen tussen mannen en vrouwen te ontkennen of te bagatelliseren. Dat leidt niet alleen tot onbegrip, maar ook tot het zoeken naar oplossingen in de verkeerde hoek.</p><p>Als je een vrouwelijke transgender het mannelijk hormoon testosteron toedient, wordt ze doelgericht, agressief en seksueel opgewonden. Je kunt ook zeggen dat dit hormoon zorgt voor drift en geslachtsdrift. Dien je een man vrouwelijke hormonen toe dan verandert hij in (ik citeer slechts een transvrouw in transitie) een 'huilerig en besluiteloos kreng'. Dat verklaart misschien ook waarom onzekere jonge vrouwen zich opeens veel 'beter' voelen als ze mannelijke hormonen krijgen toegediend.</p><p>Natuurlijk moet je jongens opvoeden tot volwassen mannen die zich als een heer gedragen en hun verantwoordelijk nemen. Tegelijk moet je niet de illusie hebben dat je alle problemen rondom oorlog, verkrachting, geweld en grensoverschrijdend gedrag de wereld uit kunt helpen door alleen maar even stevig aan deze knop te draaien, want dan ben je over honderd jaar nog steeds bezig en raak je gaandeweg alleen maar ongeduldiger en gefrustreerder. </p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-90710639452389947272023-02-22T14:42:00.003+01:002023-02-22T15:07:19.186+01:00Wat zegt een boekenkast over de bewoners?<p><b>Hoewel ik een fanatiek lezer ben en zelf ook alweer bijna twintig titels heb toegevoegd aan de wereldliteratuur, stond er tot voor kort geen boekenkast in de woonkamer. Boeken genoeg in huis, maar die waren uit het zicht opgeborgen in werk-, slaap- en kinderkamers, buiten het blikveld van het bezoek. Recent kwam daar verandering in en ontstond er vanzelf een interessante vraag. Want welke boeken zet je in de etalage en waarom?</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSDizm2uqounYdTkxu-_m2lx6dranW-PZ_ckq6rLb61F-aQ8TxMQW2LvIg94PF9Ajqp5leRj-h9BeShMyVkE6aNi3VPfAlWHIlg6rTTGO4F-5Lz5EdqNYZXtaIFsZr8wb8KmBjGizM6zZWg0SGC46dN63f8UwyQWx1feztxdHbU8z8-suxAWGRjpQV/s4032/boekenkast.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSDizm2uqounYdTkxu-_m2lx6dranW-PZ_ckq6rLb61F-aQ8TxMQW2LvIg94PF9Ajqp5leRj-h9BeShMyVkE6aNi3VPfAlWHIlg6rTTGO4F-5Lz5EdqNYZXtaIFsZr8wb8KmBjGizM6zZWg0SGC46dN63f8UwyQWx1feztxdHbU8z8-suxAWGRjpQV/s320/boekenkast.jpeg" width="320" /></a></div><p>Het begon allemaal met een tafeltje dat volgens mijn vrouw wel weg mocht en wilde plannen om meteen maar de hele schouw van de open haard weg te breken en te vervangen door een op maat gemaakte boekenkast. Als tussentijds compromis werd gekozen voor een simpele boekenkast, om te kijken hoe het zou staan en ook om een beetje te wennen aan het idee dat de woonkamer de uitstraling zou krijgen van een bibliotheek. Dus kocht ik een goedkope boekenkast van 50 euro met vijf planken voor ons allebei.</p><p>Maar welke boeken zouden daarheen verhuizen? Het zou voor de hand liggen om mijn eigen boeken een prominente plaats te geven, maar daar ben ik waarschijnlijk toch niet ijdel genoeg voor. Bovendien wilde ik voorrang geven aan boeken die we allebei nog niet hadden gelezen, laat staan zelf geschreven. Dus koos ik om te beginnen voor het complete oeuvre van Jan Wolkers. Die had ik als verrassing tweedehands gekocht, nadat mijn vrouw zijn biografie had gelezen en aangaf dat ze nu eigenlijk wel alles van hem wilde gaan lezen.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXiVgVbQJqj29dsH7tGgoUOze4J4E7Qqzb1U27mLzFi-ipt1neQ2mXZI4D2uYh9FtmwFsFnojcfCQbZHhuGKT0Wuedsi-PczdyU34c7VC-AkH15GKuDY86v5RBo-Jz0YTP4jTM_VNjxl9eu3R06srU3EMXmrNa8IqjLr9ED7LvJeuWTSuIpSE9IYcx/s2686/wolkers.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2686" data-original-width="2659" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXiVgVbQJqj29dsH7tGgoUOze4J4E7Qqzb1U27mLzFi-ipt1neQ2mXZI4D2uYh9FtmwFsFnojcfCQbZHhuGKT0Wuedsi-PczdyU34c7VC-AkH15GKuDY86v5RBo-Jz0YTP4jTM_VNjxl9eu3R06srU3EMXmrNa8IqjLr9ED7LvJeuWTSuIpSE9IYcx/s320/wolkers.jpeg" width="317" /></a></div><p>De mevrouw op Marktplaats die de verzameling van haar doodzieke man van de hand deed, informeerde of ik misschien ook geïnteresseerd was in Gerard Reve, met als gevolg dat er op een dag drie verhuisdozen werden bezorgd die nu allemaal hun plek hebben gekregen in de kast. Op het eerste oog lijkt het dus een verzameling oude boeken die we al decennia in ons bezit hebben, maar voor ons is het allemaal betrekkelijk nieuw. Zo ben ik van plan om aan <i>De avonden</i> te beginnen in december en van tevoren de driedelige biografie van Reve te lezen.</p><p>Gisteren heb ik er voor de grap, en ook bij wijze van stil protest, twee gesigneerde (!) boeken van Roald Dahl tussen gezet. Dat geeft al aan dat een boekenkast een statement is, niet alleen van de persoonlijke smaak van de eigenaar maar ook van zijn politieke signatuur. Bij mij speelt vooral een rol dat ik me in de eerste plaats bezig wil houden met 'vandaag' en me niet te veel wil laten afleiden door nostalgie. Ik zou de hele kast kunnen vullen met titels van Stephen King, maar dat heeft hoegenaamd niets meer te maken met de persoon die ik nu ben.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioBaV_MsYApC6Gelm46-OwRUkuakva8anlhebsx1slCUMlbKJVSbs0CGUSAWLsDDP1l33vwbFKHToSI0GV-k5v56r6ZD3s_gitCur78_A6f0LC8ff49G_zdWNA_vq3WmrRijIjFymy9rJuLRhuAQs1jfVRTW9HYqVU_1_mqjLlchBCK6Yxnw9LqSzS/s3725/jazzboeken.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2794" data-original-width="3725" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioBaV_MsYApC6Gelm46-OwRUkuakva8anlhebsx1slCUMlbKJVSbs0CGUSAWLsDDP1l33vwbFKHToSI0GV-k5v56r6ZD3s_gitCur78_A6f0LC8ff49G_zdWNA_vq3WmrRijIjFymy9rJuLRhuAQs1jfVRTW9HYqVU_1_mqjLlchBCK6Yxnw9LqSzS/s320/jazzboeken.jpeg" width="320" /></a></div><p>Op dezelfde manier zeggen al die boeken over aflossen, pensioenen, ontspullen en minimalisme die ik nog niet zo heel lang geleden las ter inspiratie, mij nu ook weinig tot niets meer. Wie is aangekomen op zijn bestemming, gaat immers niet langer allemaal oude landkaarten zitten uitpluizen. Ik zou er een kast mee kunnen vullen, maar heb het verzadigingspunt allang bereikt en ben met totaal andere dingen bezig. Sowieso koop ik nog maar zo weinig boeken, dat ik een boekenbon die ik op mijn verjaardag kreeg pas een halfjaar later verzilverde.</p><p>In die zin heeft de onderste plank van de boekenkast voor mij de hoogste prioriteit. Sinds ik de jazz heb ontdekt (en in mijn volgende boek leg ik nog even kort uit hoe dat zo kon gebeuren) lees ik bij voorkeur biografieën van jazzmuzikanten, liefst terwijl ik tegelijk naar hun muziek luister. Het staat geheel los van mijn eigen werk als schrijver, maar het is tegelijk van het grootste belang in mijn bestaan en niet meer weg te denken uit mijn leven. </p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-90036876665743069612023-02-13T11:02:00.007+01:002023-02-13T12:56:04.045+01:00Ook bij achterstelling draait alles uiteindelijk om psychologie<p><b>Trouwe lezers van mijn boeken weten dat ik vaak op de proppen kom met de uitdrukking dat 'alles psychologie is'. Die zinsnede gebruik ik niet als dooddoener, maar om aan te geven dat ik als romanschrijver altijd oog houd voor wat ongezegd blijft of slechts tussen de regels door te lezen valt. Des te frustrerender is het dat in het dagelijks leven, en in het politieke debat, slechts zelden aandacht is voor dat soort onderliggende motieven en onbewuste frustraties.</b></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEd4szSjEkZX27TDaw0RxVyzCS55gPmvnVBf2FsF97AQIK9nRaK_dIjv2ovVPYvCAch54Ol9Ef6lDdSEzD26n8tp0TRrC5we_i9liHQYKqquWzo1Hf0QbR2c4JcOZ_v-kFOGO1mUKWPkcwN1b5tl3Gq4fdXe8DNV5Ux9242vbOa3R_E7LaPUqgrChZ/s4025/boos.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3004" data-original-width="4025" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEd4szSjEkZX27TDaw0RxVyzCS55gPmvnVBf2FsF97AQIK9nRaK_dIjv2ovVPYvCAch54Ol9Ef6lDdSEzD26n8tp0TRrC5we_i9liHQYKqquWzo1Hf0QbR2c4JcOZ_v-kFOGO1mUKWPkcwN1b5tl3Gq4fdXe8DNV5Ux9242vbOa3R_E7LaPUqgrChZ/s320/boos.jpg" width="320" /></a></div><br />Wanneer mensen tot een besluit komen of stelling nemen in een debat, is er steevast sprake van een optelsom van factoren, argumenten en redenen. Zo is er maar zelden één motief om iets te doen, maar een hele reeks. Doorgaans noemen mensen er één of twee hardop - vaak drijfveren die het in het openbaar goed doen - terwijl ze andere bewust voor zich houden en er op de achtergrond ook nog zaken meespelen waar ze zich helemaal niet bewust van zijn.<p></p><p>Wat ik daar concreet mee bedoel, kan ik het best illustreren aan de hand van een passage uit een interview met schrijver Bret Easton Ellis uit <i>De Volkskrant</i> van afgelopen zaterdag.. Voor de jonge generatie betekent zijn naam niets meer, maar hij was het die in de vorige eeuw treffend en genadeloos de holle hedonistische yuppencultuur aan de kaak stelde. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit iets van hem heb gelezen, maar de film <i>American Psycho</i> is een klassieker.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhy4QB6q1TkCX77dG6GUMpRoLHoZjRw5qT6HOifImlu9yaMJrIet7p-02QMaN14TgsXM2pBB5N3BNZlJWNSWGDhIi5GHzKOMcdrXyRl-ukKykZ-wYjIhJpv-SpywkCBZMrJcnHJ0Dz8S5HuSW5gIw_WJo2GJ1aySzKW9FM-WtQz_9WFWPmeyrmc8INZ/s4032/bret%20easton.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhy4QB6q1TkCX77dG6GUMpRoLHoZjRw5qT6HOifImlu9yaMJrIet7p-02QMaN14TgsXM2pBB5N3BNZlJWNSWGDhIi5GHzKOMcdrXyRl-ukKykZ-wYjIhJpv-SpywkCBZMrJcnHJ0Dz8S5HuSW5gIw_WJo2GJ1aySzKW9FM-WtQz_9WFWPmeyrmc8INZ/s320/bret%20easton.jpeg" width="240" /></a></div><p>Wat ik pas later ontdekte, niet afgelopen zaterdag pas toen dit interview in de krant stond, maar wel pas in deze eeuw, is dat Bret Easton Ellis homoseksueel is. Dat doet er verder ook niets toe, behalve dat het iets heeft bijgedragen aan zijn ontwikkeling en identiteit en vormend is geweest voor zijn karakter en zijn schrijverschap. Bovenstaand citaat was voor mij aanleiding om op te merken dat je deze persoonlijke frustratie nog met geen honderdduizend regenboogvlaggen kunt doen verdwijnen. In die zin is niet alles psychologie, maar deels ook onoplosbaar en onvermijdelijk.</p><p>Stel je als heteroman maar eens voor dat er in je hele schoolklas slechts één meisje is dat op mannen valt. Hoe toevallig zou het dan wel niet zijn dat uitgerekend zij precies jouw type is (en omgekeerd)? Op dezelfde manier zou ik niet elke avond met mijn vrouw naar de Netflix-serie <i>Outlander </i>kijken - net zoals we eerder met <i>Bridgerton</i> deden - als de hoofdpersonen van hetzelfde geslacht waren. Dat laat zien dat het bij dit onderwerp niet alleen gaat om acceptatie en emancipatie, maar net zo goed om eenzaamheid, vervreemding en frustratie. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5JM6lH7U-Yw4Zvilowy_0XqBK2boIQn5pidx8kFHbFVGflPtbEZTdhCCWaIdIqHpAQBDVpxO_O7BCF2B-y6cr1NI8_KnbbTlixLEbTUiKxas2kxKxycc1hxFDRBKB4kT-sZWpTBojbxDHpUnugrkNGTTYr1ubFEDGZQWDW6uqQPmroDi7sWyqaWVP/s763/sport.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="572" data-original-width="763" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5JM6lH7U-Yw4Zvilowy_0XqBK2boIQn5pidx8kFHbFVGflPtbEZTdhCCWaIdIqHpAQBDVpxO_O7BCF2B-y6cr1NI8_KnbbTlixLEbTUiKxas2kxKxycc1hxFDRBKB4kT-sZWpTBojbxDHpUnugrkNGTTYr1ubFEDGZQWDW6uqQPmroDi7sWyqaWVP/s320/sport.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;">Dat dit onderwerp, in de meest brede zin, mijn aandacht heeft, komt doordat ik in mijn nieuwe boek schrijf over het feit dat je als vrouwelijke sporter nooit helemaal loskomt van het besef dat je wel de snelste kunt zijn van alle vrouwen, maar nooit de snelste zult zijn ter wereld. In het kielzog daarvan betoog ik dat de achterstelling die vrouwen ervaren, niet altijd te maken hoeft te hebben met het patriarchaat of met seksisme maar net zo goed met het feit dat je al van jongs af aan het gevoel hebt voor spek en bonen mee te doen (zeker bij sport) en net niet helemaal voor vol te worden aangezien.</span></div><p>Dat het niet vaak zo wordt benoemd wil - net als het voorbeeld dat Bret Easton Ellis geeft - niet zeggen dat het automatisch ook onzin is of lariekoek, hooguit dat mensen er niet meteen aan denken of wellicht mee in hun maag zitten. Ook dit heeft namelijk iets inherent onoplosbaars in zich, net zoals het verschil in spierkracht en testosteron tussen man en vrouw op tal van andere terreinen doorwerkt. Wat ik schrijf is soms een mogelijke verklaring, soms niet meer dan een eerste verkenning, maar het is altijd iets wat geboren is uit oprechte nieuwsgierigheid en een eeuwige zoektocht naar de waarheid die bijna altijd weer uitkomt bij de slotsom dat alles uiteindelijk inderdaad psychologie is.</p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-3969066947439660232023-01-26T14:54:00.008+01:002023-01-26T16:19:18.776+01:00Wordt mijn volgende boek geschreven door een slimme computer?<p><b>Tot een maand geleden had ik nog nooit gehoord van ChatGPT of soortgelijke programma's. Kunstmatige intelligentie was voor mij iets uit sciencefictionfilms en daarmee automatisch een ver van mijn bed show. Inmiddels ben ik wakker geschud omdat deze nieuwe techniek niet alleen mijn complete beroepsgroep dreigt weg te vagen, maar ook mijn creatieve talent relativeert en straks misschien wel lachend voorbijstreeft.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-1Z18UJAnGmHSOFxlySnZeH8JHaPSIHIHcm93H6lB-I-TNhvWlSTCZ3Lp14scgftVMAXYJWhvm_qMAgLMYJPR1SCq8O3KsTEuOtSMsk8boUBdp9z4RaR5Y6ZOCGrHfD5q0qLfWsUGAsAZEgXu9Fbs75mi6Xe5hO6YvR670jMkMpeA3YlRxGjEK_4t/s1379/aibuild.jpg.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="948" data-original-width="1379" height="220" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-1Z18UJAnGmHSOFxlySnZeH8JHaPSIHIHcm93H6lB-I-TNhvWlSTCZ3Lp14scgftVMAXYJWhvm_qMAgLMYJPR1SCq8O3KsTEuOtSMsk8boUBdp9z4RaR5Y6ZOCGrHfD5q0qLfWsUGAsAZEgXu9Fbs75mi6Xe5hO6YvR670jMkMpeA3YlRxGjEK_4t/s320/aibuild.jpg.webp" width="320" /></a></div><p>Wat ons te wachten staat, of misschien moet ik zeggen: boven het hoofd hangt, begon ik zelf pas te beseffen toen ik gisteren op Twitter las dat Andries Knevel het programma ChatGPT bij wijze van proef een zondagse preek had laten schrijven. Het resultaat had volgens zijn zeggen nog wel iets ‘persoonlijker’ en ‘bevindelijker’ gemogen, maar de kans is groot dat geen enkele kerkganger iets vreemds zou hebben opgemerkt.</p><p>Scholieren hadden deze experimentele chatbot natuurlijk al veel eerder ontdekt en wisten daarmee opdrachten in te leveren die niet als plagiaat konden worden aangemerkt, maar die tegelijkertijd niet zelf waren geschreven. Het zelflerende computerprogramma komt met antwoorden op de meest uiteenlopende vragen en verpakt dat in een coherent verhaal dat desgewenst nog wat kan worden bijgeschaafd.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7he8Vk8Y-G01rIKFoLqVjjjTSnooKYFcRSHVQNVlHzXHnOgKXQQRzIpKhiBBMIiTLMFt1Y_klPWH6ZtUmc6k3oLk-yDllzMw-f9xlAlfCY9gSEkbEdhyEmqFlFrrK3ywzfX3RTD8dI3ZLoJ6UZzMGD7IkdGEBD9AtNbRpUCQaIxlEIUaM-XKYaGzQ/s824/AI_illustration_web-824x549.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="549" data-original-width="824" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7he8Vk8Y-G01rIKFoLqVjjjTSnooKYFcRSHVQNVlHzXHnOgKXQQRzIpKhiBBMIiTLMFt1Y_klPWH6ZtUmc6k3oLk-yDllzMw-f9xlAlfCY9gSEkbEdhyEmqFlFrrK3ywzfX3RTD8dI3ZLoJ6UZzMGD7IkdGEBD9AtNbRpUCQaIxlEIUaM-XKYaGzQ/w320-h213/AI_illustration_web-824x549.jpg" width="320" /></a></div><br />Dat laatste is zelfs niet eens noodzakelijk, want het programma
kan de inhoud ook zelf aanpassen als de eerste versie niet bevalt. Voor een
leek is dat nauwelijks te bevatten, maar feitelijk komt het erop neer dat je
een intelligente robot van alles kunt laten schrijven: niet alleen werkstukken
en spreekbeurten, maar ook marktonderzoeken, persberichten, zakelijke e-mails,
kookrecepten en ga zo maar door.<p></p><div><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Journalisten berichtten uitvoerig over deze nieuwe technologie,
vaak zonder zich te realiseren wat dat mogelijk voor hun eigen beroepsgroep betekent.
Kunstmatige intelligentie staat nu nog in de kinderschoenen, maar maakt een razendsnelle
ontwikkeling door die je doet duizelen. Robotisering zal op deze manier niet
alleen leiden tot baanverlies, maar zelfs tot het verdwijnen van complete
beroepsgroepen.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Deze blogpost is nog ouderwets met twee wijsvingers getypt, maar
niemand weet hoe lang het duurt voordat hij op commando in een paar tellen uit de
computer komt rollen. Sowieso zal ChatGPT als eerste iedereen treffen die nu
nog werkzaam is in de onderste regionen van de journalistiek waarin geschreven
tekst vaak wordt aangemerkt als ‘content’ en bestaat uit tamelijk kleurloze standaard
artikelen. <o:p></o:p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikTvHMeIpQbGZt5tXQr6DT-Gdy0pRfKu30xWwmTWf2OovV5Iu01FFHT1px4iaG5JacuyuBydd_XqhIjvBSN3cY54nku-dMQtamuuWQREI_kTQaJHe7cd2fboyq1ovPXphNeI5er1oqOMVFryg17XVHbgqX_P1nBoMDLWNqB_fNtoPjS9TbcSJlkWMf/s848/Machine-Learning.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="477" data-original-width="848" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikTvHMeIpQbGZt5tXQr6DT-Gdy0pRfKu30xWwmTWf2OovV5Iu01FFHT1px4iaG5JacuyuBydd_XqhIjvBSN3cY54nku-dMQtamuuWQREI_kTQaJHe7cd2fboyq1ovPXphNeI5er1oqOMVFryg17XVHbgqX_P1nBoMDLWNqB_fNtoPjS9TbcSJlkWMf/s320/Machine-Learning.jpg" width="320" /></a></div><p class="MsoNormal">Je kunt ook zeggen dat er geen plaats meer is voor de mens zodra
de computer het sneller en goedkoper kan. Wie nog bewust het moment heeft
meegemaakt waarop de beste schaker van de wereld kansloos bleek tegenover een
supercomputer, zal niet snel denken dat het menselijk brein het uiteindelijk altijd
zal winnen als het gaat om inventiviteit, originaliteit en creativiteit. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">Wat het disruptieve karakter van deze vorm van kunstmatige intelligentie
precies zal zijn valt lastig te voorzien, misschien ook juist wel omdat de
menselijke geest daarbij tekortschiet. Tegelijk lijkt het me niet ondenkbaar
dat als je mijn laatste acht boeken in een slimme computer invoert, deze nu al moeiteloos
in staat moet zijn een negende titel te produceren waarvan alleen ik zelf weet
dat ik er geen letter aan heb bijgedragen. In zekere zin lijkt het nu soms al of Stephen King precies zo te werk gaat. <o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">De mens mag graag denken, zeker in professioneel verband,
dat hij een onmisbare of onvervangbare schakel vormt, maar dat zal steeds vaker
een illusie blijken. Dankzij slimme zoekmachines heeft al eerder de misvatting
postgevat dat parate kennis een achterhaald concept is. In een wereld waarin
alles gereduceerd kan worden tot een algoritme, geldt waarschijnlijk precies hetzelfde
voor vakkundigheid en oorspronkelijkheid.</p><br /></div>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-79662555544001137.post-56161199313472766692022-12-19T10:33:00.003+01:002022-12-19T10:56:14.551+01:00Eindelijk begin ik te begrijpen wat energiearmoede inhoudt<p><b>Toen ik nog werkzaam was als journalist, had ik een map waarin ik knipsels bewaarde over het onderwerp elektriciteit en energievoorziening. Daar zaten ook berichten tussen over de situatie in Engeland, waarin gesproken werd over het fenomeen 'energiearmoede'. Die map ligt, net als de rest van mijn archief, allang bij het oud papier, maar pas nu kan ik me eindelijk een voorstelling maken bij dat fenomeen. Op een tweet over ons huidige gasverbruik kreeg ik afgelopen weekend zoveel reacties, dat je verwarming oprecht een hot item kunt noemen.</b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOGgLhAVWPRJAJaQPNSgSNSr1FuGlJZqNsz1ClkE6sjJgfOhdOZBdQPIgYTbPG5ZEMXsd153ZqG8j8IayO8ZVzMA7-L4vhkiim549FbkUo30tonlrrYVV9BMCosvB12DIoS1n9L2GimzHe20_rPPdaWFwxaH-2p4aAjPj0HUiSs0UuRX5ompK4y-j_/s4032/energierekening.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOGgLhAVWPRJAJaQPNSgSNSr1FuGlJZqNsz1ClkE6sjJgfOhdOZBdQPIgYTbPG5ZEMXsd153ZqG8j8IayO8ZVzMA7-L4vhkiim549FbkUo30tonlrrYVV9BMCosvB12DIoS1n9L2GimzHe20_rPPdaWFwxaH-2p4aAjPj0HUiSs0UuRX5ompK4y-j_/s320/energierekening.jpg" width="320" /></a></div><p>Het begon allemaal met een simpele handeling, hoewel het tegelijk iets was wat wat ik in al die jaren nog nooit had gedaan. Nu de temperaturen dagenlang onder of rond het vriespunt schommelden en we de centrale verwarming overdag niet hoger zetten dan 11 graden, was ik benieuwd naar het actuele gasverbruik per dag. Dat bleek grofweg 3 kubieke meter te zijn, hoewel ik pas na twee keer ook het getal achter de komma noteerde voor een nog preciezer inzicht en ontdekte dat het soms ook 4 kubieke meter was. </p><p>Vervolgens zocht ik nog eens na wat het huidige tarief is bij onze elektriciteitsmaatschappij, want zulke getallen heb ik, ondanks al dat fanatieke aflossen en die eeuwige rekensommetjes, niet per se paraat. Toen bleek dat we op koude dagen alleen al tussen de 10 en 14 euro kwijt zijn aan aardgas, omgerekend zo'n 300 tot 400 euro per maand. Natuurlijk is dat slechts een momentopname want in de zomer staat de centrale verwarming uit en gebruik je alleen aardgas voor warm water, maar het gaat tegelijk om behoorlijke bedragen.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5mrqSntfpAYy_cQ2lINOus9o298iGqZoMr86HAcjDfYIq3KUqqH788sDdAczCj6vYucATrsKF87fyCfBF7QyZjs6OFeyVVi9VBedwPzG36wGsKcHvKjzmp3Zs4bMXXcP5_tO5-Dvv5tp-gD17E5END1ctdaO6Kuk7miReKdHnVfdkLsu6G3rrU6iS/s4032/gasverbruik.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5mrqSntfpAYy_cQ2lINOus9o298iGqZoMr86HAcjDfYIq3KUqqH788sDdAczCj6vYucATrsKF87fyCfBF7QyZjs6OFeyVVi9VBedwPzG36wGsKcHvKjzmp3Zs4bMXXcP5_tO5-Dvv5tp-gD17E5END1ctdaO6Kuk7miReKdHnVfdkLsu6G3rrU6iS/s320/gasverbruik.jpg" width="320" /></a></div><p>Vervolgens plaatste ik dit rekensommetje op Twitter, ook omdat ik benieuwd was naar de ervaringen van andere mensen. Het leidde tot meer dan 600 reacties, wat laat zien dat dit onderwerp bij menigeen helemaal bovenaan het lijstje staat van kopzorgen, prioriteiten en persoonlijke frustraties. Los van allemaal goedbedoelde en verstandige adviezen over het nut van zonnepanelen en isolatie, kreeg ik op deze manier ook inzicht in de huishoudportemonnee van veel Nederlanders. </p><p>Een verbruik van 3 m3 op een van de koudste dagen van het jaar is namelijk een lachertje en helemaal niet slecht, want zelfs met 365 van zulke winterse dagen zou je onder het prijsplafond van 2023 blijven. Ons jaarverbruik aan gas is doorgaans ongeveer 900 m3, ruimschoots onder het gemiddelde voor een huishouden van 3 personen, zeker wanneer je bedenkt dat we in een vrijstaand huis van voor 1960 wonen zonder buren die hun huis verwarmen. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgocmDuyScqvNSsojcv42LJVGJ-yXkKeVNPcY-dDkGbYg4qbonYepvnnNXO-dp1E17foDvNSv9DaISAhtGsgJ3UyERAOnFsny6jj9Y9IfDsrt0qhjvypaBgytZRiJLfE2NJBMEpDcWZQT8PkrsB9TYzqP9FkJWa4WiEWpZFPylKosVteTAOVdfyjvUW/s818/hoge%20energierekening.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="818" data-original-width="492" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgocmDuyScqvNSsojcv42LJVGJ-yXkKeVNPcY-dDkGbYg4qbonYepvnnNXO-dp1E17foDvNSv9DaISAhtGsgJ3UyERAOnFsny6jj9Y9IfDsrt0qhjvypaBgytZRiJLfE2NJBMEpDcWZQT8PkrsB9TYzqP9FkJWa4WiEWpZFPylKosVteTAOVdfyjvUW/s320/hoge%20energierekening.jpg" width="192" /></a></div><p>Van verschillende mensen kreeg ik screenshots toegestuurd van hun huidige energieverbruik die je de adem benemen. Opeens snap je waar het paniekvoetbal van dit kabinet vandaan komt, want met zulke maandbedragen dreigen ontelbaar veel mensen in betalingsproblemen te komen. Sowieso blijft er dan geen geld meer over om uit te geven aan 'leuke dingen', zodat een recessie onontkoombaar wordt en er een kettingreactie ontstaat van faillissementen, ontslagen en nóg meer mensen die het hoofd niet meer boven water kunnen houden.</p><p>Toen ik in 2008 extra ging aflossen, kon ik niet voorzien dat er anno 2022 mensen zouden zijn die het equivalent van onze hypothecaire maandlasten uit zouden geven aan gas en stroom. Omgekeerd betekent het natuurlijk ook dat ik in de huidige situatie waarschijnlijk eerder alles op alles zou zetten om de energierekening naar nul te brengen dan de hypotheek. Omdat wij inmiddels al een paar jaar hypotheekvrij zijn, speelt dat dilemma echter niet én heb je de nodige ruimte om onverwachte tegenvallers op te vangen. </p><p>Wat opviel, en wat me ook enigszins verontrustte, is dat veel mensen zoiets hebben van: <i>ik zet de kachel lekker hoog, want ik ga écht niet in de kou zitten</i>. Dat kan natuurlijk grootspraak zijn, want achter een toetsenbord is iedereen opeens stoer en kun je makkelijk bluffen dat je de kachel aanmaakt met aanmaningen van het energiebedrijf. Wie geen slimme meter heeft en er deze winter driftig op los stookt kan, ondanks de energiecompensatie, nog wel een van een koude kermis thuiskomen. Bij dit soort duizelingwekkende bedragen is die 190 euro namelijk slechts een druppel op een gloeiende plaat.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhU94eNjl3-OZOnPyhyeY44BE_9umrPjkyPXj56m4JIPgD-9kJPjpT4PbSiBVltO-sq8E6Ma8GmYvkMLVGuxLpz8ckfJH_LDc886hjmtqER44VUJcqAD99QXxtAfQM_GQ2nGzQMf95MxiT2OVeC54Rj4b63nNexYT4M5PS-mWDLsiE-F4FXRbBQPyi/s825/nog%20zon%20hoge%20rekening.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="825" data-original-width="464" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhU94eNjl3-OZOnPyhyeY44BE_9umrPjkyPXj56m4JIPgD-9kJPjpT4PbSiBVltO-sq8E6Ma8GmYvkMLVGuxLpz8ckfJH_LDc886hjmtqER44VUJcqAD99QXxtAfQM_GQ2nGzQMf95MxiT2OVeC54Rj4b63nNexYT4M5PS-mWDLsiE-F4FXRbBQPyi/s320/nog%20zon%20hoge%20rekening.jpg" width="180" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>hypotheekvrijhttp://www.blogger.com/profile/11321074557643540883noreply@blogger.com