In mijn nieuwe boek, dat deze zomer verschijnt, besteed ik opnieuw aandacht aan wat ik 'toeval' noem. Nu heb je wat mij betreft twee soorten toeval. Je kunt er gebeurtenissen mee omschrijven die zo frappant zijn, dat je er betekenis aan kunt toeschrijven en er zelfs iets van sturing bij zou kunnen vermoeden. Aan de andere kant - en daar wil ik het vandaag over hebben - kun je het ook zien als een manier om impulsief iets te ondernemen en je te laten leiden door willekeur of windrichting. Zo zorgde een toevallige ontmoeting in december voor een spontaan concertbezoek in januari.
Voor de volledigheid moeten we helemaal terug naar een gedenkwaardig concert dat zangeres Mirjam van Dam gaf in een kerkje in Rotterdam. Ook op dat optreden kom ik uitgebreid terug in mijn nieuwe boek, maar vandaag hoeven we alleen maar even stil te staan bij het moment waarop zij haar begeleidingsband voorstelde aan het publiek en ik opveerde toen ze de naam 'Peter Peuker' noemde. Als kersverse jazzliefhebber heb ik nog geen encyclopedie in mijn hoofd die ik naar believen kan raadplegen, maar deze kwam me bekend voor.
Eenmaal thuis ontdekte viste ik na enig zoeken uit mijn steeds verder uitdijende cd-collectie bovenstaand album waarvan de hoes op dat moment nog geheel maagdelijk was. Het frustrerende gevoel dat dit een een gemiste kans was, werd echter al snel vervangen door een lichte opwinding toen ik ontdekte dat saxofonist Peter Peuker (uit te spreken op z'n Duits want daar komt hij oorspronkelijk vandaan) in Amersfoort woonde. Daar kwam ik vaak genoeg langs, dus misschien kon ik gewoon een keer aanbellen voor een handtekening.
Die gelegenheid deed zich sneller voor dan gedacht, met als gevolg dat ik op oudejaarsdag onaangekondigd voor zijn deur stond. Peuker bleek toevallig thuis en was zeer gevleid door de vraag of hij dat album wilde signeren (al was het maar omdat het hem nooit eerder was overkomen, maar dat krijg je dus als je, zoals ik, met een iets te spontane vrouw bent getrouwd en besmet raakt met dezelfde impulsiviteit). Toen ik vroeg of hij binnenkort nog ergens zou optreden, vertelde hij dat hij begin 2024 het theater in zou gaan als lid van The Ramblers.
Nu had ik natuurlijk wel eens van die naam gehoord (ik heb zelfs twee cd's in de kast met oude jazz waarop enkele nummers staan van die legendarische band), maar ik had er geen idee van dat ze nog steeds bestonden en wist ook niet dat ze in 2026 hun 100-jarige (!) bestaan hopen te vieren. Een blik op de concertagenda leerde dat ze op zondag 28 januari in Breda optraden, voor ons slechts een half uur rijden met de auto. Gevolg was dat we gisteren om 11 uur 's ochtends in het Chassé Theater zaten en konden meegenieten van het jeugdsentiment van een heel andere generatie.
Minstens net zo spontaan was de aankoop van een tweedehands cd van The Singapore Connection uit 1995, alleen maar omdat hij (a) slechts 2 euro 50 kostte en (b) persoonlijk gesigneerd was door de mij onbekende zangeres Yvonne Walter. Tot mijn verrassing bleek het zulke heerlijk relaxte vocale jazz te zijn, dat ik hem sinds de aankoop bijna onophoudelijk heb gedraaid. Nieuwsgierig geworden zocht ik op internet naar meer informatie over Yvonne Walter en zo ontdekte ik dat ze inmiddels 77 jaar oud is, nog steeds actief is in de muziek en in Spanje woont.
Even later had ik niet alleen twee andere cd's van haar besteld, maar ook een kaartje gekocht voor het enige concert dat ze dit jaar in ons land geeft. Straks zit ik dus in de zaal om de zoveelste nationale jazzlegende die ik totaal niet kende op de valreep alsnog aan het werk te zien en zo zorgt als toeval verpakte impulsiviteit telkens weer voor een nieuwe verrassende wending of een interessante ontmoeting (en in dit geval natuurlijk, straks, hopelijk, ook weer voor een écht door haarzelf persoonlijk gesigneerd, splinternieuw album).
