Zoeken

maandag 14 september 2020

Op 56-jarige leeftijd ben je natuurlijk niet meer 'in de kracht van je leven'

Eigenlijk was ik van plan om pas weer te gaan bloggen als het buiten de hele dag regende, maar afgelopen zaterdag las ik een interview waardoor ik - heel modern - 'getriggerd' werd. Daarin vertelt journalist en trendwatcher Hans Steenbergen (61) over zijn hartinfact en het boek dat hij over dat onderwerp schreef. Niet alleen ging ik in zijn verhaal onbewust op zoek naar de risicofactoren in zijn dagelijks leven, mijn blik bleef vooral hangen op de vaststelling je je op je 56ste 'in de kracht van je leven' zou zijn.

Voor de goede orde: het gaat me niet om een schuldvraag of om 'victim blaming', maar om inzicht in een gezonde levensstijl. Je kunt als mens een aangeboren hartafwijking hebben of zonder het te beseffen kampen met een veel te hoog cholesterolgehalte. Toch kwam ik na lezing van het interview in het AD Magazine tot een opsomming van ongezonde gewoonten die mogelijk hebben bijgedragen tot het hartinfarct op z'n 56ste.

Zo vertelt hij dat hij voor zijn werk de hele tijd over de wereld reist, elk jaar ruim 50.000 autokilometers aflegt en regelmatig aan het praten en borrelen is tot in de late uurtjes. Als hij het over zijn werkplek heeft, dan gebruikt hij daarvoor de uitdrukking 'moordend tempo'. Misschien doet hij dat met opzet, maar het geeft al aan dat er inderdaad zoiets bestaat als te hard werken. In een van mijn boeken heb ik stress zelfs al eens een sluipmoordenaar genoemd.

In de periode na zijn infarct nam hij noodgedwongen een tijdje gas terug. Toen ik las hoe zijn dagindeling er in die tijd uitzag, schoot ik bijna in de lach omdat het bijna identiek is aan mijn dagelijkse leven. Ik heb bij mijn weten nog nooit een middagdutje gedaan, maar verder is bovenstaande beschrijving één op één te vertalen naar mijn situatie. Het grote verschil is dat ik op mijn 55ste met een soort vroegpensioen ben gegaan en hooguit aan het herstellen ben van de bijna burn-out waar ik in de laatste vier jaar van mijn werkzame leven tegenaan liep.

Natuurlijk is het lastig om zomaar uit de ratrace te stappen, want je zit als mens vast aan allerlei (financiële) verplichtingen. Tegelijk is bovenstaand dagritme geheel stressloos. Niet voor niets grap ik wel eens dat de kans groter is dat ik malaria oploop door een mug in mijn slaapkamer dan dat ik met deze manier van leven ooit nog geveld word door een burn-out. Ik ga elke avond om elf uur naar bed en sta na acht uur slaap verkwikt op zonder dat ik de wekker hoef te zetten.

Veelzeggend (en misschien wel alles verklarend) is zijn uitspraak dat hij door een hartaanval werd getroffen op het moment dat hij 'in de kracht van zijn leven was'. Dat is natuurlijk onzin. Op je 56ste ben je met een beetje goede wil nog van middelbare leeftijd, maar in biologische zin ben je 'over the hill'. Nog niet zo heel lang geleden ging je op je 56ste in de VUT. Het is in elk geval al heel lang geleden dat iemand van 56 de Tour de France won.

Met een kind van 12 en een jongere partner (gok ik) lijkt het misschien of je nog in een heel andere levensfase zit, maar in werkelijkheid heb je de leeftijd om opa te worden en met vroegpensioen te gaan. Het is prima om jong van geest te blijven, zolang je je grenzen maar bewaakt en doordrongen bent van het feit dat je allang geen twintig meer bent. Vaak zie je dat mensen juist het omgekeerde doen en door fanatiek te sporten en hard te werken proberen te bewijzen dat ze nog lang niet zijn uitgerangeerd.

Zijn boek staat op mijn leeslijst en ga ik met belangstelling lezen. Ook ben ik oprecht nieuwsgierig hoe hij zijn leven nu heeft ingericht, al was het maar omdat hij twee jaar ouder is dan ik. Als ik de 61 haal, ben ik al zes jaar met een soort van vroegpensioen. Dat is niet altijd mogelijk en lang niet voor iedereen weggelegd, maar ik leid nu zo'n kalm en stressloos leven dat ik al doodmoe wordt als ik alleen maar de CV lees van Hans Steenbergen.