Hoeveel geld heb je nu eigenlijk écht nodig?

Bij alles waar ik sinds 2012 over schrijf, draait het eigenlijk om hetzelfde thema. Of het nu gaat om het versneld aflossen van je hypotheek, minder gaan werken of eerder stoppen met werken, vraag is hoeveel geld je nodig hebt om je huishouden draaiende te houden. In de praktijk blijkt daar niet zoveel zinnigs over te zeggen, want wat voor de één ruim voldoende is, is voor de ander net genoeg om de eerste twee weken van de maand mee te overbruggen. Het draait dus meer om de hoogte van je uitgaven dan om de hoogte van je inkomen. 

Dat lijkt een open deur, maar is het niet. Veel mensen hebben geen benul waar hun geld elke maand blijft en komen chronisch tekort. In mijn boeken geef ik daarom niet alleen aan waar je allemaal op zou kunnen besparen, maar vooral ook hoe je het overzicht kunt bewaren. Zo ben ik geen voorstander van gescheiden rekeningen, want pas als je als tweeverdieners alles op de grote hoop gooit besef je hoe groot die hoop eigenlijk is.

Ook bij mijn later deze maand te verschijnen nieuwe boek staat deze vraag centraal. Het plakbandpensioen heeft namelijk vooral betrekking op de periode vóór je officiële pensioendatum. Centrale vraag is hoe je eerder kunt stoppen dan het moment waarop je AOW krijgt, maar ook hoe je een pensioengat van vijftien jaar overbrugt wanneer je er als ontslagen werknemer niet meer in slaagt om aan de slag te komen. Het boek is deels op eigen ervaringen gebaseerd, maar ik sprak ook een alleenstaande vrouw van 60 die over een paar maanden haar collega's voor de laatste keer een hand geeft. Het plakbandpensioen is dus niet alleen iets voor tweeverdieners met een academische opleiding, maar voor bijna iedereen haalbaar.

In mijn volgende boek (dat wil zeggen: het boek waar ik op 1 mei aan begin en dat in 2017 verschijnt) vertel ik tot op de komma nauwkeurig hoeveel geld er hier in huis maandelijks binnenkomt en waar dat aan opgaat. Meer wil ik daarover nu nog niet kwijt, maar het zal om een lager bedrag gaan dan onderstaand stel maandelijks te besteden heeft. Hun verhaal stond in de weekendbijlage van het Algemeen Dagblad van afgelopen zaterdag en zorgde hier in huis voor gefronste wenkbrauwen en grote vraagtekens.

Volgens eigen zeggen heeft dit stel per maand netto 2800 euro te besteden. Ze wonen antikraak in een boerderij en komen - net als ik - soms dagen achter elkaar niet van het erf af. Buiten wonen geeft volgens hen een permanent vakantiegevoel, waardoor je niet al in februari zenuwachtig plannen aan het maken bent voor een verre reis in de zomer. Wie landelijk woont, hoeft eigenlijk alleen in de winter het land uit, hoewel het ook dan juist gezellig kan zijn bij de open haard.

Het stel doet boodschappen bij de Aldi en gaan niet uit eten of naar de film. Aan vakanties doen ze niet en bij dagjes uit nemen ze zelf brood mee en een thermoskan koffie. Allemaal prima als je wil sparen of aflossen, maar uit het interview valt niet goed op te maken of ze elke maand bijna alles opmaken of honderden euro's opzij zetten. Zelf hebben we maandelijks minder te besteden, maar we gaan regelmatig naar het theater, hebben twee kleine auto's voor de deur en een studerende zoon voor wie we de ziektekostenpremie betalen.

Zonder kinderen zouden we van 2800 euro netto per maand elke week uit eten kunnen zonder in geldproblemen te komen. Zelf heb ik wel eens uitgerekend dat we, zodra ons huis echt hypotheekvrij is en de jongste is uitgevlogen, we aan minder dan 2000 netto ruim voldoende hebben om te leven als een miljonair. Die opmerking leidt vaak tot hoongelach, maar ik heb ontdekt dat je je steenrijk kunt voelen in een tien jaar oude Alto. Ik hoef namelijk nooit meer vroeg op, bepaal zelf wat ik doe, kan elke zonnige dag lekker in de tuin zitten lezen en voel me nooit meer opgejaagd. Dat is dus de grote verdwijntruc: leven als een miljonair met een bedrag dat officieel te boek staat als een minimuminkomen.