Destijds wist mijn zoon precies welke wapens hij bezat, van wie hij ze had gekocht en hoe ver we daarvoor hadden moeten rijden. Soms hebben we daar absurde afstanden voor afgelegd, maar ik vond het altijd een mooi avontuur om samen ergens heen te rijden en aan te bellen. Ik besefte maar al te goed dat hij een paar jaar later te oud zou zijn om met die poppen te spelen en dus ook te oud om samen met mij rommelmarkten af te struinen. Dat sommige dingen in het leven voorbij gaan is niet erg, zolang je het maar als een aansporing ziet om er op het moment zelf intens van te genieten.
Inmiddels liggen al die Action Man-poppen in manshoge stapels in de garage te wachten op het moment dat hij uit huis gaat. In zekere zin is al dat speelgoed zelfs de enige reden dat we überhaupt nog een garage nodig hebben, want zelf gebruik ik hem eigenlijk alleen nog voor de grasmaaier aangezien ik alles weggooi wat ik niet nodig heb en nooit meer ga gebruiken. Toch moest ik er ineens weer aan denken toen ik aanbelde bij een rijtjeshuis in Krimpen a/d Lek om daar voor 5 euro een tweedehands lp op te halen van Blackfoot.
Als ik een plaat van iemand koop en deze niet op laat sturen, vraag ik altijd waarom ze hem wegdoen. Deze man vertelde dat hij 66 was en kleiner ging wonen (als hij zijn huis tenminste een keer verkocht kreeg). Zijn langspeelplaten stonden allemaal op zolder en waren al twee keer mee verhuisd zonder dat ze waren uitgepakt en gedraaid. Hij had er geen zin in om ze nóg een keer in te laden en daarom verkocht hij ze. Je kon merken dat dat hem aan het hart ging, want voor het weggaan klampte hij me bijna vast met de vraag of ik wel voldoende besefte wat ik kocht. Niet alleen de muziek was hem dierbaar, ook was hij altijd heel zuinig geweest op zijn platen.
Een soortgelijk verhaal kreeg ik niet lang daarna te horen toen ik in Zoetermeer aanbelde voor een langspeelplaat van de Nederlandse bluesband Flavium die er ook al als nieuw uitzag en maar 4 euro kostte. Deze man was 65 en had besloten zijn collectie van 700 stuks uit te dunnen tot iets wat hij in één of twee dozen mee zou kunnen nemen naar een onbewoond eiland. Aan verhuizen was hij nog niet toe, maar blijkbaar ga je boven een bepaalde leeftijd naar je spullen kijken met de blik van je erfgenamen. Zijn kinderen interesseerden zich niet voor platen en hadden een totaal andere smaak, dus hij verkocht ze liever zelf aan echte liefhebbers.
Niet lang daarna zat ik anderhalf uur aan de koffie bij een Rolling Stones-fan uit Gouda van wie ik voor 3 euro de eerste plaat kocht van de Franse band Telephone (die hij ooit weer had gekocht omdat iemand tegen hem had gezegd dat het de Vlaamse versie was van de Rolling Stones). Ik nam meteen ook twee platen mee van The Babys omdat ik nu pas ontdekt heb dat die klinken als Bad Company met John Waite achter de microfoon. Ook deze man was aan het opruimen, maar hij vertelde nog iets anders waar ik nooit eerder bij stil had gestaan.
Vroeger draaide hij de hele dag muziek, precies ik zelf ook doe: het is het eerste wat ik doe en het laatste. Rond zijn zestigste begon dat te veranderen, maar dat ging in zo langzaam en zo ongemerkt dat hij het pas besefte toen het een voldongen feit was. Nu staat er vaak urenlang geen muziek op in zijn flat, omdat hij rust en stilte steeds meer is gaan waarderen. De Stones waren nog steeds absolute jeugdhelden van hem, maar voor non-stop platen draaien was hij op zijn 65e te oud geworden.
Dat verklaart misschien ook waarom ik soms bijna bezeten met muziek bezig ben (mijn vrouw noemt het "manisch", maar ik zou het eerder maniakaal noemen). In 2008 zijn wij onze hypotheek gaan aflossen alsof ons leven ervan afhing, wat in zekere zin ook zo was want vier jaar later raakte ik mijn baan kwijt. Op precies dezelfde manier ben ik nu naar muziek aan het luisteren en platen aan het verzamelen: in het besef dat de tijd begint te dringen en ik niet het eeuwige leven heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten