Extra blij dat ik mijn Duitse vakantiehuis op tijd heb verkocht

Gisteren had ik op Twitter al iets voorbij zien komen over een Duits asielzoekerscentrum dat onder luid gejuich in vlammen opging, maar pas vandaag zag ik dat dat plaatsvond op een plek die ik heel goed ken en die me nog steeds dierbaar is. In datzelfde Bautzen zette ik ooit - bijna tien jaar geleden alweer - mijn handtekening onder een koopcontract waarmee ik eigenaar werd van een vrijstaand huis uit 1860 aan de bosrand met weids uitzicht over het glooiende heuvellandschap. Waarschijnlijk kon je dit weekend de donkere rookwolken zelfs zien vanuit het kantoor van makelaar Hornig.

Het één heeft natuurlijk niets met het ander te maken, maar deze gebeurtenis - die in het artikel in de Volkskrant in verband gebracht wordt met "blanke haat" - bezoedelt wel mijn herinnering. Bautzen was voor mij een schilderachtig stadje waar ik me vanaf het eerste moment thuis voelde, terwijl het nu misschien wel de geschiedenisboeken ingaat als het Rostock van deze eeuw en het definitieve keerpunt markeert in de asieldiscussie in Duitsland. Voor mij betekende de aankoop van dat huis ook een keerpunt, maar dan op een heel andere manier.

De afgelopen tien jaar heb ik vaak nagedacht over de vraag waarom ik toen een vakantiehuis kocht en daar valt een heleboel over te zeggen. Het was een impulsaankoop, maar het had ook te maken met een hang naar avontuur. Een echte midlife crisis heb ik nooit gehad, maar achteraf gezien was het misschien wel een kwestie van een huis of een Harley, een avontuur of een avontuurtje. In 2006 had de maatschappij ook een ongekende mate van schaamteloosheid bereikt, want het ging in de media alleen nog maar over skivakanties, SUV's en schaamlipcorrecties.

Daarnaast moet ik abusievelijk hebben gedacht dat ik met een tweede huis (en een vijf keer zo grote tuin) automatisch twee keer zo gelukkig zou worden. In werkelijkheid gebeurde precies het tegenovergestelde. Dat vakantiehuis bleek een zandzak die gevuld was met lood, terwijl ik onbewust juist op zoek was naar een lichter leven met meer lucht. Tegelijk heb ik met het zetten van die handtekening iets in gang gezet dat tot op de dag van vandaag doorwerkt in mijn leven, ook al heb ik het kort na aankoop meteen weer op Marktplaats gezet.

Met de nieuwe eigenaren heb ik nog steeds contact en zij sturen me af en toe nog wel eens een foto. Niet alleen hadden zij (als Amsterdammers zonder tuin) veel meer behoefte aan een dergelijk huis, hun levensfase stond het ook toe om voor langere tijd in het huis te verblijven. De man van het stel logeert er regelmatig wekenlang in zijn eentje en is dan alleen maar aan het lezen en aan het rommelen rondom het huis. Daar moet ik nog wel eens aan denken als ik hier, op mijn eigen plek, precies hetzelfde doe.

Voor mij was het een heel omslachtige operatie (zoiets als een ei bakken op de motorkap van een auto met een kokende motor), terwijl zij het huis al bijna tien jaar gebruiken op de manier die mij voor ogen stond. Dat laat zien dat mijn boeken geen blauwdruk vormen voor een beter leven, maar eerder te lezen zijn als een aansporing om zelf op zoek te gaan naar een manier van leven die past bij je levensfase en je toekomstplannen. Dat geldt nog veel sterker voor het plakbandpensioen, dat het in de eerste plaats moet hebben van improviseren.

Voor mij vormde Bautzen het startpunt van een ander leven, maar nog steeds is het een streek waar ik met plezier zou landen met mijn denkbeeldige luchtballon om een tijdje neer te strijken. Mijn Duitse droom mag dan uiteen zijn gespat, hij is inmiddels voor bijna iedere portemonnee bereikbaar. Kocht ik mijn huis voor 29.000 euro, dat van de naaste buren is niet zo lang geleden van eigenaar verwisseld voor het luttele bedrag van 6000 euro...