Sommige mensen worden juist gék van een sabbatical

In mijn boeken haal ik andere schrijvers aan en citeer ik uit films, maar daardoor zou je bijna vergeten dat muziek een nog veel belangrijker plaats inneemt in mijn leven. Weliswaar noem ik het plakbandpensioen in mijn boek ergens een punkbandpensioen, maar dat kun je net zo goed gekscherend opvatten. In werkelijkheid is muziek voor mij tegelijk een anker als een beproefd anti-depressivum. Zoals iemand anders misschien een potje pillen uit de kast pakt, zo weet ik feilloos welke plaat ik moet opzetten om mezelf een beter gevoel te geven. Ik doe de hele tijd onbewust aan een soort cognitieve gedragstherapie, maar ik doe dat ook nog eens met een koptelefoon op. 

Ook voor de uitvaart van mijn schoonmoeder moet passende en gepaste muziek uitgekozen worden. Nadat ik gesproken heb zal er iets gedraaid worden uit haar eigen cd-collectie. Zelf heeft ze daarover nooit iets gezegd of vast laten leggen, waarschijnlijk omdat ze zoveel van het leven hield en aan het leven hing dat ze het nooit over de dood wilde hebben. Maar ik moest meteen aan die ene artiest denken en aan dat nummer dat over afscheid nemen gaat.

Toen we gisteren bezoek hadden van de geestelijke die de dienst gaat leiden, kwam ook de nieuwe cd van Alex Roeka op tafel. Ik heb deze artiest pas recentelijk ontdekt en mijn schoonmoeder heeft nooit iets van hem gehoord, maar op zijn album Voort! staat een nummer dat hem waarschijnlijk gaat overleven. Roeka is een nog steeds wat onderschatte artiest die wat mij betreft in de voetsporen treedt van Ramses Shaffy en Thé Lau. Zijn taal is poëtisch en kritisch, zijn zinnen zijn jaloersmakend mooi. Zijn verhalen spelen zich vaak af aan de zelfkant, of aan de rand ervan, en in het donker van de nacht, maar hij schuwt ook grote onderwerpen niet.

Het lied Moeder laat zich vergelijken met Papa van Stef Bos, maar dan gezongen door een verloren zoon om drie uur in de nacht. Het zit vol melancholie en liefde en valt bijna niet met droge ogen te beluisteren, zelfs niet als je in een heel andere levensfase zit. Ik had al kaartjes gekocht voor een van zijn concerten in april - het eerste concert waar ik vanaf nu naar toe ga - maar het heeft straks sowieso een extra lading en een diepere betekenis. Het is niet per se mijn favoriete nummer (dat is op zich al een onmogelijke keuze met zijn uitdijende oeuvre), maar het is wel een nummer dat lijkt geschreven voor de eeuwigheid.

Er is nóg een reden waarom ik benieuwd ben naar zijn optreden en dat heeft alles te maken met de titel van zijn laatste cd. In 2014 heeft Roeka een sabbatical ingelast om even tot rust te komen na al dat onafgebroken toeren en musiceren. Hij verheugde zich op bergwandelingen en vrijheid maar bleek als een berg op te zien tegen de lege vlakte die zich voor hem uitstrekte. Hij werd gek van de stilte en de stilstand en begon op advies van een psychiater weer druk met schrijven en doopte zijn album Voort!. Ik ben razend benieuwd naar zijn anekdotes over die periode, al was het alleen maar omdat mijn plakbandpensioen drie weken later officieel van start gaat en ik me daarop verheug als een 12-jarige aan het begin van een zomervakantie.