Maar waarom laat ik mezelf dan niet gewoon omscholen?

Er zijn een paar vragen die me in bijna ieder interview worden gesteld. Zo willen journalisten meestal weten hoe onze kinderen reageerden op ons plan om versneld de hypotheek af te gaan lossen (en dus ook niet meer op wintersport te gaan). Vervolgens vragen ze waarop we allemaal hebben bezuinigd, zodat mijn gele Panda slash grijze Alto nogal eens ter sprake komt. Tot slot reageren ze op mijn plan om vanaf mijn 55e met plakbandpensioen te gaan steevast met de vraag waarom ik me niet laat omscholen als ik geen zin meer heb om te werken. Betaald werk is blijkbaar vanzelfsprekend en voor veel mensen zelfs zaligmakend. Het lijkt ze vaak ook "saai' om de hele tijd niets te doen, alsof een eeuwigdurende vakantie vanzelf een keertje gaat vervelen.

De laatste keer antwoordde ik op die vraag dat ik nou nooit eens denk: kom, laat ik de wekker nou eens om zeven zetten en dan lekker een uur of anderhalf in de auto gaan zitten op weg weg naar kantoor. Ik ben juist blij dat ik verlost ben van reistijd, vergaderingen, files, deadlines, stress over verkoopcijfers en reorganisaties en vooral van de constante druk om je eigen werk te "maken". Een buschauffeur stapt  's ochtends in de bus en rijdt zijn vaste route, terwijl je als journalist elke keer weer op zoek moet naar onderwerpen en verhalen. Niks leuker dan Kuifje spelen, maar na dertig jaar heb je dat wel gezien.

Natuurlijk is er niks mis met de mogelijkheid om je om te laten scholen als je daar zin in hebt of omdat er in jouw branche geen werk meer is terwijl je nog twintig jaar te gaan hebt tot je AOW-datum (of langer). Maar blijkbaar wil het er bij mensen niet in dat je ook genoeg kunt hebben van werk in algemene zin. Of dat je vindt dat je misschien wel genoeg kilometers hebt gemaakt, of dat nu in letterlijke of figuurlijke zin is (of allebei). Soms voel ik me net iemand die na dertig jaar van bier is overgestapt op water en vervolgens te horen krijgt dat hij dan misschien eens een glas wijn zou moeten proberen.

Daar komt bij dat ik met plakbandpensioen ga in de maand waarin ik 55 word. Ik herinner me nog goed dat de buurman van mijn ouders op die leeftijd stopte met werken. Dat had met zijn beroep te maken (hij was loods), maar ergens in je hoofd wordt er dan een zaadje geplant dat langzaam gaat ontkiemen en dat tot volle wasdom komt als je zelf bijna die leeftijd hebt bereikt. Die bewuste buurman is inmiddels 70 en het is schrikbarend hoe snel die afgelopen vijftien jaar zijn verstreken. Dat versterkt het besef dat tijd kostbaar is en dat je pensioendatum dus ook geen dag langer mag worden uitgesteld dan strikt noodzakelijk.

In plaats van me om te laten scholen, pak ik straks weer de draad op die ik heb laten liggen toen ik een jaar of 27 was en ga ik weer leven als een student: met minder geld, maar met meer vrije tijd en meer vrijheid. Ik ga geen duimen zitten draaien achter de geraniums, maar kan elke dag beslissen wat er nu weer op het programma staat. Dat is dus eigenlijk het enige juiste antwoord op die vraag van journalisten over omscholen: dat ik me op 1 mei voel als een scholier aan het begin van een lange zomervakantie waarin alles opeens weer mogelijk is.