Net zo wensloos gelukkig als Lenette van Dongen

In de recensie in het Algemeen Dagblad van de nieuwe theatershow van Lenette van Dongen zag ik zoveel bekende woorden en uitdrukkingen voorbijkomen dat ik een glimlach niet kon onderdrukken. De strekking van het programma Tegenwind laat zien dat er een breed gedragen behoefte is aan een eenvoudiger, overzichtelijker, rustiger en tegelijk rijker leven. Ook kun je eruit afleiden dat de behoefte aan simpel geluk deels een leeftijdskwestie is. Boven de 50 zul je steeds vaker je schouders ophalen over zoiets als een bucket-list en laat je liever je blote voeten in een beekje bungelen dan dat je staat te trappelen om te gaan bungeejumpen.

Let wel: ik suggereer daarmee niet dat ze haar programma heeft samengesteld door de achterflap te bestuderen van mijn drie laatste boeken. Ik zou het erg vleiend vinden als ze iets van mij heeft gelezen, maar haar show lijkt me een volledig autonome en authentieke zoektocht naar een ander leven. Ze is een vrouw die na een dramatische gebeurtenis een heel andere weg inslaat. Zo heb ik het besluit om extra af te gaan lossen op je hypotheek ook weleens beschreven in mijn boeken: je zit op de snelweg naar stressland, geeft een ruk aan het stuur en slaat op goed geluk een onverhard zijpaadje in dat deels is overwoekerd door struiken.

Lenette van Dongen is verhuisd naar het platteland en geniet daar van simpele dingen: een kopje koffie in de zon, een praatje met de buurvrouw. Niet alles blijkt even simpel (zie maar eens als stedeling een moestuin uit de grond te stampen), maar dat doet niet af aan het feit dat je soms veel meer geniet wanneer je je tempo vertraagt en je focust verlegt van groots en meeslepend naar klein en kleigrond. Volgens de krant ruimt ze haar leven op met "dezelfde schoonmaakwoede waarmee ze haar nieuwe huis te lijf gaat". In Het plakbandpensioen schrijf ik dat mensen die hun huis helemaal hebben gereorganiseerd na het lezen van het boek van Marie Kondo vaak ook de bezem door hun eigen leven halen.

Echte luxe is volgens mij (naast de extreem vroege VUT waar ik nu elke dag al een beetje van geniet) een lege agenda, een leeg verlanglijstje en een blanco bucket list. Van Dongen doet daar nog een schepje bovenop en noemt dat in haar show een "fuck it-list", een middelvinger naar alle zogenaamde musthaves en must-do's van deze wereld. Ze noemt zichzelf op haar 57e "wensloos gelukkig" en dat had zomaar de titel kunnen zijn van een van de hoofdstukken uit Het nieuwe nietsdoen of Het plakbandpensioen. Sterker nog: het woord "wensloos" komt letterlijk voor in mijn laatste boek en betekent bij mij (slechts drie jaar jonger dan zij) precies hetzelfde.