Dat lijkt een beetje off-topic, maar in mijn volgende boek probeer ik helder te krijgen wat we precies moeten verstaan onder "basisbehoeften". In een boek over het basisinkomen, kom je niet om dat soort vragen heen want het woord "basis" suggereert al dat je afstevent op de kern van het probleem en misschien wel de kern van het bestaan. Steeds vaker bekruipt me het gevoel dat we het met z'n allen veel te goed hebben in dit land en daardoor overgevoelig zijn geworden. We creëren problemen die er niet zijn en zijn niet goed meer opgewassen tegen échte hindernissen. Bijna iedereen voelt zich wel ergens slachtoffer van en menigeen blijft daarin steken.
Die ontwikkeling houdt rechtstreeks verband met onze welvaart en het streven om risico's in de samenleving zoveel mogelijk uit te bannen. In zekere zin is ons land één grote kaasstolp waarin kasplantjes opgroeien met korte wortels en een beperkt incasseringsvermogen. Dat mensen op steeds jongere leeftijd een burn-out krijgen zou erop kunnen wijzen dat het leven steeds zwaarder en lastiger wordt, maar net zo goed dat het talent om met tegenslag om te gaan aan het afnemen is (of misschien wel allebei). Het is in ieder geval interessant om die discussie niet uit de weg te gaan, want pas dan kom je een stapje verder.
Gisteren las ik onder een parasol het boek We zijn nog nooit zo romantisch geweest, terwijl ik tegelijk als een watje zat te piepen dat het nu echt veel te warm was om een blog te schrijven. Het is een interessant boek waaruit ik zeker iets ga citeren, maar nog interessanter is het feit dat je de titel naar believen kunt aanpassen. Want we zijn in zekere zin namelijk ook nog nooit zo rijk geweest en misschien ook wel nooit eerder zo naïef. Pas toen besefte ik dat de voorstanders van het basisinkomen net zo'n positief wereldbeeld hebben als Hans Kennepohl en om die reden louter alle voordelen zien van een dergelijk systeem.
Mensen met een depressie of angststoornis zijn geen aanstellers, want zelf heb ik me ook wel eens serieus afgevraagd of ik niet een soort PTSS heb opgelopen door al dat heen en weer pendelen tussen huis en kantoor. Dat ik liever niet veel verder dan het Sauerland ga op vakantie, heeft alles te maken met het feit dat ik voorheen elke maand twee volle werkweken in de auto zat en ook wel eens op één dag heen en weer gereden ben naar München voor het maken van een reportage. Dat was dan ook nog op een zondag, waardoor ik de volgende ochtend gewoon weer achter mijn bureau zat. Zelfs als je daar niks aan overhoudt, kun je achteraf wel vaststellen dat het gekkenwerk was (en dat het dus niet gek is dat ik nu het liefst zo min mogelijk werk).
Zo meteen ga ik verder in De geluksmachine van Frank Mulder die niet alleen heel leuk schrijft, maar ook heel veel zinnigs te melden heeft in dit boek uit 2015. Zijn betoog sluit naadloos aan op mijn eigen boeken, want hij vindt dat we te weinig toekomen aan "dingen die er echt toe doen" en aan "zinvolle zaken". Ook hij probeert te komen tot een definitie van het goede leven en maakt een interessant onderscheid tussen behoeften (waaronder basisbehoeften) en verlangens. Die laatste categorie veroorzaakt de grootste problemen omdat er steeds weer nieuwe bijkomen en we ons niet spiegelen aan tevreden mensen uit het verleden, maar aan spiegelende etalageruiten die ons instant-bevrediging beloven.
Je kunt je niet makkelijk onttrekken aan de dwang van de consumptiemaatschappij en ook niet snel ontsnappen aan de regels van het rubberentegelparadijs, waarin ouders hun kinderen naar school brengen als het regent en er pillen te koop zijn tegen elke kwaal (angstig, druk, somber, dromerig). In het ergst geval heb je, zoals mijn eigen kinderen, geen scheiding meegemaakt, ben je niet één keer verhuisd en maak je pas op je 25ste je eerste sterfgeval mee als je oma van 97 overlijdt. Dan heb je een heerlijke jeugd gehad, maar ben je tegelijk een kuiken uit een broedmachine die in het wild wordt losgelaten en de opengesperde bek van een krokodil aanziet voor een schuilplaats tegen de regen.
Door het sociale zekerheidsstelsel denk ik dat mensen minder geneigd zijn verantwoordelijkheid te nemen. Er wordt verwacht dat de overheid alles wel oplost.
BeantwoordenVerwijderenIk vertel soms aan anderen dat wij een voedselvoorraadje hebben. Handig voor als er eens wat gebeurt en de winkels een tijd lang dicht zijn of niet meer bevoorraad kunnen worden door wat voor reden dan ook. Meestal krijg ik de reactie 'als ik ook nog daar aan moet denken word ik zenuwachtig/ga ik me zorgen maken/zie ik het nut niet van in. Ik vertel dan dat het juist rust geeft. Winkels hebben geen voorraad meer en ik hoef me dan juist niet druk te maken en daarnaast scheelt het geld want ik koop vooral iets als het in de aanbieding is.
Manlief krijgt dezelfde reacties als hij het eens aan andere mensen vertelt.
Elke tijd heeft zijn uitdagingen en vroeger werd er tich echt niet zoveel onderzoek gedaan naar hoe iemand zich voelt en of diegene mogelijk medicatie nodig had. Je praatte niet over moeilijkheden want dan hing je de vuile was buiten. Niet over praten en niet meer aan denken was de norm. Als ik dan kijk naar mijn schoonmoeder die een doodgeboren kindje kreeg. Het niet heeft mogen zien, aanraken, naam geven en is begraven waar zij het niet weet. Dat heeft haar psychisch enorm beschadigd en dat ze er niet of zelden over praatte betekent niet dat het goed met haar ging.
En soms worden er nu dingen overgemedicaliseerd. Zoveel kinderen met een etiketje of medicijnen. Hebben die kinderen nu echt zoveel problemen of is het een verdienmodel voor diverse partijen.
onze militairen hebben als posttraumatisch stress als ze nog op schiphol staan. Ra Ra hoe kan dat nou?
BeantwoordenVerwijderenDeze ziekte levert namelijk een levenslang vast inkomen op!
Ieder mens wil gelukkig zijn. In de afgelopen eeuwen heeft de mensheid er alles aan gedaan om de maatschappij beter te maken.
BeantwoordenVerwijderenTot ergens in de jaren 50-60 van de vorige eeuw had het overgrote deel van de westerse bevolking een redelijk goed met een dak boven het hoofd, voldoende eten, riolering en vaak zelfs al elektriciteit.
Maar we zijn nooit gestopt met maar meer en meer consumeren, produceren en meer comfort en luxe in ons leven te brengen, terwijl we volgens mij allang het punt voorbij zijn dat extra luxe ons alleen maar zwakker maakt en ons leven eerder schaadt dan beter maakt.
Dat besef begint volgens mij steeds meer bij mensen door te dringen, en de grote uitdaging voor de volgende generatie is niet meer hoe we nog productiever kunnen worden, maar moeten we leren omgaan met overvloed en leren wat genoeg is.
Ik ben benieuwd wat je in jou boek verstaat onder basisbehoeften
Het materialisme is tegenwoordig niet waar we we met elkaar vergelijken en wat status geeft.
BeantwoordenVerwijderenHet is nu de belevenissen die je hebt wat zorgt voor de status. Zoveel mogelijk delen op bijv. facebook zodat je nog mee doet.
Zelf heb ik geen facebook moet ik eerlijkheidshalve erbij zeggen maar wat ik begrijp is het allemaal rozegeur en maneschijn.
Ken iemand die een miskraam had tijdens haar vakantie en dit niet de hele wereld deelgenoot wilde maken. Ze vertelde over de leuke uitstapjes die ze maakte terwijl ze beroerd, ziek en enorm teleurgesteld in de tent lag. Niets over de vakantie schrijven zou opvallen, dus dan zo opgelost.
Hoe houden we elkaar voor de gek.
,,,,en ik weet wanneer een collega w.s. aan het bevallen is. Ze is dan al uren niet meer op facebook gesignaleerd ....( hoor ik van andere collega's).........want als er echt iets belangrijk is, hoor ik het wel :).
BeantwoordenVerwijderenJa we zijn verwend met zijn allen en klagen wat af. Ik denk inderdaad dat we weke mensen aan het kweken zijn die nergens meer tegen bestand zijn.
BeantwoordenVerwijderenFijne boekentips weer trouwens, keep them coming. :)
Ik verbaas me over de snelheid waarmee je je kranten en een boek per dag leest, plus social media en e-mails bij houdt. Ik als 'niet meer werkend mens' kom daar niet aan toe.
BeantwoordenVerwijderenBewegen, moestuinieren, varen, praten, huishouden, de vele wassen per week, de boodschappen, schoonmaken, onderhouden sociale contacten, (niet in de laatste plaats). En dan heb ik niet eens een gezin waarbij beide partners evenredig veel in het huishouden doen.
Reagerend op een deel van deze blog: in een dienstverband van bijna 46 jaar bij de politie heb ik het aantal regels en protocollen exponentieel zien toenemen. Het gaf geen verbetering, integendeel. Met gezond verstand naar eigen inzicht handelen wordt daarmee bepaald niet aangemoedigd. Dit gevoegd bij de afrekencultuur zorgt voor bange mensen.
BeantwoordenVerwijderenIn een volledig ander dienstverband hetzelfde zien gebeuren en meegemaakt.
Verwijderen