Netwerken is iets heel anders dan niet werken

Vanmorgen werd ik een beetje murw wakker. Niet alleen was ik veel later naar bed gegaan dan gewoonlijk (01.00 uur in plaats van 23.00 uur), ik had ook het gevoel dat ik ruzie had gehad met mijn vrouw zonder dat ik me de aanleiding kon herinneren. Na mijn eerste kop koffie wist ik het weer en besefte ik dat het niets met mijn echtgenote te maken had, maar dat het wel allemaal mijn eigen schuld was. Zo heel tactisch is het namelijk niet om een groep jonge ambitieuze vrouwen die enthousiast aan het netwerken zijn lastig te vallen met verhalen over níet werken.

Het zijn ook twee totaal onverenigbare werelden: de man van 54 die met plakbandpensioen is en de (jonge) vrouwen met gezonde ambitie die na het werk nog energie genoeg hebben om de hele avond te netwerken. Zelf had ik de dag in alle rust doorgebracht. Ik was om half twee richting Zwolle getuft en had daar op mijn gemak een mooi plekje uitgezocht dat zo op mijn eigen uitzicht leek dat ik me meteen thuis voelde. Zo zat ik om half vier 's middags prinsheerlijk op een tuinstoel aan de rand van een woonwijk op een plek die verder alleen door hondenbezitters werd bezocht.

Daar heb ik een paar uur zitten lezen in een boek van Thomas Verbogt en zitten mijmeren over de avond die ging komen. Ondertussen keek ik naar de meerkoeten met hun zes jonge kuikens en verbaasde me over de enorme spanbreedte van sommige ganzen. Zoals wel vaker gebeurt, was ik de enige die stilzat in een wereld die verder alleen maar in beweging was (al passeerde er op een gegeven moment wel een oude man in een rolstoel en dat is toch niet het soort stilzitten waar je van droomt).

Ik had het boek van Verbogt bijna uit toen ik naar de afgesproken plek reed (maar niet voordat ik mijn korte broek had verruild voor een lange en een iets netter overhemd had aangetrokken). Daar hoorde ik dat het erg druk was geweest op de weg, wat nog eens de juistheid van mijn reisschema onderstreepte. Op deze manier kom je altijd op tijd waar je zijn moet en heb je nooit stress. Er werd me door de organisatie nog een maaltijd aangeboden, maar ik had op mijn tuinstoel aan het water al vier boterhammen met pindakaas op en twee krentenbollen.

Het eerste deel van de lezing, waarin ik nog even terugblikte op mijn blog van gisteren, ging prima. Ik vertelde over mijn Duitse vakantiehuis dat indirect de reden was voor de omslag in mijn leven en daarna over oktober 2008 toen alles niet alleen anders werd voor de wereld maar ook voor ons gezin. Wie versneld gaat aflossen, slaat zonder te beseffen een andere richting in en kan geen U-bocht meer maken, zoals mijn navigatiesysteem dat altijd zo mooi uitdrukt.

Achteraf gezien had ik het daarbij moeten laten en uitgebreid moeten vertellen over alle manieren waarop we de afgelopen jaren bespaard en bezuinigd hebben. Dat is een "veilig" onderwerp waar iedereen wat van kan vinden zonder dat je meteen aan de wortels van het bestaan zit te zagen. Maar toen vertelde ik dat je al snel na je eerste aflossing begint te fantaseren over de voordelen van een hypotheekvrij huis en daar hoort minder werken zeker bij. Meteen ging er een hand omhoog en werd me gevraagd of mijn werk "soms niet leuk was".

Toen had ik moeten stoppen, maar ik kon het niet laten om erop te wijzen dat wat "ambitie" genoemd wordt, soms ook een verslaving kan zijn, een valkuil, een vlucht of een verkapt vadercomplex. Dat schreef ik al in De omgekeerde werkweek en herhaalde ik hier nog eens om de zaal een spiegel voor te houden. Het draait er in een mensenleven namelijk om dat je je goed bewust bent van je (diepere) drijfveren om te voorkomen dat je een half leven om de verkeerde redenen op het verkeerde spoor zat. Echt gezellig werd het daarna niet meer en dat is logisch, want als je dertig bent en bijna uit elkaar barst van de energie weet je nog nog niet hoe je je voelt als je twintig jaar (en vijf reorganisaties) verder bent.

Ja, mijn werk was leuk. maar na dertig jaar kun je best het gevoel hebben dat je lang genoeg hebt gewerkt - of lang genoeg hetzelfde werk hebt gedaan - en genoeg stress hebt gehad. Bovendien heb ik in zekere zin van mijn hobby (boeken schrijven) mijn dagelijkse "werk" gemaakt, terwijl ik tegelijk niet meer hoef te werken voor mijn geld. En verder kan ik me simpelweg niet voorstellen dat er, op dit moment in mijn leven en in deze tijd van het jaar, ook maar iets leukers te bedenken is dan lekker aan de waterkant een boek lezen van een schrijver die je nog maar net hebt ontdekt in de wetenschap dat de rest van zijn oeuvre geduldig op je wacht.