Mijn doppelganger woont in Limburg en heeft een hond

Zaterdagmorgen, nog voor ik zelf naar de boekhandel was vertrokken voor een stapel kranten, werd ik door een lezer geattendeerd op een interview in de bijlage Tijd van Trouw met als kop "Ik ben nu heel goed in niksdoen". Logisch dat mensen dan meteen aan mij denken, zeker als ze Het nieuwe nietsdoen in de kast hebben staan. Toen ik het bewuste vraaggesprek even later opensloeg viel ik van de ene verbazing in de andere. Niet alleen bleek de hoofdpersoon precies even oud als ik, het leek soms wel of ik mezelf hoorde praten. En dan heeft zijn vrouw ook nog eens dezelfde naam als de mijne.

Bij nader inzien had ik de naam Bas Hoogland al wel eens voor bij zien komen. Dat is niet verbazingwekkend, want hij is zeer actief op Twitter en houdt een veelgelezen blog bij over zijn ervaringen. Daarin vertelt hij hoe hij het roer omgooide door zijn drukke, stressvolle baan op te zeggen en samen met zijn vrouw een B&B te beginnen. Zijn verhaal laat meteen zien dat je daarvoor helemaal niet naar het buitenland hoeft te vertrekken, want in Vijlen wáán je je al ergens in het zonnige zuiden en is de drukke Randstad heel ver weg.

Hoogland stopte vorig jaar als commercieel directeur van Landal GreenParks en kocht van zijn spaargeld een prachtig vakwerkhuis in de Limburgse heuvels. Daar verhuurt hij kamers, waardoor hij zijn oude vak nooit helemaal hoeft los te laten. Aanleiding om deze stap te zetten, was zijn gezondheid. Hoogland lijdt aan diabetes en moest al twee keer gedotterd worden. Als oorzaak noemt hij zijn ongezonde levensstijl in de tijd dat hij lange werkweken draaide en zes keer op een dag vergaderde. Niet alleen was hij te zwaar, hij rookte en snoepte teveel en deed te weinig aan lichaamsbeweging.

In het interview staan zoveel herkenbare dingen, dat ik mijn rode pen beter zou kunnen gebruiken om de verschillen tussen zijn situatie en de mijne te onderstrepen. Zo hebben we allebei "een pensioengat van hier tot Sydney" (in mijn geval zelfs: bijna 17 jaar) en geven we lezingen over onze nieuwe leven en de lessen die we daaruit hebben getrokken. Frappant is dat hij zegt dat hij, terwijl hij het nu veel zuiniger aan moet doen dan voorheen, de tijd van zijn leven heeft. De grote winst - en daar draait volgens mij alles om - is dat hij nu ook tijd hééft. Dus maakt hij lange wandelingen met zijn hond door de Limburgse heuvels en geniet hij zelfs van het op zijn dooie gemak stofzuigen van de gastenkamers.

Door zijn gezondheidsproblemen is hij zich er volgens eigen zeggen "extra van bewust dat we hier geen tweehonderd jaar rondlopen". Dus doet hij wat iedereen zou moeten doen: de dag plukken, omschakelen naar een lager levenstempo en genieten van simpele dingen. Daar herkende ik zoveel in dat ik hem op Twitter vroeg of hij het leuk zou vinden als ik hem een exemplaar van mijn nieuwste boek op zou sturen. Dat vond hij heel aardig aangeboden (zijn motto is dan ook: "Aardig zijn kost niks"), maar natúúrlijk had hij Het plakbandpensioen allang gelezen...