Als je versneld gaat aflossen raakt je leven in een stroomversnelling

Toen ik in oktober 2008 besloot om versneld mijn aflossingsvrije hypotheek te gaan aflossen, was ik alleen maar bezig met het maken van berekeningen. Wat ik toen nog beschouwde als een simpele administratieve handeling, bleek het startschot van een heel ander leven. Dat werkt zo: wie gaat aflossen, zet de nooduitgang op een kier en ziet heel in de verte ineens een streepje licht. Bovendien blijkt er een magische werking uit te gaan van het zetten van een stip op de horizon. Je leven krijgt niet alleen richting, al je inspanningen leiden ook als vanzelf tot het gewenste resultaat.

Vaak wordt gevraagd waarom we toen zijn begonnen met aflossen. Daar kan ik verschillende redenen voor aanvoeren, al was het in eerste instantie - en in de eerste plaats - een bijna instinctieve beslissing die vanaf het eerste moment goed voelde. De wereldwijde economische crisis speelde een rol, maar ook de crisis in tijdschriftenland. Ik wist nog niet dat er amper een paar maanden later een reorganisatie op mijn werk plaats zou vinden, maar ik wist wel dat zowel de verkoopcijfers als de advertentie-inkomsten sterk terugliepen.

Die eerste reorganistatie overleefde ik ternauwernood, waardoor ik nóg fanatieker ben gaan aflossen. Mijn voornaamste doel was: het gehele aflossingsvrije deel van de hypotheek (= 80.000 euro) aflossen voordat ik óók op straat zou komen te staan. Dat lukte door superzuinig te leven én keihard te werken aan het maandblad dat voor mijn salaris garant stond. Tussendoor slaagden we er zelfs in om een stuk weiland achter ons huis te kopen zonder daarvoor een cent te hoeven lenen (hoewel er daarna ook letterlijk geen cent meer op onze spaarrekening stond).

Het toeval wil - en het is dus inderdaad maar de vraag of dat helemaal toevallig is - dat ik ontslagen werd op het moment dat we nét het hele aflossingsvrije deel van de hypotheek hadden weggewerkt. Dat laatste woord is niet zomaar gekozen: tot 2008 was ik alleen maar aan het werk (ook omdat ik er lol in had), maar vanaf het uitbreken van de kredietcrisis was ik ergens naartoe aan het werken. Eerst dacht ik alleen maar aan het aflossen van onze hypotheekschuld, later kwam daar het plan bij om eerder te stoppen met werken. Met elke nieuwe aflossing ging de deur van de nooduitgang namelijk nog iets verder open en begon ik ándere rekensommetjes te maken.

Zo had ik bedacht dat ik de periode tussen mijn 55ste en mijn 60ste zou proberen te overbruggen met behulp van spaargeld. Het plan was om mezelf elke maand 1000 euro uit te keren als een soort "basisinkomen", ook om te zien hoe het is om een dergelijke uitkering te krijgen zonder dat er enige tegenprestatie tegenover staat. Dat experiment begint op 1 mei a.s. maar het begon met een leeg spaarpotje en - wederom - een stip op de horizon. Nu is het bijna mei en heb ik het streefbedrag ook bijna tot op de komma nauwkeurig bereikt. Het komt zelfs zó precies uit dat ik weiger te geloven dat dat zomaar zo is.

Ik denk dat het zo werkt: als je naar een duidelijk doel toewerkt, dan zorg je er op de een of andere manier ook voor dat het uitkomt (een beetje zoals in het boek The Secret). Nu ik die 60.000 euro bij elkaar heb weten te sprokkelen - door net zo zuinig te leven als toen we fanatiek aan het aflossen waren - vraag ik me serieus af of ik misschien "maar" 50.000 euro bij elkaar had gespaard als dat het streefbedrag was geweest of zelf nog méér als ik de lat hoger had gelegd. Dat is iets om over na te denken, al weet ik wel dat je je doelen pas bereikt als je die doelen vooraf duidelijk hebt geformuleerd.