De auto waarin je rijdt is altijd een statussymbool. Altijd

Elke zaterdag koop ik, bovenop de drie kranten waar ik al op geabonneerd ben, de weekendeditie van het Financieele Dagblad. Naast de bijdrage van Erica Verdegaal lees ik altijd trouw de rubriek waarin autobezitters vertellen waarom ze juist voor dat ene merk hebben gekozen. Deze week stond er een zakenman in met een BMW van 150.000 euro die vertelde dat hij helemaal niet hecht aan status. Misschien zou hij een eerlijker antwoord geven - of in ieder geval een andere conclusie trekken - als hij het komende kwartaal voor de lol eens met mij zou ruilen. Een auto is nou eenmaal een statussymbool bij uitstek, zelfs als je in een oud exemplaar rijdt van 2000 euro.

Tot zaterdag wist ik niet eens dat er zoiets bestond als een BMW i8, want mijn dagen als autojournalist liggen alweer ver achter me. Ik ben ook nooit een echte autoliefhebber geweest, al kon ik oprecht genieten van een cabrio met mooi weer of een vierwielaangedreven pick-up in de modder. Ik heb in elektrische auto's gereden, in hybrides, in een Seat die 250 kom/u haalde en in een Kia waarmee je met één volle tank de Poolse grens kon bereiken. Zo weet ik dat je in een zwarte SUV ook voorrang krijgt als je van links komt en dat sommige jonge vrouwen je ineens weer zien staan als je in een Hummer zit.

Tegelijk reed ik in die tijd zelf in een gele Fiat Panda diesel. Dat zeg ik niet om mezelf beter voor te doen, maar om aan te geven dat dat óók een keuze is die iets zegt over mijn persoonlijkheid. De kleur was toeval, maar die Panda was zowel zuinig (1 op 22) als functioneel (er pasten drie racefietsen in met de achterbank omlaag geklapt). Inmiddels rijd ik tot volle tevredenheid in een tien jaar oude Suzuki Alto die ik spottend wel eens een overdekte fiets noem. Hij is ook nog eens grijs, dus er is kraak noch smaak aan en achterliggende automobilisten zullen waarschijnlijk denken met een vrouw van doen te hebben of een echte gepensioneerde.

Maar goed: op internet zag ik dat het bij deze BMWi8 om een hybride gaat: een benzinemotor met een accu die goed is voor een kilometer of 35. Niemand controleert of je hem ooit oplaadt, maar hij heeft slechts 15% bijtelling bij zakelijk gebruik. De topsnelheid is 250 km/u en de aanschafprijs is bijna net zo hoog als de hypotheek waar ik in 2008 mee begon toen ik ging aflossen. Het is ook nog eens een zeldzaamheid op de weg, dus het is een blikvanger van jewelste. Met een acceleratie van minder dan 5 seconden tot 100, zul je als automobilist het gevoel hebben dat je bij elk stoplicht wordt gelanceerd in een baan om de aarde.

Omdat hij semi-elektrisch is en een lage bijtelling, staat hij volgens de eigenaar te boek als groen. Dat laat nog eens zien wat een rare poppenkast dat hele duurzaamheidscircus is geworden. Je kunt bij een klant komen voorrijden en heel milieubewust je Mitsubishi Outlander PHEV aan de laadpaal hangen, terwijl het pas écht goed voor de planeet is om de fiets te pakken of de trein. Er zijn ook nog wel auto's te bedenken die een stuk bescheidener zijn en veel beter scoren qua verbruik, nog los van het feit dat die auto ook best een deelauto kan zijn.

Natuurlijk heb je als ondernemer en als bedrijf te maken met je imago en zul je dáár je autokeuze op afstemmen. Dan maakt het ook helemaal niet uit wat je daar zelf van vindt, maar telt alleen de publieke opinie en de grootste gemene deler. Om die reden wordt het hoog tijd om die hele kerstboom vol flauwekulmoezen langzaam af te tuigen en eens écht te kijken hoe we dit systeem met z'n allen op een duurzame manier kunnen inrichten. Nu is milieubewustzijn vaak louter cosmetisch van aard en compenseert het foute keuzes zonder stil te staan bij de vraag of je ook een andere keuze zou kunnen maken.

Het interview in het FD wordt wel heel gratuit - of onbedoeld humoristisch - als de eigenaar van de BMWi8 aangeeft dat deze auto niet zijn status bepaalt, omdat hij is wie hij is. Dat is leuk gezegd, maar ik ben heel benieuwd wat zijn antwoord over drie maanden zou zijn als we voor de aardigheid eens een kwartaal van vervoermiddel zouden ruilen. Als ik een auto van 1,5 ton zou parkeren voor mijn huis, zou dat alles ondergraven wat ik in mijn laatste vijf boeken heb geschreven. Omgekeerd zou hij totaal voor aap staan als hij in mijn Alto bij klanten arriveerde en het slachtoffer worden van mobbing op verjaardagen. Je bent nou eenmaal wat je rijdt. Altijd.