Onlangs maakte acteur Martin van Waardenburg zich in de media kwaad over het feit dat hij als 60-jarige aan de kant was geschoven omdat hij "te oud" zou zijn voor het programma Kanniewaarzijn. Aan zijn analyse schortte niks, want tv-makers zouden juist de oudere kijker moeten koesteren aangezien dat straks de enige groep is die überhaupt nog televisie kijkt. Ook ben ik het roerend met hem eens dat netmanagers het programma Sesamstraat de nek om hebben gedraaid door te gaan morrelen aan het uitzendschema (net zoals ze eerder al hadden gedaan met Man Bijt Hond).
Als je na tien succesvolle seizoenen aan de kant wordt geschoven terwijl er meer dan een miljoen mensen naar je programma kijken, dan is dat natuurlijk niet te verkroppen. Als het dan ook nog om zoiets stoms gaat als "verjonging", dan snap ik dat je de verantwoordelijke netmanager het liefst hoogstpersoonlijk van de Van Brienenoordbrug in de rivier zou willen kieperen. Van Waardenburg is een genot om naar te kijken al moet ik eerlijk zeggen dat ik het bewuste programma nog nooit heb gezien en mijn oordeel baseer op de film De Marathon.
Dus, ja, ik snap zijn woede. Ik snap ook dat de moed je in de schoenen zinkt als je als werkloze 50-plusser voor de zoveelste keer te horen krijgt dat je "niet in het profiel past" of al een afwijzing in je inbox krijgt terwijl je nog maar nét je sollicitatiebrief hebt gemaild. De arbeidsparticipatie onder 55-plussers neemt sterk toe, maar de kansen op de arbeidsmarkt slinken voor deze groep snel, zeker wanneer je langer dan een jaar thuiszit. Dat bedoel ik hierboven dan ook met "de eer aan jezelf houden". Met een plakbandpensioen hoef je nooit meer te solliciteren en prik je zelf je pensioendatum. Dat geeft niet alleen rust, maar voorkomt ook onmacht en frustratie.
Naarmate je ouder wordt, verschuif je langzaam maar zeker naar de periferie totdat je uiteindelijk in het ergste geval moederziel alleen in een tehuis zit en nooit meer bezoek krijgt. Dat proces is onvermijdelijk. Wanneer je als vijftiger een verjaardag bezoekt waar bijna alleen maar dertigers rondlopen, mis je niet alleen aansluiting maar voel je je ook een beetje onzichtbaar. Je kunt dat ontkennen en overdreven eigentijds of hip gaan doen, maar het feit blijft. Met een plakbandpensioen doe je op tijd een stapje terug, ook om te voorkomen dat je als bijna 75-jarige wordt gefotografeerd met een VR-bril op.
Niks ten nadele verder van Neelie Kroes,want iedereen mag van mij zijn eigen carrière plannen, maar je moet oppassen dat de wens om mee te draaien en mee te blijven tellen niet iets krampachtigs krijgt. Het is in elk geval belangrijk te beseffen dat je met langer doorwerken de dood niet op afstand houdt, net zomin als eenzaamheid en lichamelijk verval. Hooguit kun je besluiten om door te werken tot je dood en daar wellicht ook plezier aan beleven. Zelf vind ik het vooral een fijn vooruitzicht dat ik nooit meer hoef te solliciteren en ook nooit meer echt hoef te werken terwijl ik pas over dertien jaar voor de eerste keer AOW krijg.
Toevallig las ik vanmorgen in de krant dat Loes Luca (62) haar rol moet neerleggen in een succesvol toneelstuk omdat ze last heeft van een Pfeiffer-achtige ziekte en te moe is om het avond aan avond vol te houden op een podium. In datzelfde artikel valt te lezen dat ze geen pensioen heeft opgebouwd, nauwelijks een spaarpotje heeft om op terug te vallen en niet is verzekerd tegen ziekte of arbeidsongeschiktheid. Dat ze helemaal aan het einde ook nog zegt dat ze "niet zou willen stoppen met werken" is een herkenbare reflex, maar ook een beetje een dooddoener als je nou eenmaal moet blijven werken voor je geld.
Inderdaad een valkuil: denken dat je meetelt als je aan de ratrace mee doet. De ontnuchterende werkelijkheid is dat als je met ontslag of pensioen gaat, iedereen je binnen 24 uur is vergeten en je terugvalt op familie, vrienden en buren. Die je ook al had voordat je ging werken. Als je dertig bent en denkt dat je waanzinnig relevant en hip bent omdat je werkt voor een baas (contradictio), kun je dus beter maar gaan werken aan je financiële onafhankelijkheid en een zo vroeg mogelijke pensioneringsdatum. Daar heb je wél plezier van als je ouder wordt.
BeantwoordenVerwijderen