We wonen met te veel gekrenkte ego's op een kluitje

Officieel ben ik per 1 mei met plakbandpensioen gegaan, maar strikt genomen was daar geen sprake van. Niet alleen viel die eerste dag op zóndag, ik was ook nog eens te gast in de boerderij die mijn ouders hadden gehuurd in de Elzas. Veel heb ik nog niet geschreven over die heerlijke acht dagen in mei, al was ik wel van plan om te melden wat ik in die dikke week "geleerd had". Wat ik daarmee bedoelde wist ik zelf overigens pas toen ik vanmorgen deze post last van wielrenster Marijn de Vries op Facebook.

Ik zeg vaak dat ik opnieuw politicologie zou gaan studeren als ik mijn leven helemaal over mocht doen. Dat meen ik oprecht, maar over mijn twééde studie (planologie) heb ik zo mijn twijfels. Het vak demografie komt goed van pas nu de bevolkingssamenstelling vergrijst, maar ik had misschien meer gehad aan sociologie of psychologie. Want het stuk van Marijn de Vries roept zoveel belangwekkende vragen op dat het eigenlijk zou moeten leiden tot een maatschappelijk debat. Want wat is er met dit land aan de hand?

Om te beginnen moet je dit soort incidenten niet uitvergroten, want op een bevolking van 17 miljoen mensen lopen altijd een x-aantal al dan niet gevaarlijke gekken rond. Er zijn mensen die buiten de boot vallen, niet kunnen inhaken, niet in balans zijn, handelen onder invloed van drugs of anderszins ontoerekeningsvatbaar zijn. Door (sociale) media lijkt alles "dichtbij", terwijl je er in een ander tijdperk wellicht helemaal niets van zou hebben vernomen en je nog eens rustig zou hebben omgedraaid in bed.

Mijn eerste hapsnap-analyse was: korte lontjes, snel gekrenkte ego's, chronische haast en veel te veel mensen op een kluitje. Iedereen is opgefokt, heeft altijd maar haast (en dus automatisch erg weinig geduld) en verkeert in een constante staat van alarm. Dat kan terecht zijn, want misschien ben je net ontslagen en kun je je hypotheek niet meer opbrengen, maar net zo goed kan het gaan om het resultaat van bangmakerij vanuit de media. Zelf denk ik dat we als samenleving verwend zijn en blind voor het feit dat we in een paradijselijk land wonen. Het streven naar "meer en meer" leidt ook automatisch tot afgunst en jaloezie, net zoals tijdsdruk leidt tot irritatie.

Er is echter meer aan de hand, maar dat besefte ik pas tijdens diezelfde meivakantie (die overigens al in april begon). We waren er acht volle dagen en in die tijd hebben we vier lange tochten gemaakt op de mountainbike door het prachtige heuvellandschap van de Elzas. Door het grillige weer was het dit jaar extra bijzonder, want het gebeurde dat we heerlijk in het zonnetje onze lunch aten en tien minuten later werden verrast door een sneeuwbui terwijl we door tien centimeter poedersneeuw ploegden.

Tijdens onze eerste tocht kwamen we niemand - ik herhaal: he-le-maal nie-mand - tegen. Geen fietsers, geen wandelaars, geen skaters, geen hardlopers, niks. Later die week, toen het weer wat opknapte, stuitten we op een paar verdwaalde wandelaars die ons steevast met een vriendelijk gezicht begroetten, ondanks het feit dat de Fransen niet te boek staan als overdreven aardig. Wat ik maar wil zeggen: als je in de Elzas met een rugzak in de berm gaat staan wachten om iemand van zijn fiets te meppen, ben je aan het einde van de dag bevroren of kun je tevergeefs huiswaarts.

Zou al die agressie en ergernis dus misschien iets te maken kunnen hebben met de overvolle fietspaden in de overvolle Randstad? Overbevolking is een begrijpelijk taboe omdat er van overheidswege weinig aan te doen is, maar het is een factor die je niet zomaar kunt wegwuiven. Je zou ook eens moeten weten hoe vaak ik geërgerd wordt ingehaald als ik met mijn Suzuki Alto netjes 50 rijdt op een smalle dijk waar je eigenlijk 60 mag. Kortom: we zijn met te veel mensen en hebben ook nog eens te veel haast.