Sinds ik met plakbandpensioen ben, ben ik bijna nooit meer boos

Statistisch gezien zou ik op basis van mijn CV en mijn leeftijd moeten horen tot de grote groep "boze witte mannen". Ik ben 55 jaar, heb een AOW-gat van meer dan 15 jaar en maak deel uit van een beroepsgroep waar het nog steeds volop crisis is. Opvallend genoeg maak ik me echter zelden nog ergens druk over sinds ik met plakbandpensioen ben, zodat je vast moet stellen dat ik eigenlijk al een boze vijftiger was toen ik 35 was, elke dag in de file stond en me volledig kon identificeren met de hoofdpersoon uit de film Falling Down.

Het is lang geleden dat ik die film voor het laatst heb gezien, maar ik kan me nog goed herinneren dat het personage van Michael Douglas er op een dag gewoon genoeg van had: van de verkeersdrukte, van het gezeur, van managers die alles volgens het boekje doen en geen millimeter durven af te wijken van protocollen. In die zin moeten de makers de tijdgeest haarfijn hebben aangevoeld, want Falling Down is actueler dan ooit, zeker nu steeds meer mensen buiten de boot dreigen te vallen of het gevoel hebben totaal niet serieus te worden genomen.

Destijds begon ik het ook al een beetje zat te worden om elke dag uren in de auto te zitten, me van deadline naar deadline te haasten en steeds vaker omfloerste kletskoek te moeten slikken van marketeers en woordvoerders. Later kwam daar nog onzekerheid over het voortbestaan van mijn baan bij en boosheid op banken die me een waardeloos aandelenspaarplan in de maag hadden gesplitst en een hypotheek met een woekerpolis die op de einddatum maar liefst 30% minder zou uitkeren dan toegezegd.

Uiterlijk begin ik dus steeds meer te lijken op Michael Douglas (die 49 was toen de film uitkwam), terwijl ik me juist steeds minder over dingen opwind en alles veel makkelijker van me af laat glijden dan vroeger. Voor een deel heeft dat met leeftijd te maken (want je maakt als man steeds minder testosteron aan naarmate je ouder wordt), maar ik denk dat ik me vooral minder druk maak omdat ik totaal geen last meer heb van verkeersdrukte en ook veel minder onder druk sta. Zo hoef je natuurlijk nooit meer bang te zijn je baan te verliezen als je geen vaste baan meer hebt of wakker te liggen van je hypotheek als je die bijna hebt afgelost.

Voor mij - en voor mijn omgeving - is dat een verademing, omdat ik van nature een driftkikker ben. Als ik (zoals in dat filmpje op Facebook) zou zien hoe een man een vrouw in een metrostation van de trap af schopt, zou ik hem zonder nadenken naar de keel vliegen. Op mijn leeftijd wordt dat een beetje koddig en waarschijnlijk ook nogal kansloos, maar dat is wel mijn eerste reflex. Anders gezegd: ik word eerder boos dan bang. Om die reden heb ik ook wel eens gezegd dat aflossen een daad van agressie is, want in  mijn geval is het geboren uit boosheid en was het in eerste instantie vooral bedoeld als symbolische middelvinger naar het systeem.

We zijn dan ook begonnen met aflossen in oktober 2008, toen het woord kredietcrisis nog maar net bestond en iederéén boos was of verontwaardigd. Inmiddels heb ik zo'n mate van verlichting bereikt dat niets er nog toe doet en ik ook steeds vaker helemaal niets doe. Vroeger ging ik bij mooi weer lekker in de tuin zitten lezen, nu ben ik in staat om zomaar op een stoel te zitten en ontspannen om me heen te kijken. Dat is fijn voor mij (en nogmaals: mijn familie), maar staat op gespannen voet met de stressmaatschappij waarin ik leef en waarin iedereen alleen maar steeds kwader en ongeduldiger lijkt te worden.

Toen ik vorige week naar de schouwburg ging in Gouda en een parkeerplek zocht, zag ik een slordig geparkeerde auto met zo weinig ruimte ernaast dat alleen een autootje als de mijne er nog paste (en ik alleen maar uit kon stappen omdat ik toevallig een paar kilo ben afgevallen). Bij terugkomst bleek die asociale chauffeur nog asocialer dan ik in eerste instantie dacht, want uit woede had hij een van mijn ruitenwisser afgebroken. Ik liet mijn avond echter niet zomaar verpesten want ik had net Theo Nijland "live"gezien en dat was sowieso een wonder omdat hij bijna dood was geweest na een gesprongen aorta. Dus legde ik de kapotte ruitenwisser op de achterbank en haalde mijn schouders erover op.

De volgende ochtend was ik extra blij dat ik me niet onnodig kwaad had gemaakt, want een nieuwe ruitenwisser bleek niet veel meer te kosten dan twee uurtjes parkeren in hartje Amsterdam. Bovendien heb ik mijn auto in onderhoud bij zo'n sympathiek bedrijf, dat ze hem niet alleen meteen monteerden, maar ook gratis en voor niks. Als ik aan het voorval terugdenk, is dat zelfs met enig mededogen want waarschijnlijk stond die boze bestuurder stijf van de stress (en stond hij misschien al in de file toen bij mij de wekker nog moest gaan). Samenvattend kun je dus stellen dat ik 12 euro 50 heb uitgegeven terwijl ik mezelf tegelijk een woede-uitbarsting heb bespaard.