Herman Koch is dus feitelijk óók met plakbandpensioen

Afgelopen zaterdag stond er een interview met Herman Koch in het Volkskrant Magazine dat ik met veel plezier heb gelezen, ondanks het feit dat ik eerlijk moet bekennen nog nooit een boek van hem te hebben gelezen. Hoewel hij 8 jaar ouder is dan ik en minstens 20 keer zo rijk, blijkt hij er exact - maar dan ook echt tot op de komma nauwkeurig - dezelfde dagindeling op na te houden. Je hoeft dus helemaal niet in 43 talen vertaald te worden en in vijftig landen te zijn uitgegeven om te leven als een miljonair en je tijd zelf in te delen.

Mijn vrouw had afgelopen zomervakantie Het Diner meegenomen uit de bieb en was daar zo enthousiast over dat ik me heb voorgenomen ook eens iets van hem te lezen. Het was ook mijn vrouw die het interview als eerste las (ze begint op zaterdagochtend namelijk altijd in dat magazine) en meedeelde dat ik het beslist moest lezen. Om haar standpunt kracht bij te zetten had ze zelfs al een paar passages met potlood onderstreept. Één daarvan ging over zijn bewondering voor de Amerikaanse schrijver Stephen King, die ik volledig deel en die in zijn geval ook nog eens wederzijds is.

Zelf schoot ik pas overeind toen het interview bijna afgelopen was en de journalist informeerde hoe een gemiddelde werkdag van een "succesauteur" er uitziet. Het antwoord dat Herman Koch gaf heb ik van A tot Z onderstreept, omdat het voor honderd procent overeenkomt met mijn eigen dagindeling. Sterker, ik heb datzelfde rijtje al eens opgesomd in een radio-interview: 's ochtends een paar uur tikken achter de laptop (en dat kan net zo goed een column zijn als een blog of een stuk van een nieuw boek) en vervolgens boeken lezen, films kijken, fietsen, koken of naar de bios. Het enige verschil is dat hij gaat hardlopen in plaats van fietsen en vaker uit eten gaat.

Voor alle duidelijkheid: ik probeer mezelf daarmee niet op één lijn te zetten met Herman Koch, want hij is bekender, grappiger, succesvoller en rijker. Het opvallende is juist dat je helemaal niet rijk en succesvol hoeft te zijn om precies hetzelfde vrije leven te leiden. Er wordt niet expliciet naar gevraagd, maar in zijn geval moet het om "miljoenen" gaan, terwijl ik mezelf een basisinkomen uitkeer van 1000 euro per maand, waarmee we als gezin uitkomen op ongeveer 2500 euro netto in totaal. Dat is in ons geval ruim voldoende, maar het is tegelijk veel minder dan twee twintigers die net van school komen sámen verdienen met allebei een fulltime baan.

Rara, hoe kan dat? Ik denk dat mensen zich teveel blindstaren op de buitenkant, te vaak streven naar het perfecte plaatje en ook te vaak een ingewikkelde oplossing zoeken voor een simpel probleem of te snel denken dat iets "niet voor hen is weggelegd". Om een voorbeeld te noemen (uit een van mijn boeken): toen ik nog in loondienst was en elke dag in de file stond, vertelde een collega vaak jaloers over schrijver Ian Flemig die elke ochtend werkte aan een nieuw verhaal over James Bond en 's middags de zee indook om te snorkelen. Niet alleen leek ons dat ideaal, het leek vooral een onbereikbaar ideaal zolang je geen bestsellers schreef.

Daarom is het goed om te benadrukken dat er meer overeenkomsten zijn tussen Herman Koch en mij (en tussen Ian Fleming en mij) dan verschillen. Als het zomer is tik ik 's ochtends op mijn gemak een paar honderd woorden om vervolgens lekker een duik te nemen in de afgedamde rivier die door ons dorp stroomt. Weliswaar zwemmen hier geen tropische vissen en is het een stuk koeler, maar verder is het verschil slechts gradueel en misschien zelfs te verwaarlozen. Daarmee bedoel ik dat het verschil tussen mijn nieuwe en mijn oude leven oneindig veel groter is dan dat tussen de schrijver van James Bond en mij.

Datzelfde geldt voor het verschil tussen Herman Koch en mij. Hij rijdt in een Landrover die hem waarschijnlijk meer dan een ton heeft gekost, terwijl ik me verplaats in een tien jaar oude Suzuki Alto van 2900 euro. We komen allebei overal op tijd aan, zitten allebei droog, staan allebei net zo lang in de file, alleen ziet het plaatje er op het eerste gezicht veel minder gelikt uit. Het wordt zelfs nog grappiger als je bedenkt dat ik van de aanschafprijs van die Landrover al snel een jaar of tien kan leven zoals ik nu doe. Die man die je op een doordeweekse dag ziet fietsen op weg naar Cinerama op een minstens veertig jaar oude damesfiets kan dus best eens een miljonair zijn zonder een miljoen op de bank.