Zo maak je van elke vrijdag een lekker vroege VUT-dag

Toen ik afgelopen donderdag een lezing gaf in Hellevoetsluis over mijn laatste boek, herhaalde ik daar nog eens dat je nooit te jong bent om met pensioen te gaan. Ook verwees ik naar ouderdomsprofessor Rudi Westendorp die in interviews vaak aangeeft dat de gemiddelde levensverwachting zó snel stijgt dat we er elke week een weekend bij krijgen. Dat kan best zo zijn, maar als je er écht elke week een weekend bij wil krijgen, moet je op donderdag met deeltijdpensioen gaan en op vrijdag met de VUT. De volgende dag voegde ik de daad bij het woord door samen met mijn vrouw naar Venlo af te reizen waar we voor één nacht een hotel hadden geboekt.

Voor alle duidelijkheid: dat is niet iets wat we elke week doen, niet alleen omdat dat iets te begrotelijk zou zijn maar ook omdat het er makkelijk bij inschiet. Nu hadden we echter een stok achter de deur, omdat we van mijn ouders voor ons 25-jarige huwelijk een tegoedbon hadden gekregen van 100 euro voor een hotelovernachting, die we in elk geval op wilden maken voordat we alweer 26 jaar getrouwd waren. Dat het Venlo werd, had niets te maken met een voorliefde voor Limburg maar met het simpele feit dat ik kaartjes had gekocht voor een concert in die stad.

Zo vertrokken we op vrijdag rond het middaguur richting een van de vijf hotels in deze stad waaruit we hadden kunnen kiezen. Het bleek een idyllisch, kleinschalig hotel in een parkachtige setting met een grote visvijver voor de deur en een kamer op de begane grond die uitkeek op een herfstbos. Even later posteerden we ons op op het zonnige terras met een stapel kranten en een alcoholvrije Radler om daar een paar uur lang heerlijk te gaan zitten lezen en kletsen. Daarna vertrokken we naar Venlo, waar we de auto net buiten het centrum parkeerden en over de boulevard naar de zaal te wandelen waar het optreden zou plaatsvinden en waar ze ook heerlijke pizza's verkochten.

Na een heerlijke maaltijd (met tiramisu na, want de dunne pizza's smaakten goed, maar vulden niet voldoende), liepen we de zaal in om het voorprogramma te bekijken. Er traden drie bands op, waarvan ik eigenlijk alleen de laatste per se wilde zien dus tussendoor slenterden we nog even door het centrum van Venlo waar de terrassen vol zaten. Om tien uur dronken we nog een kop verse muntthee in het theater en daarna bekeken we de show van dezelfde Zweedse hardrockband die ik een paar maanden eerder al in mijn eentje in Tilburg had gezien. Tegen twaalven liepen we terug naar de auto en op dat moment hadden we onze hersenen al zó gereset dat we allebei zouden durven zweren dat het zaterdag was.

Dat gevoel ging daarna niet meer weg, ook niet nadat we de volgende dag de zaterdagmarkt in Venlo hadden bezocht en ik mezelf zelfs even in een drukke, rommelige vestiging van Primark had gewaagd om te demonstreren dat ik definitief ben hersteld van de bijna-burnout aan het einde van mijn journalistieke loopbaan. Vervolgende stapten we in de auto om over de grens in Duitsland nog een stuk te gaan wandelen. Op de bonnefooi tikte ik een plaatsnaam in en zo kwamen we terecht in een wonderschoon, moerasachtig gebied in de buurt van Brüggen waar ik voor het eerst in mijn leven een beverrat in het wild zag.

 
Op de terugweg pauzeerden we in Tilburg om onszelf nogmaals te trakteren op een pizza en aan den lijve te ondervinden wat ik in mijn boeken ook al constateer: dat de kosten aanzienlijk dalen als de kinderen het huis uit zijn of - zoals nu - thuisblijven. Opeens konden we twee keer uit eten voor de prijs van één, waarmee je feitelijk in één klap twee keer zoveel te besteden hebt. Dat is geen schokkende of verrassende vaststelling, maar het was de eerste keer dat we het bewust merkten. Zo weet ik nu verstandelijk ook wel dat we over ruim drie jaar onze hele hypotheek hebben afgelost, maar pas dan ervaar je hoe het is om "ineens" 500 euro per maand méér te besteden te hebben.

Zo zijn we we ruim anderhalve dag weggeweest, terwijl het wel een week leek en kregen we er een nog een eindeloze zondag bij cadeau. Op deze manier kun je dus niet alleen je pensioen naar voren halen en rekken, maar kun je ook je brein voor de gek houden en de kalendertijd veel langer laten duren. Eigenlijk zou je dit dus elke week moeten doen, of elke maand minstens één keer, tot je écht met pensioen bent en je er met je camper de hele tijd op uit kunt. Wie reist, voortdurend nieuwe indrukken opdoet en elke dag weer een ander uitzicht heeft, geniet niet alleen meer van het leven maar leeft in zekere zin ook veel langer dan al die gewoontedieren die hun dagen slijten volgens een vaste routine en pas aan het weekend beginnen op vrijdagmiddag vijf uur.