Wacht niet te lang met het najagen van je dromen

Gisteren was collega-schrijver Sjaak Zonneveld te gast bij RTLZ om daar te vertellen over wat hij een tussenpensioen noemt. In plaats van te sparen en te wachten tot je eindelijk met pensioen kunt, zou je af en toe een sabbatical moeten opnemen van een half jaar of langer om te reizen, een boek te schrijven of desnoods om alles nog eens op een rijtje te zetten en jezelf om te scholen. Dat laat zien dat er nog veel meer tussenoplossingen zijn tussen een werkweek van 60 uur en een plakbandpensioen op je 51ste. Maar in alle gevallen is de boodschap hetzelfde: wacht niet te lang met alles wat je nog van plan bent of graag zou willen doen. 

Ook Sjaak Zonneveld herhaalde dat in de uitzending van gisteren nog eens: 1 op de 5 mensen háált zijn pensioendatum niet eens. Of dat percentage precies klopt weet ik niet, maar hij heeft groot gelijk als hij zegt dat je beter je risico's kunt spreiden dan alles in te zetten op het vakje 67 en daarná pas al je plannen te gaan verwezenlijken en "eindelijk" leuke dingen te gaan doen. In Het plakbandpensioen komt niet voor niks zeven keer het woord "levensverwachting" voor. Het gaat er namelijk niet alleen om hoe lang je denkt te leven, maar ook wat je precies van het leven verwácht.

Afgelopen maandag las ik in De Telegraaf een interview met de bijna vergeten stemimitator Robert Paul die in 1999 uit beeld  verdween. Volgens het onderschrift leeft hij "teruggetrokken" in Spanje, terwijl hij er rond zijn vijftigste vrijwillig voor heeft gekozen om in dat land aan een nieuw leven te beginnen. Over zijn werk op televisie praat hij ook in termen als een "vorig leven", net zoals ik in mijn boek herhaaldelijk opmerk dat ik voor mijn gevoel nu pas echt ben gaan leven. Als je hard werkt, gaat alles niet alleen snel voorbij maar gaat alles ook een beetje langs je heen.

Aanleiding om het roer om te gooien was een gesprek dat hij had met Robert Long, waarvan ik de belangrijkste conclusie hierboven heb onderstreept. Long drukte Robert Paul op het hart om niet te wachten met het kopen van een tweede huis (of vul je eigen wensen daar maar in) tot je 65ste. De kans is namelijk groot dat je er niet meer bent of niet meer in staat bent om er optimaal van te genieten. Niet alleen heeft Robert Long daar gelijk in, het bleek ook van toepassing op zijn eigen leven. Ik heb het even moeten nazoeken, maar de zanger overleed in 2006 op 63-jarige leeftijd, precies vier jaar voor de pensioendatum van morgen.

Iedereen moet zelf maar uitmaken welke conclusies hij daaraan verbindt en hoe hij zijn leven verder inricht. Het kan in elk geval geen kwaad om op zoek te gaan naar het boek Country Roads dat nét bij mijn uitgever is verschenen. Ik heb het zelf nog niet gelezen, maar hij heeft me uitvoerig over de inhoud verteld en me enthousiast gemaakt. Hij weet dat ik graag fiets, dus een tocht van 10.820 kilometer van Miami naar Alaska moet me aanspreken. Lotte Stegeman (1979) en Peter Smolders (1970) deden er precies zes maanden over en schreven er een boek over van 256 pagina's waar ik heel nieuwsgierig naar ben.

Onderweg kwamen Lotte (37) en Peter (46) twee vijftigers tegen die ongeveer dezelfde route volgden en verzuchtten dat het vanwege hun leeftijd eigenlijk te zwaar was. Hoe de twee hun tocht ook hebben beleefd en hoe ze er in hun boek ook op terugkijken, ze hoeven in elk geval niet het gevoel te hebben dat ze er te lang mee hebben gewacht en te laat aan zijn begonnen. In Het plakbandpensioen schrijf ik niet voor niets dat de meeste mensen van zestig niet eens meer een sprintje kunnen trekken als ze de bus dreigen te missen. Ga dus op tijd met pensioen, of boek met enige regelmaat een tussenpensioen, om te voorkomen dat je daarnaast ook nog eens de boot mist.