Waarom fiets ik eigenlijk op een veertig jaar oude fiets?

Toen ik op Facebook meldde dat ik 133 kilometer had gereden op een minstens veertig jaar oude fiets zonder versnellingen (beter gezegd: met drie versnellingen waarvan maar eentje het doet), dook in de reacties meteen het woordje "crisis" op. Iemand anders informeerde weer welk statement ik hiermee probeerde te maken, terwijl het helemaal niet zo bedoeld is. Vaak genoeg wordt mijn gedrag door toeval ingegeven en is het niet meer dan een impulsieve actie of een interessant experiment. Onbedoeld had ik die fietstocht door West- Brabant zelfs nog zwaarder gemaakt dan de bedoeling was.

Voor alle duidelijkheid: ik zou mezelf best zo'n professionele trekkingbike kunnen veroorloven als Marica van der Meer die in Weg van de wereld verslag doet van een fietstocht van 28.000 kilometer. In dat boek trapt ze helemaal van Nederland naar Australië en daarmee vergeleken was mijn rondje West-Brabant natuurlijk niet meer dan een comfortabel plezierritje dat de benaming "avontuur" helemaal niet verdient. Ik heb ook een handgemaakt (weliswaar tweedehands) racefiets in de garage staan en een mountainbike van dezelfde maker die zo soepel loopt dat een afstand van 100 kilometer een fluitje van een cent is.

Waarom ging ik dan op stap op een minstens veertig jaar oude Batavus die je op Marktplaats alleen nog kwijt zou kunnen raken als je hem voor een prikkie zou aanbieden als "stationsfiets"? Wel, om te beginnen is dit een fiets die je makkelijk ergens kunt stallen zonder bang te hoeven zijn dat iemand zijn begerige oog erop laat vallen. Dus zet ik hem rustig aan een paal voor de bioscoop en knal ik er ook zonder pijn in mijn hart een stoep mee op of af. Ik heb hem inmiddels geclaimd als "mijn" fiets en ben er ook heel blij mee, maar in werkelijkheid was hij van mijn schoonvader en stond hij in een hoek van de garage te verstoffen.

Het grappige is dat hij ook nog eens heel lekker fietst. Er zit een sticker op het frame waarop dat feit wordt toegeschreven aan de gebruikte "kogellagers" en inderdaad trapt hij heerlijk weg voor een fiets die jaren heeft stilgestaan en al in gebruik was toen de Sex Pistols nog op school zaten. Maar het belangrijkste verschil is dat je met een fiets als deze meer aan het reizen bent dan aan het racen. Ik heb totaal geen haast, stop met regelmaat voor een kop koffie of een blik op de kaart, en heb meer aandacht voor het landschap om me heen dan het achterwiel van mijn voorganger of mijn kilometerteller.

Daarnaast wilde ik het mezelf ook bewust moeilijk maken en laten zien dat je op een ouwe brik zelfs nog verder kunt komen dan op een e-bike met de grootste actieradius. Dat ik strikt genomen op een dámesfiets reed, was ik al bijna vergeten tot iemand me daarop attendeerde. Mijn schoonvader kocht hem toen hij al een beetje in de war begon te raken en niet meer goed wist hoe hij zijn been over die stang moest zwiepen. Daarmee pas ik onbedoeld binnen een trend waarvan ik het bestaan niet kende, al kan ik nu wel verklaren waarom ik vind dat deze fiets "lekker rijdt". Daar betaal je overigens wel een prijs voor, want omdat het frame van een damesfiets minder stijf is gaat er bij elke pedaalslag energie verloren.

De bottomline is dat mijn lezers zich pas zorgen hoeven te gaan maken als ze mij over de Moerdijkbrug zien rijden op een rijwiel uit de negentiende eeuw. Want zelf wil ik vooral uittesten of mijn vage plan om elke vrijdag een monstertocht te maken niet meer is dan een bevlieging. Pas als ik dat echt de hele winter vol weet te houden, heb ik een betere fiets verdiend dan die oude Batavus. Tegelijk bestaat natuurlijk de kans dat ik dan inmiddels zo aan dat ding gewend ben (en er ook al zoveel avonturen mee heb beleefd), dat ik niks anders meer wil en hem pas afdank als hij ergens op de hei opeens doormidden breekt.