Laat ik echter beginnen met de vaststelling dat ik natuurlijk niet weet hoe ik nu in het leven zou staan als ik 35 was in plaats van 55. Ik weet niet of ik net zo'n boekenwurm was geweest als ik op mijn zestiende had moeten kiezen tussen Stephen King en Call of Duty. Op dezelfde manier kan ik geen antwoord geven op de vraag of ik misschien verslaafd zou zijn aan mijn smartphone of verlamd zou zijn door al die keuzemogelijkheden. Terugkijkend kan ik alleen maar vaststellen dat ik vroeger gewoon dingen dééd en knopen doorhakte zonder achterom te kijken of me van alles af te vragen.
Kijkend naar dit programma (dat zo aardig is dat ik alle aflevering wil zien) verbaasde ik me een beetje wel over al dat tobberige gedoe. Zonder iets lelijks te willen zeggen over dertigers die bij de psycholoog terecht komen, kun je toch wel vaststellen dat we nu de gevolgen meemaken van het feit dat het al heel lang geen oorlog meer is geweest. Zodra de achterbankgeneratie eindelijk uit de auto stapt en het echte leven begint, wordt elk kruispunt in het leven een bron van zorg en geestelijke nood, terwijl je ook gewoon kunt proberen om je eigen ellende iets meer te relativeren (bijvoorbeeld door af en toe aan de mensen in Aleppo te denken).
Want er wordt wel aan een echtpaar dat al 45 jaar getrouwd is, gevraagd hoe dat vroeger ging (en hoe ze dat zo lang hebben volgehouden) zonder dat ooit de vraag wordt gesteld of diezelfde dolende dertigers straks wel opgewassen zijn tegen baanverlies op hun 45ste, kaalheid, de menopauze, een legenestsyndroom, een aftakelend lichaam, langer doorwerken en allerhande ouderdomskwalen. Anders gezegd: denken ze soms dat het leven alleen maar leuker en makkelijker wordt naarmate ze ouder worden? Komen ze gelouterd uit die dertigersdip tevoorschijn of constateren ze op latere leeftijd alleen maar dat ze zich vroeger wat vaker gelukkig hadden moeten prijzen?
Als ik op magische wijze ineens weer dertig jaar oud zou zijn, zou ik me niet depressief op de bank laten ploffen maar de hele dag gelukzalig in de spiegel kijken naar al die bruine krullen. Als ik me vervolgens van mijn spiegelbeeld los had kunnen rukken, zou ik ongetraind de Stelvio opfietsen en bovenop die berg genieten van het uitzicht en van mijn lichamelijke kracht. Het is lastig als je nog geen partner/huis/kind/werk hebt en dat allemaal nog moet uitvogelen en invullen, maar de vraag is of en wanneer (en waarvan) diezelfde dolende dertigers dan wél gelukkig worden.
Ironisch genoeg heeft al dat getwijfel (en dan heb ik het vooral over het getwijfel over wel/geen kinderen waar de uitzending van deze week over ging) effect op hun geluk op latere leeftijd. In statistieken zie je dat het geluksgevoel van mensen boven de vijftig langzaam opkrabbelt en aanhoudt tot het lichaam ze echt in de steek laat. Dat is geen toeval, want je leven wordt anders (lees: leuker) wanneer de kinderen uitvliegen en je weer samen leuke dingen kunt gaan doen. Wie echter pas op zijn veertigste aan kinderen begint zit op zijn 55ste met een lastige puber en op zijn 65ste met een boemerangkind dat gebukt gaat onder keuzestress. Wanneer het laatste kind dan eindelijk uitvliegt, is het te laat om nog van die herwonnen vrijheid te genieten.
In mijn laatste boek schrijf ik niet zonder reden dat financiële planning alles te maken heeft met gezinsplanning. Het scheelt namelijk nogal wat of je op je 55ste je huis hebt afgelost en geen studerende kinderen meer hebt (wat heel goed mogelijk is als je op je dertigste je eerste kind krijgt) of dat je op die leeftijd nog voor een paar kinderen collegegeld moet betalen terwijl de hypotheek als een molensteen om je nek hangt. In het gunstigste geval ben je op die leeftijd hypotheekvrij en vrij van zorgen, maar met een beetje pech kun je je dertigersdip midden tussen de mokkende kinderen nog eens dunnetjes overdoen in de vorm van een midlifecrisis van jewelste.
De Ballon's heb ik dit jaar beklommen. Vette afro trouwens, waarom heb je die niet meer?
BeantwoordenVerwijderenDan zou ik naar de feestartikelenwinkel moeten voor een pruik :-)
VerwijderenNiet alle dertigers hebben last van een dertigersdip, al ben ik met mijn precies 30 jaar misschien nog aan de vroege kant voor de dip? ;)
BeantwoordenVerwijderenEr is juist ook een generatie die zich heel bewust is van bovenstaande en hier ook al naar leeft. Naar mijn idee wordt er bijvoorbeeld veel bewuster met de financiën omgegaan, om in de toekomst eerder te kunnen stoppen met werken. Vrije tijd lijkt veel belangrijker te zijn geworden dan materialisme.
Ik ben overigens wel benieuwd naar de uitzending, dus ga die vandaag maar eens terug kijken! :)
Dit jaar 40 geworden en de oudste (20) is net een maandje geleden het huis uitgegaan. Nooit last gehad van enige twijfel over relatie, wel/niet kinderen. Het lijkt een zegen als ik dat programma bekijk. Wat een getwijfel komt daar langs. Nu lekker bezig om tevreden te genieten.
BeantwoordenVerwijderenKinderen, geld, werk, pensioen... laten we het maar meteen Life Planning noemen dan. Ben blij dat ik al op mijn 24e mijn eerste hypotheek had en "al" op mijn 33e aan kinderen begon. Daardoor zit ik nu niet op m'n 56e met de pubers en ben ik bijna uit de kosten (ja Gerhard, ook hier gaat over 4 jaar de vlag in top als de spaarhypotheek eindigt). Als het gaat om de keuze wel/geen kinderen: het zal wel aan mij liggen maar ik was zo'n simplist die eigenlijk maar twee mogelijkheden kon ontdekken: ja of nee. En dan knopen doorhakken. Natuurlijk kan er van alles misgaan (Google op: Murphy). Zekerheden bestaan niet dus al dat gepieker over consequenties en toekomstige ontwikkelingen is contraproductief en het gevolg van de door de ouders (babyboomers)van die dertigers in het leven geroepen mythe van de maakbaarheid van het leven en de eeuwige jeugd. Amen.
BeantwoordenVerwijderenIk ben dus eigenlijk gezegend met mijn chronische ziekte waardoor ik niet meer kon twijfelen over wel of geen werk (geen), wel of geen kinderen (kan niet), wel of geen relatie enz. Geen keuze stress, maar ook geen leven.
BeantwoordenVerwijderenwel herkenbaar al dat getwijfel.. ben 32.. idd veel keuzes en ja waar doe je goed aan.. altijd al perfectionistisch/faalangstig geweest.. dan is kiezen moeilijk want wat zijn de gevolgen ;)
BeantwoordenVerwijderengelukkig komen sommige dingen gewoon op je pad en deal je ermee of je maakt toch een keuze ;) zo hebben we 2 prachtige (en soms erg pittige ) kinderen en is moeder zijn zoooo anders dan ik had gedacht ;) ook hebben we sinds dit jaar een koophuis. erg bewuste keuze als investering in de toekomst, geinspireerd door alle aflosblogs en de lage rente en de mogelijkheid hebben financieel gezien. zo fijn! en ook al aflosplannen aan het maken om naast de verplichte aflossing(annuitaire hypotheek) ook extra te gaan aflossen! het lijkt me zo heerlijk om eerder hypotheekvrij te zijn wat vrijheid zal geven. ben benieuwd! het programma ben ik erg nieuwsgierig naar! bedankt voor de tip!
Overkomt het leven je niet min of meer. Ik heb alleszins nooit getwijfeld over wel of geen kinderen en ook niet over het aantal.
BeantwoordenVerwijderenToen ik op mijn 22ste mijn eerste hypotheek had was er al een kind. Die wordt nu bijna 20 en studeert.
Binnen vijf jaar is de hypotheek vermoedelijk afbetaald en hebben we ook nog jonge kinderen (de jongste zou dan zelfs pas 4 zijn!), maar ik vermoed dat de studiekosten dan wel geen probleem gaan zijn. Net zo min als ze dat nu zijn.
Ik ben tegen teveel planning op alle vlakken en ik twijfel ook weleens over iets, maar gelukkig nooit lang. Al dat getwijfel is toch wel eigen aan deze tijd denk ik.
Tja, mijn dochter kwam toen ik 39 was (onverwachts toch nog) en ik geniet. Wat is het heerlijk om een goede baan te hebben en een leuk huis waarbij de hypotheek al grotendeels was afbetaald. Ontslag, evenals aftakeling en lastige puber is geen probleem, heb al zoveel gezien en ervaren dat ik niet snel meer in de stress schiet. Alles komt goed. Het leven overkomt je voor een groot deel, je weet niet wat je nog te wachten staat. Als mens met meer jaren en ervaring kan ik dit makkelijker aan dan toen ik 20 was. Heerlijk. En ik heb ook het tegenovergestelde meegemaakt: mijn moeder was 19 toen ik kwam. Er was geen geld om leuke dingen te doen, geen tijd omdat er hard gewerkt moest worden en geen aandacht omdat mijn ouders andere zorgen hadden. Zoveel mensen, zoveel situaties, jammer dat je zo oordelend (zo ervaar ik dit) en niet ruimdenkend in het leven staat
BeantwoordenVerwijderenMijn vrouw kreeg nog een kind toen ze 41 was, dus ik ken het. Maar ik weet ook hoe zwaar het kan zijn om mantelzorg te verlenen aan je bejaarde moeder én tegelijk een puber in huis te hebben.
Verwijderen