Hoe zit het nou eigenlijk precies met mijn moestuin?

De laatste tijd blijkt maar weer eens hoe lastig het soms is om de werkelijkheid in 140 tekens te vatten. Want ik heb nog maar nét een foto laten zien op Twitter van een paar nog lang niet rijpe groene vruchten van een tomatenplant, of ik sta de volgende dag alweer pastasaus te maken met met eigen oogst. Zelfs mijn eigen moeder vroeg voorzichtig of ik die mooie rode tomaten niet stiekem op de markt had gekocht, terwijl ik ze toch écht zelf heb geplukt op tien meter van mijn voordeur.

Lezers van mijn boek Hypotheekvrij! weten dat ik vijf jaar geleden een stuk weiland heb gekocht achter ons huis dat groot genoeg is om een gezin met twee kinderen door een hongerwinter te helpen wanneer ik het helemaal zou omspitten en zou inzaaien met groente. Het lapje grond meet ongeveer 500 vierkante meter en ziet er nog steeds zo uit als vijf jaar geleden, met dat verschil dat ik het netjes heb gemaaid en langs de slootrand een paar knotwilgen heb geplant. Aan een groentetuin zou ik pas beginnen in geval van nood, omdat het tamelijk arbeidsintensief is om zelf je eigen voedsel te verbouwen en ook omdat verse groente niet bepaald de grootste kostenpost is van een gezin.

Als ik iets schreef over de rabarber uit eigen tuin, dan had ik het over de rabarber uit de naastgelegen tuin van mijn inmiddels overleden schoonmoeder. Ooit had zij een enorme moestuin, tot het werk op het land te zwaar werd en alleen de rabarber overbleef (aangezien je daar verder niets aan hoeft te doen en het elk jaar vanzelf weer opkomt). Toen haar huis werd gesloopt door de huiseigenaar en haar tuin op de schop ging, hebben we de wortels uitgegraven en de planten een paar meter zuidelijker weer in de grond gezet om te kijken of ze zouden aanslaan. Op die manier was haar moestuin, ineens mijn moestuin geworden

Geoogst hebben we nog niets, omdat je rabarber na de langste dag (21 juni) niet meer zou moeten eten, maar de planten staan er fris en fruitig bij met bladeren van een halve meter doorsnee die niet zouden misstaan in een tropisch regenwoud. Terwijl ik de grond netjes onkruidvrij probeer te houden, verheug ik me nu dus al op de rabarbertaart, rabarbermoes en rabarbertoetjes van 2017, want er zijn genoeg lekkere recepten voorhanden om zelfs de grootste rabarberhaters over de streep te trekken. Mijn vrouw zegt altijd dat als mensen geen rabarber lusten, ze het waarschijnlijk nog nooit goed hebben klaargemaakt.

Naast de strook met rabarber (waarmee onze moestuin officieel zeven vierkante meter telt) staan twee tomatenplanten die we geheel te danken hebben aan Albert Heijn en die volhangen met groene vruchten die nog wel wat zon kunnen gebruiken. Van een van die tomatenplanten zette ik recentelijk een foto op Twitter zonder verder iets te melden over het hoe, wat en waarom (en ook zonder eerst te hebben uitgezocht of je tomaten eigenlijk wel naast rabarber mag neerzetten want van een doordacht moestuinplan is geen sprake).

Grote vraag is nu hoe die groene tomaten ineens, als bij toverslag, rijp kunnen worden en in de pastasaus kunnen belanden. Neem ik een loopje met de waarheid of sla ik simpelweg een paar stappen over? Geen van beiden. Al onze tomaten stammen van vier moestuinpotjes van Albert Heijn uit 2015 die eerst in de vensterbank van de keuken hebben gestaan en later naar buiten zijn verplaatst tegen de zuidgevel van het huis. Nadat ze waren uitgebloeid, heeft mijn vrouw ze met aarde en al leeggegooid op het braakliggende stuk grond waar ooit de tuin van haar moeder was zonder er verder bij na te denken.

Pas aan het einde van deze zomer ontdekte ze dat ze daarmee onbedoeld aan "guerilla gardening" heeft gedaan, want overal op het braakliggende stuk grond staan nu uitgezaaide tomatenplanten en elke dag kan ik er wel een paar plukken om op de fruitschaal verder te laten rijpen of meteen door de saus te roeren. Twee van die planten heb ik voorzichtig uitgegraven en in onze tuin neergezet, maar de rest laat ik welig tieren. Als ik dus schrijf dat ik pastasaus maak met tomaten uit eigen tuin, dan is daar geen woord van gelogen, al is het strikt genomen niet letterlijk "onze" tuin en groeien er eigenlijk alleen per toeval tomaten.