Een plakbandpensioen moet je dóen

Met mijn voorspellende gave is nog steeds niets mis. Toen ik in juli begon aan een column voor het RD over wat toen nog een "slechte zomer" heette, schreef ik daarin: "Bovendien kan de maand augustus zich makkelijk ontpoppen tot één langgerekte hittegolf, waardoor we ons deze zomer heel anders zullen herinneren". Die column heb ik nooit afgemaakt, omdat zich andere onderwerpen aandienden, maar we zitten nu middenin een warmteperiode die al bijna een maand aanhoudt. Ik had al geen spijt van mijn plakbandpensioen, maar ik heb er nog nooit zoveel profijt van gehad als juist de afgelopen weken.

Het verklaart ook waarom dit mijn eerste blog is sinds afgelopen woensdag. Normaal gesproken ga ik pas fietsen als ik 's ochtends een blog heb getikt, een column heb geschreven of iets aan mijn nieuwe boek heb gedaan. Deze donderdag werd ik echter al om 10 uur opgepikt door mijn tweede vader voor een prachtig rondje door de Hoeksche Waard. Daarbij kwam ik voor het eerst van mijn leven in het schattige dorpje Strijensas, wat redelijk belachelijk is aangezien ik al bijna dertig jaar in deze regio woon. 

Eenmaal thuis, had ik geen zin meer om achter de laptop te kruipen. In plaats daarvan nam ik plaats op mijn ligstoel om verder te gaan in het boek De marshmallow test van Walter Mischel. Zo heb ik heerlijk een paar uur zitten lezen in de schaduw, ondertussen aantekeningen makend voor mijn nieuwe boek. Er is discipline nodig voor uitgestelde behoeftebevrediging, aldus Mischel, maar ik ben inmiddels een paar stappen verder. Als je klaar bent met sparen en aflossen, wordt het tijd om te oogsten en te gaan genieten. Je moet dus hard sparen voor je plakbandpensioen, maar ook op tijd weten wanneer je moet stoppen.

Hoewel ik eigenlijk geen zin meer had, liet ik me door mijn echtgenote overhalen om na het avondeten naar Kinderdijk te fietsen omdat de molens daar een week lang verlicht waren. Ook hiervoor geldt: als Chinezen bereid zijn de halve wereld rond te reizen om dit stuk werelderfgoed van dichtbij te bewonderen, moet je zelf ook niet te beroerd zijn om die 11,7 kilometer af te leggen om de molens op de meest sprookjesachtige manier te zien. Omdat we door het donker fietsten, had het ook wel iets van een spannend schoolreisje. Zo kwam er een einde aan een lange, afwisselende donderdag waarvan niemand me wijs kan maken dat ik die beter op kantoor had kunnen doorbrengen.

De volgende ochtend fietsten we naar 't Struweel in Rijsoord, dat zo dichtbij ons huis ligt dat we het vanuit de achtertuin kunnen zien (en dus ook zo dichtbij dat we ook hadden kunnen gaan lopen). Achter deze naam gaat een 1,4 HA grote, weelderige tuin schuil die gebruikt wordt als trouwlocatie, vergadercentrum en pop-up restaurant. Twee keer per jaar is het opengesteld voor publiek, compleet met rondleiding, zelfgebakken taart en exposerende kunstenaars. We hebben er uren rondgelopen, heerlijk aan een picknicktafel koffie gedronken en genoten van het fantastische nazomerweer. 

Zo kun je alle voordelen van een plakbandpensioen in anderhalve dag samenvatten: we misten niks van het mooie weer omdat we niet hoefden te werken, hebben alles op ons gemak op de fiets gedaan en ontdekten dat er in onze vertrouwde omgeving van alles te ontdekken valt. Bovendien hebben we op zomaar twee zomerse doordeweekse dagen van alles samen ondernomen, terwijl drukbezette tweeverdieners al blij mogen zien als ze elkaar 's avonds aan de eettafel treffen. En dan was het nog pas vrijdagmiddag en moest het weekend nog beginnen. Maar daarover morgen meer...