Gaat een plakbandpensioen eigenlijk niet snel vervelen?

Onlangs werd me tijdens een etentje met een collega-auteur op de man af gevraagd of ik soms "saai" ben. Op een dergelijke vraag kun je heel veel verschillende antwoorden geven (bijvoorbeeld dat het lastig is om dat zelf te beoordelen), maar ik herhaalde slechts wat ik hier thuis ook altijd zeg zodra er een bijwoord of een bijvoeglijk naamwoord in een zin gebruikt wordt. Op alles in het leven kun je namelijk een positief of een negatief etiket plakken. Het is ook maar waar je mijn plakbandpensioen mee vergelijkt: met het leven van Mick Jagger of met de omgekeerde werkweek van mijn vrouw?

Op zich is het een heel interessante en relevante vraag. Is een plakbandpensioen een saaie, lange rechte weg richting AOW-datum of is het zelfs op de slechtste momenten te verkiezen boven een kantoorbaan van 9 tot 5 die je net zo goed als "saai" zou kunnen betitelen. Zelf probeer ik me verre te houden van waardeoordelen, al is het alleen maar omdat je er zo weinig aan hebt. Zo kun je het feit dat ik nu al drie weken achter elkaar op dezelfde doordeweekse dag hetzelfde gerecht heb gekookt bestempelen als voorspelbaar en weinig fantasievol (of saai), maar net zo goed - zoals iemand op Facebook gisteren schreef - als "consistent".

Maar goed, we dwalen af. Laten we mijn leven maar eens vergelijken met de omgekeerde werkweek van mijn vrouw, die afgelopen maandag en dinsdag voor de klas stond. Wat deed ik in de tussentijd, als ik niet in een pan met pastasaus stond te roeren? Wel, ik begon de maandag in de achtertuin met een paar koppen koffie en de ochtendkrant, tot ik om tien uur werd opgehaald door een eveneens gepensioneerd familielid voor een heerlijke fietstocht van 60 kilometer door de Alblasserwaard. Het was zo vroeg op de dag en zo laat in het jaar net iets te kil voor blote armen, maar er stond weinig wind en het was heerlijk rustig op de weg.

Eenmaal weer thuis, dronken we nog een kop koffie en daarna lunchte ik op mijn gemak. De rest van de middag heb ik wat in de tuin gerommeld, platen gedraaid, een paar afleveringen van de serie Fargo gekeken op dvd, de was opgehangen,de vaatwasser uitgeruimd en een pizza gehaald omdat mijn vrouw ook nog een avondvergadering had en pas om tien uur thuis zou zijn. Toen dat eenmaal zover was, plofte ze moe neer op de bank om daar met de avondkrant en een glas witte wijn te genieten van een uurtje vrije tijd voordat ze haar bed indook.

De volgende dag stond ze om kwart voor zes op voor nog een werkdag, terwijl ik me nog eens omdraaide en pas om half acht uit bed kwam. Nadat ik mijn jongste zoon had uitgezwaaid naar school, las ik de krant en schreef ik een blog over carrière maken en deeltijdwerken. Daarna stapte ik om tien  uur op de fiets richting Rotterdam, want ik wilde om twaalf uur bij bioscoop Cinerama zijn aan de Westblaak. Dat bleek iets te ruim genomen, want ik was er al om kwart voor elf en dus had ik tijd zat om nog even binnen te wippen bij De Plaatboef waar ik voor een tientje twee tweedehands elpees kocht.

Een uur later was ik weer bij de bioscoop en had ik de grote zaal bijna voor mezelf alleen. Links achter mij zat nog een andere man en een paar rijen naar voren drie vrouwen, maar verder had ik het gevoel dat ik in een enorme huiskamer zat met de grootste breedbeeldtelevisie die er te koop is. Morgen zal ik uitgebreid verslag doen van deze film (en uitleggen waarom ik hem per se wilde zien), maar hier volsta ik met de mededeling dat ik twee uur heb genoten en vervolgens op mijn gemak weer naar huis ben gefietst (hoewel ik nog wel een stuk in het wiel van een wielrenner heb gereden, wat een tamelijk koddig gezicht geweest moet zijn aangezien ik ook nog een platentasje in mijn hand had.

Thuis heb ik nog even thee gedronken in de tuin en wat tomaten geplukt, daarna heb ik gekookt in afwachting van mijn vrouw die vandaag om zes uur thuis kwam. Onder het eten hebben we naar Toren C gekeken en naar De Grote Verbouwing van afgelopen zondag (want we hebben inmiddels weer tv, maar niet langer via de kabel en niet meer bij Ziggo). Daarna thee gezet, krant gelezen, samen een aflevering gekeken van het tweede seizoen van The Legacy, een paar woordjes aangelegd  bij WordFeud en daarna nog een van mijn aankopen gedraaid.

Of dat dus twee saaie dagen waren of twee heerlijke, afwisselende dagen met veel lichaamsbeweging en weinig stress, mag iedereen zelf bepalen. Zelf zou ik in elk geval voor geen goud mijn oude baan terug willen hebben en ook niet graag willen ruilen met de omgekeerde werkweek van mijn vrouw. Hoe je je tijd ook vult en wat je ook leuk vindt om te doen, een plakbandpensioen is per definitie opwindend omdat je strikt genomen nog eigenlijk helemaal geen recht hebt op zoveel vrije tijd. Je mag dat wat mij betreft dus met een gerust hart "saai" noemen, maar zelf beschouw ik het eerder als vijftien jaar aan één stuk achter elkaar spijbelen.