Het huwelijk is een sprookje

In december waren mijn vrouw en ik 25 jaar getrouwd. Dat hebben we niet gevierd met een groot feest, maar op een manier die prima aansluit op onze nieuwe levensstijl. Wat op papier een nogal armetierige vertoning leek (met gratis kaartjes naar de Efteling), bleek zomaar de leukste dag van het jaar en het begin van een nieuwe traditie. Want volgend jaar gaan we beslist wéér.

Onze trouwdag viel op maandag 21 december, maar het echte feest begon al een dag eerder met een bezoek aan hetzelfde restaurant waar we een kwart eeuw geleden hadden gegeten met vrienden en familie. Dat drukte ons meteen met de neus op de feiten, want de zaken gaan er merkbaar minder. Niet alleen bleek het helemaal niet nodig om een tafel te reserveren, de vaste obers in loondienst zijn allang vervangen door de eigenaar die nu zelf alle gerechten serveert. Het was heerlijk én gezellig, maar we leven wel in een andere economische realiteit.

Dat geldt ook voor onszelf. Ik had altijd gezegd dat we voor deze gelegenheid onze huwelijksreis nog eens dunnetjes over zouden doen, maar dan in het gezelschap van onze kinderen. Die belofte deed ik echter toen ik nog een vaste baan had én een lease-auto, zonder ooit stil te staan bij de vraag of die situatie eeuwig zou voortduren. Het werd dus geen reis naar Engeland met elke nacht een andere B&B, maar een pizza op zondag en op onze trouwdag zelf een etentje met wildvreemden.

Dat zit zo: we hadden een mail ontvangen van mensen die na het lezen van Hypotheekvrij! bijna alles hadden afgelost en dat heugelijke feit samen met ons wilden vieren. Ze noemden een paar data waarop dat uitkwam, waaronder die van onze trouwdag. Omdat me dat wel humor leek, besloot ik onze trouwdag te vieren in het gezelschap van mensen die een heel andere mijlpaal hadden bereikt en ook alle reden hadden om blij te zijn. Zo leerden we nieuwe mensen kennen en hadden we een onverwacht gezellige avond die voor herhaling vatbaar was.

Het echte feest moest echter nog beginnen, want de volgende dag zouden we - zonder kinderen - naar de Efteling gaan met gratis kaartjes die nog in de kast lagen en tot maart 2016 geldig waren. Ik wist natuurlijk van het bestaan van de Winter Efteling, maar ik had geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen, behalve dat het park geopend was en dat het die dag (22 december) écht officieel winter was.

Het was een grijze dag waarop het nooit helemaal licht zou worden en dat bleek perfect aan te sluiten op de setting die zo nog véél sprookjesachtiger was dan anders. Overal brandden lichtjes, er hingen namaak ijspegels aan de lantaarns en voor de open haard in het huis van de grootmoeder van Roodkapje lagen kerstcadeaus. Met besneeuwde dennenbomen van kunststof en blokhutten waar glühwein werd verkocht, was de illusie compleet, zeker toen de duisternis viel.

We hebben uren rondgedwaald door het sprookjesbos en in het pikkedonker de monorail genomen boven het uitgestorven land van Laaf. Tussendoor hebben we zeker drie keer een optreden bijgewoond van het Amerikaanse gospelkoor "De Lichtpuntjes" dat zich met verve door alle soulklassiekers heen werkte. Daar zaten we dan: op een bankje rond een knapperend houtvuur met een beker warme chocolade, terwijl een paar meter van ons vandaan een zwarte zangeres "River Deep Mountain High" zong op een manier die Ike Turner met spijt zou vervullen over zijn eigen stukgelopen huwelijk.

Zonder enige terughoudendheid kan ik die bewuste dag bestempelen als de leukste, meest ontspannen en verrassendste dag van het jaar. We waren de enige mensen van onze leeftijd zonder kleinkinderen en hebben geen enkele achtbaan van binnen gezien, maar we zijn tot het allerlaatste moment gebleven voor de watershow die er in het donker ook al adembenemend uitzag. Het enige wat nog ontbrak was échte sneeuw, maar dat gaan we in de lange aanloop naar onze 50-jarige bruiloft vast nog wel een keertje meemaken.