Onlangs werd ik ervan beschuldigd dat mijn kijk op de wereld niks meer is dan een ordinair verdienmodel. Nu kan ik het de lezers van mijn boeken onmogelijk kwalijk nemen dat ze geen inzicht hebben in mijn boekhouding, maar feit is dat Een jaar in het donker nooit zou hebben geschreven als het mij in de eerste plaats om geld te doen was. Wie zich ook maar enigszins om zijn populariteit en zijn imago bekommert, schrijft ook geen vier blogs achter elkaar over zijn prille voorliefde voor jazz.
In het vorige blog beschreef ik hoe ik op zwoele avonden in Toscane met mijn koptelefoon op naar het nummer Vilderness luisterde, een bijna hallucinerende en in elk geval betoverende ervaring. Sinds 2001 huurden we elk jaar hetzelfde vakantieappartement in deze streek zodat het begrip 'zomervakantie' voor mijn jongste zoon lange tijd synoniem was aan Pistoia. Aan die traditie kwam een abrupt einde toen de kredietcrisis zich 2008 aandiende en we alles over een andere boeg gooiden, maar ik denk er met veel plezier aan terug.
Tijdens die vakanties luisterden we eindeloos naar dezelfde muziek, niet alleen naar de Italiaanse zanger Massimo Ranieri en de Spaanse rockband La Fuga, maar ook naar het debuut van een toen nog betrekkelijk onbekende Britse zangeres. Als journalist kreeg ik vaak recensie-exemplaren in mijn postvak en dat gebeurde ook met het debuut van Amy Winehouse. Niet zelden belandden die wegens tijdgebrek onbeluisterd op een grote stapel, met als gevolg dat ik Frank in het najaar van 2003 aanvankelijk over het hoofd zag.
In een opwelling nam ik hem de volgende zomervakantie mee op vakantie, niet beseffend dat haar muziek zich zou ontpoppen tot de ultieme soundtrack van deze gezinsvakanties. Eerlijk gezegd heb ik er járen niet naar kunnen luisteren, omdat haar muziek me weemoedig stemde. Dat had met haar voortijdige einde te maken, maar net zo goed met het feit dat er een einde was gekomen aan deze familietraditie. Dat had met zuinig leven te maken, maar ook met het feit dat ik er niet langer overheen zag om 1400 kilometer richting het zonnige zuiden te rijden.
De meeste mensen kennen Amy Winehouse vooral van haar hit Rehab en het album Back to Black dat meer soulinvloeden liet horen, maar op dit debuut liet ze zich vooral inspireren door jazz. Ik had nog nooit gehoord van namen als Sarah Vaughan en Betty Carter, maar werd door haar rauwe benadering van vocale jazz wel klaargestoomd voor al die grote namen, tot en met de pas 23-jarige Samara Joy die onlangs zo'n verpletterde indruk op me wist te maken.
Na het uitverkochte concert van Samara Joy dronken we nog wat in de foyer van LantarenVenster en daar werd op een gegeven moment een cover gedraaid van The Sound of Silence van Simon & Garfunkel die ik nog niet kende. Mijn vrouw stapte brutaalweg op de dj af en maakte een foto van het gelijknamige album van Carmen McRae. Die naam kende ik inmiddels wel, want van haar heb ik inmiddels een paar cd's in huis, inclusief een album waarop ze louter nummers zingt uit het repertoire van Sarah Vaughan.
Zo gebeurde het dat ik de afgelopen weken vaker naar Carmen McRae heb geluisterd dan ooit en ook veel aandachtiger. De in 1922 geboren zangeres was bijna zeventig, toen ze haar tribute voor Sarah Vaughan opnam, waardoor haar stem donkerder en doorleefder klinkt dan op haar oudere albums. Na een paar luisterbeurten kon ik me opeens voorstellen hoe een piepjonge Amy hier gefascineerd naar moet hebben geluisterd, zodat ik voor mijn gevoel weer een piepklein puzzelstukje in handen had van het totaalplaatje dat jazz heet.
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten