Ook als kabelverlaters zijn we blijkbaar trendsetters

Bladerend door een dikke stapel zaterdagkranten, ontdekte ik dat ik niet alleen trendsettend ben als het gaat om aflossen, ontspullen en het drastisch inkorten van mijn werkweek. Ruim een maand nadat we ons Ziggo-abonnement hebben opgezegd, blijken we te behoren tot een voorhoede van "kabelverlaters" die is overgestapt op een andere manier van televisiekijken. Ook heeft mijn vrouw achteraf groot gelijk gehad door al in 1985 te concluderen dat ze er geen zin in had om minimaal een kwart eeuw lang hormonen te slikken in de vorm van een anti-conceptiepil.

Nu zou je natuurlijk kunnen denken dat we het erom doen en uit een soort dwarsigheid altijd voor optie B gaan als vrienden en familie braaf voor mogelijkheid A kiezen. In werkelijkheid is het een stuk subtieler, omdat het één vaak ongemerkt (en soms ook geheel onbedoeld en onverwacht) voortvloeit uit het ander. Wil je toch op zoek naar een soort grote gemeenschappelijke deler - of, zo je wilt, een grondtoon - dan kom je waarschijnlijk uit bij het basisidee dat je als mens altijd zelf moet blijven nadenken en kritisch moet kijken naar alles wat je wordt voorgekauwd of opgedrongen.

Soms speelt ook stom toeval of een speling van het lot een grote rol. Zo zijn wij kabelverlaters geworden doordat de buurman bij graafwerkzaamheden per ongeluk een kabelbreuk veroorzaakte. De monteur van Ziggo kon het euvel best verhelpen maar alleen door een gat in de muur te boren om een nieuwe aansluiting te maken. Waarop ik hem vriendelijk bedankte met de opmerking dat hij dan maar lekker een gat in zijn eigen huis moest gaan boren, want ik had geen zin in zo'n ingrijpende handeling voor zoiets onbenulligs als televisie.

Het valt overigens niet uit te sluiten dat we op een andere manier alsnog een abonnement afsluiten, want we zijn met vier gezinsleden en ik heb alleen een beslissende stem als het om aflossen gaat. Toch moest ik wel even glimlachen toen ik las dat diezelfde groep in de VS cord-cutters wordt genoemd, want op die manier had ik het net ook in mijn Moleskine verwoord: alsof je een soort navelstreng doorsnijdt die je niet alleen met NPO1 verbindt maar ook met de rest van nijver Nederland. Zonder tv kom je namelijk vanzelf in een soort schemerzone terecht, want je weet amper nog wat er speelt of waar mensen het in vredesnaam over hebben.

Nu we het toch over een navelstreng hebben: in diezelfde krant las ik dat steeds meer vrouwen het om uiteenlopende redenen gehad hebben met de pil en net zo resoluut afscheid nemen van die vorm van anti-conceptie als ik van het geblaat op de buis (hoewel ik afgelopen week, samen met mijn vrouw, met veel plezier elke avond naar een aflevering van de Deense serie The Legacy heb zitten kijken op dvd). Nu steeds meer jonge vrouwen geen suiker meer eten en geen gluten, willen ze om begrijpelijke redenen ook geen hormonen meer in hun lijf.

Toen ik mijn vrouw in 1985 leerde kennen, ging ik er voetstoots van uit dat ze de pil slikte of meteen naar de huisarts zou rennen voor een recept. Daar bleek ze echter geen zin in te hebben, omdat ze "geen hormonen wilde slikken" en om zich heen te veel vrouwen zag die een soort snor van donker pigment op hun bovenlip kregen door diezelfde pil. Hoewel ik bepaald opzag tegen 25 jaar gehannes met condooms (hoewel ik natuurlijk nog niet wist dat we het zolang samen uit zouden houden), kon ik niets tegen haar argumentatie inbrengen. Omgekeerd zou ik er namelijk niet over peinzen om een pil te slikken om mijn zaadcellen lam te leggen. Als ik per jaar één Paracetamol-tablet slik is het veel en in mijn medicijnkastje liggen alleen pleisters.

Dus hoefde er verder niet over te worden gediscussieerd en schakelden we over op condooms zonder dat dat ook maar één keer misging (en dat terwijl ze bij beide zoons letterlijk na één poging in verwachting was). Het gemak waarmee de auteur van het stuk in De Volkskrant schrijft dat ze een abortus heeft gehad omdat het misging met de periodieke onthouding, verbaast me dan ook en stuit me ook een beetje tegen de borst. Alle vervelende dingen die mensen zeggen over condooms zijn waar (zeker als ze het hebben over met sokken aan in bad zitten), maar het is tegelijk een waterdichte methode die alleen vraagt om een beetje discipline en geduld.

Wellicht is dat het toverwoord - of zelfs het verlossende woord. Net zoals ik eerst vijfentwintig jaar in loondienst heb gewerkt om vervolgens van een welverdiend plakbandpensioen te gaan genieten, zo heb ik ook bijna dertig jaar lang het geklooi met condooms geaccepteerd in de wetenschap dat daar ooit op volstrekt natuurlijke wijze een einde aan zou komen. In beide gevallen kun je vaststellen dat er sprake is van uitgesteld genot, zodat je mijn levensloop zou kunnen samenvatten als één grote Marshmellow-test. Je kunt ook zeggen dat ik een fanatieke wielrenner ben die nu volop geniet van een kop koffie met taart op de top van de berg en straks lekker begint aan een lange afdaling.