Een paar boeken eerder, in het onvolprezen Helemaal Vrij!, had ik al eens een andere vergelijking gemaakt. Toen ik dat boek schreef, bevond ik me in een heel andere situatie en in een volstrekt andere gemoedstoestand. Zo was ik net mijn baan als journalist kwijtgeraakt, zodat ik me een tikje beduusd afvroeg hoe het nu verder moest. Ik was van mijn aflossingsvrije hypotheek af, maar wist niet hoe het verhaal verder zou gaan lopen en hoe het allemaal zou aflopen. Wel kon ik duidelijk omschrijven hoe ik me voelde: alsof ik uit een voortrazende sneltrein was gevallen en nu wat verstrooid op zoek moest naar de dienstregeling.
De meeste werkende mensen zullen zich wel in die vergelijking herkennen, zeker als ze elke dag letterlijk de trein pakken naar hun werk. Ik kwam op dat idee doordat ik het gevoel had op een verlaten stationnetje in een lege vlakte terecht te zijn gekomen waar nog maar zelden een trein stopte. Eindelijk had ik alle tijd om eens rustig op een bankje te gaan zitten, lekker uit te puffen en op mijn gemak om me heen te kijken. Pas op zo'n moment merk je hoe verrekte snel al die passerende intercity's eigenlijk gaan en pas dan besef je hoe alles in een waas aan je voorbij trekt als je vanuit de trein naar buiten probeert te kijken.
Later werkte ik die beeldspraak nog verder uit door mijn lezers uit te dagen met de vraag waarom ze zelf eigenlijk in die trein zitten. Is dat omdat iedereen dat doet? Zit je alleen maar in die trein omdat je ooit bent ingestapt en je je verder nooit meer iets hebt afgevraagd? Gaat die trein zo hard dat je niet eens meer de kans hebt om de bordjes te lezen van de stations die je onderweg passeert? Weet je eigenlijk wel waarheen die trein eigenlijk op weg is? En wat verwacht je op het eindstation aan te treffen? Is dat alleen maar een laatste halte of wacht daar een beloning die al dat reizen - en misschien wel de bijbehorende wagenziekte - de moeite waard maakt?
In werkelijkheid staan de meeste mensen helemaal niet bij dat soort vragen stil of pas op het moment dat het einde van de rit nadert en ze beseffen dat de reis wel heel snel is gegaan. Ook in mijn geval was er een schokkende gebeurtenis voor nodig om mij wakker te schudden, want in feite verscheurde mijn werkgever mijn treinkaartje door het tijdschrift op te doeken waar ik voor werkte. Als dat niet was gebeurd, zat ik nu waarschijnlijk nog steeds in een stiltecoupé mijn tienduizendste interview uit te tikken zonder na te denken over de rest van het traject en zonder me af te vragen wat een geschikt moment was om uit te stappen of om uit mezelf aan de noodrem te trekken.
Pas toen ik een tijdje op dat verlaten station had rondgehangen, wist ik dat ik nooit meer op die trein wilde stappen. In mijn volgende boek vertel ik dat er welgeteld nog twee wagons voor mijn neus zijn gestopt maar dat ik er bewust voor heb gekozen om de rest van de reis op een oude fiets af te leggen en daarbij ook bewust een heel andere richting in ben geslagen. Veel werkloze 50-plussers hebben het gevoel op een zijspoor te zijn aangekomen, terwijl ik juist denk dat mijn leven op een dood spoor zat toen ik nog voort denderde van deadline naar deadline. In die zin ben ik niet uitgerangeerd of afgeserveerd, maar juist uitgerust en opgeveerd.
Nu ben ik een fulltime schrijver die niet langer in vaste dienst is en zich ook niet hoeft te houden aan een dienstregeling. Sommige lezers vroegen zelfs of ik van plan was om ook weer eens een roman te schrijven of zelfs een ouderwetse thriller. Nu sluit ik niets uit omdat ik juist het gevoel heb dat nu alles weer mogelijk is, maar de kans dat ik na mijn volgende boek (september 2017) ineens met een vervolg op de proppen kom op Terugslag of Gramschap is uiterst klein. Ik heb destijds enorm veel plezier beleefd aan het schrijven van al die boeken, maar tegelijk beschouw ik dat toch ook een beetje als een gepasseerd station.
Mooi stuk om te lezen, en ik ben heel blij voor je.
BeantwoordenVerwijderen" (...) omdat ik juist het gevoel heb dat nu alles weer mogelijk is."
Als dertiger kijk ik rond op mijn werk naar mijn nogal uitgebluste collega's van 50+ en 60+. De 50-plussers hebben alle bullshit al honderd keer meegemaakt maar moeten nu weer een 101e keer enthousiast zijn over een "efficiënter werken"-plan. De 60-plussers slepen zich grotendeels naar hun zich steeds iets verder weg liggende pensioen en AOW.
Dat wil ik niet voor mezelf. Het is fijn om bij jou te lezen dat het ook anders kan.
Werken in loondienst blijft slavenarbeid
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor deze inspirerende gedachten, brengt mij weer een stukje verder.
BeantwoordenVerwijderenToch is het ook een beetje hoe je zelf naar je werk kijkt: als slavenarbeid of als een uitdaging, leermomentjes en leuke ontmoetingen. Ik kom op plekjes en maak dingen mee die ik zonder werk zou moeten missen. Ik gedraag me niet als een "slaaf".
In ieder geval kom ik na een dag werken ook heel voldaan thuis met in het vooruitzicht van ontspannend avondje voordat ik de volgende dag nog een keertje ga.
Tja, of je je loonslaaf voelt ofdat je gewoon best wel gelukkig voelt met je job is heel persoonlijk. Ikzelf heb me lang loonslaaf gevoeld. Dat bén je, in mijn ogen, als je liever zou hebben dat het weekend langer zou duren. Of als je het weer jammer vindt dat die vakantie nu écht alweer voorbij is.
BeantwoordenVerwijderenWij startten een tijdje terug ons eigen bedrijfje en nu blijkt dat het best wel aardig loopt. Ik bepaal nu zelf welke opdrachten ik wil binnenhalen. Ga ik voor het geld of neem ik tijd vrij?
Ik ben sowieso hele dagen thuis, dus het hele gezin vaart er goed bij. Het voelt alsof we onze eigen gocart voor de familie hebben gebouwd. Hij gaat best wel traag, en hij gaat niet altijd direct de goede richting op, maar als we allemaal dat kleine beetje blijven trappen en bijsturen, komt het allemaal wel goed.
Voor mijn gevoel ben ik van de trein afgestapt sinds ik als zelfstandige werk. Als eigen baas kun je je eigen koers bepalen en dat geeft voor mij ook een vrij gevoel.
BeantwoordenVerwijderenOf je je loonslaaf voelt of niet hangt denk ik vooral af of in de positie zit dat je je gehele maandsalaris nodig hebt. Kun je met minder af of heeft je partner ook een aardig salaris, dan heb je altijd de vrijheid om uit de rijdende trein te stappen. Je hypotheek aflossen helpt hier ook bij. Ik leef dan ook al jaren "onder"mijn stand en los ieder jaar extra af. De boeken van Gerhard Hormann hebben daarbij voor inspiratie gezorgd. Dank daarvoor.
BeantwoordenVerwijderenGoed verhaal. Ik raad iedereen aan de boeken te lezen van Stephen M. Pollan. 'Kill your carreer, ...and get a job!' Ik werk nu als man al 15 jaar parttime 2/5. Ik gun het iedereen.
BeantwoordenVerwijderenIk heb je boek gekocht, het nieuwe nietsdoen, omdat ik zzper ben en eigenlijk eerder teveel vrije tijd heb als te weinig
BeantwoordenVerwijderenNet genoeg klanten of klanten die allemaal in 1 week komen, lekker voor t geld, maar beetje lege maand. Meer klanten, ik bem coach, =meer geld en meer zingeving. Natuurlijk zit daar een bovengrens. Ik hou van de term PRETTIG gevuld,een prettig gevulde agenda, liefst elke dag anders, prettig gevulde beurs, lijf, kortom, leven
.