Mensen die op zoek zijn naar nieuwe inzichten of tips over 'aflossen' zullen wellicht verbaasd zijn op deze plek artikelen aan te treffen over abortus of aanverwante zaken. Als ik een PR-medewerker in dienst had, zou die me ook zeker aanraden om uit de buurt te blijven van onderwerpen die erg gevoelig liggen of erg ver verwijderd zijn van huizen en hypotheken. Probleem is dat ik in 2008 versneld ben gaan aflossen, maar natuurlijk niet toen pas ben begonnen met nadenken.
In een van mijn boeken schrijf ik niet voor niets dat ik niet bezig ben met het maken van vrienden (bijvoorbeeld door ze over hun bolletje te aaien met de blijde boodschap dat de meeste mensen deugen). Wat ik in mijn boeken doe is dit: een onderwerp oppakken, het van alle kanten bekijken en vervolgens ook nog eens binnenstebuiten keren. Dat is nodig, want in de media komt men vaak niet verder dan het tot in het oneindige herhalen van dezelfde vermoeide clichés.
Neem bijvoorbeeld de eeuwige verzuchting dat er te weinig vrouwelijke lijsttrekkers zijn of te weinig vrouwen in de politiek. Toen ik bovenstaande foto zag, concludeerde ik dat dat inmiddels een gepasseerd station is of in elk geval een bastion dat goeddeels is geslecht. Toch zal het over vier jaar ongetwijfeld weer onderwerp van gesprek zijn, al was het alleen maar omdat sommige vrouwelijke politici steeds maar blijven hameren op hun vrouw-zijn.
Zo stuitte ik op een campagnefilmpje van Lilianne Ploumen waarin ze suggereerde dat er destijds veel tegenwerking was bij haar schoolkeuze, omdat meisjes niet geacht werden verder te leren of in elk geval niet op het hoogste niveau. Nu wil het toeval dat ik precies één jaar ouder ben dan Ploumen, dus we zijn opgegroeid in precies hetzelfde tijdsgewricht. Ik zat tussen 1973 en 1979 op het VWO in een klas met net zoveel meisjes als jongens en niemand die dat vreemd vond of het er ooit over had.
Nu zal het ongetwijfeld verschil hebben gemaakt in welk deel van Nederland je destijds woonde, maar het persoonlijke verhaal van Ploumen geeft wel een heel vertekend beeld. Je kunt ook zeggen dat ze met dit verhaal niet alleen zichzelf belangrijker maakt dan ze is, maar ook de urgentie van de feministische zaak sterk overdrijft. Bottomline is dat je als meisje in de jaren 70 gewoon naar het VWO kon en dat niemand ervan opkeek als je vervolgens wilde gaan studeren aan een universiteit.
Op het eerste oog lijkt dat allemaal niet heel belangrijk, maar zo ontstaat er een weinig genuanceerd beeld van de geschiedenis van de vrouwenemancipatie en de enorme vorderingen die er sinds mijn geboortejaar op dat vlak zijn gemaakt. Een in het jaar 2000 geboren jonge vrouw zal waarschijnlijk het gevoel hebben dat er tot 1999 sprake was van een ononderbroken heerschappij van de man of in elk geval één diffuus soort vroeger waarin vrouwen stelselmatig werden onderdrukt.
Nu zie je al regelmatig, zoals in bovenstaand bericht, dat jonge journalisten niet eens meer het verschil weten tussen de verloving van Beatrix en haar kroning. Dat zijn niet alleen twee verschillende gebeurtenissen, het zijn ook twee totaal verschillende decennia met elk een eigen tijdgeest. Voor wie net zo oud is als ik, is het op één hoop gooien van 'provo's' en 'autonomen' een onvergeeflijke en eigenlijk onbestaanbare fout, bijna alsof je Frank Sinatra laat meezingen met de Sex Pistols.
In die zin hoop ik dat er voorlopig nog even wat vijftigers en zestigers op krantenredacties zullen blijven rondlopen, hoewel ze er door de 'woke'-generatie het liefst vandaag nog worden uitgewerkt. Ik hoop ook dat die verwarde, in zichzelf mompelende Joe Biden snel wordt vervangen door zijn vice-president, niet omdat ik daar nou heel veel wonderen van verwacht, maar omdat we dan ook nooit meer hoeven te horen dat je als zwarte vrouw geen president kunt worden van het - nu nog - machtigste land ter wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten