Maar natúúrlijk begin ik langzamerhand een ouwe zeur te worden

Onlangs merkte iemand op Twitter op dat ik een beetje een 'ouwe zeur' begin te worden. Dat lijkt me een terecht verwijt, want toen ik zestien was in 1977 beschouwde ik iedereen die zuur opmerkte dat The Jam niet zoveel anders klonk dan The Who óók als een ouwe zeur, terwijl ik inmiddels precies hoor wat ze bedoelen en ze alleen maar groot gelijk kan geven. Wie al wat langer meedraait in deze maatschappij, wordt vanzelf die trouwe werknemer die al vijf reorganisaties heeft meegemaakt en bij de zesde poging om het wiel opnieuw uit te vinden diep begint te zuchten.

De aanleiding om mij een 'ouwe zeur' te noemen, was het kabinetsbesluit om ook leerlingen op het MBO voortaan student te noemen. Op zich vind ik dat helemaal niet zo'n belangrijk onderwerp, maar ik liep al snel tegen het feit aan dat de meeste MBO-studenten niet eens meer weten dat er een tijd is geweest waarin HBO-studenten óók nog niet zo heetten - of zo je wilt: mochten heten. Dan snap je begrijpelijkerwijs ook niet dat er mensen zijn die dit beschouwen als een verdere afkalving van een woord dat ooit echt nog iets te betekenen had.

Als onvermijdelijke ouwe zeur slaak je af en toe een diepe zucht, bijvoorbeeld als je in een interview leest dat 'twintig jaar geleden niemand wist wat de term androgyn betekende'. Dat geloof ik best, want toen zaten we juist in een periode waarin mannen nog gewoon van Mars kwamen en vrouwen van Venus. Ga je echter nog iets verder terug in de tijd, dan kom je terecht in 1973 toen de straatmode uniseks was en je in de popmuziek bijna niet meetelde als je niet een beetje androgyn was en in interviews opbiechtte of blufte dat je biseksueel was.

De beste manier om te voorkomen dat je een 'ouwe zeur' genoemd wordt - of beter gezegd: dat je een ouwe zeur wórdt - is wijselijk je mond houden en lekker in de tuin een boek gaan zitten lezen. Dat doe ik dan meestal ook, maar ik geef één keer per week mijn mening in een blog en een paar keer per dag op Twitter. Hoe ouder je wordt, hoe ouderwetser soms je opinies en hoe meer in tegenspraak met de huidige tijdgeest, al kan het omgekeerde net zo goed gebeuren want toen in in 2008 gewoon ouderwets mijn hypotheekschuld ging terugbetalen gold dat ineens als visionair en revolutionair. Het zelfde gaat op voor mijn zogeheten 'plakbandpensioen', wat in feite neerkomt op een geheel zelf verzorgde VUT op je 55ste.

Als ik in de krant lees dat een jong stel thuis een pilletje heeft geslikt omdat ze 'een leuke avond' wilden hebben, vraag ik me af wat er in hemelsnaam gebeurd is met een bak chipito's en een film uit de videotheek (zeker als dat bewuste avondje de krant haalt omdat het een fatale afloop kende). En een artikel over de jongste lichting rappers lees ik onvermijdelijk met in mijn achterhoofd de eerste lichting rappers die ik in mijn kast heb staan. Ik moet zeggen dat ik Lil Xan heel cool vind (of hoe dat tegenwoordig ook mag heten), maar tegelijk kan ik niks met mensen die voor de lol pilletjes slikken en vind ik Stetsasonic stiekem onovertroffen.

Als mens word je dus vanzelf een ouwe zeur (net zoals je als man bijna onvermijdelijk een vieze oude man wordt), maar het wordt pas een probleem wanneer je vergeet dat je ooit jong bent geweest en suggereert dat vroeger alles beter was. Natúúrlijk is dat laatste niet zo, al was het maar omdat ik vroeger nog fulltime moest werken. Ik weet nog goed dat hiphop (en dan bedoel ik het complete wereldwijde genre) niet meer was dan één houten bak met import-cd's op de balie, maar ik kijk ook reikhalzend uit naar het nieuwe album van de Jedi Mind Tricks. Op dezelfde manier lijkt het me verdraaid lastig om boeken te schrijven zonder laptop of internet.

Jonge mensen denken nogal eens dat ze in een uniek tijdsgewricht leven en zijn ervan overtuigd dat oudere generaties alles verkeerd hebben gedaan. Dat is hun goed recht en dat is een héérlijk superieur gevoel. Ouwe zeuren daarentegen draaien niet alleen The Jam, maar hebben ook een hele rits cd's van The Who en zien vaker een interessante rode draad dan een instant-revolutie. De geschiedenis is een slinger, een golfbeweging, een herhaling van zetten, een cyclus, een opeenvolging van ontdekkingen die steeds opnieuw worden gedaan en een constante wedergeboorte van nieuwe generaties die denken dat ze alles zelf hebben uitgedokterd. In die zin zijn er waarschijnlijk dus ook altijd al ouwe zeuren geweest.