In één klap 30.000 euro afgelost op de hypotheek!

Februari is dit jaar een feestmaand, want dan loopt ons oudste stukje hypotheek af en daalt de nog openstaande woningschuld in één klap met 30.000 euro. Om dat te vieren gaan we gezellig uit eten en proberen we er niet aan te denken dat het een mijlpaal is met een bijsmaak. Als we de afgelopen jaren namelijk niet handmatig extra hadden afgelost, zouden we op 25 februari in de maag zijn blijven zitten met een restschuld van - schrik niet - 13.000 euro. In die zin zou je de levensverzekering die gekoppeld was aan onze "traditionele levenhypotheek" dus kunnen betitelen als woekerpolis, want op de einddatum bracht hij na dertig jaar ruim dertig procent te weinig op.

Om diezelfde reden schrijf ik in Hypotheekvrij! dat we er - zonder het te beseffen - feitelijk nog een aflossingsvrije hypotheek bij hadden. Toen we in 1986 een laatste adviesgesprek voerden met onze tussenpersoon, spiegelde deze ons voor dat de polis op de einddatum waarschijnlijk méér zou opbrengen dan de benodigde 40.840 euro. Onze levensverzekering was er eentje met winstdeling, dus na dertig jaar zou de premie niet alleen voldoende opbrengen om de hypotheek in één klap af te kunnen lossen maar naar alle waarschijnlijkheid ook nog winst opleveren. In werkelijkheid zaten we met een gapend gat in de begroting, want na de kredietcrisis was de winstdeling elk jaar nul.

Dat ontdekte ik echter pas, toen ik in oktober 2008 met mijn neus in de papieren dook en geconfronteerd werd met de toenmalige waarde van die polis. Naar alle waarschijnlijkheid zou die op de einddatum in 2017 - toen nog een kleine negen jaar in de toekomst - slechts 28.000 euro opleveren terwijl we er bijna 41.000 euro nodig hadden. Om dat gat te dichten, zou ik vanaf dat moment elke maand ongeveer 130 euro extra moeten aflossen, terwijl we ook nog een "echte" aflossingsvrije hypotheek hadden van ruim 65.000 euro die om aandacht schreeuwde. Dat tekort van 30% waarmee we in 2017 zouden worden geconfronteerd was dus een dure, maar vooral onverwachte tegenvaller.

In Hypotheekvrij! vraag ik me hardop af wanneer mijn tussenpersoon of mijn hypotheekverstrekker me op dat probleem zou attenderen. In 2008 hadden we nog ruim de tijd om het benodigde bedrag bij elkaar te sparen, maar in het ergste geval hadden we op de einddatum ineens ergens 13.000 euro vandaan moeten zien te halen. Een paar jaar geleden kreeg ik inderdaad een brief van de bank waarin we op dit probleem werden gewezen, maar toen had ik de hypotheekschuld al handmatig teruggebracht van 40.480 euro naar 29.925 euro. Ik wist dat dat niet genoeg zou zijn op de einddatum, maar wist ook dat we dan maximaal een paar duizend euro tekort zouden komen.

Er moeten heel veel huishoudens zijn in Nederland die zonder het te beseffen in een vergelijkbare situatie zitten doordat ze in dezelfde periode precies zo'n levenhypotheek hebben afgesloten of zich in een ander tijdperk een beleggingshypotheek aan hebben laten praten. Bij ons was de schade dan nog te overzien, maar wie op de einddatum 30% tekort komt op een bedrag van een ton, blijft met een schuld zitten van 30.000 euro die uit eigen middelen moet worden voldaan. Als die langverwachte aflosnota dan eindelijk in de bus valt, blijkt ineens dat je zelf ook nog een heleboel moet aflossen om echt hypotheekvrij te zijn

De echte einddatum is pas over ruim twee weken, maar vanmorgen heb ik alvast die ontbrekende 1990 euro overgemaakt, zodat mijn spaarsaldo in één klap gedaald is met een kleine 2000 euro en mijn hypotheek binnenkort met een kleine 30.000 euro. Zo bekeken is het helemaal geen slechte deal, vooral niet omdat het maandelijks niet alleen 106 euro aan bruto rente scheelt, maar ook 55 euro aan maandpremie. Zo stijgt onze koopkracht in één klap met 161 euro bruto per maand (al kun je net zo goed zeggen dat we voortaan 161 euro minder hoeven te verdienen) en is ons huis weer een stuk meer van onszelf geworden.

Helemaal hypotheekvrij zijn we daarmee overigens nog niet, want er resteert nu nog een stukje spaarhypotheek van 44.000 euro dat afloopt in maart 2020. Daar hebben we verder geen omkijken naar, al moet je er tegelijk niet te lang bij stilstaan dat we voor dat bescheiden bedrag een absurd hoge rente betalen zodat je het eigenlijk met een factor drie zou moeten vermenigvuldigen. Die hoge rente (die toen helemaal niet als hoog werd beschouwd) heeft als gevolg dat onze koopkracht over drie jaar pas écht spectaculair stijgt. Zelf ben ik vooral benieuwd of dat voelt als het bereiken van de finish of als een heel frisse start.