Een cadeau hoeft wat mij betreft niks te kosten

Over de vraag of je wel leuk kunt leven zonder de hele tijd geld uit te geven, zou ik elke dag wel iets kunnen schrijven want die vraag staat bij iedereen (of dat nou een journalist is of zomaar iemand) bovenaan het lijstje. Ik kan dan ook niet vaak genoeg benadrukken dat zuinigheid bij ons in eerste instantie een middel was en niet een dóel. We leefden niet sober uit principe, maar simpelweg om de aflossingsvrije hypotheek zo snel mogelijk af te lossen.

Dat zuinig leven en weinig geld uitgeven een wijze les is en al snel een lifestyle wordt (of misschien moet ik wel zeggen: een tweede natuur) is een heel ander verhaal. De belangrijkste reden om mijn boek Hypotheekvrij! te schrijven, was om te vertellen dat je van aflossen een ander mens wordt en ook heel andere dingen belangrijk gaat vinden. Toen ik voor het eerst een flink bedrag naar de bank overmaakte, wist ik zelf ook nog niet dat er vanaf dat moment geen weg meer terug was.

Inmiddels ziet de wereld er heel anders uit dan in november 2008, toen wij de boel radicaal omgooiden en schoon schip begonnen te maken. Mensen worden werkloos, zitten opeens met een pensioengat of komen niet meer rond door de lastenverzwaringen die deze regering ons probeert te verkopen als “bezuinigingen”. Om die reden was ik al van plan om een plafond in te bouwen voor elk verjaardagscadeau dat ik vanaf nu vroeg of weggaf. Kan makkelijk, want voor een tientje koop je tegenwoordig al twee cd’s als je een beetje slim shopt.

Maar ook dat is alweer een achterhaalde gedachte, nu er ook op verjaardagen een soort informele ruileconomie aan het ontstaan is. Zo kreeg mijn vrouw vorig jaar van de buurman een tegoedbon voor 5 te vangen mollen (we wonen nogal landelijk moet je weten) en bakte zij zelf voor de andere buurman een rabarbertaart toen hij 62 werd met daarbij de uitnodiging om straks op een warme zomerdag gezellig zelfgemaakte parmigiana te komen eten aan de slootkant in onze achtertuin.

Goed voor de portemonnee én goed voor de sociale contacten. Bovendien krijgen attenties zo vanzelf weer iets terug van wat het woord eigenlijk al belooft en wordt het iets écht attents: het is gemaakt met aandacht en er is over nagedacht. Op vaderdag werd ik dan ook aangenaam verrast door mijn oudste zoon (die inderdaad alweer veel te oud is om op school knutselwerkjes te maken) die een zelfgemaakte cartoon af had laten drukken op een schort. Hij zit op de kunstacademie in Breda en onderstreept op deze manier nog eens dat dat niet voor niks is én dat koken inderdaad een kunst is…