Stef Bos schreef de perfecte soundtrack voor een leven van de lucht

Onlangs informeerde mijn oudste zoon wat ik eigenlijk vind van de zanger Stef Bos. Ik antwoordde dat ik niet alleen een stuk of tien cd's van hem in de kast heb staan, maar dat ik hem in 2010 ook een keer uitgebreid heb geïnterviewd voor het blad AktueelMAN. Toen mijn zoon grijnzend vroeg of ik dan soms ook het album Kern kende, was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Terecht, zo bleek, want bij het horen van de tweede zin van de titelsong barstte ik in schaterlachen uit.

Het toeval wil dat hij met zijn vraag op de proppen kwam, terwijl we net onze koffers aan het pakken waren voor een verblijf van veertien dagen in een oude boerderij in de Elzas, wat mij betreft een van de mooiste streken van Frankrijk. Lezers van het boek Leven van de lucht weten dat dáár, precies op die plek, mijn vijf jaar durende experiment begon met een soort van zelfgefinancierd basisinkomen. De bedoeling was om vanaf 1 mei 2016, in de maand waarin ik 55 zou worden, te gaan leven van mijn spaargeld.

Doordat ik mezelf elke maand 1000 euro uitkeerde uit een speciaal voor dat doel aangelegd spaarpotje, zou ik het gevoel hebben dat ik kon leven van de wind. Omdat dat niet zo lekker allitereert koos ik voor een iets andere boektitel, met als gevolg dat deze specifieke zinsnede net zo onlosmakelijk met mijn leven verbonden is als het concept van een omgekeerde werkweek of het plakbandpensioen. Wie het als zoekterm intikt bij google, komt dan ook automatisch terecht bij bol.com of recensies van mijn boek.

Dat uitgerekend Stef Bos er in een van zijn nummers naar verwijst, is meer dan een grappig toeval. Toen ik hem interviewde voor het oktobernummer van AktueelMAN in 2010, vroeg hij mij op zijn beurt waarom ik eigenlijk journalist was geworden. Voordat ik erg erg in had, floepte ik eruit: 'Ik wil woorden laten dansen'. Een paar dagen later diende zich ineens een tweede zinnetje aan en had ik zomaar het begin van een liedje: 'Ik wil woorden laten dansen om mijn zinnen te verzetten'.

In de maanden die volgden schreef ik nog een paar van dat soort probeersels ('Waar is de dichter die de liefde uit kan leggen, die zegt dat ik van je hou zonder dat ook echt te zeggen'), waaronder een liedje over mijn - en zijn - generatie. Via zijn management stuurde ik een paar voorbeelden naar Stef Bos, waarvoor hij me vriendelijk bedankte zonder erbij te zeggen - en dat was eigenlijk nog veel vriendelijker van hem - dat hij het natuurlijk zelf veel beter kon.

In die periode - en we hebben het over twee jaar na het verschijnen van mijn laatste thriller en twee jaar vóór het verschijnen van Hypotheekvrij! - heb ik serieus met het idee gespeeld om naast mijn werk als journalist liedjes te gaan schrijven. Dat plan stierf een stille dood toen ik in contact kwam met mijn huidige uitgever, maar ik had er veel lol in en ik heb er een eeuwigdurende bewondering aan overgehouden voor Stef Bos (hoewel ik dus ook nog aardig wat van zijn platen bleek te missen in mijn collectie).

Of hij - omgekeerd - mijn boek(en) heeft gelezen, weet ik niet. Het kan (en ik zou het meer dan vleiend vinden), maar het is net zo goed mogelijk dat hij zelf ook bedacht heeft dat 'leven van de lucht' gewoon stukken beter klinkt. Hoe dan ook, zijn album vormde een perfecte soundtrack voor de heenreis richting ons vakantie-adres in de Elzas waar ik een volgende keer nog eens uitgebreid op terug zal komen.

Want hoe staat er het inmiddels voor met mijn spaarpotje? Huppel ik luchtig door het leven of krijg ik het langzamerhand een beetje benauwd nu de bodem van de schatkist in zicht komt? Wat ben ik sowieso van plan als die vijf jaar voorbij zijn en ik mijn zestigste verjaardag vier in de wetenschap dat ik pas acht jaar later recht heb op AOW? En waarom ga ik eigenlijk nog op reis terwijl ik in mijn boeken steeds beweer dat ik 365 dagen per jaar een vakantiegevoel heb?

                                                                                                                                      Wordt vervolgd