En wat vindt mevrouw Hormann nou eigenlijk van al dat aflossen?

Als ik ergens in het land een lezing geef, krijg ik na afloop steevast dezelfde vragen. Niet alleen willen mensen weten hoe mijn kinderen reageerden op het door ons genomen besluit om in 2008 radicaal te gaan aflossen, ook wordt altijd gevraagd hoe mijn vrouw nou eigenlijk precies aankijkt tegen de afgelopen tien jaar. Moet ze noodgedwongen op een houtje bijten en de folders van alle supermarkten uitspellen of speelt ze het spel spelenderwijs mee en gaat ze ook steeds luchtiger en lichter door het leven?

Het beste antwoord op deze vraag is natuurlijk: vraag het haar zelf. In een van mijn boeken schrijf ik nadrukkelijk dat ze geen buikspreekpop is, maar een vrouw met een eigen inkomen en een eigen mening. Zo was haar eerste reactie op mijn  plan om extra te gaan aflossen, dat we daar wat haar betreft al veel éérder mee hadden mogen beginnen. Het was alleen nooit ter tafel gekomen, omdat de financiële noodzaak ontbrak en er ook in economisch opzicht geen vuiltje aan de lucht was.

Dat veranderde in dubbel opzicht in oktober 2008, omdat de kredietcrisis gepaard ging met een crisis in de uitgeefbranche. Mensen hielden van de ene dag op de andere de hand op de portemonnee en mikten niet zomaar meer gedachteloos een paar tijdschriften in hun boodschappenmandje. Minder dan vier maanden na het losbarsten van de kredietcrisis, vond op mijn werk een ingrijpende reorganisatie plaats die ik maar ternauwernood overleefde.

Op dat moment wist ik dat ik mijn pensioen niet zou gaan halen in loondienst en had ik nog maar één doel. In Hypotheekvrij! schrijf ik dat niet met zoveel woorden (om de simpele reden dat ik toen nog bij dat bewuste bedrijf werkte), maar het streven was om het gehele aflossingsvrije deel van de hypotheek af te lossen voordat ook ik op straat zou komen te staan. Het aflossen van de hypotheek vraagt niet per definitie om snelheid of haast, maar in ons geval was het een dringende kwestie.

Dat betekende: voorlopig even geen nieuwe kleren kopen, niet uit eten, nooit meer op wintersport, kort op vakantie en nooit verder dan een halve dag rijden, geen overbodige spullen aanschaffen en ga zo maar door. In feite leefden we vier jaar lang van mijn salaris, terwijl we het inkomen van haar parttime baan gebruikten om af te lossen. Zo wisten we in vier jaar tijd 80.000 euro weg te werken, met als gevolg dat ik eind 2012 schouderophalend en in goed overleg afscheid nam van mijn oude werkgever.

Je kunt dus stellen dat mijn vrouw nut en noodzaak inzag van onze afloscampagne en net zo opgelucht was als ik toen de hypotheekschuld in korte tijd was gehalveerd. Daarna zijn we bijna spelenderwijs doorgegaan met sparen omdat we gewend waren geraakt aan een totaal ander uitgavenpatroon. De druk is echter van de ketel, want met aflossen kun je natuurlijk ook weer stoppen zodra je er klaar mee bent. Het gáát hier in huis nog maar zelden over dat onderwerp en het beheerst ons leven ook niet langer.

Alle vervolgstappen volgden daarna vanzelf, als een smal pad door een bergmassief dat eerst steil omhoog ging, maar dat daarna allerlei onverwachte vergezichten bood. Anders gezegd: we gingen door op de ingeslagen weg, maar hadden nu opeens alle tijd om rustig op een bankje van het uitzicht te genieten en genoeg financiële ruimte om onderweg regelmatig wat lekkers te kopen. Over een maand of tien hopen we uit te komen op een plateau, want dat zijn we eindelijk écht helemaal hypotheekvrij en begint er weer een geheel nieuw hoofdstuk waarvan zij nadrukkelijk mede-auteur is.