Carrière maken is eigenlijk maar een dwaas en verouderd concept

Afgelopen weekend stond er een interessant dubbelinterview in De Volkskrant dat nog veel interessanter zou zijn geweest wanneer ze Heleen Mees zouden hebben laten sparren met mij in plaats van met mede-feministe Asha Ten Broeke. Hoewel de dames het op deelterreinen met elkaar oneens zijn, valt er op hun gedeelde levensfilosofie nog wel het een en ander af te dingen. Want waarom zouden mensen (M/V) überhaupt carrière willen maken? En waarom werkt niet gewoon iederéén (M/V) lekker in deeltijd?

Zo blijft het wringen dat Heleen Mees allerlei ferme uitspraken doet over het verdelen van zorgtaken, terwijl ze zelf geen kinderen heeft en geen partner. Dat hoeft geen beletsel te vormen voor een gezonde, afgewogen stellingname, maar ik ga ook niet vanachter de keukentafel zitten commanderen hoe de inuit precies vissen moeten vangen. Je weet als vrouw pas hoe het is om kinderen te hebben, en wat dat geestelijk en hormonaal allemaal met je doet, zodra het zover is.

Zo was mijn eigen echtgenote voornemens om na de geboorte van onze oudste zoon in 1991 voortaan 2,5 dag per week te gaan werken in het basisonderwijs in plaats van fulltime. In de praktijk bleek dat haar tegen te vallen, zodat ze uiteindelijk jarenlang alleen op maandag heeft gewerkt en op woensdagmorgen. In de visie van Heleen Mees heeft zij zich op deze manier 'opgeofferd voor mijn carrière', terwijl ik haar omgekeerd juist de vrije hand gaf om zo veel of zo weinig te werken als ze zelf wilde of aankon.

Voor een vrouw is een zwangerschap oneindig veel ingrijpender dan voor een man, net zoals een meisjeslichaam in de puberteit ook veel radicaler verandert dan dat van een jongen. Dat heeft allemaal gevolgen die je niet zomaar kunt wegwuiven met de gemakzuchtige dooddoener dat mannen net zo geschikt zijn om zorgtaken te verrichten als vrouwen. Nogmaals: mijn vrouw had haar baby geen vijf dagen achtereen kunnen missen, terwijl ik na een weekje verlof weer fluitend en zonder centje pijn naar mijn werk ging.

Weliswaar besefte ik opeens dat ik - als vader en hoofdkostwinner - niet langer het centrum van de wereld was, maar hormonaal was er niks gebeurd in mijn lichaam, of in elk geval niks noemenswaardigs. Uiteindelijk zou mijn vrouw meer dan twintig jaar lang 1,5 dag per week blijven werken. Daarmee was ze met de hakken over de sloot 'financieel zelfstandig', maar wel vergooide zij op deze wijze voorgoed haar carrièrekansen.

De grap is dat zij haar werk nog altijd leuk en bevredigend vindt, maar helemaal geen carrière wilde maken, net zoals ik bijna dertig jaar lang met veel plezier verslaggever ben geweest zonder dat ik eindredacteur of hoofdredacteur wilde worden. Bij heel veel banen is het niet eens mogelijk om hogerop te komen en heel veel mensen hebben ook helemaal niet die ambitie. Ik wilde boeken schrijven (een heb dat ook heel lang gedaan in de avonduren), maar ik ben anderszins nooit op weg geweest naar de top.

Haal je die factor weg uit de redenering van Heleen Mees, dan stort haar wat starre wereldbeeld als een kaartenhuis in elkaar. Een machtsstrijd tussen mannen en vrouwen? Misschien in de serie The Handmaid's Tale of in hartje New York, maar niet in huize Hormann waar we de taken heel vredig hebben verdeeld en de rollen inmiddels hebben omgedraaid. Nu mijn jongste zoon volwassen is, werkt mijn vrouw inderdaad die geplande 2,5 dag per week, terwijl ik min of meer met vroegpensioen ben en steeds meer huishoudelijke taken op me neem.

Zo leiden we allebei een tevreden, overzichtelijk en stressloos bestaan zonder het knagende gevoel dat we niet toekomen aan de dingen die het leven écht de moeite waard maken. Voor Mees is carrière maken bijna een soort fetisj, terwijl je betaald werk ook nuchter kunt bekijken als een manier om alle rekeningen te kunnen betalen. Los daarvan zou het heel feministisch Nederland plezier moeten doen dat mijn vrouw en ik op deze manier, op een paar tientjes na, exáct even veel aanvullend pensioen opbouwen zodat er ook op dat vlak geen sprake is van ook maar enige ongelijkheid.