Iedereen vraagt waarheen je op vakantie gaat, maar nooit eens waaróm

Eind april waren we twee weken op vakantie in de Elzas. Op zich opmerkelijk, want in mijn boeken benadruk ik telkens dat ik thuis óók al geniet van een permanent vakantiegevoel. Maar net zoals een vroegpensioen niet synoniem is aan een Berufsverbot, zo hoef je je paspoort natuurlijk niet in te leveren als je thuis een luie stoel hebt staan aan de waterkant. Je kunt immers ook op vakantie gaan, omdat je in Frankrijk eindelijk eens kunt fietsen zonder ook maar iemand tegen te komen.

De hierboven afgedrukte foto is een beetje een instinker, omdat hij ten onrechte de indruk wekt dat hij ergens op een camping is gemaakt tijdens een zonnige vakantie. In werkelijkheid heb ik er nog geen dertig meter voor hoeven reizen, want die luie stoel staat in  mijn eigen achtertuin. De foto is ook nog eens gemaakt op een doodgewone doordeweekse dag in mei waarop de meeste mensen aan het werk waren, namelijk afgelopen woensdag.

Heel vaak vraag ik me af - hardop of in gedachten - waarom ik in vredesnaam mijn koffers zou pakken en een lange reis zou ondernemen om heel ergens anders op net zo'n luie stoel neer te ploffen. Op geen enkele camping zit ik zo rustig als thuis, nog los van het feit dat ik hier automatisch ook maar maximaal dertig meter hoef te lopen voor een kop koffie of een ijskoude ginger ale. Zo bekeken levert vakantie bij voorbaat meer gedoe op dan thuisblijven.

Toch vertrokken we - zoals ik vorige keer al schreef - eind april voor twee weken richting de Elzas om daar te logeren in dezelfde eeuwenoude boerderij waar we al meer dan dertig jaar komen. De heen- en terugreis kunnen me gestolen worden, maar daar staat tegenover dat ik de tussenliggende dagen niet één meter achter de het stuur van een auto heb gezeten. In plaats daarvan hebben we vijf lange, onvergetelijke MTB-tochten gemaakt door het berglandschap rondom de boerderij.

Dat is op zich al een onvergetelijke ervaring, want op veel van die tochten kom je onderweg niemand tegen. In Nederland klaagt iedereen over overvolle fietspaden en polderwegen (hoewel dat doordeweeks reuze meevalt is mijn ervaring), maar daar heb je nog écht rust en ruimte in overvloed. Ik heb dan ook intens genoten van die vijf tochten en ontelbaar veel 'mentale' foto's gemaakt van het uitzicht. Tussendoor zat ik lekker onderuitgezakt te lezen op een luie stoel en leek het soms bijna wel of ik thuis was.

Mijn ouders huren diezelfde boerderij op de bergtop elke paas- of meivakantie sinds het begin van de jaren tachtig, dus het voelt sowieso een beetje als een tweede thuis (of een tweede huis waar je verder geen omkijken naar hebt). Ik kwam er al voordat ik ging werken en vierde op deze plek drie jaar terug ook de start van mijn vroegpensioen. Volgende keer zal ik uit de doeken doen hoe het er met mijn spaarpotje voorstaat en of er soms al donkere wolken zijn gesignaleerd die mijn 'leven van de lucht' bedreigen. Voor nu volstaat de vaststelling dat ik er al meer dan dertig jaar kom, maar dat ik nu pas voor het eerst een intens vakantiegevoel had.

Natuurlijk heb ik daar wel meer mooie fietstochten gemaakt en heerlijk in het zonnetje zitten lezen, maar voor het eerst in mijn leven had ik het gevoel dat ik helemaal in het nu leefde, hoe zweverig en modieus dat misschien ook klinkt. Twee weken lang was ik niet bezig met mijn werk of met de angst mijn werk kwijt te raken, ik dacht ook niet aan de einddatum van de hypotheek of de volgende aflossing en was in mijn hoofd ook niet met een boek bezig of stiekem plannen aan het smeden voor een nieuw boek. De belangrijkste voorwaarde voor een geslaagd leven van de lucht, is dus geen goedgevuld spaarpotje maar een leeg hoofd.