Vrijwilligerswerk zou verplicht moeten worden gesteld

De kop boven dit stuk is natuurlijk met zichzelf in tegenspraak, want zodra iets verplicht wordt is van vrijwilligheid geen sprake meer. Op dezelfde manier voelt uit eigen wil extra aflossen op je hypotheek totaal anders aan dan wanneer je daar door de bank toe wordt aangezet of door de overheid toe wordt verleid. Toch zou het voor de meeste mensen goed zijn om een paar uur per week 'íets' te doen voor een minder bedeelde landgenoot, al was het maar omdat je dan even niet alleen maar met jezelf bezig bent.

Eerlijk gezegd heb ik lang geaarzeld om iets te schrijven over dit onderwerp, al was het maar omdat ik helemaal niet vind dat je als vroeggepensioneerde opeens vrijwilligerswerk zou moeten gaan doen. In een van de eerste hoofdstukken van mijn nieuwe boek schrijf ik zelfs dat ik er hélemaal geen zin in had om mijn tijd op die manier te vullen. Toen wist ik echter nog niet dat ik daar amper een halfjaar later heel anders over zou denken.

De tweede reden voor mijn terughoudendheid, is dat ik me daar helemaal niet op voor wil laten staan. Vrijwilligerswerk is iets wat je bij voorkeur onder de radar doet, zonder het van de daken te schreeuwen of jezelf op de borst te kloppen. Probleem is dan wel dat mensen een wat vertekend beeld van je krijgen, omdat ze denken dat je alleen maar bezig bent met het op orde brengen van je eigen financiën en het bijspijkeren van je filmkennis.

Toen ik een paar maanden geleden werd gebeld door het RTL Nieuws voor een item over eerder stoppen met werken, wás ik zelfs bezig met vrijwilligerswerk. Toen ze me een paar uur later vroegen hoe ik mijn dagen sleet, vertelde ik dan ook als eerste dat ik die ochtend een kleine 30 kilometer had gefietst op een tandem met een visueel gehandicapte man. De kijker kreeg die avond echter alleen maar te horen dat ik al meer dan 200 films in de bioscoop had gezien.

In mijn boek leg ik uit hoe het mogelijk is dat ik op 1 januari met grote stelligheid beweerde dat ik geen vrijwilligerswerk ging doen, terwijl ik amper zes maanden later voor het eerst aanbelde bij een blinde man in een flat in Ommoord met wie ik sindsdien elke week een paar uur ga fietsen. Al met al kost me dat niet meer dan een halve dag, met aan het einde van de rit als beloning een bioscoopbezoek (aangezien ik dan toch al in Rotterdam ben).

In hetzelfde flatgebouw woont ook een zwaar autistisch meisje dat elke week alleen maar een stuk kan gaan wandelen omdat een aardige, heel geduldige Surinaamse mevrouw zich als vrijwilliger heeft aangemeld.  Ik heb haar nooit gesproken, maar ik kom haar vaak in het voorbijgaan tegen in de hal bij de lift.Op dezelfde manier is er iemand die elke week met 'mijn' blinde man gaat wandelen en weer een ander die boodschappen voor hem doet.

Ik heb al eens geschreven dat je, als je fanatiek gaat aflossen, op moet passen dat je jezelf niet gaat beschouwen als het enige goede doel op aarde. Dit is een heel goede manier om dat besef in daden om te zetten, hoewel ik van mening blijf dat iedereen zelf moet beslissen of vrijwilligerswerk iets voor hem is. De grap is dat mijn bioscoopjaar indirect aan die ommezwaai heeft bijgedragen, wat nog eens onderstreept dat je soms maar één film hoeft te zien om jezelf een andere rol aan te meten in de maatschappij.