Zomaar weer een wijze levensles

Mijn tweede boek over aflossen en afbouwen is inmiddels alweer aan een tweede druk toe (sterker: we zijn er alweer bijna doorheen), maar toch las ik ergens de kritiek dat het bij de inhoud leek te gaan om "een stel aan elkaar geplakte tweets". Nu weet ik niet hoe krankzinnig vaak je zou moeten twitteren om 60.000 woorden de wereld in te slingeren, maar ik snap wel waar die kritiek vandaan komt. Soms, als ik zit te werken aan een nieuw boek, markeer ik een mooie of veelbetekenende zin en knip & plak die vervolgens op Twitter. Logisch dus dat mensen gaan denken dat ze dat al eens ergens hebben gelezen of - erger nog - dat ik mijn wijze woorden van iemand anders heb geleend.

Dat doen we dus maar niet meer. Zodra ik aan een nieuw boek begin, zet ik dit weblog op een laag pitje en komt er niks uit de tekst op Twitter.

Toch kreeg ik gisteren, geheel onverwacht, zomaar weer een belangrijke levensles in de schoot geworpen die naadloos aansluit op de belangrijkste boodschap uit Helemaal Vrij! Op marktplaats had ik een mooie, rode racefiets gezien (maat 53) die heel geschikt zou zijn voor mijn jongste zoon als hij uit zijn huidige rijwiel (maat 48) was gegroeid. Na een paar biedingen werden we het eens over de prijs en kon ik hem komen ophalen in Oostvoorne.

De racefiets bleek eigendom geweest te zijn van een man die nu met de ziekte van Alzheimer in een verpleeghuis zat. Zijn echtgenote, die hem trouw elke dag bezocht, vertelde dat fietsen zijn lust en zijn leven was. Zelfs toen hij al in de war begon te raken, was het het blijven doen. Een vriend ging vaak met hem op stap, zodat hij alleen maar in zijn wiel hoefde te blijven. Tot de man op een keer een verkeerde afslag nam en ze hem, na veel zoeken, op het strand aantroffen, ploeterend door het rulle zand.

Het was zijn laatste fietstocht en nu, drie jaar later, was het moment gekomen om de fiets weg te doen. Omdat mijn zoon er nog (nét) niet op paste, maakte ik zelf een korte proefrit. Ondertussen vroeg ze hem op welke school hij zat en hoe vaak en ver hij fietste. Een halfuur later reden we weg uit Oostvoorne, met niet alleen een racefiets op de achterbank, maar ook een doos vol reserve-onderdelen en stapels kleding, waaronder een mooi wollen vintage koerstrui met het logo van Campagnolo.

Het was een tragisch moment maar de vrouw leek er enige troost uit te putten dat er straks een jochie van veertien op de fiets van haar man rondreed. We namen dan ook pas afscheid, nadat mijn jongste zoon de belofte had gedaan om over een paar jaar nog eens terug te komen zodra hij op die fiets paste én in staat was om ruim negentig kilometer af te leggen.

Je kunt hier talloze levenslessen uit trekken, maar wat mij vooral bijbleef is deze: als iets je lust en je leven is, kun je het niet vaak genoeg doen.Wees dankbaar voor elke dag en doe liefst elke dag al die leuke dingen waar je van droomt. Je kunt je lot niet ontlopen en ook de dood geen loer draaien, maar je kunt wel alles uit het leven halen wat er in zit. Geen wereldschokkende conclusie misschien en niets nieuws onder de zon (zeker niet als je mijn laatste boek inderdaad hebt gelezen), maar tegelijk vergeten we het te makkelijk en stellen we dingen ook veel te vaak uit tot "later".

Niet doen. Want wat op dit moment ook allemaal je lust en je leven is, je hebt maar één leven.