Van televisiekijken word je dom

Laat ik meteen maar even hiermee beginnen: volgende week dinsdagavond, om 22.00 uur (dat wil zeggen: 21.00 uur Britse tijd) ben ik onbereikbaar voor wie of wat dan ook. Dan zit ik ademloos te kijken – in Engeland zouden ze zeggen: glued – naar de tweede aflevering van het derde seizoen van de politieserie Luther. Na vier afleveringen is het weer gedaan en zit je gemangeld en verbijsterd voor je uit te staren.

Wie afgelopen dinsdag heeft gekeken (en beter nog: wie seizoen 1 en 2 al heeft gezien) snapt waar ik het over heb. Diezelfde mensen zullen beamen dat je de laatste vijf minuten van diezelfde aflevering nóóít meer van je netvlies krijgt. Luther is geen brave Britse plattelandscrime of de zoveelste Scandinavische misdaadserie, maar genadeloos hard en grimmig. Hoofdrolspeler Luther is voor niets of niemand bang, behalve voor zijn eigen demonen en zijn opgekropte agressie.

Televisiekijken kan dus fantastisch zijn en wie regelmatig naar Tegenlicht kijkt, wordt daar niet alleen een stuk slimmer van, maar ook kritischer. En zo zijn er ook fantastische documentaires op televisie over muziek (deze week zowel Lou Reed als Karsu, a.s. zaterdag gevolgd door The Who) waardoor je zomaar ineens fan kunt worden van een bepaalde artiest en al zijn of haar cd’s wilt hebben.

Geweldige uitvinding dus, maar gisteren zat mijn jongste zoon zomaar te zappen tot hij bleef hangen bij De Lijf Show op SBS. De eerste vraag die ik hoorde ging over welke twee organen (van de zes) je NIET kunt transplanteren. Hoornvlies stond tussen de mogelijke antwoorden, darmen, hart en ik meen lever. Die waren dus allemaal goed. Fout was: hersenen en penis. Die eerste is logisch, die tweede stond ertussen voor het broodnodige gegniffel.

De kandidaten moesten er even over nadenken, maar hadden uiteindelijk alle antwoorden goed. Tot ik met mijn zoon aan de praat raakte over dit onderwerp en me opeens herinnerde dat iemand ooit twee donorarmen had gekregen. Waarom zou je dan ook geen penis kunnen transplanteren (zeker aangezien ze een afgesneden penis er soms ook weer kunnen aannaaien, zoals destijds bij John Wayne Bobbitt). Snel dus even naar google en daar “penis” + “transplant” ingetikt, omdat je dan meer kans hebt op hits dan bij een Nederlandstalige zoekopdracht.

En jawel hoor, daar stond het: de eerste succesvolle penistransplantatie werd in 2006 uitgevoerd en bij dieren bleek het zelfs mogelijk om een nieuw, goed werkende geslachtsdeel op te kweken uit stamcellen. Dat roept meteen de vraag op welke retard de vragen bedenkt voor deze quiz (waarschijnlijk de schoonmaakster uit het Ruwaard van Puttenziekenhuis) en welke eindredacteur ze vervolgens nog even goed nakijkt.

Mijn zoon zapte in ieder geval meteen weg richting Comedy Central toen ik hem uitlegde dat er dus ook informatieve programma’s zijn waar je dómmer van wordt als je er te lang naar kijkt. Het was meteen een mooi moment voor een wijze les: niet klakkeloos alles geloven wat er wordt verteld en vooral zelf blijven nadenken. Met logisch denken en gezond verstand kom je een heel eind en kom je vaak ook tot andere antwoorden en betere conclusies dan zogenaamde “deskundigen”.