In de krant lees ik vaak dat 2018 zo'n sterk filmjaar was, terwijl ik juist het gevoel had dat er minder goede films uitkwamen dan een jaar eerder. Ook toen zag ik alles bij elkaar zo'n 116 titels in de bioscoop en daar zaten een heleboel uitschieters tussen. Mijn top tien van afgelopen jaar bestond uit prima films, maar er zat geen tweede Manifesto tussen, geen tweede Dunkirk, geen tweede King of the Belgians en geen tweede Brigsby Bear.
Als ik een top tien zou moeten maken van 2017 en 2018 bij elkáár, zou de balans duidelijk doorslaan ten gunste van dat eerste kalenderjaar. Het kan best dat er inmiddels een zekere gewenning is opgetreden en dat de nieuwigheid er een beetje vanaf is, maar zelf heb ik de indruk dat filmmakers steeds vaker kiezen voor de veilige weg. Als ik het afgelopen filmjaar zou moeten samenvatten, dan is het met een woord dat ik in mijn boek niet voor niets vier keer laat vallen: brááf.
Meteen aan het begin van 2018 zag ik de film Billy, het regiedebuut van Theo Maassen. Daar moest ik zo vreselijk hard om lachen dat ik mijn hele gezin mee naar de bioscoop heb getroond om hem nog een keer te zien. Die tweede keer beleefde ik er weer net zoveel plezier aan, al viel het me op dat het op de rijen achter ons verdacht stil was. De grappen in deze film gelden inmiddels dan ook eigenlijk als onacceptabel en zullen steeds zeldzamer worden.
Iets vergelijkbaars gebeurde toen ik halverwege het jaar naar de film Lolo ging, losjes gebaseerd op het leven van Sylvio Berlusconi. Pas toen viel me op hoe weinig schaamteloos seksisme je nog in films tegenkomt, al zitten in deze productie dan wel weer genoeg sexy jonge vrouwen in bikini voor een heel jaar. Een erg sterke film was het nou ook weer niet, maar hij dient - net als Billy - wel als goed voorbeeld van wat anno 2018 als 'politiek incorrect' wordt beschouwd.
Zo wil ik best naar een film kijken over vrouwen die een perfecte kraak voorbereiden, maar niet als ik het idee krijg dat er met fluwelen handschoentjes is gecast. In mijn boek noem ik Ocean's Eight als afschrikwekkend voorbeeld, omdat de roversbende bestaat uit een zwarte vrouw, een Aziatische vrouw, een latina, een blanke vrouw, een lesbienne en ga zo maar door. Diversiteit is natuurlijk prachtig, maar begint te wringen als het een soort formule wordt en alleen maar wordt toegepast om verwijten te vermijden en niemand tegen de borst te stuiten.
Naar Mary, Queen of Scots ben ik niet eens gegaan, omdat zelfs geharde feministen vinden dat de geschiedenis in dit geval wel erg veel geweld aan wordt gedaan om van haar een soort feministisch icoon te maken. Steeds meer historische films gaan niet zozeer over het verleden, maar juist over onze tijd met zijn obsessie voor inclusiviteit en diversiteit. Ook bij De Dirigent had ik de hele tijd het gevoel dat ik zat te kijken naar Aafke Romeijn die in een jurk uit de kringloopwinkel door een goedkoop decor banjerde en zich twee uur lang boos liep te maken over de achterlijke M/V-verhoudingen van honderd jaar geleden.
Politiek correcte films zijn films waarin moordzuchtige dino's ineens een beschermde diersoort blijken te zijn, waarin harde grappen worden geschuwd en waarin vrouwen zichzelf alleen maar wegcijferen om aan het einde triomfantelijk de rekening te kunnen presenteren. Zelfs als Glenn Close straks op het podium wordt geroepen om een Oscar in ontvangst te nemen voor haar rol in The Wife, neem ik geen woord terug van wat ik eerder over die film schreef in mijn blog. Het enige wat ik hoop is dat ik aan het einde van 2019 alles weer kan terugnemen en inslikken van wat ik hierboven heb geschreven.
Hollywood is niet meer, de geboren Acteurs zijn aan het uitsterven, de goede scénario's zijn opgebruikt, men gaat over tot het opnieuw maken van Films en ze aanpassen aan het huidige publiek die niets heeft meegemaakt en ook zijn roots niet kent, het zelfde geld voor de muziek na 1969 ging het nog wat door maar de echte oorspronkelijk muziek was over, als je ergens bent of mee bent opgegroeid, moet je er niet meer terug komen, maakt je treurig en verweitvol, waarom hebben we het niet vast gehouden, ja maar dat werkt niet, alles is stervelijk, je moet leven en sterven met je tijd, groet !
BeantwoordenVerwijderenLiefde is altijd mooi als je met de ware persoon, jij en ware minnaar. Ik ben Mayruris Camplelo Mijn vriendje heeft brak met mij en ik was eenzaam, dus ik was gericht op een zeer vriendelijke en grote spell caster Dr ADELEKE die me hielp om terug te brengen mijn minnaar naar mij en hij vroeg me voor 340 euro voor de items die nodig zijn voor de spreuk en vandaag ben ik met hem nu en we zijn gelukkig samen. Ik ben erg dankbaar voor wat je hebt gedaan voor mij Dr ADELEKE u e-mail hem aoba5019@gmail.com of Whatsapp me via +27740386124.
VerwijderenBonjour Monsieur Hormann, wat denkt U van een mooi artikel geschreven door U over de Italiaanse Films in een breed perspectief van de vorige eeuw, ben een liefhebber van deze soms macabre liefde en levens humor,
BeantwoordenVerwijderenals U dit voorstel verwerpt, verblijf ik ook dan sans rancune, prettige dag, en groet uit het zonnige zuiden !
Mijnheer Hormann, heeft niet genoeg fatsoen, en menselijke waardigheid, om mij te beantwoorden, of kort weg mij verzoeken van zijn site te vertrekken, in afwachting, hoogachtend Jenne Aakster, France !
BeantwoordenVerwijderenLaat me, laat me nu mijn gang maar gaan, 60 Ramse Shaffy, luister hier naar, best Horreur mann, zet je misschien aan het denken, groet !
BeantwoordenVerwijderenLiefde is altijd mooi als je met de ware persoon, jij en ware minnaar. Ik ben Mayruris Camplelo Mijn vriendje heeft brak met mij en ik was eenzaam, dus ik was gericht op een zeer vriendelijke en grote spell caster Dr ADELEKE die me hielp om terug te brengen mijn minnaar naar mij en hij vroeg me voor 340 euro voor de items die nodig zijn voor de spreuk en vandaag ben ik met hem nu en we zijn gelukkig samen. Ik ben erg dankbaar voor wat je hebt gedaan voor mij Dr ADELEKE u e-mail hem aoba5019@gmail.com of Whatsapp me via +27740386124.
BeantwoordenVerwijderen