Zoeken

woensdag 28 maart 2018

Wie klaar is met aflossen moet weer helemaal opnieuw leren om geld uit te geven

In mijn boek Hypotheekvrij! uit 2012 beschrijf ik tot in detail op welke uitgavenposten we allemaal bezuinigd hebben om elk jaar tussen de 15.000 en 20.000 euro extra te kunnen aflossen. In de jaren die volgden vertelde ik in elk interview trots dat ik sinds het uitbreken van de kredietcrisis in oktober 2008 geen nieuwe spijkerbroek meer had gekocht. Dat is natuurlijk niet eeuwig vol te houden en bovendien zou het onzin zijn om nog steeds overal op te beknibbelen als de woningschuld op een haar na is gevild. Dan doet zich echter een omgekeerd probleem voor, want na al dat bezuinigen valt het niet mee om zonder schuldgevoel of pijn in je buik je portemonnee te trekken.


Toen we nog echt fanatiek aan het aflossen waren - en dan heb ik het vooral over de periode tussen 2008 en 2012 - maakte ik al kennis met een rare paradox. Zo kostte het me geen enkele moeite om mijn vakantiegeld meteen na ontvangst door te sluizen naar de bank, zodat ik het zelf maar heel even in bezit had gehad en ik niet eens de kans kreeg om het te missen. Op dezelfde manier maakte ik zonder met mijn ogen te knipperen bedragen over naar de bank waarvoor je ook een leuke auto kunt uitkiezen in de showroom. Het leek wel of al dat geld dat ik heen een weer schoof geen enkele waarde meer had in het economisch verkeer en alleen nog zijn nut bewees bij het verlagen van de hypotheekschuld.

In die periode liet ik ook een foto van ons huis afdrukken op mijn bankpasje. Zo dwong ik mezelf om elke keer dat ik iets afrekende de vraag te stellen of ik dat geld niet beter kon gebruiken voor een volgende aflossing. Je kunt daarvan vinden wat je wilt, het werkte wel en wierp zijn vruchten af doordat we binnen no-time onze hypotheekschuld hadden gehalveerd. Het gekke was dat ik in die periode regelmatig achteloos 10.000 euro overboekte naar de bank, terwijl het me tegelijk de grootste moeite kostte om 2 euro 50 af te rekenen voor een kop koffie op een terras. Dat had overigens niet alleen met mijn hypotheek te maken, maar ook met het besef dat mijn baan op de tocht stond en ik niet wist of we al klaar zouden zijn met aflossen als ik ontslag kreeg.


Inmiddels zijn we een kleine tien jaar verder en resteert alleen nog een stukje spaarhypotheek dat over 23 maanden vanzelf afloopt. Om die reden hoeven we ook de broekriem niet langer aan te halen, al bleek dat in mijn geval toch nog noodzakelijk omdat ik van spijkerbroekmaat 32 was teruggegaan naar maat 31. Het gevolg was dat ik in de kast alleen nog broeken had liggen die versleten waren of veel te groot. Dat maakt niet veel uit wanneer je in de tuin aan het werk bent, maar op een gegeven moment vond ik het toch een beetje armoedig worden allemaal. En dus liep ik afgelopen zaterdag een kledingwinkel binnen met niet meer dan het vage voornemen om tenminste één nieuwe spijkerboek te kopen.

Dankzij een vriendelijke verkoopster van mijn eigen leeftijd die met verve de rol van echtgenote op zich nam en voortvarend het ene kledingstuk na het andere uit het rek viste, stond ik even later bij de kassa met drie nieuwe spijkerboeken, één korte broek en vijf overhemden. Omdat de betreffende winkel 85 jaar bestond, kreeg ik 15% korting (en kreeg ik in feite die korte broek cadeau) maar dat kon niet voorkomen dat ik een bedrag moest pinnen dat aardig in de buurt kwam van onze huidige maandlasten. Natuurlijk is dat een eenmalige actie, maar het hielp wel om in één klap van mijn koopschroom af te komen en friste ook meteen mijn garderobekast op.

Uiteindelijk was het daar ook om te doen, want erg rationeel is het op zich niet om drie nieuwe lange broeken te kopen terwijl het bijna april is en ik vanaf dat moment zes maanden lang (of langer) in een korte broek rondloop. Met deze aankoop laat ik echter zien dat er na al dat fanatieke aflossen vanzelf een periode aanbreekt waarin bezuinigen helemaal niet meer aan de orde is. Tegelijk neem ik alvast een voorschot op de periode die na 1 maart 2020 aanbreekt (en waar ik later nog eens uitgebreid op terug zal komen). Vanaf dat moment vallen onze woonlasten namelijk in één klap weg en zou ik elke maand bijna 500 euro aan nieuwe kleding kunnen uitgeven - of aan wat dan ook - zonder dat onze koopkracht daardoor wordt aangetast.