Wie op Twitter verschoond wil blijven van oneerbare voorstellen, scheldpartijen of bedreigingen, heeft de mogelijkheid mensen te 'blokkeren'. Zelf vind ik dat een beetje een paardenmiddel, want je kunt ook op de knop 'negeren' drukken of - op Facebook - mensen 30 dagen laten snoozen zodat je niets meer van ze meekrijgt. Zelf ben ik inmiddels ook al een paar keer hardhandig geblockt, zelfs door een collega-schrijver (!) die ik in een van mijn boeken citeer.
Hoewel ik eerst niet begreep waar ik dat aan te danken had, schoot me opeens te binnen dat ik hem als voorbeeld heb aangehaald in Het plakbandpensioen. In een interview met De Volkskrant was hij zo openhartig geweest over zijn afkoopsom bij de NOS, dat ik uit de losse pols had uitgerekend dat hij óók best had kunnen stoppen op zijn 55ste als hij had gekozen voor een ander uitgavenpatroon. Blijkbaar stond er iets tussen wat hem in het verkeerde keelgat was geschoten, al kan ook dat hij het gewoon ongepast vond om ongevraagd te worden genoemd..
Niet zelden worden mensen boos over iets wat je in een discussie zijdelings noemt en wat helemaal niet rechtstreeks tot die persoon is gericht. Zo las ik als nieuwsgierige politicoloog het boek Hallo witte mensen van Anousha Nzume (die eigenlijk gewoon Anna Senga heet) en Witte onschuld van Gloria Wekker. In beide gevallen stelde ik vast dat het om onleesbaar en soms onbegrijpelijk jargon ging dat alleen maar leek te zijn bedacht om te kunnen 'bewijzen' dat er zoiets bestaat als wit privilege en institutioneel racisme.
Je kunt het daarmee eens zijn of niet, feit is dat ik niet snel op andere gedachten zal worden gebracht als ik niet eens kan lezen wat Anouscha Nzume de wereld in slingert. Iemand blocken wordt daardoor al snel een symbolische straf, louter bedoeld om ook de kleinste barstjes in de eigen bubbel dicht te smeren. Ook Sander Schimmelpennick duldt geen enkel weerwoord, want voor je het weet sta je op de zwarte lijst.
Meer moeite had ik met de 'block' van Joke Hermsen, niet alleen omdat het een collega-schrijver is, maar ook omdat ik haar in Het nieuwe nietsdoen heb geciteerd en dat doe je niet als je iemand niet respecteert. Haar reactie voelt dan ook aan als een steen door de ruit van de buurman vanwege het feit dat er een tak over de schutting heen hangt en valt wellicht te verklaren door het feit dat de #lockdown steeds meer mensen over het randje duwt.
Ik reageerde op een van haar tweets met de opmerking dat ik me als man geneerde voor de tranen van CNN-reporter Van Jones na de winst van Joe Biden. Niet alleen vind ik zo'n emotionele uitbarsting een tikje ongepast, het is ook onprofessioneel om zo nadrukkelijk partij te kiezen. Hoewel het voor de filosoof Joke Hermsen op z'n minst interessant zou moeten zijn om eens te kijken naar zijn optreden met het begrip 'pathos' in het achterhoofd, smeet ze hardhandig de deur toe.
Pas later begreep ik dat het in dit geval niet ging om een soort M/V-verschil, maar meer om de mate waarin mensen de afgelopen jaren emotioneel hebben geïnvesteerd in de VS in het algemeen en de verkiezing van Donald Trump in het bijzonder. Ook schrijfster Saskia Noort schreef dat ze in tranen was bij de inauguratie van Joe Biden, terwijl ik niet eens heb gekeken. Zelf vond ik Trump een lomperik en een brokkenpiloot, zonder dat het me verder echt raakte of bovenmatig bezighield.
Dat laat zien dat we allemaal in onze eigen bubbel zitten en met heel andere ogen naar de wereld kijken. Zo lees ik op sommige dagen vijf kranten, terwijl ik tegelijk nooit (echt nul komma nul keer) naar een talkshow kijk. Je bent dan heel goed geïnformeerd, maar bevind je wel in een heel andere wereld dan mensen die de hele avond voor de buis hangen. Bovenop die Babylonische spraakverwarring komt dan nog het feit dat mensen steeds wiebeliger worden naarmate de lockdown voortduurt en daardoor ook steeds sneller hun geduld lijken te verliezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten