Nu we hypotheekvrij zijn begint voor ons een heel nieuw hoofdstuk.

En dan word je opeens wakker op een grijze maandagmorgen in het besef dat je nooit meer hypotheekrente aan de bank hoeft te betalen. Natuurlijk is dat een heerlijk gevoel, maar na 11,5 jaar fanatiek aflossen voelt het ook een tikje onwerkelijk. Meer dan tien jaar lang hielden we de blik strak gericht op een denkbeeldige stip op de horizon, nu dobberen we zonder reisdoel in een veilige haven. Maar de laatste zeven dagen van de looptijd zullen we in elk geval nooit meer vergeten. En dan was er er vanmorgen bij het open trekken van de gordijnen ook nog die prachtige witte reiger die zich nooit eerder had vertoond.

De afgelopen week begon in een vakantiehuisje in Overijssel en daarmee was de cirkel mooi rond. In oktober 2008 nam ik het besluit om fanatiek te gaan aflossen in een huisje op de Veluwe, terwijl ik met een boek van Eric Mecking op schoot verbijsterd naar de kelderende aandelenkoersen zat te staren. De laatste zeven dagen - want we waren écht aan het aftellen - verbleven we opnieuw in de bossen, maar dan met een totaal andere uitgangspositie.

Meteen na aankomst reden we door naar een verbouwde boerenschuur in Drenthe om daar de Canadsese folkzangeres Madeleine Roger te zien optreden. We hádden al kaartjes voor haar concert in Rotterdam, maar stomtoevallig trad ze daar ook in de buurt op. Na afloop van haar optreden vroeg ik of zij, en haar (begeleidings)partner Logan McKillop, iets toepasselijk in het cd-boekje wilden schrijven en dat deden ze.

De rest van de week draaiden we haar muziek bijna non-stop, zodat Cottonwood voorgoed de soundtrack is geworden van het afscheid nemen van onze schuld. Tussendoor kregen we goede vrienden uit de Randstad op bezoek, maakten we lange wandelingen door de schitterende omgeving, gingen we bij familie langs en bij verre familie, bezochten we de bioscoop in Zwolle (waar ik met mijn Cinevillepas ook voor niks naar binnen mocht) en zaten we uren achtereen heerlijk te lezen in het huisje.

In het nabijgelegen dorp kocht mijn vrouw twee paar schoenen en een dure winterjas in de uitverkoop, waarna ik in dezelfde winkel maar liefst twee jassen scoorde met 50% korting. Toen we later die week in de stad Groningen waren voor een bezoek aan een achterneef (die ik nooit eerder had ontmoet maar die me attendeerde op mijn Scandinavische roots), kocht ik twee paar nieuwe cowboylaarzen in precies dezelfde winkel waar ik rond 2006 mijn laatste paar vandaan had.

Je zou het een opluchtingsrally kunnen noemen, maar ook een soort inhaalslag. Veel spullen in en om huis (en in de kledingkast) zijn inmiddels aan vervanging toe, doordat we de afgelopen jaren alleen het hoognodige kochten. Nu zijn we niet alleen hypotheekvrij, maar hebben we ook meer vrij te besteden. Met een nieuwe outfit versterk je ook nog eens het gevoel dat je een bladzijde omslaat en aan een nieuw hoofdstuk begint. Heel veel zal er overigens niet veranderen, want ondanks die nieuwe schoenen gaan we gewoon op de oude voet verder.

Er valt nog veel meer over deze week te vertellen (en dat zal ik binnenkort zeker doen, omdat er een frappante overeenkomst is tussen de omstandigheden in 2008 en 2020), maar voor vandaag volsta ik met de vaststelling dat het doel is bereikt. Omdat ik altijd op zoek ben naar symboliek, keek ik niet eens verrast op toen ik vanmorgen vanuit het keukenraam een witte reiger zag. Normale exemplaren zie je hier natuurlijk vaker, maar dit was de eerste witte in al die jaren. Niet alleen heeft deze week dus zijn eigen soundtrack, het afscheid van de hypotheek heeft ook zijn hoogsteigen symbool in de gedaante van een maagdelijk witte watervogel.