Maar sinds gisteren weet ik zeker dat minder inderdaad meer
is en dat kleiner ook beter is. Niet alleen heb ik voor het eerst van mijn
leven een concert van Lenny Kuhr bijgewoond, het was ook nog eens een
huiskamerconcert: inderdaad, precies zoals het woord al zegt, gewoon bij iemand
thuis. Nou is dat “gewoon” in dit geval óók redelijk rekbaar, want in de lege
huiskamer was plek voor 75 man (lees: vooral oudere vrouwen) en er lag een tuin
achter het huis die minimaal twee keer zo groot was als die van ons.
De familie Klaasen organiseert wel vaker dit soort optreden
tussen de schuifdeuren, maar als ik het goed begrepen heb was dit voor Lenny
Kuhr de eerste keer. En het beviel haar zichtbaar zo goed, dat ze dit vast en
zeker vaker zal doen. Een huiskamer is het tegenovergestelde van een
stadionconcert, want als artiest sta je niet eens op een podium en tijdens het
zingen heb je met iedereen oogcontact. Het optreden kreeg, mede door het warme
weer, de prachtige tuin, de pauze en de witte wijn, bijna iets van een bruiloft
waar je niemand van de gasten kent en waar het bruidspaar ontbreekt. Maar wát
een prachtige muziek.
En dat brengt me op puntje twee. De meeste mensen aan wie ik
vertelde dat we naar Lenny Kuhr zouden gaan, reageerden raar en in verwarring
gebracht. Niet alleen zit deze artiest ergens in de periferie van de popmuziek,
ze vonden het ook helemaal niet bij ons passen. Zo zitten de meeste mensen hun
hele leven lang gevangen in hun eigen vooroordelen en in het
verwachtingspatroon van anderen. Terwijl je een veel leuker en verrassender
leven kunt hebben als je af en toe gewoon eens iets anders en onverwachts doet.
Ik heb nul cd’s van Lenny Kuhr, maar het leek me gewoon een hele belevenis. En
ik hoef aan niemand uit te leggen waarom ik de ene week naar een
hardrockconcert ga en de andere week naar de beste chansonniere die ons land
heeft.
Het was een avond om nooit te vergeten met wonderschone
liedjes en prachtige teksten (dat begon al bij het eerste nummer Op de snelweg). Alleen jammer dat we er - en daarmee kom ik meteen op het wat
tegenstrijdige puntje – helemaal voor naar Limburg moesten rijden.
Driehonderd kilometer rijden voor een zangeres die je niet écht kent is in
ieder geval niet erg zuinig of ecologisch te noemen, maar maakte het avondje
uit wel tot een soort mini-avontuur. Want ineens zaten we in de tuin van
wildvreemde (maar supergastvrije) mensen in Helden een glas witte wijn te
drinken naast een klaterende fontein.
Dit soort dingen doen we veel vaker (net zoals ik Lenny Kuhr
vanaf nu ook veel vaker wil zien) en meestal vertel ik mijn vrouw van tevoren
niet eens waar we precies heengaan en wie we gaan zien. Zo val je van de ene
verrassing in de andere en verras je soms ook jezelf. Al voelde ik me na afloop
ook een beetje beschaamd, want Lenny Kuhr zou wel eens een van de meest
onderschatte artiesten van ons land kunnen zijn. Waar dat precies aan ligt, kan
ik niet zeggen want ik heb de hele avond ademloos zitten luisteren en kijk nu
al uit naar haar nieuwe theatershow die in september van start gaat. Binnenkort
te zien in een huiskamer bij u om de hoek?
Want dat dit een nieuwe trend is, is wel duidelijk. We
hebben de Amerikaanse singer/songwriter Vanessa Peters inmiddels al drie keer
bij iemand thuis zien optreden (en dat kan net zo goed een villa in Utrecht
zijn als een flat in Capelle a/d IJssel) en ik verwacht dat dit relatief nieuwe
fenomeen een enorme vlucht gaat nemen. Organisator Hans Jacobs vertelde
enthousiast dat het, buiten de officiële kanalen en theaters om, juist heel
goed gaat met de cultuursector. Zolang er muziekliefhebbers zijn en
vrijwilligers die iets van de grond willen tillen, zal er altijd aanbod blijven.
In zekere zin was Lenny Kuhr ook weer helemaal terug bij het begin, want opeens
bleek ze zelf het hoofdonderwerp van het lied waar ze onvermijdelijk mee eindigde:
een troubadour op doortocht…