Back to basics: Lenny Kur live in de huiskamer...

Gisteren hebben we iets gedaan – ik zou eigenlijk moeten zeggen: meegemaakt – wat op verschillende manieren onderstreept wat ik in mijn laatste twee boeken duidelijk probeer te maken (hoewel het er tegelijk ook een beetje mee in strijd is). Maar nogmaals: ik ben niet iemand die je op een fout kunt betrappen, want dit is geen godsdienst of politieke partij. Als er al regels zijn, dan zijn ze rekbaar en bespreekbaar.

Maar sinds gisteren weet ik zeker dat minder inderdaad meer is en dat kleiner ook beter is. Niet alleen heb ik voor het eerst van mijn leven een concert van Lenny Kuhr bijgewoond, het was ook nog eens een huiskamerconcert: inderdaad, precies zoals het woord al zegt, gewoon bij iemand thuis. Nou is dat “gewoon” in dit geval óók redelijk rekbaar, want in de lege huiskamer was plek voor 75 man (lees: vooral oudere vrouwen) en er lag een tuin achter het huis die minimaal twee keer zo groot was als die van ons.

De familie Klaasen organiseert wel vaker dit soort optreden tussen de schuifdeuren, maar als ik het goed begrepen heb was dit voor Lenny Kuhr de eerste keer. En het beviel haar zichtbaar zo goed, dat ze dit vast en zeker vaker zal doen. Een huiskamer is het tegenovergestelde van een stadionconcert, want als artiest sta je niet eens op een podium en tijdens het zingen heb je met iedereen oogcontact. Het optreden kreeg, mede door het warme weer, de prachtige tuin, de pauze en de witte wijn, bijna iets van een bruiloft waar je niemand van de gasten kent en waar het bruidspaar ontbreekt. Maar wát een prachtige muziek.

En dat brengt me op puntje twee. De meeste mensen aan wie ik vertelde dat we naar Lenny Kuhr zouden gaan, reageerden raar en in verwarring gebracht. Niet alleen zit deze artiest ergens in de periferie van de popmuziek, ze vonden het ook helemaal niet bij ons passen. Zo zitten de meeste mensen hun hele leven lang gevangen in hun eigen vooroordelen en in het verwachtingspatroon van anderen. Terwijl je een veel leuker en verrassender leven kunt hebben als je af en toe gewoon eens iets anders en onverwachts doet. Ik heb nul cd’s van Lenny Kuhr, maar het leek me gewoon een hele belevenis. En ik hoef aan niemand uit te leggen waarom ik de ene week naar een hardrockconcert ga en de andere week naar de beste chansonniere die ons land heeft.

Het was een avond om nooit te vergeten met wonderschone liedjes en prachtige teksten (dat begon al bij het eerste nummer Op de snelweg). Alleen jammer dat we er - en daarmee kom ik meteen op het wat tegenstrijdige puntje – helemaal voor naar Limburg moesten rijden. Driehonderd kilometer rijden voor een zangeres die je niet écht kent is in ieder geval niet erg zuinig of ecologisch te noemen, maar maakte het avondje uit wel tot een soort mini-avontuur. Want ineens zaten we in de tuin van wildvreemde (maar supergastvrije) mensen in Helden een glas witte wijn te drinken naast een klaterende fontein.

Dit soort dingen doen we veel vaker (net zoals ik Lenny Kuhr vanaf nu ook veel vaker wil zien) en meestal vertel ik mijn vrouw van tevoren niet eens waar we precies heengaan en wie we gaan zien. Zo val je van de ene verrassing in de andere en verras je soms ook jezelf. Al voelde ik me na afloop ook een beetje beschaamd, want Lenny Kuhr zou wel eens een van de meest onderschatte artiesten van ons land kunnen zijn. Waar dat precies aan ligt, kan ik niet zeggen want ik heb de hele avond ademloos zitten luisteren en kijk nu al uit naar haar nieuwe theatershow die in september van start gaat. Binnenkort te zien in een huiskamer bij u om de hoek?

Want dat dit een nieuwe trend is, is wel duidelijk. We hebben de Amerikaanse singer/songwriter Vanessa Peters inmiddels al drie keer bij iemand thuis zien optreden (en dat kan net zo goed een villa in Utrecht zijn als een flat in Capelle a/d IJssel) en ik verwacht dat dit relatief nieuwe fenomeen een enorme vlucht gaat nemen. Organisator Hans Jacobs vertelde enthousiast dat het, buiten de officiële kanalen en theaters om, juist heel goed gaat met de cultuursector. Zolang er muziekliefhebbers zijn en vrijwilligers die iets van de grond willen tillen, zal er altijd aanbod blijven. In zekere zin was Lenny Kuhr ook weer helemaal terug bij het begin, want opeens bleek ze zelf het hoofdonderwerp van het lied waar ze onvermijdelijk mee eindigde: een troubadour op doortocht…